SunnudagsMogginn - 07.03.2010, Blaðsíða 54

54 7. mars 2010
Á föstudögum búum ég og heitmey mín
oft til sushi og horfum á frábæra RÚV-
föstudagsmynd. Myndirnar á föstudög-
um eru oftast um einhvers konar talandi
hund og barn eða spennuþrungin
íþróttamynd.
Eftir miðnætti fæ ég mér rauðvín og
uppfæri statusinn minn á Facebook.
Á laugardögum fer ég með fjölskyld-
una mína á kaffihús og svo í Kolaportið
að kaupa harðfisk. Svo förum við heim til
foreldra minna, drekkum kaffi og skoð-
um myndirnar í blöðunum. Um kvöldið
fáum við okkur Delí-pitsu og dönsum
við Útsvar.
Á sunnudögum er fundur hjá potta-
félaginu Pelvis þar
sem við ræðum
Icesave og fötin
sem fólkið í Silfri
Egils var klætt í.
Svo fer ég beint í
pitsukvöld hjá
foreldrum
mínum þar
sem við
bökum
pitsu
saman og
ég geri
mitt
besta til
að fá litla
bróður minn
til að setja an-
anas á pits-
una.
Helgin mín Sindri Már
Sigfússon tónlistarmaður
Mynd um tal-
andi hund –
og pitsur
Þ
að var ansi gaman á
ljóðadjassinum í Nor-
ræna húsinu á mið-
vikudagskvöld. Að vísu
býst ég við að viðburðurinn hafi
farið framhjá mörgum. Ég heyrði
um hann samdægurs í Víðsjá á
Rás 1, en hafði fengið Jazzfréttir
Friðriks Theodórssonar kvöldið
áður. Þær geta menn pantað
ókeypis á Fridrik@jazz.is. Hljóm-
sveitin var fín og ljóðalestur Pet-
ers Laugesens einn sá besti sem
ég hef heyrt með djasshljómsveit
– í sama flokki og Jan Erik Vold
hinn norski, sem hljóðritaði m.a.
með Chet Baker, og amerísku
bítskáldin: Ginsberg og Kerouac.
Peter er líka gamall söngvari og
ein ljóðabóka hans ber nafnið
„Englarnir ropuðu djass“. Hann er
tilnefndur til Norrænu bókmenntaverð-
launanna í ár. Einar Már er heldur eng-
inn viðvaningur á djassljóðasviðinu og
gaf út rómaða skífu með Tómasi R. Ein-
arssyni árið 2000: „Í draumum var þetta
helst.“
Þessir tónleikar reyndu á eftirtektina,
því fyrir utan tónlistina og ljóðalestur, að
mestu á dönsku, varpaði vídeólistamað-
urinn Iben West verkum sínum á tjald
fyrir ofan flytjendur. Ýmist afstraksjónir,
munstur margvísleg eða hús og fólk.
Fyrsta verkið var samnefnt vænt-
anlegri skífu þeirra félaga „Strøm“. Mel-
ódían var ljóðræn og flutning-
urinn innilegur. Einar Már var
næstur á svið, en því miður of lágt
stillt og heyrðist ekki sem skyldi í
skáldinu sem þekkt er fyrir
þrumuræður á Austurvelli. Sem
betur fer rættist úr hljóðnema-
málum og skáldið skálmaði milli
íslensku og dönsku í ljóðum sem
prósa og þarna mátti heyra ljóð
sem hann hljóðritaði með Tómasi
forðum s.s. „Sagnaþulurinn Hóm-
er“, „Stelpan sem þú elskaðir“ og
„Skæruliðarnir hafa umkringt
Vatnaskóg“. Hljómsveitin lék
skemmtilega með, en ekki var
Christian jafnnæmur á texta
skáldsins og Ómar Guðjónsson á
Tommaskífunni og að sjálfsögðu
bar flutningurinn þess merki að
menn höfðu nýlega hist.
Hápunktar kvöldsins voru
tveir; dúett Peters Laugesens með
Jakob Bro, hinum frábæra unga
gítarleikara sem bæði hefur leikið
í hljómsveitum Pauls Motians og
Tomasz Stankos og nýlega hljóð-
ritað með Óskari Guðjóns, þar
sem „orð flugu á pappír sem ský á
himni“, og ljóðið er Peter ávarpar
félaga Majakovskij og Sjostakovitsj
sópar gólfið með strengjakvartett-
um sínum. Jakob Buchanan talaði
gegnum flygilhornið, án þess að
ónáða skáldið nokkru sinni, í
þessum „kammeratsij“-ljóðaflutningi,
en Jakob mátti heyra í Norræna húsinu
fyrir áratug með Uffe Steen og Jens Jeff-
sen.
Hafi Norræna húsið þakki fyrir veisl-
una.
