SunnudagsMogginn - 18.04.2010, Síða 43

18. apríl 2010 43
H
vers vegna skilja klámmyndaframleiðendur aldr-
ei neitt eftir fyrir ímyndunarafl áhorfandans?
Hvers vegna lifa þeir í þeim misskilningi að það
sé kynferðislega æsandi að horfa nánast upp í
kviðarhol kvenna?
Hvers vegna afhjúpa þeir allt strax og reka það í nærmynd
svo rækilega upp í andlitið á okkur að það minnir miklu
meira á læknisfræðilega líffæraskoðun en eitthvað sem gæti
flokkast undir erótík?
En það er auðvitað heila málið:
Klámmynd er klámmynd en ekki erótík.
Þegar myndavélin er nánast komin upp í leggöngin, þá gæti
þetta ekki verið minna spennandi, nema kannski fyrir þá sem
vilja kynna sér áferð slímhúðar í læknisfræðilegum tilgangi.
Aftur á móti er það sem er hulið og gefið í skyn, ævinlega
svo miklu meira spennandi en það sem er rekið framan í
mann grímulaust.
Af því það kveikir á ímyndunaraflinu.
Og þar eru engin takmörk.
Ég upplifði þetta nokkuð sterkt um daginn þegar ég var
stödd í Marrakesh í tíu daga.
Eitt af því sem gladdi bæði augu og anda voru þokkafullu
konurnar í fallegu þjóðlegu klæðunum sínum.
Vissulega voru þær misjafnlega mikið huldar, sumar voru
með höfuðklúta og sumar með blæju fyrir neðra andliti en
aðrar létu vindinn leika frjálst í hárinu og voru ekki með
hulið andlit.
Þær báru sig flestar afskaplega vel og munúðarfullt göngu-
lag þeirra undir skósíðum klæðunum gaf fyrirheit um bráð-
lifandi líkama þar undir.
Og augnaráðið, þær kunnu sko að nota það.
Ógleymanleg eru draumfögur augu konu sem horfðu djúpt
í mín þar sem við mættumst í mannmergðinni.
Hún var hulin frá hvirfli til ilja og sálarskjáirnir hennar
voru það eina sem ég og aðrir vegfarendur sáum.
Það var ekkert bælt við hennar augnaráð, þvert á móti var
það mjög ögrandi, eiginlega daðrandi.
Ég gat alveg ímyndað mér hvernig hugsanir þeirra karl-
manna sem mættu þessum augum færu á flug:
Hvað bærist undir blæjunni?
Hverju klæðist hún innanundir sem við ekki sjáum?
Sumir segja að þær leggi mikið upp úr því að klæða sig í
kynþokkafull undirföt.
Og oft sá ég glitta í háhæla kvenlega skó.
Eftir því sem ég var lengur í Afríku skynjaði ég fegurð ara-
bískra kvenna betur, dáðist meira að klæðum þeirra, töfrum
og kunnáttu í því að gefa eitthvað í skyn.
Þegar ég ræddi þetta við vinkonu mína sagði hún mér frá
því að mest kynæsandi dans sem hún hefði orðið vitni að
hefði einmitt vera dans fullklæddrar konu frá Mið-Austur-
löndum.
Kona þessi tók þátt í danskeppni þar sem hálfberir kepp-
endur með yfirmáta miklum mjaðmahnykkjum áttu ekki roð
í hana.
Hún dansaði með daðrandi en ofurfínum mjaðmahreyf-
ingum og sveigði hendur á einstaklega þokkafullan hátt.
Með öðrum orðum:
Hún gaf í skyn og skildi mikið eftir fyrir ímyndunaraflið.
Glennulegur súludans er eins og hver önnur dauðyflis-
athöfn við hlið slíkrar danskunnáttu.
Að lokum er vert að taka það fram að fegurð karla í Marra-
kesh er ekki síðri en kvenna. Það var mjög auðvelt að
drukkna í augum þeirra og blámenn þar í borg voru goðum-
líkir.
Hvað bærist
undir
blæjunni?
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
K
elduhvammurinn er einn af þeim
hvömmum í Hafnarfirði sem hafa sér-
stöðu því að hann er ekki í Hvamma-
hverfinu, þar sem hann ætti kannski
að vera ef marka mætti nafnið, heldur er hann
neðst á Hvaleyrarholti, fyrir neðan og innan við
börðin. Þetta er róleg gata sem erfitt er að finna
nema með leiðbeiningum því beygja þarf af Suð-
urbrautinni inn Smárabarð eða Þúfubarð og þaðan
inn Kelduhvamminn. Leigubílstjórar, sem venju-
lega rata um allt, vita oft ekki hvar þessi gata er
enda er hún lítil og húsin fá.
