Skólablaðið - 01.04.1960, Page 3

RÆM FLUTT VIÐ DIMISSION
Ekki alls fyrir löngu sté hopur 150 farþega um borð í gamalt fley, sem virt-
ist traustbyggt þrátt fyrir aldurinn. Fæstir vissu, hvert förinni var heitið, enda stóð
flestum á sama. Hið eina, sem allir vissu, var, að þeir vildu ut. Og landfestar
voru leystar og Ijuflega lét skutan frá landi ut í óvissuna. Hásetarnir tóku til starfa,
og stýrimaðurinn ákvað strikið, því að áhöfnin vissi, hvert halda skyldi, þótt farþegar
vissu það ekki. Þeir komust samt brátt að því, er þeir fóru að spjalla við hásetana,
sem leystu greiðlega úr spurningum þeirra. Skipið átti að sigla ut úr skerp'agarðin-
um, unz opið lægi haf fyrir stafni, en meira sögðust þeir ekki vita, enda þotti flest-
um farþegunum þetta fullkomið svar. Áhugi þeirra snerist að öðru og þeir gleymdu
því brátt, að enginn vissi um ákvörðunarstaðinn. Þetta var hinn fjörlegasti hópur,
enda ungur að árum og hafði lítt komizt í kynni við áhyggjur héimsins. Þau skorti
algjörlega mikillæti hins reynda og ráðsetta farþega, sem er svo stór upp á sig, að
hann lítur ekki við hásetunum, hvað þá að hann gefi sig á tal við þá. Þau voru með
nefið niðri í öllu, síspyrjandi og vildu kynnast öllu á skipinu, bæði handtökum og
verkum hásetanna og skipinu sjálfu stafna á milli. Hásetarnir kunnu vel að meta
þennan áhuga og leystu úr hverri spurningu af mestu lipurð. Af þessu höfðu menn
góða skemmtan lengi vel, en þar kom þó, að ýmsum tók að leiðast þófið.
Þótti þeim lítt gaman að spjalla við háseta, er nýjabrumið var farið af kynningunni.
Þar við bættist, að flestir fengu einhvern snert af sjóveiki, strax og eitthvað fór að
hreyfa báru. Menn brugðust misjafnlega við sjóveikinni. Allmargir skriðu þegar í
koju og lágu þar sem fastast, unz lægði í sjóinn. Þá fóru þeir á stjá, en höfðu nú
brugðið hátterni sínu. Þeir gengu um skipið með svip hins ráðsetta farþega, sem
þegar veit það, sem hann fýsir, um skip, og biðu þess nú óþreyjufullir, að skipið
næði landi. Hinir voru þó miklu fleiri, sem sjóuðust brátt og komu þá aftur á dekk,
þott enn væri bára og gáfu sig á ný á tal við hásetana. Þeir voru ekki alveg eins