Ljóðadjass af fínustu sort
TÓNLIST
Dynamo, Laugesen og
Einar Már
bbbmn
Norræna húsið
Christian Vuust tenórsaxófón og hljóm-
sveitarstjórn, Jakob Buchanan flyg-
ilhorn og trompet, Jakob Bro gítar, Ni-
colai Munch-Hansen rafbassa og
Jeppe Gram trommur.
Ljóðaflytjendur: Peter Laugesen og Ein-
ar Már Guðmundsson.
Miðvikudagskvöldið 3.3. 2010.
Vernharður Linnet
„Hljómsveitin var fín og ljóðalestur Peters Laugesens einn sá
besti sem ég hef heyrt með djasshljómsveit – í sama flokki og
Jan Erik Vold hinn norski, sem hljóðritaði m.a. með Chet Ba-
ker, og amerísku bítskáldin: Ginsberg og Kerouac.“
Lesbók
N
ánast húsfyllir var í Há-
skólabíói á síðustu fimmtu-
dagstónleikum SÍ. En þótt
konur væru sízt í minnihluta
meðal áheyrenda frekar en endranær
virtust nú yngri konur óvenjumargar.
Hvers vegna? Úr því félagsvísindaleg
úrtakskönnun stóð ekki til boða var
það ekki á hreinu. Helzt mætti geta sér
til að fljóðin hefðu fundið sér hvetjandi
fyrirmynd í hinni ungu amerísku
fiðlustjörnu Hilary Hahn er átti sviðs-
ljósið í seinna dagskráratriði fyrir hlé.
Að framkoma hennar hirti óskoraða
meginathygli kvöldsins sást raunar
einnig á útgöngu þónokkurra gesta (af
báðum kynjum) að því loknu, og varla
beinlínis örvandi fyrir hvorki Mozart
né Schubert. Hitt var degi ljósara að þó
að vínarklassísku tónskáldin væru
hvorttveggja ósvikin undrabörn síns
tíma, þá vegur greinilega langþyngst í
dag að höndla lifandi undrabarn – hér
og nú! Verkin og sagan mæta afgangi.
Hátt í tvær kynslóðir virðast þegar
hafa tamið sér að lifa mest á líðandi
augnabliki.
Hvernig svo sem klassískir kons-
erthaldarar bregðast við því hjá fyrri
tíma gildum, þá brást einleikarinn
a.m.k. ekki trausti SÍ að þessu sinni.
Öðru nær. Hilary Hahn kom, lék og
sigraði svo undir tók. En, ólíkt mörg-
um fyrirrennurum í því hlutverki, ekki
með látum heldur með hinu gagn-
stæða. Einlægri og örðulausri innlifun
er birtist hvað eftirminnilegast í upp-
klöppunarnúmerinu, Loure úr III. ein-
leikspartítu Bachs í E-dúr.
Tjáning sólistans, innhverf og al-
hverf í senn, var þar bráðheillandi;
hörundslaust nálæg og kosmískt víð-
feðm á sama tíma. Og ef einhver hrað-
lesari þessara lína skyldi furða sig á
ofangreindri stjörnufæð, skal tekið
fram að glampandi meðferð Hahn á
fingurbrjótskonserti Prokofjevs frá
1917, ásamt blæðandi fagurri prinsess-
ubarnagælu Bachs undir höfgum
normandískum danshætti, stóð ein sér
fyrir fullu húsi prika og vel það.
Nokkru öðru máli gegndi um sin-
fóníur Schuberts og Mozarts sitthvor-
umegin. Varla svo miklu næmi – en
þó. Mozartskotin 5. hljómkviða Schu-
berts (1816) var í sjálfu sér ekki illa
leikin, en stundum fulldauf í mótun,
enda víða í hæggengara lagi. Betur
tókst til með 39. sinfóníu Mozarts, er
skartaði mestri tjáningardýpt í II. þætti
(Andante con moto), þótt einnig sóp-
aði talsvert að fínalnum, þrátt fyrir
svolítinn göslaragang á köflum.
Blæðandi fiðlufegurð
TÓNLIST
Sinfóníutónleikar
bbbnn
Háskólabíó
Schubert: Sinfónía nr. 5. Prokofjev: Fiðlukonsert
nr. 1. Mozart: Sinfónía nr. 39. Hilary Hahn fiðla;
Sinfóníuhljómsveit Íslands. Stjórnandi: Benjam-
in Shwartz. Fimmtudaginn 4. marz kl. 19:30.
Fiðluleikarinn Hilary Hahn. Glampandi meðferð hennar á „fingurbrjótskonserti Prokofjevs frá
1917 ... stóð ein sér fyrir fullu húsi prika og vel það,“ að sögn rýnis.
Ríkarður Ö. Pálsson