Skólablaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 7

EINS
KONAR
DÖGUN
Við sáum öll veginn brjótast um eins og í óþægi-
legum draumi, reyna að losna úr viðjum gangstétt-
anna. Við sáum hann vakna og teygja sig, sáum
malbikið bifast í tunglsljósinu og bylgjast makinda-
lega um ótal hálfgleymdar bugður. — horfðum á
gulu strikin hverfa og þau hvítu leysast upp, heyrð-
um sum þeirra andvarpa, máski minnug fyrri
ósigra,
liðinna mistaka sem þó skiptu engu.
Hvenær visnuðu trén og hurfu í jörðina? Hvenær
hættu fuglarnir að syngja? Hvernig slokknaði sein-
asti neistinn af því mikla báli er eitt sinn var kallað
líf? Hvar opnuðust fyrir manninum hans hinstu dyr,
hvar flóði hans síðasti víndropi? Öllu þessu höfum
við gleymt, munum einungis að á sínum tíma tókum
við því með jafnaðargeði,
án saknaðar eða tára.
í minningunni lifir aðeins ein kona, sterk með
fima fingur og undarlegar hrukkur í enni. Hún gaf
vegmum líf sitt:
óf honum kransa á sumrin, söng honum forna
söngva, — gætti hans fyrir grimmd bifreiðanna og
gekk einungis á honum berfætt, auðsýnandi hina
dýpstu lotnmgu. Og á veturna bræddi hún af hon-
um snjóinn, vermdi hann berum lófum.
Hún hafði brún augu
sem ókunnugir sögðu að einna helst líktust aug-
um í hundi, Við munum að eitt andartak fylltust
þessi augu tárum, en tæmdust síðan endanlega.
Stundum spyr eitt okkar spurningar sem ekki bíður
svars. Og við hin þegjum um stund, reynum að
hugsa til annarra hluta með misgóðum árangri.
Hvernig leið henni, þessari konu, meðan vegur-
inn bylti sér í svefnrofunum? Hvað táknuðu þessi
augnablikstár í lokin? Við spyrjum, en minningin
svarar ekki. Því síður vegurinn, Við spyrjum
of seint.
Baldur A. Kristinsson
7