SunnudagsMogginn - 06.12.2009, Blaðsíða 42

42 6. desember 2009
H
vað á fólk að gera í því svokallaða siðmenntaða
samfélagi sem við búum í, þegar yfir hellist af
ógnarþunga heiftarlegt greddukast? Kannski á
versta tíma og á versta stað.
Ef viðkomandi á maka getur hann vissulega hringt í hann
og komið á skyndifundi. Eða reynt að halda í sér þar til hann
hittir maka sinn seinna og þá svalað fýsnum sínum á honum.
En hvað með hina einhleypu sem ekki geta gengið að ein-
hverjum vísum í þessum efnum?
Og hvað ef þetta gerist þar sem engin leið er að komast í
burtu, til dæmis á fundi í vinnunni (flestir eyða jú lunganum
úr deginum í vinnunni). Hvað skal þá til bragðs taka?
Það er ekkert grín að vera staddur á grafalvarlegum fundi
og geta með engu móti haldið einbeitingu vegna fýsnar sem
bankar upp á af slíkum krafti að engin leið er að stoppa nema
með einu móti: Svölun.
Konur sem vegna aðstæðna þurfa að fela að þær eru í meira
lagi eðlunarfúsar það augnablikið, eru betur settar en karlar
að því leyti að það sést ekki svo glögglega utan á þeim. Þótt
þær iði kannski í sætunum og frygðin skíni í gegnum fyrir-
lestrasvipinn, þá er ekki hægt að herma það svo glatt upp á
þær. En karlagreyin geta með engu móti þrætt fyrir holdris
sem teygir buxur óeðlilega mikið út fyrir neðan beltisstað.
Ég man eftir manni sem fór mjög reglulega á klósettið í
vinnunni og hristi fram úronum, til þess eins að geta einbeitt
sér í starfi, slíkur var þrýstingurinn sem stundum er kallaður
BFG (brundfyllisgremja).
BFG leggst á konur ekki síður en karla, þótt þær séu vissu-
lega ekki með yfirfulla punga. BFG hjá konum mætti kannski
kalla FÞ: Fyllingarþörf (þær verða að fáana fyllta).
Þegar fyrirbærin BFG og FÞ fá ekki eðlilega útrás í mjög
langan tíma samfleytt, getur það brotist út í mjög slæmri
geðvonsku og viðbúið að illgjörn hvæs og hverslags hreyt-
ingur berist frá þeim sem er illa haldinn. Allt getur farið upp í
loft í næsta nágrenni við viðkomandi, hvort sem það er
heima, í vinnunni eða á opinberri samkomu.
Það er því bráðnauðsynlegt að finna lausn á því hvernig
skal losa um losta sem læsir klóm í fólk og gerir það friðlaust
og óstarfhæft. Það er full ástæða til að taka alvarlega þessa
baráttu gegn dýrslegum hvötum, því hún getur verið harður
slagur. Séð hef ég konu gnísta tönnum og ríghalda sér í skrif-
borðsbrún í baráttu sinni við löngun til að skella sér klofvega
á vinnufélaga sinn í næsta bás. Viðurkennd siðferðileg viðmið
samþykkja því miður ekki að gripið sé til næsta vinnufélaga
sem er í kallfæri og biðja hann vinsamlegast um að koma af-
síðis um stundarsakir svo hægt sé að létta aðeins á þörfinni.
Eða hnippa í girnilegan sessunaut á siðprúðri samkomu og
misnota hann í rúmlega eitt sjóðheitt augnablik.
En þótt okkur leyfist ekki að vera þau dýr sem okkur lang-
ar stundum mest til að vera, þá mætti kannski nota eitthvert
kerfi til að fá það fólk til að rata saman sem hefur sameig-
inlegar langanir á sömu stundu. Þannig mætti spara tíma, því
sumt þolir alls enga bið.
Mér skilst að samkynhneigðir einhleypir karlar í útlandinu
hafi komið sér upp einhvers konar GPS-tæki, sem geri það að
verkum að hægt er að fá upplýsingar um staðsetningu á
manni sem er á lausu og með standpínu á sama tíma og mað-
ur sjálfur. Fólk slær þá inn helstu upplýsingar um sjálft sig og
á hvaða sviðum langanir og áhugamál liggja. Ef þetta passar
vel við einhvern í gagnagrunninum, þá birtast upplýsingar á
skjánum: Á ákveðnum stað er maður sem passar við þig og
langar það sama og þig núna. Hvílík blessun væri svona tæki
fyrir alla einhleypa, af báðum kynjum. Í bráða-greddukasti
væri hægt að hleypa klárnum strax og vinnufriður kæmist á.
Standpínu-
staðsetningar-
tæki
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
T
inna Gunnlaugsdóttir og Egill
Ólafsson fluttu í húsið sitt á
Grettisgötunni árið 1981 ásamt
tveimur ungum sonum sínum.
