Skólablaðið - 01.04.1944, Síða 37

ÁLFHEIÐUR KJARTANSDÓTTIR, 5. A:
Þú ræður, hvort þú trúir því
Þetta vildi til núna fyrir nokkrum dögum.
Ég veit svo sem, að þið leggið ekki trúnað
á þetta, en sem ég er lifandi manneskja,
þá er það satt. —
Annars býst ég nú varla við, að þið hafið
þekkt hann Brynka sálaða nema ef til vill
af afspurn. Hann var nú fyrst og fremst
Hafnfirðingur, og svo var hann alltaf hálf-
ómannblendinn, karlanginn, sérstaklega síð-
ustu árin. En þetta var bezti karl inn við
beinið, þó að hann hefði allt á hornum sér
á köflum og gæti reyndar verið bölvaður ref-
ur, þegar í það fór. En satt að segja var
mér alltaf vel við Brynka. Hann var vanur
að stinga að mér brjóstsykursögn, þegar ég
var yngri, og núna síðustu árin fékk ég
alltaf smágjöf frá honum á jólunum. Þess
vegna fylgdi ég honum líka til grafar, þegar
hann var jarðaður.
Já, það var ögn líkt Brynka að hrökkva
upp af svona þegjandi og hljóðalaust, svo að
enginn vissi neitt, fyrr en allt var um garð
gengið. Enginn vissi, hvað varð honum að
fjörtjóni, en dauður var hann, því gat eng-
inn mótmælt. Það kom upp úr kafinu, að
Brynki hafði átt talsvert í handraðanum,
sem enginn vissi um, en það gekk allt til
þessa eina sonar, sem hann átti. Svo átti
hann marga fornfálega hluti og gamla, og
yfir rúminu sínu lét hann alltaf hanga stóra
mynd, sem hann hafði miklar mætur á.
„Hvílíkur sannleikur er ekki fólginn í þess-
ari mynd,“ var hann vanur að segja og dæsti
við. En þetta voru eiginlega tvær myndir í
sama ramma. Önnur var af bústnum og sæl-
legum ístrubelg, sem sat í djúpum hæginda-
stól, tottaði langan vindil og horfði til him-
Álfheiður Kjartansdóttir.
ins hreykinn á svip. Yfir þessari mynd stóð:
„Jeg solgte paa Kontant." Hin myndin var
af tærðum og lotlegum mannræfli, sem sat
á kollóttum stólgarmi, og á gólfinu í kringum
hann flaut allt í reikningum. Hann reif hár
sitt og horfði fram fyrir sig með dauðans
angist í svipnum. Yfir þessari mynd stóð:
„Jeg solgte paa Kredit.“
Ég var alls ekki hrifin af þessari mynd,
og ég sagði það líka við Brynka, en hann
sagði bara, að ég myndi læra að meta hana,
þótt síðar yrði. En nokkrum dögum eftir, að
Brynki sálugi var jarðaður, kemur sonurinn
askvaðandi með myndina og segir, að faðir
sinn hafi ætlað mér þessa mynd. En sú gjöf,
drottinn minn! Myndin var tæplega til að
Skólablaðið
35