Skólablaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 21

ÍÞaka
Hann situr og læst vera að lesa
en látbragð það hver maður sér
því stundarlangt stendur hans hugur
til stúlku er móti honum er.
Hún er bláeygð með ljósa lokka
og lærir svo fróðleiksfús
en í bjartsýni bræðir hann með sér
að bjóða henni á öldurhús.
Skrýtið hve veraldarviskan
verður marklaus og grá
er ljóshærða stúlkan laumast
að líta hann snöggvast á.
Úr töskunni tekur hann poka
og telur að sjái ekki neinn.
Úr flöskunni, sem þar er falin,
fær hann sér sopa einn.
Þá glaðnar hans ásjónu yfir
og upp setur gáfnasvip.
Fyrir vonanna vindum
velkist hans sálarskip.
Þá ljúkast upp lestrarsalsdymar,
læðist piltur einn inn,
og stúlkan með sópranrödd segir:
Sæll vertu, unnusti minn
Sá er kvenlegur kaupmannssonur
er krónumar halar inn
af mammonsástinni montinn
og mun meiri sjarmur en hinn.
Svo læðast þau léttstíg í burtu
og loka á eftir sér
en hann situr eftir að sumbli
og semur heilt harmkvæðakver.
Hálftíma seinna er hann hálfur,
hugsar í þoku og reyk
og sýnist sem safnins vörður
syngi við píanóleik.
(Söngtexti safnvarðarins)
Ef til vill einhvem tímann,
ef algebru lærir þú nú
verður stúlkan með sturluðu augun
stærðfræðiprófessors frú.
Kristján Þórður Hrafnsson
21