„Húsið er reisulegt í grunninn, burð-
arstoðirnar voru fluttar inn tilsniðnar frá
Noregi árið 1903, og húsið reist á hlöðnum
grunni, en á þeim tíma voru lóðir við
Grettisgötu og Njálsgötu að byggjast upp.“
Lengst af bjuggu í húsinu tvær fjöl-
skyldur og á þriðja og fjórða áratug síð-
ustu aldar, eða í „kreppunni“, voru þar
heimilisfastir allt að tuttugu manns. Síðar
þjónaði húsið ýmsum tilgangi, þar hafði
Skógrækt ríkisins sínar fyrstu skrifstofur,
þar var um tíma lyfjafyrirtæki og lög-
fræðistofa, svo eitthvað sé nefnt. „Þegar
við keyptum húsið hafði það verið sam-
býli skólafólks eða einskonar „kommúna“
um tíma og var eiginlega komið í nið-
urníðslu. Við réðumst þó aðeins í minni-
háttar viðgerðir til að byrja með, en eftir
að hafa búið í húsinu í fimm ár ákváðum
við að ráðast í gagngerar endurbætur,“
segir Tinna. „Við lögðum talsvert upp úr því að láta
gamla stílinn halda sér en rifum þó frá húsinu
gamla „bíslagið“ og byggðum nýja forstofu og nýj-
an stiga milli hæða, auk þess sem við endurnýj-
uðum allt járn og ýmist tréverk. Atgangurinn var
svo mikill þegar aðgerðir hófust undir stjórn Egils
og föður hans Ólafs, að ég opnaði beinlínis út í him-
inblámann, þegar ég ætlaði að koma mér niður af
efri hæðinni þennan morgun, stigahúsið, stiginn og
allt sem honum fylgdi var horfið eða orðið að
spýtnabraki.“
Tinna segir að þau hafi búist við að þau þyrftu
ekki að flytja út nema í örfáar vikur en þetta hlóð
utan á sig, eins og vill verða þegar gert er við gömul
hús. „Við bjuggum í sjö mánuði hjá foreldrum Egils,
áður en við gátum flutt inn í húsið aftur.“ Hún segir
að það sem hafi heillað þau við eignina var stað-
setningin og möguleikarnir sem fólust í húsinu og
lóðinni. Lóðin sé talsvert stór með skjólgóðum suð-
urgarði og 80 fm bakhúsi. „Garðurinn heillaði, þó
hann væri í mikilli órækt og Egill sá möguleika á að
breyta bakhúsinu í stúdíó sem gekk síðar undir
nafninu Grettisgat. Þar hafa bæði Þursaflokkurinn
og Stuðmenn tekið upp tónlist og raunar ýmsir
fleiri. Þarna tók Björk Guðmundsdóttir t.d. upp
sína fyrstu plötu.“
Hún segir götuna rótgróna og flest húsin séu frá
næstsíðustu aldamótum en mörg þeirra hafi verið
gerð upp og lagfærð á umliðnum áratugum og séu
til mikillar prýði, þó innan um séu bastarðar, sem
brjóti upp samræmið. Á móti húsinu var leikvöllur
þegar þau fluttu inn, raunar fyrsti leikvöllurinn í
Reykjavík og við hliðina á húsin var bílasala. Þegar
bílasalan hætti var leikvöllurinn fluttur yfir götuna
og þjónar nú sem leikskólinn Njálsborg. Lóðinni á
móti var hinsvegar breytt í bílastæði.
„Þarna var áður knattspyrnuvöllur þar sem
strákarnir í hverfinu léku knattspyrnu. Félagið hét
Grettir og strákarnir í Gretti fengu að sögn stund-
um að halda böll á efri hæð hússins okkar við
harmonikkuundirleik, í herbergi sem er ca 30 fm
að stærð, og varð herbergi sona okkar eftir að við
fluttum inn,“ segir Tinna og bætir við að í krepp-
unni hafi það þótt fullgóður samkomusalur.
Tinna viðurkennir að búsetu í miðbænum fylgi
gjarnan ónæði um helgar. „Það er oft talsverður
hávaði og fólk rífst hástöfum út á götu þegar það
kemur af börunum. Fólk virðist mjög ómeðvitað
um að það er í íbúðahverfi þegar það kemur í
miðbæinn til að skemmta sér. Það öskrar, brýtur
flöskur eða ælir jafnvel í húsasundum. Þetta er auð-
vitað ómenning, en við umberum þetta þar sem
kostirnir við að búa í hjarta borgarinnar vega þetta
upp. Dags daglega er Grettisgatan friðsæl gata, með
góðum grönnum og í þægilegri nálægð við mann-
lífið í miðbænum. Börnunum okkar fannst líka gott
að alast upp við Grettisgötuna. Það var stutt í skóla
og ýmsar stofnanir og þjónustu, garðurinn okkar
var ágætis leiksvæði, auk þess sem þau nutu þess að
leikvöllurinn á næstu lóð var aðgengilegur börnum
í hverfinu á kvöldin, um helgar og í sumarleyfum
og þau nýttu sér það óspart.“
ylfa@mbl.is
Morgunblaðið/Kristinn
Ball í barnaherberginu
GRETTISGATA
Hver fisgata
Laugavegur
Lindargata
Veghúsastígur
Skólavörðustígur
Kl
ap
pa
rs
tíg
ur
In
gó
lfs
st
ræ
ti
1 Þjóðleikhúsið Hverfisgötu 19
2 Grái kötturinn Hverfisgötu 16a
3Mokka kaffi Skólavörðustíg 3a
1
2
3
4
Uppáhaldsstaðir Tinnu