SunnudagsMogginn - 29.11.2009, Síða 26

26 29. nóvember 2009
og menntaskóla. Ég hafði líka mjög gaman af að
mála og teikna og gerði heilmikið af því hér áður
fyrr. Þegar ég yfirgef söngsviðið ætla ég að taka
upp penslana aftur. Maður þarf rými og næði til
þess og ég hlakka gífurlega til að taka til við það
aftur.
Ég ætlaði ekki að verða söngkona, það voru
aðrir sem álitu að augljós hæfileiki lægi þarna. Ég
ætlaði ekki að láta neinn ráðskast með mig og
spyrnti á móti því. Ég vildi ráða minni framtíð
sjálf. En svo fóru hlutirnir eins og þeir áttu að fara.
Í kringum mig var alltaf fólk, fjölskyldan og fag-
menn í tónlist, sem benti mér á hvaða skref væri
skynsamlegast að taka næst. Mér var alltaf vísað á
réttu brautina. Ég held að mér hafi verið ætlað það
hlutverk að syngja. Það er ekki sjálfgefið að allir
verði atvinnusöngvarar þótt þeir fæðist með gull-
barka. Þetta er líka spurning um vilja, persónu-
leika, sjálfsaga og þrá.
Þetta byrjaði allt á göngunum í Leiklistarskóla
Sál. Þar var ég við nám og Egill Ólafsson, Valgeir
Guðjónsson og Sigurður Bjóla voru hirðtónlist-
armenn skólans. Þeir heyrðu mína raust og buðu
mér til liðs við sig. Þeir fundu mig. Við unnum frá
morgni til kvölds í nokkur ár við að semja, æfa og
búa til plötu. Svo fórum við sem einstaklingar að
fikra okkur í aðrar áttir eins og gengur og gerist.
Egill stofnaði Þursaflokkinn, ég ákvað að fara í
klassískt söngnám til Bretlands, Valgeir til enn
annarra landa og Sigurður Bjóla fór í fjórðu áttina.
Árin með Spilverkinu voru frjó ár. Mótunarár í lífi
mínu.“
Trúi á gömlu góðu gildin
Líturðu á þig sem óperusöngkonu?
„Mér finnst svolítið skondið að heyra þegar
söngnemar, útskrifaðir úr söngskólum hér heima,
með fimm til sex ára söngnám að baki eru titlaðir
óperusöngvarar. Sjálf titla ég mig ekki sem óp-
erusöngvara vegna þess að ég vinn ekki við það að
staðaldri. Ég er fyrst og fremst söngkona og hef
verið svo lánsöm í gegnum tíðina að fá að spreyta
mig á ólíklegustu stílbrigðum sönglistarinnar.
Þú ert ekki með fulla heyrn, er það ekki rétt?
„Ég er heyrnarlaus á öðru eyra en heyri nóg
með hinu til að geta notað heyrnartæki. Ég hef
lært að lifa með þessu. Ég er með gott tóneyra og
virkilega tengst er hjartahreint upp til hópa og sam-
böndin eru mjög innileg.“
Þú nefndir líka Ítalíu, áttu sterk tengsl við það land?
„Ég er mjög tengd Ítalíu. Ég fór þangað til að fullnema
mig í söng og til að byrja með bjuggum við hjónin þar í
rúmt ár. Land og þjóð hitti mig beint í hjartastað. Áður
hafði ég búið í sex ár í London og verið þar við nám.
Dvölin þar var meira af skyldurækni og eljusemi og risti
tilfinningalega aldrei djúpt. Á Ítalíu bjó ég í Veróna og
þar fann ég áþreifanlega fyrir sögunni og menningunni.
Ítalir eru opnir og ástríðufullir og í tilfinningalífi þeirra
ríkir hiti, gleði og ást. Þeir lifa lífinu lifandi og galdra
fram veislur úr engu. Og alltaf láta þeir hjartað ráða
för.“
Mótaðist eins og sjálfstætt afl
Þú nefnir hita, gleði og ást. Þetta eru eiginlega allt eig-
inleikar sem manni finnst eiga við þig sjálfa.
„Í minni ætt er mikið um náttúrubörn, fólk sem er
mjög jarðtengt þótt ímyndunaraflið fari á flug þegar við
á. Við komum til dyranna eins og við erum klædd og fel-
um nánast ekkert. Við erum jarðbundin og raunsæ, opin
og mjög kát að eðlisfari, léttlynd en skapstór. Þetta er
svaka kokteill!
