SunnudagsMogginn - 18.04.2010, Blaðsíða 23

18. apríl 2010 23
áfram að sofa í bílnum. Stelpan er dugleg
að klæða sig sjálf og fer ekkert að gráta
þótt hún sé vakin um miðja nótt. Hún
skilur að það er eldgos og við þurfum að
gista hjá Guðrúnu frænku.“
Hún bætir því við að þótt þau fái góðar
móttökur hjá frænku hennar sem býr á bæ
utan rýmingarsvæðisins sé erfitt að vera
annars staðar og hafa ekki dótið sitt með.
„Þegar rýmt er um miðja nótt eru börnin
oft ósofin og pirruð allan daginn á eftir og
við fullorðna fólkið líka.
Okkur þótti þó betra að vera þar aðra
nótt, þótt búið væri að aflétta rýmingu, og
ákváðum að flýta okkur ekki heim,“ segir
Anna. Hún var ein heima að huga að
kindunum þegar blaðamenn bar að garði,
Þorkell og börnin voru hjá frænku henn-
ar. Hún var að flýta sér að ljúka verkunum
því litli drengurinn kallaði, hann þurfti
sína næringu.
Þau fluttu sig svo heim um kvöldið og
voru rétt komin heim þegar aðvörun kom
um annað stórflóð undan Gígjökli. Þegar
þau höfðu sinnt nauðsynlegustu verkum,
eins og að hleypa út fénu, fór jökulvatnið
yfir veginn og lokaði honum. Þau komust
hvergi það kvöldið.
Anna og Þorkell upplifa sig ekki í bráðri
lífshættu heima í Fljótsdal þótt Markar-
fljót flæmist um. „Íbúðarhúsið stendur
ofan við flóðlínu en fjárhúsin ekki. Það
gæti vatnað upp í þau og þá veit maður
ekki hvað gerist með féð. Ég hef því sett
allt féð út, þegar við höfum þurft að rýma,
nema lambféð. Það er hlýtt í veðri, komið
vor og allt í lagi með féð úti,“ segir hún.
Hún segir að þau hjónin hafi áhyggjur af
því hvernig búskapurinn þróast á næst-
unni vegna sífelldra ógnana af völdum
flóða og öskufalls. Sauðburðurinn sé við-
kvæmur tími. „Ég sé ekki fram á að féð
verði sett á afrétt í vor. Það fer inn á heið-
ina og niður eftir öllum aurum,“ segir
Anna. Öskufall getur gert heiðina óhæfa
til beitar og flóðahætta er á aurunum. „Ég
hef ekki hugmynd um það hvernig þetta
fer,“ segir hún.
Er með kindadellu
Anna tók við búinu í Fljótsdal fyrir fjórum
árum, af foreldrum sínum. „Ég þurfti að
taka við, gat ekki annað,“ segir hún.
Hún er byggingaverkfræðingur og þau
hjónin hafa annað heimili í Reykjavík og
vinna þar. Anna er hjá Verkís, mest við
hönnum vega og annarra umferðarmann-
virkja. Hún segist njóta skilnings vinnu-
veitandans og fá frí eftir þörfum til að
sinna búskapnum. Þessar vikurnar er hún
í fæðingarorlofi og njóta lömbin þess eins
og börnin.
Störf Önnu eru afar ólík, verkfræðin og
sauðfjárræktin, en hvort skyldi vera
skemmtilegra? „Sauðféð, það á mig alveg,
en hitt er líka skemmtilegt,“ segir hún.
Anna segir að þau Þorkell hafi ekki vilj-
að selja kvótann og láta jörðina fara í eyði
þegar faðir hennar þurfti að hætta búskap
af heilsufarsástæðum. „Ég hef alltaf átt
kindur sjálf og þykir mjög vænt um þær.
Ég gat ekki hugsað mér að láta farga þeim
og gleyma þessu. Ég er kindamanneskja
og það er ekkert við því að gera. Sumir eru
með veiðidellu og aðrir með áhuga á
hrossum. Ég er með kindadellu,“ segir
Anna.
Hún vísar til orða starfsfélaga síns sem
sagði að sauðfjárbúskapur væri eitt dýr-
asta hobbý sem hægt væri að hafa og tekur
undir það. „Þótt maður sé í búskapnum af
fullri alvöru hefst ekki mikill peningur
upp úr honum. Ég læt þetta þó halda sér
yfir núllinu,“ segir Anna og getur nú ekki
lengur beðið með að losa sig við blaða-
menn því barnið þarf sárlega á móður
sinni að halda.rhús til að hressa þau við.
lambið og bar öðru veikburða. Hún er ekki viss um að það takist að venja lambið undir. Einnig er óvissa með veika lambið sem hún geymir í hitakassa heima í íbúðarhúsi.
Morgunblaðið/Golli
’
Ég hef alltaf átt kindur sjálf og þykir mjög vænt um
þær. Ég gat ekki hugsað mér að láta farga þeim og
gleyma þessu. Ég er kindamanneskja og það er ekk-
ert við því að gera. Sumir eru með veiðidellu og aðrir með
áhuga á hrossum. Ég er með kindadellu.