Skólablaðið - 01.11.1987, Síða 19

í týndu
stræti
Við glugga
um nótt
Fegursta kona heims stendur í dyrakarminum og
horfir á mig sljóum augum. Skítugur bolur, rifnar
nærbuxur, úfiö, óhreint hár,
„Hvar fær maður?" spyr ég.
„Hérna," segu hún og bendir á sköp sín,
„Nei," segi ég, „ég leita lífsins."
„Já, einn af þeim," segir hún. „Það gerði ég líka
eitt sinn. Og fann. Ég skal sýna þér."
Hún hvarf inn, kom aftur stuttu semna og hélt á
pensli.
„Hér fann ég það," sagði hún. „Og týndi því aftur.
Hér." Hún stakk penslinum milli brjóstanna, sem
var þrýst saman með stífum haldara. Mennirnir í
krmg klöppuðu. „Bravó, fegursta kona heims,"
hrópuðu þeir. Hún gekk að mér með pensilinn
milli brjóstanna.
„Taktu,"sagði hún.
Ég opnaði munninn og beit um pensilinn. Menn-
irnir klöppuðu aftur. „Bravó, ókunni maður."
Ég gekk burt með pensilinn í munninum og hélt
heim.
Nú sit ég hér allan daginn og mála, ég sem
aldrei fyrr hef pensil snert,
Melkorka Thekla, ágúst ’ 87
Gluggmn skelltist í vindmum. Óregluleg höggin
rufu kyrrð alheimsins sem umlukti okkur þetta
augnablik eilífðarinnar.
Þú stóðst við gluggann, höndin á gluggakistunni,
horfðir eitthvert langt í burt, þangað sem engmn
gat séð nema þú. Ég renndi fingrunum gætilega
eftir hliðarsvip þínum. Enninu, nefinu, vörunum,
hökunni, hálsinum. Gat næstum fundið snertmguna
úr fjarlægðinm, Gekk að þér og horfði út. í áttma.
Þú tókst hönd mína og renndir fingrunum eftir
andlitmu. Enninu, nefinu, vörunum, hökunni, hálsm-
um. Að vörunum aftur. Slepptir. Hún féll hægt nið-
ur.
„Það var hér," sagðirðu, Snerir þér að mér og ég
sökk mn í augu þín. „Héðan flaug hann. Skildi
gluggann eftrr opmn. Kaldur gusturinn lék um mig
alla. ískaldur gusturinn. Sjáðu örin!"
Þú hnepptir frá þér skyrtunni, lést hana falla þar
til geirvörturnar komu í ljós, stinnar af kuldanum,
Gustinum.
„Sjáðu örin. Þau skildi hann eftir. Hann sem flaug
á brott. Frjáls. Skildi eftir sig ör."
Ég sté upp í gluggakistuna og stökk. leit við og
sá þig hneppa að þér skyrtunm. Brosandi, Sigur-
vegari.
Melkorka Thekla, maí ’ 87
19