Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 11

GESTGJAFINN
GÓÐI.
Ég geng yfir marmarann, eftir
gólfdreglinum og hjá frönsku
gluggunum, anda að mér matarilm-
inum sem liðast um húsið og boðar
veislu. Meistarakokkur minn er í
eldhúsinu, eitthvað að fást við mat.
Tilhlökkun í huga mér, alltaf gaman
að fá gesti. Snýst á hæli, hægri
hönd í axlarhæð, hin vinstri styður
við hrygg ímyndaðs dansfélaga,
tek dansspor og lýk sveiflu og bak-
fallslykkju á móti glugga, virði fyrir
mér útsýni kvöldsins. Fáeinir bílar
silast upp hæðina og þegar þeir
sveigja inn í innkeyrsluna, falla
ljóskeilur á húsið, þjóta yfir glugg-
ann og andartak blindast ég. Með
glýju í augum brosi ég, — brosi.
„Góða veislu gjöra skal."
Hinir útvöldu gestir mínir koma,
streyma til hússins á hæðinm og
hverfa í útbreiddan faðm hússins
og mæta brosi og útbreiddum
faðmi mínum. Ég faðma kjól og
hvítt og samkvæmiskjóla, fagna
óboðnum gestum mínum með
breiðasta brosinu, faðma þá, kyssi
þær, skek hendur af öllum stærð-
um og gerðum.
Þau eru óboðin en velkomin.
Engum er boðið í veislurnar mínar,
— aldrei. Ég, aðflutta ráðgátan frá
heimi þeim fjarlægum, hvísla í
eyru, læt orðróm ganga. Örskjótt
flýgur fiskisagan, og aðeins þeir
koma sem orðrómurinn var ætlað-
ur: hinir útvöldu gestir mínir. For-
vitnin laðar, slúðrið og dulhjúpur
minn lokkar. Pískuð áfram af óseðj-
andi hnýsni, — ......ég heyrði að
hann væri svo sérstakur maður" —
... er satt að . .?" — koma ljón
samkvæma í veislurnar mínar, leita
vísbendinga, — snuðra, koma til að
sjá manninn í húsinu á hæðinni,
koma til öðruvísi veislu, — til örláts
gestgjafa.
Þau sitja við borð mitt og sleikja
mig með hrúfum tungum augna
sinna, leita saltkorna hrjótandi af
vörum mínum, krydds í tilveru fá-
nýtis, bíða eftir einhverju
óvæntu. . . furðum hrapandi úr loft-
inu, — sitja í spennandi veislu hjá
mér, horfa á mig, manninn við enda
langborðsins, sötra súpu sína,
tyggja kjöt sitt og hlusta á gullkorn-
in, kímnina og lítt dulið háðið sem
ég skýt inn í hópinn en þau skilja
þó tæpast. Hlýðin leggja þau eyru
við orð mín, hlýða á tal og orðgnótt
án landamæra, frásagnir af hinu og
þessu: fólki, furðu á framandi stöð-
um, hlutum sem latir líkamir þeirra
og auðir hugir hafa ekki og munu
aldrei sjá. Borða mat sinn, matinn
minn og bíða, bíða eftir að dúfur
flögri úr hatti eða kassi opnist og
eitthvert spennandi fyrirbæri hoppi
upp, dinglandi hlæjandi í gormi.
Komin 1 spennandi hóf hjá mér.
„Drekkum gestgjafans skál."
Ég lygni aftur augum, hvíli mig í
húminu bak við tjöld augnanna og
heyri kliðinn, hugsa um allt, hugsa
um ekkert, læt hugann reika um
þrýstin brjóst undir efnisrýrum kjól,
væti varirnar, hlusta á innantómar
samræður þeirra og finn vellíðan
líða um æðar mínar, heyri fugla-
bjargið kvaka í hrynjandi um tón-
list, tísku og tímanna tákn og undir
niða heilar sem velta fyrir sér hve-
nær veislan verði að óvæntri veislu.
Ég svara í jáum, svara í neium,
hlusta á smjattið, sötrið, hlusta á lof-
gjörðina um matinn, þjónustuna og
um mig og ég brosi, — segi takk.
Fyrir sjónum mínum dúa brjóst
undir hálsfesti. Sit þar, augun lok-
uð, kmka kolli samsinnandi. Banda
þjónum, berandi eftirréttinn á silf-
urfötum, inn. Brosi. Fullviss um eig-
ið ágæti.
„Ó, þessi brjóst."
Og ég heyri smjattið þagna, sötr-
ið þagna, innihaldslausar samræð-
ur þagna. Lífið þegir. Ég brosi
kankvís og opna augun. Sé stirðn-
aða líkami liggja í eftirréttinum,
andlit á kafi í ávaxtahlaupinu, blind
augu stara á kristallsljósakrónu,
snúna búka hvíla í stólunum, slyttis-
lega hangandi hendur nemandi
næstum við gólf. Dauð liggja þau á
dúklögðu veisluborði mínu, svo af-
káralega falleg, svo afskaplega
dauð.
Ég rís á fætur, þjónarnir tínast
inn og lestina rekur meistarakokk-
urinn minn, gengur til mín, þar sem
ég dáist að sýninni er blasir við, og
hneigir sig í hæverskni. Ég hrósa
matreiðslunni og bendi á fallegu
brjóstin, nú loksins óhulin, og hann
kinkar kolli. í þögn og einbeitni
vinnur starfsliðið. Ég hlakka
áfergjulaust til morgundagsins,
hlakka til efnilegs kvöldverðar,
hlakka til bringnanna, — hnoss-
gæti.
Virði „le grand chef fyrir mér og
skipanir hans til þjónanna. Hann
veit af smekkvísi og fagmennsku
(og auðvitað vegna þjónustunnar
við mig) hvað sjóða eigi, hvað salta
eigi, hvað steikja eigi, hvað sé of
feitt eða gamalt og hvað falli mér
ekki í geð, í huganum ákveður
hann matseðil næstu veislu, augu
hans speglast íhugul í blaði kjöt-
hnífsins.
Mín er ei lengur þörf, svo að ég
dansa hæglátlega yfir marmarann,
eftir gólfdreglinum rauða og fram
hjá frönsku gluggunum — og til
baka og lýk sveiflu á móti glugga
og virði fyrir mér útsýnið: stjörnurn-
ar er glitra sem kattarglyrnur í
myrkrapytti, og mánann læðupok-
ast í skýjaklæðum. Ég opna glugg-
ann og vindurinn kemur æðandi
inn. Hann strekkir andlit mitt afhir
og ýfir hárið. Ég legg drög að nýrri
veislu, veislu í húsinu á hæðinni,
þar sem hinir óboðnu gestir mínú
munu koma, streyma laumulegir og
dulir til óvæntrar veislu, koma í
kvöldmat til mín. Og það er eins og
vindurinn hvísli í eyru mér: „Góða
veislu þeim gjöra skal." Ég hrópa út
í vindinn og skelli síðan gluggan-
um. Ráðvillt situr vindhviða eftir í
húsinu, innilokuð.
Smdri Freysson
11