SunnudagsMogginn - 07.03.2010, Blaðsíða 14

14 7. mars 2010
legar í senn, ég tengi það alveg
við sjálfan mig. Að sumu leyti
hef ég mjög tæra, barnalega
sýn á hlutina en svo er ég líka
öldungur, öðrum þræði og mér
hefur fundist heillandi að
halda í þessa upplifun úr
barnæsku, þegar maður var
barn og heyrði í fyrsta skipti
sögu eftir Astrid Lindgren eða
sá einhverja bíómynd, þessi
jómfrúarupplifun. Það hefur
verið leynt og ljóst markmið
hjá mér að búa til myndir fyrir
fullorðið fólk sem leitast við að
ná tengslum við einhverja
bernskuupplifun.“
– Áhorfandinn fær ekkert að
vita um forsögu þessara per-
sóna í The Good Heart, getur í
raun búið hana til sjálfur...
„Mér finnst alltaf meira
spennandi ef karakterarnir búa
yfir einhverjum leynd-
armálum, ef maður skynjar að
mikið hefur gengið á og menn
eru þjakaðir af reynslu en
maður fær aldrei að vita ná-
kvæmlega hvað gerðist. Þá
sogast maður að karakter-
unum og ég hef hálfgerða
óbeit á því þegar gripið er til
þess ráðs að útskýra allt um
hegðun karakteranna út frá
einhverju sem gerðist í
bernsku, í formi endurlita.
Maður spólar aftur í tímann og
sér að strákurinn var sleginn
utan undir af pabba sínum og
þá á það að útskýra af hverju
hann er eins og hann er í dag.
Mér finnst það oft verða svo
grófar einfaldanir,“ segir Dag-
ur Kári, manneskjur séu það
margslungnar að honum finn-
ist það meira spennandi að
halda slíku leyndu, að skapa
svigrúm fyrir áhorfandann til
að móta söguna.
Eins og að fara í stríð
– Hvernig leikstjóri ertu, písk-
arðu menn áfram eða veitirðu
leikurum mikið svigrúm, leyfir
þeim að túlka persónur eins og
þeim sýnist? Er undirbúnings-
ferlið langt fyrir tökur hjá þér?
„Það er nú svolítið misjafnt.
Skemmtilegast er að vinna
hlutina í samvinnu, ég held ég
hafi mjög ákveðnar skoðanir á
hlutunum en móta persón-
urnar í samvinnu við leik-
arana. Annars er það nú þann-
ig að þegar maður er kominn í
tökur þá er rosalega lítið svig-
rúm, þetta er dálítið eins og að
fara í stríð, maður er með nið-
urnjörvaða hernaðaráætlun og
svo verður hún bara að stand-
ast í einu og öllu. Maður lendir
t.d. stundum í því að vera að
taka upp senu en um leið og
maður er að taka hana upp sér
maður að hún er ekki eins og
maður hafði séð hana fyrir sér.
Það er ekki hægt að endurtaka
hana og þá verður maður bara
annaðhvort að stytta hana eða
nota hana í öðru samhengi.
Þetta er líka dálítið heillandi
og það er alveg ótrúlegt
hvernig hlutir öðlast nýtt líf
og möguleikar fæðast í klippi-
vinnunni. Þar eiga sér stað
miklar hrókeringar og maður
skrifar myndina þar í rauninni
upp á nýtt.“
– Hvað kom til að þú fékkst
Brian Cox í þessa kvikmynd?
„Mér finnst Brian Cox alveg
frábær leikari og maður sér
hann rosalega oft í stórum
myndum þar sem hann fer
með aukahlutverk. Alltaf þeg-
ar hann birtist sogast maður
að honum og maður vill sjá
meira af honum, maður fær
aldrei nóg af honum en eftir
tíu mínútur er hann drepinn
eða úr sögunni og maður óskar
sér að myndin hefði frekar
fjallað um hann frekar en Jake
Gyllenhaal,“ segir Dagur Kári
og kímir. Í The Good Heart fái
fólk nóg af Cox, í tvennum
skilningi. Hann sé nánast í
hverju einasta atriði mynd-
arinnar.
– Var ekki heljarinnar mál
að landa honum?
„Jú, ameríska kerfið í heild
sinni er bara eitt stórt vesen,
margir milliliðir og afætur og
þetta er ákveðinn frumskógur.
En um leið og leikararnir voru
búnir að lesa handritið gekk
þetta fljótt fyrir sig vegna þess
að þeir voru strax ólmir í að
taka þátt í þessu,“ segir Dagur
Kári. Leiðin að leikurum sé
ansi löng þar vestra.
Dálítið smeykur fyrst
Spurður að því hvort það hafi
ekki verið skrítið og stressandi
að stýra jafnþekktum leikara
og Cox svarar Dagur Kári að
jú, vissulega hafi það verið
það.
„Ég neita því ekki að ég var
dálítið smeykur og þá fyrst og
fremst af því hann er svo
reyndur, hefur verið í svo
mörgum myndum og unnið
með öllum fremstu leikstjórum
heims. Ég var kannski pínu
stressaður á því að ég myndi
ekki standast samanburð en
það var bara mjög fínt að
vinna með honum.“
– Það hefur ekki þurft
hundrað tökur fyrir hvert at-
riði?