Við systkinin erum sjö og höfum þessi ættareinkenni
að vera mjög skapmikil með ljúfa lund. Ég held að það sé
nánast sjálfgefið að fólk sem er skapandi og vill gefa af
sér hefur skap. Það var mikil kátína og gleði í barnæsku
okkar systkina og auðvitað gekk á ýmsu. Skárra væri
það nú! Við erum öll mjög sjálfstæðir karakterar, náin og
höldum þétt saman.“
Fékk snemma áhuga á tónlist?
„Ég hafði aldrei tök á að vera í tónlistarnámi sem
krakki. Það var hvorki grammófónn né hljóðfæri á
heimilinu fyrr en seint og síðar meir og engin peninga-
ráð til að senda okkur systkinin í tónlistarnám. Pabbi,
sem var bankafulltrúi, var eina fyrirvinnan og hafði fyrir
stóru heimili að sjá. Hann og mamma voru í kirkjukór
og sungu mikið fyrir okkur krakkana. Við ólumst upp
við þeirra söng og Gufuna. Það var minn tónlistarskóli.
Besti skólinn. Ég söng bara. Þannig fékk ég að mótast,
næstum eins og sjálfstætt afl. Ég var orðin 25 ára þegar
ég byrjaði að læra tónlist af einhverju viti.“
Ætlaðirðu þér ekki að vera söngkona þegar þú varst
barn?
„Nei, en það var snemma ljóst að framtíð mín væri á
listasviðinu. Ég söng og lék í leikritum í gagnfræðaskóla
Þ
að verður ekki flóafriður fyrir mér um þessi jól
frekar en endranær,“ segir Diddú, söngkonan
vinsæla sem mun koma fram á fjölda tónleika á
næstu vikum með fjölmörgum listamönnum,
þar á meðal með bróður sínum Páli Óskari, Björgvini
Halldórssyni, Stórsveit Reykjavíkur og Blásarasextett-
inum Diddú og drengirnir og fleirum. „Það er sérstök og
notaleg tilfinning að syngja á tónleikum fyrir jól, eig-
inlega algjör forréttindi. Ég finn hvað fólki líður vel þeg-
ar það hlustar á fallega tónlist og ég hef á tilfinningunni
að ég sái nokkrum jólafræjum í hjörtu tónlistargesta
með ómnum af söngnum. Við þráum öll að hleypa inn
hátíð ljóssins og sækjumst eftir innri fegurð.“
Þú líka?
„Já, ég sæki mjög í umhverfi trúarinnar, það fyllir mig
af orku. Undanfarin ár hef ég sótt Rússland heim til
söngiðkunar og þá læðist ég gjarnan inn í orthodox-
kirkjur. Það er mögnuð upplifun að standa þar inni og
hlýða á prestana rymja upp dýpstu bassatónum sem
mannsröddin býr yfir. Það er heilun. Og eins þegar ég
fer suður til Ítalíu nota ég hvert tækifærið til að skjótast
inn í guðdómlegar hvelfingarnar. Það er svo gott að eiga
prívatstund með almættinu. Hugsaðu þér hvað búið er
að reisa mikið af kirkjum og guðshúsum til að reyna að
fanga andann. Annars er minn guð náttúran í kringum
okkur. Það þyrfti ansi stóra hvelfingu til að byggja yfir
hana.“
Íslensk sönglög í Rússlandi
Hvað hefurðu verið að gera í Rússlandi?
„Fyrir rétt rúmum þremur árum var mér og Jónasi
Ingimundarsyni boðið að fara til Moskvu til að flytja
meðal annars íslensk sönglög. Í þeirri ferð kynntist ég
frábæru listafólki og það leiddi af sér samgang sem ekk-
ert lát er á. Í kjölfarið opnuðust flóðgáttir sem leiddu til
þess að nú eru íslensk sönglög kennd við tónlistar-
háskólann í Moskvu. Þegar við komum ári seinna til
borgarinnar sungu rússneskar stúlkur íslensk sönglög
fyrir okkur Jónas á óaðfinnanlegri íslensku. Segið svo að
maður hafi ekki áhrif!
Í ferðum mínum til Rússlands, sem eru orðnar nokkr-
ar, hefur helgidómur rússneskrar menningar verið opn-
aður upp á gátt. Ég er umvafin og hef verið kynnt fyrir
topplistamönnum á öllum listasviðum. Það er gefandi og
lærdómsríkt að umgangast þetta listafólk því Rússar
bera mikla virðingu fyrir listinni og hefðinni og ræt-
urnar eru svo djúpar og sannar. Fólkið sem maður hefur
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Gæfa mín
að vera
gamaldags
Það er nóg á dagskránni hjá Diddú sem næstu vikur syngur á
fjölda tónleika. Söngkonan vinsæla segir að sér hafi verið ætlað
það hlutverk að syngja. Hún segist vera bjartsýn, gamaldags og
jarðbundin og trúir staðfastlega á gömlu góðu gildin.