SunnudagsMogginn - 18.04.2010, Side 39

18. apríl 2010 39
Þ
á er vorið komið á ný í Xiamen og sólin rís hratt.
Við erum komin í hús niðri við strönd í sveita-
þorpi í miðri borg, svipað og bóndabærinn sem
stóð í
Laugardalnum ár-
um saman eftir að
uppbygging varð á
svæðinu.
Hér eru tímavillt-
ir hanar sem byrja
að gala klukkan 3 á
nóttunni. Hér eru
einnig geitur sem
vafra um án þess að
svo mikið sem líta á
okkur útlend-
ingana. Við höfum
ströndina mikið
fyrir okkur sjálf hér,
þar sem Kínverjar
vilja ekki sólina
beint á sig og ganga
því um með sól-
hlífar og sitja í
skugga. Við hjónin
hinsvegar hlussum
okkur hálfnakin í
sjóðandi heitan
sandinn og bíðum eftir slökkviliðinu.
Við erum einungis í tónlistinni þessa daganna og platan
okkar The long road home er komin í dreifingu í flestar
verslanir hér í Xiamen og þurfum við því að fylgja henni
vel eftir en þar fáum við einnig tækifæri til að ferðast út
um allt í Kína og sjá og upplifa hina og þessa staði. Mat-
urinn er misjafn eftir því í hvaða héraði þú ert og einnig
siðir fólks. Í Xiamen sem er í Fujian-héraði er sjávarfang
mikið á borðstólum, enda er Xiamen eyja og einn algeng-
asti rétturinn hér myndi vera ostrueggjakaka og sæormar.
Hér niðri í bæ er staður sem er eins vinsæll og Bæjarins
bestu í Reykjavík, fólk stendur í löngum röðum í öllum
veðrum til að fá ormana góðu, en þeir eru í raun alls ekki
vondir fyrir íslenska bragðlauka og ef þú bara útilokar
orðið ormar úr hausnum á þér þá er þetta bara hinn besti
matur. Fólk hér tekur lífinu frekar rólega enda er suðrænt
veðurfarið yndislegt og við höfum oftar en einu sinni
staðið okkur að því að haga okkur eins og staðarbúar, fara
í rómantíska göngutúra á kvöldin í náttfötum og inni-
skóm og fá okkur smá grillmat sem er á öllum götuhorn-
um hér. Hér eru öll mál rædd yfir tebolla. pínulitlum bolla
sem er fylltur aftur og aftur þangað til niðurstaða er kom-
in í málið. Við erum nú farin að þekkja muninn á góðu tei
og slæmu, en te getur kostað allt að 300 þúsund krónur
fyrir hálft kíló (ef ekki meira) svo það er ágætis tilfinning
að vera farin að fatta muninn á teinu bara svona til að
móðga ekki þann sem er að splæsa í sopann.
Ísland hefur verið mikið í fréttum hér upp á síðkastið og
hver einasti maður virðist vita allt um Ísland. Þetta kemur
sér reyndar ágætlega þegar maður er að prútta á mark-
aðnum hér og reyna að fá verðið niður. Þá segir maður
bara: „Wo bing dao ren wo wei you qian,“ og þá fær mað-
ur undireins afslátt, hlýlegt augnaráð og bros, en þetta
þýðir: „Ég er frá Íslandi, ég á engan pening.“ Kínverjar
eru yfirhöfuð mjög samúðarfullir yfir ástandi Íslands í
auramálum og fréttir hér bera þess merki að þeim finnist
að önnur lönd megi sýna okkur meiri skilning og gefa
okkur tíma til að leysa okkar mál svo við getum borgað
okkar skuldir til baka í rólegheitunum. En við hjónin er-
um bjartsýn og höldum áfram að reyna okkar besta í að
kynna tónlist okkar fyrir Kínverjum og brjótast í gegnum
tungumálavegginn með list. Þetta póstkort gæti orðið bók
ef við myndum telja upp allt það sem á daga okkar hefur
drifið, en látum þetta gott heita í bili. Kveðja til fagra Ís-
lands.
Rúnar Sigurbjörnsson og Elín Jónína.
Póstkort frá
Xiamen
Rúnar Sigurbjörnsson og Elín Jónína
’
Við höfum
ströndina mikið
fyrir okkur sjálf
hér, þar sem Kínverjar
vilja ekki sólina beint á
sig og ganga því um
með sólhlífar og sitja í
skugga.
300 ára sé að hreinsa þær upp og gera óvirkar.
Slíkar sprengjur eru til dæmis í talsverðum
mæli við neðanjarðarbyrgið í Chu Chi
skammt frá, þar sem skæruliðarnir höfðu
bækistöðvar sínar sem og við ósa Mekong-
fljótsins.
Íbúar Ho Chi Min-borgar, sem áður hét
Saigon, eru 5,5 milljónir skv. opinberum töl-
um. Þær segja þó aðeins hálfa söguna því þeir
eru sagðir nær átta milljónum. Þarna ber á
milli að fólk sem til dæmis hefur flust úr
sveitum landsins á undanförnum árum er
óskráð og nýtur því ekki félagslegra réttinda
eins og læknisaðstoðar, skólaþjónustu og
annars sem þorra fólks þykir sjálfsagt.
Sinn er siður í landi hverju er stundum
sagt. Flest í suðurhluta Víetnams er gjörólíkt
því sem er raunin í norðri. Þar er rauður litur
hinna pólitísku viðhorfa skarpari þó að hann
sé sannarlega að deyfast. Annars er græni lit-
urinn mest áberandi í Víetnam. Akrarnir eru
grænir og birtu af þeim stafar víða. Fólkið er
glaðvært og akrarnir gjöfulir. Það væri gaman
að fara aftur til Víetnams og líklega geta
ferðamenn ekki gefið viðkomustöðum sínum
betri vitnisburð.
Stríðssafnið í Ho Chi Min-borg er fjölsótt, en þar má sjá þyrlur og skriðdreka úr útgerð Bandaríkjamanna í
landinu. Víetnamar eru áfram um að setja sára reynslu stríðsins aftur fyrir sig.
Taðan var flutt á vagni af akrinum í hús. Nautgripir eru þarfir við flutningar í Víetnam enda hefur vélvæðing í
landbúnaði ekki rutt sér til rúms og flest er ótrúlega frumstætt.
Í Víetnamstríðinu var hvað harðast barist í óshólmum Mekong-fljótsins. Nú hafa þeir verið hreinsaðir af
sprengjum en hólmarnir eru líkastir aldingörðum. Siglingar um síkin eru vinsælar.
Grafhýsi Ho Chi Min í Hanoi. Mikill fjöldi sækir staðinn
heim á hverjum einasta degi, enda er leiðtoginn goð-
sögn eins og gjarnan vill verða um slíka í rauðum ríkjum
kommúnismans.
’
Flest í suðurhluta Víet-
nams er gjörólíkt því
sem er raunin í norðri.