Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 52

Kastali.
i.
Það var hávaðarok og tunglið óð
í skýjum. Við og við birti upp af
völdum þess, en þar á milli var
kolniðamyrkur. Frakki J. flaksaðist
fram á við í vindinum og stundum
var hann hrifinn upp af honum og
ýtt áfram. Uppi á hæðinni reis mik-
ill skuggi. Þetta var kastalinn sem
hann stefndi að. Þarna reis hann
upp, aðalbyggingm eins og forn
ófreskja sem lá í djúpum svefni;
spírur og turnar, síðari tíma viðbót,
gáfu kastalanum yfirbragð handar
sem benti með teygðum fingrum í
átt til himms í þögulli áköllun, ör-
væntmgarfullri.
Kastalinn var gamall miðalda-
kastali einhvers ræningjabaróns
eða landeiganda. Byggmgm var
svo stórkostleg að J. staðnæmdist
þrívegis á leið sinni og virti hana
fyrir sér þegar tunglið lýsti, —
hrollur fór um hann. Þegar um
hundrað metrar voru ófarnir að
vindubrúnni, sem lá nú niðri, fór að
rigna og eldingu sló niður í ná-
grenninu svo snögglega og óvænt
að J. hrökk í kút.
Meðan hann bisaði við að
hneppa að sér frakkanum heyrði
hann hnegg og greindi hófatak
margra hesta. Um leið var kallað,
en J. greindi ekki orðin vegna úr-
hellisins. Aftur var hneggjað og nú
nær. J. leit við og sá stóran, svartan
hestvagn, sem fjórir stæðilegir og
sterkir hestar drógu, koma á harða-
spretti í átt til sín eftir þorpsgöt-
unni. J. vék úr vegi en rann til í aur-
bleytunm í vegarkantinum og rann
niður hallann ofan í vegarskurðinn.
Þegar J. leit upp fór vagninn fram
hjá á engu minni ferð og hestarnir
frísuðu Q. fannst eins og þeir
hlægju að sér). Hófatakið glumdi
nú í eyrum eins og smiðjuhamrar
og vagnmn þeyttist framhjá líkt og í
draumsýn, flaut einhvern veginn til
hliðanna og stefndi enn í átt til kast-
alans.
J. kom fyrir sig fótum og hélt
áfram ferð sinni af engu minni
áhuga, fýlgdi vagnmum eftir og sá
hvernig honum var hleypt inn í
kastalann. J. hraðaði för sinni. Loks
barði hann á hliðið, blautur og
kaldur eftir hrakningana.
J. hafði ekki fýrr barið að dyrum
en hann heyrði öskur fyrir ofan sig.
Hann leit upp og sá mann standa á
brjóstvirkinu og baða út höndum
meðan vindurinn reif hann og skók
til. Hann froðufelldi af bræði og
öskraði nánast dýrslega: „Hvað
viltu, fíflið þitt?" Svo stökk hann nið-
ur. J. fylgdist undrandi og reiður
með honum allt þar til hann lenti
rétt hjá honum með ógeðfelldu
skvamphljóði, en blóð sprautaðist
yfir skó og buxnaskálmar J.
Dyrnar voru opnaðar rétt í þessu
af virðulegum, eldri manni, líklega
yfirþjóni, í óaðfinnanlegum kjólföt-
um. „Hvers óskar herrann?" spurði
hann og lyfti annarri augabrúninni
virðulega. J. bjóst til að kvarta
vegna framkomu ruddans en um
Cure the disease and kill the patient.
— Frands Bacon
52