„Nei, ég er reyndar hrifinn
af því að taka mjög mikið en
hann vill taka mjög lítið þann-
ig að það var kannski ákveð-
inn ágreiningur þar. Eftir þrjár
tökur er honum bara farið að
drepleiðast og hann vill helst
ekki gera meira en ég er með
ákveðna fullkomnunaráráttu
og vil ekki hætta fyrr en ég
veit að ég er kominn algjörlega
með það sem ég þarf.“
– Hentaði það ekki bara
mjög vel, í ljósi þess hvað
hann leikur pirraðan mann, að
pirra hann svolítið?
„Jú, í rauninni var það mjög
í þágu myndarinnar að hafa
hann eins pirraðan og hægt
væri.“
– Hinn aðalleikarinn, Paul
Dano, er langt því frá eins
vanur og Cox en hefur þó leik-
ið í þekktum kvikmyndum.
Hvernig var að stýra honum?
„Það var bara ótrúlega gott
samstarf, hann er einstaklega
hæfileikaríkur, ljúfur piltur og
þroskuð sál. Hann var ekki
nema 23 eða 24 ára þegar við
gerðum þessa mynd og hans
hlutverk er mjög erfitt. Alla
myndina verður hann vitni að
hlutum og það er verið að
segja honum hluti þannig að
hann er bara að meðtaka, segir
mjög lítið. Hann þarf í raun
bara að vera á staðnum og
upplifa hlutina. Það getur virst
auðvelt en ég held að það sé
fátt erfiðara,“ segir Dagur
Kári. Jacques sé greinilega
mjög lífsreyndur maður en
Lucas sé fyrst og fremst op-
inn.
Eins og börn
„Ég heillast líka af fólki sem
tekst ekki að koma upp þess-
um vörnum sem allt fullorðið
fólk gerir, það heldur áfram
að vera berskjaldað og al-
gjörlega opið eins og börn.
Maður sér það í augunum á
því að það er ekki með þessa
filtera. Það getur oft verið
snúið fyrir þetta fólk að fóta
sig í lífinu því það fer allt bara
hreint inn,“ segir Dagur Kári í
framhaldi af tali okkar um
persóuna Lucas, hina góðu sál.
– Þig hefur aldrei langað að
læra sálfræði?
„Nei. Mamma mín er sál-
fræðingur að vísu.“
– Opnuðust einhverjar dyr
fyrir þér með The Good He-
art? Einhver tilboð?
„Það er kannski ekki farið
að reyna á það því myndin
verður frumsýnd í Ameríku í
apríl. En það var ekki með það
fyrir augum sem ég gerði hana
á ensku með bandarískum
leikurum heldur var ég fyrst
og fremst að elta söguna og ég
hef engan áhuga á að vinna
þar. Mig langar mest til að
gera næstu mynd á Íslandi.“
– Hvernig verður dreifingu
háttað á The Good Heart í
Bandaríkjunum?
„Í Bandaríkjunum er ótrúleg
samkeppni og bara það að fá
dreifingu í kvikmyndahúsum
er frábær árangur, það eru
mörg hundruð ef ekki þúsund
myndir sem komast aldrei
þangað. Fyrirtækið Magnolia,
eitt besta fyrirtækið í þessum
„art house“ geira, mun dreifa
henni,“ segir Dagur Kári og
bætir því við að góðar myndir
finni sína áhorfendur á end-
anum.
Óvissuástand
-En hvað er næst á dagskrá
hjá þér? Einhver kvikmynda-
verkefni sem bíða?
„Ég er að upplifa ákveðið
óvissuástand. Bæði út frá því
sem er að gerast í sambandi
við fyrirhugaðan niðurskurð
[hjá ríkinu til kvikmynda-
gerðar, innsk.blm.] og svo líka
bara persónulega. Ég gaf allt
sem ég átti í þessa bíómynd og
er ekki alveg búinn að átta
mig á því hvernig ég eigi að
halda áfram eða hvort ég eigi
að halda áfram, jafnvel.“
– Ekkert handrit í smíðum?
„Nei. Ég er með einhverjar
hugmyndir sem eru skammt á
veg komnar en mér líður að
mörgu leyti eins og ég sé
kominn í einhvers konar
hring, búinn að gera myndir á
íslensku, dönsku og ensku og
þótt þær séu ólíkar er rauður
þráður í gegnum þær allar og
þær eru að mörgu leyti mjög
líkar. Mest langar mig að gera
aftur mynd á Íslandi en á eftir
að komast að því hvað það er
nákvæmlega sem mig langar
til að gera.“
Dagur Kári ræðir við leikarann Damian Young við tökur á The Good Heart.
Cox og Dagur Kári slá á létta strengi, Dano fylgist með.
’
Ég heillast líka af fólki sem tekst
ekki að koma upp þessum vörnum
sem allt fullorðið fólk gerir, það
heldur áfram að vera berskjaldað og
algjörlega opið eins og börn. Maður sér
það í augunum á því að það er ekki
með þessa filtera.“