Skólablaðið - 01.04.1944, Qupperneq 57

DÓRA HARALDSDÓTTIR, 6. A:
BRÉFIÐ
,,Hvers vegna skyldi ég ekki viðurkenna
það, sem ég hef vitað með sjálfri mér í marg-
ar vikur. Ég elska þig, Einar! I návist þinni
gleymi ég bæði himni og jörð, og þegar þú
lítur á mig bláu augunum þínum, finnst mér
ég geta flogið beint upp í tunglið — með
þér. Ég veit, að þetta er gagnslaust og bjána-
legt, því að þér stendur alveg á sama um
mig. Eða getur það verið, að svo sé ekki?
Stundum er ég þess nærri fullviss, en stund-
um er það eins og fjarstæða í augum mín-
um. Ó! segðu, að þú elskir mig, og gerðu mig
að hamingjusömustu kvenverunni í öllum
bænum.“
Hún andvarpaði og horfði með fjarrænu
augnaráði út í bláinn, er hún hafði lokið við
þessa afar rómantíksku ástarjátningu sína.
Hún var í seinni tíð farin að horfa með
dreymandi augnarráði fram fyrir sig við öll
tækifæri. Hún var farin að skilja lífið og
tilveruna miklu betur en áður, því að nú var
það komið til hennar, þetta eina, sem gerði
lífið þess vert, að því væri lifað. Nú hafði
hún þó loksins hitt þann rétta. Og að hugsa
sér, að hún skyldi hafa verið búin að þekkja
hann í þennan óratíma áður en hún sá, að
það var bara hann! Að hún skyldi hafa
getað verið að hugsa um hann Bjössa, þenn-
an ómerkilega strákróna, sem ekki hafði
svo betri smekk á kvenfólki en hann hafði
sýnt síðast í gær með því að geta látið svona
utan í þessari þá líka manneskju. — Nei,
allir aðrir karlmenn voru bara jólasveinar
samanborið við Einar. Það vissi hún núna. —
En hvernig skyldi honum annars verða við,
ef hann sæi þetta bréf. Hún sá alveg fyrir sér
svip hans. Hún heyrði hann segja við sjálf-
an sig: „Ég er hamingjusamastur allra!“ —
En ef hann áliti það nú ekki neina hamingju,
'að hún sæi engan nema hann? Nei, hún vildi
^ekki, hún gat ekki trúað því, að örlögin gætu
verið svo grimm. Hafði hann ekki dansað
við hana eina á síðustu dansæfingu? Hafði
hann ekki------nei, hann hlaut að sjá eitt-
hvað við hana. Það hafði augnaráð hans sagt
svo greinilega.
Nei, hún ætlaði ekki að senda honum bréf-
ið. En af því að hún var bara rómantísk 19
ára stúlka, þá skrifaði hún utan á það og
setti það ofan í skúffu. Það yrði alltaf gam-
an að lesa það aftur í kvöld.---“Sigga ! !
síminn til þín eins og vanalega!" öskraði
bróðir hennar. Hún hljóp niður, stakk upp í
hið ósvífna örverpi fjölskyldunnar og sökkti
sér síðan niður í samtal við beztu vinkonu
sína. Þá kom systir hennar þjótandi. „Æ,
elsku bezta, lánaðu mér sokka, ég þarf að
komast ofan í bæ fyrir sex!“ Sigríður band-
aði henni frá sér eins og flugu. „Viltu vera
svo indæl að halda þér saman, rétt á meðan
ég er að tala í simann — aldrei er friður fyr-
Dóra Haraldsdóttir.
Skólablaðið
55