„Kelduhvammurinn tilheyrir Holtinu, gamla
hverfinu sem taldist Holtið áður en nýja hverfið á
Holtinu reis. Byrjað var að byggja húsin á sjötta
áratugnum. Mitt hús er sennilega fyrsta húsið sem
byggt var við þessa götu og er þess vegna kannski
eina einbýlishúsið við götuna. Það var byggt árið
1956 og þá trúlega sem endahús í götunni. Hin
húsin eru flest eða öll byggð nokkrum árum síðar.
Gatan hefur síðan verið lengd og hús byggð fyrir
innan þannig að húsið mitt hefur ekki verið enda-
hús í langan tíma,“ segir Guðrún Helga Sigurð-
ardóttir sem flutti í Kelduhvamm árið 1998.
Ljósið í klettinum
„Fjölskyldunni hefur liðið afskaplega vel á þessum
stað. Gatan er friðsæl og róleg og góður andi svífur
yfir vötnunum. Við hliðina á húsinu mínu er friðað
svæði, eða klettur, sem heitir Fuglstapaþúfa. Á
þessum kletti var landamerki milli Garðabæjar og
Hafnarfjarðar í gamla daga og þess vegna er svæðið
friðað. Konan sem seldi mér húsið á sínum tíma
rifjaði upp sögu um að huldufólk byggi í klett-
inum. Sagan segir að í gróðrarstöðinni hinum
megin við Suðurbæjarlaugina hafi gjarnan sést ljós
í klettinum á kvöldin og þess vegna hafi verið talið
að huldufólk byggi þar. Fjölskyldunni þykir
skemmtileg tilhugsun að hafa kannski huldufólk
sem nágranna og því segjum við stundum þegar
hlutirnir finnast ekki að það sé vegna þess að
huldufólkið hafi fengið þá að láni. Við höfum aldr-
ei séð huldufólk en ef slíkar verur búa í klettinum
þá eru það góðir og friðsamir nágrannar.“
Gatan er miðsvæðis
Guðrún Helga segir að á námsárum sínum í Finn-
landi hafi sig alltaf dreymt um að búa á veður-
sælum stað með stórum garði þar sem hægt væri
að vera úti í garði á sumrin. „Garðurinn minn er
akkúrat þannig. Hann er stór og gróinn með háum
trjám þannig að það er vel hægt að flytja með allt
sitt hafurtask út í garð á sumrin til að njóta veður-
blíðunnar,“ segir Guðrún Helga og bætir við að
kostur Kelduhvammsins sé meðal annars sá að
gatan sé miðsvæðis.
„Héðan er auðvelt að taka strætó því að leið eitt
stoppar við enda götunnar og fer alla leið í Lækj-
argötu í Reykjavík. Þá tekur ekki nema tíu mín-
útur til korter að ganga niður í miðbæ Hafnar-
fjarðar. Matvöruverslanir eru fjórar og allar í
stuttri göngufjarlægð; ein uppi á Holti, önnur niðri
við höfn og tvær á Völlum þannig að það er lítið
mál að skreppa í búð ef þess þarf. Leikvöllur er í
hverfinu og auðvelt að skreppa niður á Óla Run.-
tún, sem er rétt fyrir neðan götuna, til að fara í
fótbolta eða æfa sig í golfinu. Margir nýta sér það,
jafnt íbúar í hverfinu sem utanaðkomandi fólk. Þá
er Suðurbæjarlaug í nokkurra mínútna göngu-
fjarlægð eins og fjölskyldan hefur óspart nýtt sér.“
Morgunblaðið/Ernir
Lítil gata á Holtinu
Kelduhvammur
Ástjörn
Reykja
nesbr
aut
St
ra
nd
ga
ta
Ásbra
ut
Suð
urb
rau
t
Hvammabraut
Ástorg
Haukatorg
1
2
1. Kelduhvammurinn er paradís fyrir manneskju eins
og mig sem hefur gaman af skokki. Ég skrepp
stundum í stutta hlaupatúra frá Ásvöllum í kringum
Ástjörnina með Guðrúnu Ben. vinkonu minni. Í þeim
túrum sjáum við að það eru fleiri en við sem hafa
gaman af því að ganga eða hlaupa kringum Ástjörn-
ina og nágrenni. Ég á það líka til á sumrin að hjóla
eftir ströndinni út á Álftanes, í gegnum norð-
urbæinn eða Setbergið, og það er alltaf jafn
skemmtilegt.
2. Helgafellið og nágrenni er mikill eftirlætisstaður
Hafnfirðinga. Í fjallgöngum þar hittir maður yfirleitt
fjöldann allan af fólki, ýmist einstaklinga, sem leika
sér að því að hlaupa frá bílastæðinu við Kaldársel
að fjallinu og upp það og taka tímann í leiðinni, eða
hópa sem fara í stutta og þægilega fjallgöngu á
Helgafellið. Það er alltaf jafn skemmtilegt og gam-
an að spjalla við þá sem maður hittir á fjallinu.
Uppáhaldsstaðir