SunnudagsMogginn - 18.04.2010, Blaðsíða 29

18. apríl 2010 29
Ó
þekktarormurinn í íshokkíinu hefur lengi
verið Jónas Breki Magnússon og hann kem-
ur einfaldlega til dyranna eins og hann
klæddur. Kappinn á sér hins vegar mýkri
hlið eins og Morgunblaðið komst að þegar það settist
niður með Jónasi í Narva í Eistlandi þar sem íslenska
landsliðið keppti á HM í íshokkí. Jónas er í stóru hlut-
verki hjá landsliðinu og leikstíll hans er liðinu dýr-
mætur. Jónas hefur einfaldlega það hlutverk að pirra
andstæðingana og æsa þá upp. Ef það hitnar í kolunum í
landsleikjum þá er Jónas sjaldnast langt undan.
Krukkað í kínverska hausa
„Staða mín á vellinum er kraftframherji en síðustu tvö
árin hef ég gegnt hlutverki „agitators“ eins og Rikki
landsliðsþjálfari kallar það. Ég er látinn inn á þegar
vekja þarf liðið eða skapa einhvern usla. Ef liðið skautar
ekki á fullu er ég settur inn. Skauta kannski á fullu nið-
ur í horn og tækla einhvern. Það kveikir kannski neista
í samherjunum og manni tekst að rífa liðið upp. Eins ef
menn vilja koma andstæðingunum úr jafnvægi. Þá er ég
settur inn á og þá rífur maður smákjaft og reynir að æsa
menn upp. Þetta er samt innan hóflegra marka hjá mér
því ég er ekki óheiðarlegur leikmaður. Ég er grófur í
kjaftinum en spila aldrei óheiðarlega. Það er munur á
því að vera harður eða óheiðarlegur. Ég veit ekki hvað
maður hefur náð mörgum mönnum út af fyrir brot af
því að maður sagði eina eitraða setningu við þá. Það er
ekkert mál þótt þeir hefni sín á mér. Ég þoli það alveg
og get tekið á mönnum ef í hart fer,“ sagði Jónas Breki
þegar Morgunblaðið bað hann að lýsa leikstíl sínum
daginn eftir sætan sigur á Kínverjum.
„Í þeim leik var mitt hlutverk einfaldlega að valda
eins miklum usla hjá Kínverjunum og hægt var. Þjálf-
ararnir höfðu tekið eftir því að Kínverjarnar voru í sál-
arstríði við sjálfa sig. Þegar ég fór aðeins að krukka í
hausinn á þeim urðu þeir ennþá verri og það hjálpaði
okkur því þeir misstu einbeitinguna,“ útskýrir Jónas og
bætir því við að hann gegni sambærilegu hlutverki hjá
Amager, félagsliði sínu í Danmörku.
Ekki bara ólátabelgur
Jónas er þrítugur og ólst upp í Grafarvoginum. Hann
byrjaði að æfa íshokkí þegar hann var 10 ára, sama ár og
skautahöllin í Laugardal var opnuð. Hann segir föður
vinar síns hafa verið einn stofnanda Bjarnarins og Jónas
lék með Birninum þar til hann hélt til Svíþjóðar þegar
hann var 19 ára. Þá einblíndi hann á íshokkíið um tíma
en kom aftur heim og hélt til Danmerkur árið 2003 og
hefur verið þar síðan. Jónas hefur leikið í næstefstu
deild í Danmörku með Gladsaxe og Amager.
Jónas hefur staðið sig vel enda er hann öflugur leik-
maður og skorar mikið af mörkum. Hann er því ekki
bara ólátabelgur á svellinu. „Ég var með mjög fáar
refsimínútur í dönsku deildinni í vetur, þótt ég sé ekki
maðurinn sem þú vilt hitta á ísnum. Íshokkíið býður
bara meira upp á svona æsing af því að það eru svo
miklir árekstrar í þessari íþrótt og testósterónið fer upp
úr öllu valdi. Þegar leyfilegt er að keyra andstæðinginn
út í battann af miklu afli geta orðið ryskingar. Það segir
sig sjálft. Fólk verður hins vegar að átta sig á því að það
fer enginn í íshokkí til að slást. Þeir sem vilja slást geta
þá bara farið í bardagaíþróttir,“ sagði Jónas og hann
neitar því ekki að leikstílnum fylgi gjarnan afleiðingar.
