Skólablaðið - 01.04.1944, Qupperneq 34

heyra margt úr skrifuðum blöðum skólans,
gömlum og nýjum, sem voru í vörzlu efri-
bekkinganna, en við busarnir höfðum ekki
aðgang að. Óspektir áttu sér stundum stað,
bæði þegar setið var við lestur í stofum,
þar sem einn kennari átti að gæta allra, og
á göngum í frímínútum. Svo mikið eimdi
eftir af óróanum frá árinu áður. Oft fóru
piltar í „bendu“ á göngum og í stigum utan
um einhvern kennarann, en voru þá vanir
að hliðra til og standa eins og hermenn, ef
kvenfólk gekk um, t. d. ég og lítið stúlku-
barn, sem átti heima í skólanum.
Ég held, að drengirnir hafi litið á mig
eins og dálítið leikfang, sem ætti að fara
varlega með. Þeir hafa áreiðanlega vilj-
að vera riddaralegir við fyrstu stúlkuna,
sem var busi í skólanum. Þegar átti að
halda árshátíð skólans, samþykktu þeir, að
skólinn allur skyldi bjóða mér og ég skyldi
verða fyrir þeim heiðri að færa upp ballið
með dúxinum í 6. bekk. Dúx 6. bekkjar var
ævinlega vanur að færa upp með þeirri
stúlku, sem hann bauð. Það má nærri
geta, hvort þessum var ljúft að hætta við
að færa upp með gullfallegri kærustu sinni
og fá í staðinn stelpukrakka, 15 ára, fyrir
,,dömu“. En ekki var nóg með það. Skól-
inn valdi pilt til að sækja mig og annan til
að fylgja mér heim, — og svo skyldi ég
færa upp dömudansinn með þeim, sem ég
kysi sjálf.
Engin ósköp standa lengi. Eftir þessa
miklu upphefð verð ég að játa, að vegur
minn fór heldur að minnka. Þess skal getið,
að bekkjarbræðrum mínum var frá upphafi
ljóst, að ég var svo sem enginn blómhnapp-
ur, sem bera skyldi yfir erfiðleikana. Við
kýttum og sættumst og urðum félagar og
vinir. Mig langaði svo til þess að vera félagi
þeirra. Það var æðsta hugsjón skólans, að
menn yrðu að vera góðir félagar, og því
skyldu stúlkur ekki geta verið það eins og
piltar? En eins og ég var alin upp við hug-
myndir um jafnrétti karla og kvenna, voru
piltarnir aldir upp við gagnstæðar skoðanir.
Og þetta kom fljótt í ljós, undir eins og
nýjabrumið fór af því, að stúlka var í skól-
anum.
Ég man ekki, hvort það var, þegar ég var
í öðrum eða þriðja bekk, að það atvik kom
fyrir, sem ég nú skal segja frá.
í skólanum var barizt um völd eins og
annars staðar, og var mikill metingur milli
efri og neðri bekkjanna um kosningu í stjórn
íþöku, bókasafns skólans.
Neðribekkingarnir voru mannfleiri, og
árið áður höfðu þeir náð völdum í þessari
stjórn. Nú átti að kjósa aftur. Efribekkingar
gátu þá með einhverjum ráðum komið að
einum manni og datt þá í hug að kjósa
stúlku — „stelpu“ — til þess að sýna með því
algera fyrirlitningu á bókasafnsstjórninni.
Ég var svo kosin. Man ég þá, að formaður
Iþökustjórnarinnar, sem var bekkjarbróðir
minn, sagði við mig á fundinum í hljóði,
að ég mundi náttúrlega ekki taka við kosn-
ingunni, því að ég vissi, í hvaða skyni þetta
væri gert. — Ég lét þó sem ég heyrði ekki
þessa ráðleggingu, heldur tók til máls og
sagði við piltana, að ég ætlaði að taka við
þessu starfi í alvöru, þótt þeir hefðu kosið
mig í gríni!
Nú kom að því, að ég átti að vera við
bókaútlán. Þá söfnuðu þeir liði, þessir pilt-
ar, sem alltaf höfðu verið mér svo góðir.
Nú ætluðu þeir „að gera at“ í mér eins og
kennurunum áður. — Þeir köstuðu í mig
húfunum sínum, tugum saman virtist mér,
og kipptu í pils mitt, þegar ég var að fara
upp stigana til þess að ná bókum. Bekkjar-
bróðir minn, sem með mér var við bóka-
afhendinguna, lokaði allar húfurnar inni!
Næst þegar ég átti að gæta lestrarsalar
íþöku, sem opinn var á sunnudögum, tók
ekki betra við. Þá hlupu drengirnir með
bækur og stóla út á götu. — En þetta stóð
ekki lengi fremur en fyrsta dálætið. Eftir
að þetta hafði komið fyrir tvisvar sinnum,
nenntu piltarnir ekki að eiga í þessu lengur
uðu mér eins og félagar, ef þess þurfti með.
uðu mér eins og góðir félagar, ef þess þurfti
með.
Framhald, á bls. 58.
32
Skólablaðið