Skólablaðið - 01.11.1987, Síða 30

IMBAKASSAR
Forsaga
Innkaupapokarnir geröu hana
siginaxla og hún þurfti að beita
sjálfa sig hörðu til að kasta þeim
ekki frá sér og hrópa út neyðaróp
eða hjálparbeiðni, hlaðið vonleysi
og uppgjöf. Við hvert skref fram á
við skárust handföng pokanna enn
meira inn í rauðþrútnar húsmóður-
hendurnar, við hvert skref herptist
snara biturleikans um sál hennar.
Henni fannst sem ævi sín hefði ein-
hvern tíma fyrir löngu farið í handa-
skolum, gæfan farið hljóðlega án
þess að kveðja, gleðin myrt af grá-
myglu hversdagsleikans. Hún hló
ekki lengur.
Þegar blokkin kom loks í augsýn,
u-laga steinbákn með gluggabor-
um, líkust miðaldavirki, óvinnandi í
alla staði, jókst örvænting hennar.
Á þriðju hæð, í gegnum hvítflaks-
andi tjöldin fyrir stofuglugga henn-
ar, þrengdi sér bláleit birta, dauf
en samt sem áður ógnarskýr. —
Enn við glápið, hugsaði hún.
Hún tuldraði reiðilesturinn í
barm sér á meðan hún erfiðaði við
að koma ört vaxandi líkama sínum
upp þrepin. Hún másaði þreytu-
lega við dyrnar en sneri síðan lykl-
inum í skránni og snaraðist inn.
Sekúndubroti áður en hurðin féll í
falsið, glytti í augu hennar þar sem
hún skimaði fram. Hún gáði að
mannaferðum á stigapöllunum og
ganginum, einhverjum sem orðið
gæti áheyrandi að reiðilestri henn-
ar og á þann hátt rofið friðhelgi
einkalífs hennar, en gangarnir voru
auðir. þarna var enginn.
Hún fleygði pokunum frá sér og
strunsaði inn í stofuna. Ljósin voru
slökkt, aðeins nýja sjónvarpið og
hið gamla, svarthvíta, veittu smá-
glætu í myrkrið. Þetta skin dekkti
hægindastól sem snen að tækjun-
um og geymdi eina merki mann-
legs lífs í stofunni; tvo handleggi er
löfðu slyttislega frá stólörmunum og
námu næstum við gólf.
Hún fann ráðleysið og beiskjuna
samtvinnast í huga sér. Svo hring-
sneri hún stólnum með offorsi. Eig-
inmaður hennar hálflá í hægindinu,
rétt eins og hún vissi. Það stirndi á
augu hans, það var eina lífsmarkið,
sem hún sá með honum, og jafnvel
það léði andliti hans óljósan sljó-
leikasvip. Stundarkorn horfðu þau
hvort á annað. Skyndilega skaust
önnur hönd hans upp, eins og
höggormur í drápshug, og kreppt-
ist um úlnlið hennar af feiknakrafti.
Hún hrökk við og ffam á varir
hennar braust hálfkæft skelfingar-
óp.
— Hefur þú séð mann, keyrðan
upp að glugga? spurði hann og reis
upp við dogg. í ómælisdýpi minn-
inga horfðu augu hans starandi,
eins lífvana og ef í brúðu væri. Hún
hristi höfuðið, reyndi að spenna
fingur hans lausa. En hann var
henni sterkari. — Höfuðið fast-
klemmt að glerinu, flatt út svo að
húðin merst og fölnar og roðnar á
víxl. — Það vottaði fyrir kipru undir
auganu sem sneri að henni. Hún
hætti að brjótast um og horfði
skelfd á fjarrænan svipinn. — Og
hefurðu séð gagnaugu mannsins
þegar byssa er dregin upp og látin
fullkomna skrúfstykkið og húðin . . .
hún hvítnar vegna þrýstingsins. Því
svo fast er höfuðið spyrnt að rúð-
unni að það brestur í henni — líkt
og klakaskán er brotnar undan
fæti. En þó að höfuðið sé algerlega
skrúfað upp, er kraftur skotsins
slíkur að höfuðkúpan slæst í glerið
af þunga og endurkastast skarpt í
stálhlaupið . . .
Henni fannst hann horfa í gegn-
um sig, hann var þar og þó ekki. —
Fingurinn á gikknum krepptist og
hausinn kippist til, kúlur borast inn
og blóðug glerbrot, sundruð í ótal
óregluleg form, fljúga út í tómið.
Og einhvers staðar, miklu neðar,
hvíslaði hann, brotlenda brotin á
götu, fletjast út í mulning af hvítum
og rauðvotum kristöllum á víð og
dreif um gangstétt og malbik. Leif-
ar manns og glugga, Hefurðu séð?
Hún kyngdi. Horfði á óhamið hár-
ið í hvirflinum, og með erfiðismun-
um kreisti hún út nei. Hann sleppti
henni jafn-snögglega og hann
greip í hana, seig í fang stólsins og
einblíndi fram. — Ég sá þetta,
sagði hann, ég sá þetta í sjónvarp-
inu. Andartak stóð hún kyrr, saup
hveljur og það var ótti f huga henn-
ar. Síðan tók hún á rás í átt að sfm-
anum.
Um stofuna flýtur rafblámi birtu
og hagræðir og einfaldar umhverf-
ið að eigin smekk. Birtan er sem
ójarðnesk, náköld og vélræn, líkust
skímunni umhverfis ljós í þoku eða
logsuðubjarma á vegg. Ljósklæði
hennar umlykja hvaðema, — fylla
herbergið, bylgjast á veggjum og
varpa gráleitum litbrigðum yfir
rúmið og sængurfötin. Það er ems
og ljós og skuggi hafi parast og af-
kvæmið orðið þessi hálfbirta. Mig
verkjar í augun við að horfa í hana.
Hún berst úr tveimur áttum,
rennur saman um mitt herbergið
og óljóst afmarkaðir geislavængirn-
ír bregða á leik, flökta eins og ós-
andi kertalogar. Báðir upphafsstað-
ir hennar ásamt klossuðu stálrúm-
inu mynda þríhyrnmg sem spannar
Hér er fitusneið með bjórnum.
— Brogi Ólofsson
30