Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 16

Oryggi
í hvert sinn, sem ég lít til baka, finnst mér sagan öll æ
fáránlegri og fáránlegri. Ég hef séð kvikmyndir og lesið
bækur um hugrakka menn sem bjarga heiminum, oft án
þess að svitna. Allir þessir menn hafa hlotið að launum
aðdáun meðbræðra sinna og oft efnisleg og jafnvel
holdleg gæði í ofanálag. Ekki það að mér finnist þeir
ekki hafa átt það skilið, öðru nær. Málið er bara
það.......Ég verð að viðurkenna að þessi fullyrðing
ljómar ekki beint af hógværð .... sko . . ., ég hef hugs-
að um þetta frá öllum hugsanlegum sjónarhornum, og
ég fæ ekki betur séð en ég hafi bjargað heiminum. NEI!
Ekki byrja strax að hlæja! Ég skal útskýra þetta allt á eft-
ir. Jú, eins og ég sagði, sé ég ekki annað en ég hafi
bjargað heiminum. Ætti ég þá ekki skildar þakkir allrar
heimsbyggðarinnar? Það mætti svo sem fara fram á
meira fyrir slíkt viðvik — eða hvað? Það hélt ég líka. En
þar stendur einmitt hnífurinn í kúnni. Hið eina, sem ég
hef fengið að launum, er útskúfun og . . . . og fangelsis-
vist. Hvað ég gerði? Jú, ég ætlaði emmitt að fara að
koma að því.
Þetta var bara ósköp venjulegur dagur. Ég sat niðri í
stjórnherberginu og fylgdist með ratsjánni eða eitthvað
slíkt. Ég hafði enga hugmynd um hvermg veðrið var fyr-
ir utan, og mér var iíka alveg sama. Það eina sem mér
fannst skipta máli, var að loftræstmgin var aldrei nógu
góð og að einkennisbúningurinn var of heitur og yfirleitt
leiðinlegur. Ég hugsaði um hvað mundi gerast ef ég
sofnaði í stólnum, meðan geislinn á skífunni færi hring
eftir hrmg. Menn gætu háð heila heimsstyrjöld án þess
að ég tæki eftir því. Ofurstinn yrði ekki sérlega hrifinn
af því. Hann myndi stefna mér fyrir herrétt. Þó það nú
væri. Eldflaugin okkar kostaði égveitekkihvað margar
milljónir, og að nota hana ekki, þegar tækifærið loksins
kæmi, gæti ekki talist annað en stórglæpur......
— Láttu ofurstann ekki koma að þér dottandi, heyrði
ég sagt, og einhver sló létt á öxlina á mér. (Áður en ég
held áfram, vil ég taka ffam, að af ýmsum ástæðum get
ég ekki notað rétt nöfn í frásögn minni.)
Það var Jóhann að koma með kaffi handa okkur. —
Það er hætt við að það mundi hvína í kallmum ef hann
sæi þig sofandi fram á stjórnborðið, — ha?
Ég muldraði eitthvað, hvort sem það voru þakkir fyrir
að vekja mig eða kvartanir undan slettirekuhætti Jó-
hanns. Ég tók bollann, sem hann rétti mér, og sötraði
heitt kaffið meðan hann lét dæluna ganga.
— Var ég kannski ekki búinn að segja þér hvernig
fór fýrir þeim sem var hér á undan þér? sagði hann og
hlakkaði í honum. Hann var þá búinn að segja mér frá
því að minnsta kosti hundrað sinnum.
— Það var nú aldeilis saga til næsta bæjar. Okkar
ástkæri ofursti lét umsvifalaust stefna mannaumingjanum
fýrir herrétt. Ég veit ekki nákvæmlega hvað varð af hon-
um eftir það, en ég hef það eftir áreiðanlegum heimild-
um að hann sitji enn í herfangelsi einhvers staðar
í.....Uss, ég má ekki segja frá því. Ekki væri gaman
að lenda þar líka, haha. Jóhann þagði. Hann gat verið yf-
irgengilega leiðinlegur. Það undarlega var, að enginn
virtist vita það nema ég.
— Hann Jóhann, það er nú hress náungi. Þannig
hljóðaði vitnisburðurinn alltaf, þegar talið barst að Jó-
hanni. Ég hafði annars aðrar hugmyndir um hann. Ég
hugsaði oft um að kyrkja hann með berum höndum. Það
væri nú létt verk og löðurmannlegt. Ég var að minnsta
kosti tvöfalt þyngri en hann og höfðinu hærri.
— Nokkuð að sjá á skífunni? spurði Jóhann eins og fá-
viti.
— Bara auglýsingar, svaraði ég.
— Bara auglýsingar, hló hann. — Þetta er nú sá besti
sem . . .
Hann komst ekki lengra. Samtal okkar var rofið af
söng viðvörunarbjöllunnar.
— Andskotinn. Jóhann varð eins og krít í framan. —
Það er að byrja ....
Pétur og Valdimar, með ofurstann í fararbroddi, þustu
inn í herbergið, — Allir á sinn stað, skipaði ofurstinn. —
Á hvað ertu að glápa? spurði hann mig.
— Ekkert, herra ofursti, svaraði ég veikum rómi.
Mér fannst allt gerast svo hægt. Valdimar og Pétur
hlömmuðu sér í sæti sín. Rödd yfirstjórnandans tók að
hljóma úr hátalaranum:
— Til allra stöðva: Kjarnorkuárás í aðsigi! Undirbúið
skot! Tvær mínútur!
Ofurstinn afhenti Jóhanm lykilinn fræga. Jóhann tróð
honum í skráargatið skjálfandi höndum. Ég leit á ratsjár-
skjáinn. Þar var ekkert að sjá frekar en venjulega, að-
ems útlínur strandarinnar og græna geislann sem fór
hring eftir hring. Mér fannst hann svo friðsamlegur, þar
sem hann hringsnerist, að því er virtist, í fullkomnu til-
gangsleysi.
— Ekkert að sjá á ratsjánni, tilkynnti ég. Enginn virt-
ist heyra það.
— Ein mínúta! (heyrðist úr hátalaranum). — Byrja að
telja niður við þrjátíu sekúndur!
— Ekkert að sjá á ratsjánni, sagði ég aftur sýnu hærra
ask for Oompa
— Bob Dylan
16