Skólablaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 14

HALLARBÚI
Ég gekk um hallargarðinn að haustlagi
og fölnuð blómin
brostu við mér í tunglskininu.
Þessi bros yljuðu mér
þótt litimir væru famir
og ekkert væri eftir nema litlar
stjömur af h'fi í hálfdofnum huga mér.
Þessi nótt hafði eytt öllum frekari vonum
en fálust í föllnu laufi og kulnuðu blómi.
Deyjandi litir náttúmnnar
endurómuðu í tilfinningum mínum
sem þó sprungu út með nýjum og óþekktum krafti
og minnkuðu kuldann í sál mér.
Jafnvel deyjandi lifa.
Að lokum hurfu þó litimir og hugur minn
hvarf einnig
hvarf aftur í sínýja grámósku hallar að hausti.
SAMHVERFUR
DÝRIÐ I MÉR
Með dásamlegum hringsnúningi vísifingurs
benti ég á alla myndina
og sagði einstakri röddu:
„Þetta er ekki eins fallegt
og blóðugt fjöldamorð í snjó eða
konan sem sat í stólnum og reykti.
En samt er þetta heimur minn.
Fullur viðbjóðs á viðbrögðum þínum
hef ég horfið inn í myndina — svona
kældi ég enni mitt klofið
og drukknaði í frumstæðum hvötum."
Sem dýr væri hægt að hfa áfram
eftir að þú rífur myndina í tætlur.
SAMHVERFUR
Fólk
Ég á fólkið á kaffihúsinu.
Það þykist vera frjálst
og talar um jafnrétti
kynja og kynþátta og bama
og hvaðeina.
Það þykist vera frjálst
og talar um bókmenntir
og hstir og nýjasta slúðrið.
En ég á það.
Mér leiðist fólk.
Hestar em skemmtileg dýr.
Kannski ég selji fólkið
á kaffihúsinu
og kaupi mér hesta í staðinn.
Baldur A. Kristinsson
LENGUR
Rykið fletur út hönd mína
á borðinu
við hliðina á galtómum kaffibolla.
„Er þetta svona vél
til að bíða með?“
spyr bilaður sjálfsali að baki
og dreifir ókeypis þolinmæði.
Baldur A. Kristinsson
BLÍÐA
hún anDar enn
enda þótt Augun séu lokuð
hörUndið kalt.
hjarta hennar suÐar eins og
þar tll gerð vél
úr pLasti og steinum.
taktu upp símann og
hringdu aFtur í hana.
GRIMMD
Baldur A. Kristinsson
14