„Enn eitt örið í safnið“
„Ég er kraftframherji og skauta hratt. Það getur því
komið fyrir að maður fái kylfu í andlitið og það er bara
hluti af leiknum. Ég spila fast og þá spila menn fast á
móti. Maður getur því alltaf verið óheppinn og fengið
eitthvað í andlitið. Þetta er eins með Sigga Sig., her-
bergisfélaga minn, hann hefur margoft lent í svipuðum
atvikum. Ég hef reyndar verið svolítið óheppinn í vetur
því ég hef farið þrisvar upp á slysó. Í gegnum tíðina
hafa verið saumuð meira en 100 spor í mig en ég er
ekkert að velta þessu fyrir mér. Ég fékk til dæmis skurð
fyrir ofan augað í leiknum gegn Kína og það er bara enn
eitt örið í safnið.“
Mjúki maðurinn
Jónas er þó ekki allur þar sem hann er séður því á bak
við örin, hringina og húðflúrin leynist gullsmiður. „Ég
kynntist gullsmíðinni þegar ég var í 10. bekk í Folda-
skóla. Þá var hægt að taka áfanga þar sem maður gat
smíðað grófa skartgripi. Eftir það varð ekki aftur snúið
og ég var ákveðinn í að fara út í þessa iðn síðar meir. Ég
fór að læra gullsmíði árið 2007 og komst þá á samning
hjá Ole Lynggaard, sem er eitt stærsta gullsmíðafyr-
irtæki í Danmörku, en hafði verið hjá fyrirtækinu í eitt
ár fram að því. Ég er útlærður gullsmiður og lauk námi í
nóvember 2009,“ útskýrir Jónas og mun á næstunni
halda til sex mánaða dvalar í Víetnam.
„Framkvæmdastjóri fyrirtækisins, Sören sonur Ole
Lynggaard, er vinur eiganda Spinning Jewelry sem er
stórt fyrirtæki í Danmörku og víðar. Þeir eru með tvær
verksmiðjur í Taílandi og eina í Víetnam sem þeir eru að
stækka. Þá vantaði gullsmið til þess að hjálpa sér að
þjálfa nýja starfsmenn. Þeir taka nánast fólk inn af göt-
unni, láta það hafa sög og þjöl en svo þarf ég að kenna
því að bera sig að. Verksmiðjan er í höfuðborginni
Hanoi og nú eru þar 120 starfsmenn en til stendur að
fjölga þeim í 400. Svona tækifæri býðst bara einu sinni
á ævinni og ég varð að stökkva á þetta. Gúrý kærasta
mín er fatahönnuður og þetta getur einnig skapað tæki-
færi fyrir hana,“ sagði Jónas sem er einnig kominn á
fleygiferð með sína eigin hönnun sem kallast: Breki De-
sign.
Hauskúpur heilluðu yfirmanninn
„Ég byrjaði á því ári eftir að ég byrjaði í læri. Einn fyrsti
stóri skartgripurinn sem ég gerði var hauskúpuarm-
band. Ég var í kjölfarið staddur á jólahlaðborði hjá fyr-
irtækinu þegar Sören framkvæmdastjóri sagðist vilja
kaupa af mér armbandið. Hann tók upp veskið og stað-
greiddi. Hann gengur með armbandið enn í dag og
einnig hauskúpuhring frá mér á hverjum degi í
vinnunni. Yfirmaður minn gengur því með Breki De-
sign en hann er náttúrlega töffari, á tvö Harley-hjól og
svona. Það fór reyndar fyrir brjóstið á mörgum svein-
unum í fyrirtækinu að yfirmaðurinn væri að kaupa
skart af einhverjum sem hefði verið lærlingur í eitt ár.
Síðan þá hef ég verið að hanna undir þessu merki.
Hanna mikið af giftingarhringjum og ýmsu öðru. Ef ég
spila rétt úr spilunum get ég verið eingöngu að hanna
Breki Design. Ég er nýútlærður og er með um 16 þús-
und manns á aðdáendasíðu á Facebook. Það eru alla
vega einhverjir sem líkar þetta,“ sagði Jónas.
Finnur innri ró
Blaðamaður bendir á að ímyndin af gullsmiðnum sem
er að nostra við giftingarhringana samræmist ekki alveg
ímyndinni af íshokkímanninum sem er í stanslausum
ryskingum. „Þeir sem þekkja mig ekki vel stama bara
þegar þeir heyra að ég sé gullsmiður. Ég finn einhverja
innri ró þegar ég hanna skartgripi. Þetta hentar mér
bara mjög vel. Ég fæ næga útrás á ísnum enda þýðir lítið
að vera með einhvern æsing þegar maður er að hanna
skartgripi. Eins og staðan er í dag þá er svolítið rokk og
ról í minni hönnun og ég hef hannað meira fyrir karl-
menn en það eru heldur ekki allir sem geta hannað fyrir
karlana. Ég hef eiginlega einblínt á það en einhvern
tíma á eftir að koma falleg kvenmannslína frá mér,“
sagði Jónas Breki og setti upp prakkaraglott sem Emil í
Kattholti gæti ekki einu sinni leikið eftir.
„Ég er
grófur í
kjaftinum“
„Shut the *#¥ up, you *#¥± ¢Øμ#.“ Eitthvað
á þessa leið er sú latína sem Jónas Breki
Magnússon, landsliðsmaður í íshokkí, not-
ar til þess að tjá tilfinningar sínar á ísnum.
Þessum ástarorðum er ekki hvíslað und-
urblítt í eyru andstæðinganna, því það væri
ekki hans stíll, heldur öskrar hann skila-
boðin í andlitið á þeim.
Kristján Jónsson kris@mbl.is
Jónas Breki er kraftframherji í íshokkílandsliðinu og hannar skartgripi undir merkinu Breki Design.