Saga - 1957, Blaðsíða 34

248
andi ráðherra og hæstaréttardómari, skrifað
um þetta mál í grein í Andvara.20) Skal nú
stuttlega gerð grein fyrir aðalröksemdum þess-
ara manna með og móti lögmæti fánatökunnar
og þá fyrst getið skoðana Dana.
Knud Berlin heldur því fram í áminnstri
grein, að sérhver varðskipsforingi í danska flot-
anum hafi skv. herflotareglugerðinni 8. jan.
1752, 818. gr. skýlausa skyldu, þegar hann hitti
fyrir sér kaupskip með heimilisfestu í danska
ríkinu, með ólöglegan fána við hún, að láta taka
hann burtu. Þá segir hann, að bláhvíti fáninn,
hafi ekki einungis skv. dönskum lögum, heldur
einnig skv. íslenzkum lögum, verið ólöglegur
fáni fyrir skip á siglingu. Ennfremur telur hann
máli sínu til stuðnings, að skv. gildandi íslenzk-
um skipaskráningarlögum 13. desbr. 1895, 2. gr.,
sé íslenzkum kaupskipum óheimilt að hafa uppi
önnur flögg en danska kaupfánann. Þetta gild-
ir, segir Knud Berlin, um öll kaupskip, þ. e. öll
skip, sem ekki eru herskip, svo og um önnur
fljótandi för, jafnvel þótt þau séu svo lítil, að
þau séu ekki skrásetningarskyld. Þess vegna
kemst hann að þeirri niðurstöðu, að varðskips-
foringinn hafi án nokkurs vafa aðhafzt það eitt,
sem lögum samkvæmt var heimilt. Hitt segir
prófessorinn, að sé svo annað mál, hvort varð-
skipsforinginn hefði ekki, án þess að brjóta í
bága við erindisbréf sitt, getað komizt hjá þessu
vandræðamáli, sem bara hafi verið vatn á myllu
hinna íslenzku þjóðernissinna. Um það verði
dómur að bíða, þangað til skýrsla varðskips-
foringjans liggi fyrir.
20) Andv. 1913, bls. 111-128.