Skólablaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 9

3. SÆTI í SMÁSAGPiASAMKEPPNI
AF SÓLU
Drengurinn gerði sér í hugarlund hvernig gulrót
gæti litið út. Þetta var forsenda hans. Af henni
leiddi hann smátt og smátt snjókarl, rökfræðilega
og óumflýjanlega. Hann skapaði snjókarl úr ímynd-
aðri gulrót. Milljónir af snjókörlum. Og snjókerl-
ingu. Milljónir af snjókerlmgum. Þetta fannst
drengnum gaman.
Og snjókarlarnir og -kerlingrarnar lutu honum.
Þau beygðu sig og bugtuðu svo að sum þeirra ráku
jafnvel fínu gulrótarnefin sín í snævi þakta jörðina.
„Ó, mikli herra!" hrópuðu þau hástöfum. „Ó, skapari
vor! Konungur konunga og keisari keisara!" Þetta
fannst drengnum einkar viðeigandi.
„Farið og sækið handa mér leikföng," sagði
drengurinn skipandi rómi. Og Þau fóru og sóttu
handa honum leikföng. „Farið og sækið handa mér
nammi," skipaði drengurinn. Og þau fóru og sóttu
handa honum nammi, áður en hann gat einu sinni
bætt við orði sem konungum konunga sæmir betur
að nota, „sælgæti". „Sýnið mér kvikmyndir og sjón-
varpsmyndir og leikrit," skipaði drengurinn enn.
Og allt þetta sýndu þau honum og meira til. Þetta
fannst drengnum skemmtilegt.
En þó fór honum að leiðast um síðir. Hann fór að
þrá einföld gæði, frumstæða ánægju. „Farið og
sækið handa mér gulrót," sagði hann loks þreytu-
lega. „Gulrót, herra?" spurðu snjókarlarnir og -kerl-
íngarnar furðu lostin. „Herra, hvað er gulrót?" Og
það var eins og þau blánuðu örlítið upp.
Drengurinn var þolmmóður. Hann útskýrði ná-
kvæmlega fyrir þeim hvað gulrót væri. Á meðan
blánuðu þau enn meira upp. Og byrjuðu að bráðna.
Drengurinn hélt áfram að útlista gulrót; hann gat
ekki annað. Honum var lífsms ómögulegt að hætta.
Og snjókarlarmr og snjókerlingarnar héldu áfram
að bráðna ásakandi. Þeim var líka lífsins ómögu-
legt að hætta. Að lokum var drengurinn emn eftir,
umkringdur pollum og gulrótum í milljónatali. Það
fannst honum ekki nema miðlungi skemmtilegt. Og
svo vaknaði hann með óbragð í munninum.
Móðir hans lagði ríka áherslu á ýmsa heimsku-
lega og óþarfa helgisiði, en í þetta smn þoldi
drengurinn þá möglunarlaust: Hann klæddi sig,
burstaði tennurnar og borðaði hollan morgunverð
án þess að mótmæla. Síðan fór hann fram í stofu og
leit út í garð.
„Mamma, mamma, sjáðu, komdu fljótt! Snjókarl-
mn minn, ha, snjókarlinn sem ég gerði í gær, hann
er farinn að bráðna!" Og það voru sárindi í rómn-
um.
"Já, gullið mitt," svaraði móðir hans og kom inn í
stofu. „Það er sólin sem gerfr. Blessuð sólm hefur
brætt aumingja snjókarlinn þinn." Svona talaði hún
venjulega, Röddin var sykurhúðuð og orðin líka.
Og hefðu menn skyggnst bak við húðina, hefðu
þeir fundið enn meiri sykur, hvert sykurlagið á
annað ofan. Fyrir þetta fyrirleit drengurinn móður
sína, en leyndi tilfinningum sínum vandlega og
næstum ósjálfrátt.
En úti hélt snjókarlinn áfram að bráðna og sólin
áfram að skína. Þetta gat drengurinn ekki látið við-
gangast. „Mamma," sagði hann því kurteislega,
„slökktu á sólinni fyrir mig."
„En, elsku barn, þú veist ekki hvað þú ert að
biðja um.“
„Ójú, þú bara ýtir á rauða takkann við hliðina á
rafmagnstöflunni." (Þetta síðasta orð sagði hann
með nokkru stolti. það voru ekki öll börn á hans
aldri sem höfðu svona mikinn orðaforða). „Ég veit,
sko, alveg hvernig á að slökkva á sólinni."
„Kemur ekki til mála, elsku litla krúsmdúllan
mín," sagði móðirin með mikilli áreynslu, en hún
hafði lesið einhvers staðar að börn ættu ekki að fá
öllu sínu framgengt, þau hefðu bara gott af því að
vera neitað um ýmislegt svona við og við. „Ég slekk
ekkert á sólinm fyrir þig." En það var hik í mál-
rómnum. Drengurinn fann það og hló inma með
sér: Sigurinn var í höfn.
Hann kreisti fram nokkur þögul tár og ummynd-
aði andlit sitt í óbærilegri sorg. Móðir hans horfði á
með sívaxandi hryllmgi. „Hvað hef ég gert," hugs-
aði hún, „hvernig gat ég verið svona grimm við
elsku litla krúttið mitt?" Þá greiddi drengurinn rot-
höggið. „Gerðu það, mamma," bað hann titrandi
röddu með alla heimsms grátstafi í kverkunum.
„Gerðu það, mamma. Slökktu á sólinm."
Og það gerði hún.
RANTAM
Verden er sqq lidt ond eller god, som den er blaa eller gul.
— Georg Brandes
9