Skólablaðið - 01.11.1987, Síða 53

leið kynna sig, en þjónninn stöðvaði
orðaflaum hans með handahreyf-
ingu. „Mér þykir það leitt herra, en
mér sýnist Boris hafa valdið yður
einhverjum óþægindum." Við þessi
orð mildaðist skap J. og hann kynnti
sig „Ég er J. greifi, kominn til að
taka við kastalanum í arf eftir afa-
bróður minn. „Þjónninn leit niður
eftir J. á skítuga skóna og forug föt-
in og vantrúarsvipur læddist fram á
andlit hans, en það stóð aðeins
stutt. „Herrann vildi kannski stíga
inn fyrir?" „Þakka þér fyrir,” sagði J.
hrokafullur og steig inn fyrir með
soghljóð í skónum sem voru fullir af
vatni.
Hann stóð örlitla stund í forstof-
unni og pollur myndaðist við fætur
hans. „Vilduð þér ekki fara upp í
gestaherbergið og fara í bað og
síðan í þurr föt?" „Ha, jú, það væri
vel þegið," sagði J. stórkarlalega,
sótti í sig veðrið og spígsporaði inn.
Þjónninn fylgdi í humátt á eftir og
tók síðan við forystunni. „Þessa leið,
herra," sagði hann leiðréttandi og
potaði með fingrunum.
Á meðan J. lá í baðkerinu báru
tveir yngri þjónar sífellt inn heitt
vatn úr eldhúsinu undir stjórn yfir-
þjónsins. „Hver er þessi Boris, eh
ég á við „hver var hann?" spurði J.
„Hann var hestasveinninn hér, en
hann þoldi ekki vinnuálagið," sagði
annar ungu þjónanna milli vatns-
amstursms. „Hvaða vinnálag? Eru
margir hestar hér?" spurði J. næsta
þjón. „Nei þeir eru bara tveir og
annar þeirra er næstum ellidauður,
herra."
Hann bað um að fá að liggja í
friði í smástund, hann þurfti að
hugsa um margt og koma lagi á
hugsanir sinar. Þegar hann var
einn fór hann að hugsa um ferðalag
sitt og eiginkonu sína, en það var
emmitt hún sem hafði komið með
vagninum, Og viti menn: Hann var
ekki giftur. Þessar fréttir um meinta
eiginkonu skelfdu hann ósegjan-
lega, en niðursokkinn í þessar
hugsanir veitti hann því ekki at-
hygli að kona kom inn. Um leið og
hún stóð við hlið baðkersins hrökk
J. í kút og huldi kynfæri sín feiminn.
„Hver eruð þér?" sagði hann og
virti þessa skorpnuðu, gömlu konu
fyrir sér, honum kom helst í hug að
líkja henni við norn. „Hver ég er?"
hún hló, „ég er eiginkona þín."
Þessi staðreynd skelfdi J. ósegjan-
lega. „Þessi gamla, forljóta kerling-
arnorn er konan mín," hugsaði hann
forviða. Hún glotti aðeins og tók um
axlir hans nánast ástúðlega. „Ég
skal nudda þig, elskan, ég veit
hvað þér finnst það gott." Tak
hennar hertist um háls hans og
hann reyndi að vinda sig úr því, en
það var til einskis, hún var furðu-
lega sterk og herti að. J. náði varla
andanum, tungan stóð út úr honum
og það korraði í honum. augun ætl-
uðu út úr tóftunum og hann varð
bláhvítur í framan. Loks missti hann
gjörsamlega mótstöðuþrek sitt og
hún ýtti honum með krafti ofan í
kerið svo að vatn gusaðist út á gólf.
Hann braust um fáein skipti enn, en
lá svo kyrr í vatninu. Hún kallaði
eitthvað og þjónarnir ungu komu
inn, tóku kerið, báru það út á
brjóstvirkið og helltu úr því niður á
jörðina. J. kom hart niður. Honum
varð kalt nánast samstundis, samt lá
hann kyrr dágóða stund. Þegar
hann stóð upp blinduðu fyrstu
geislar sólar hann. Loks hélt hann
að hliðinu og barði á dyrnar. Með-
an hann beið eftir svari klæddi
hann sig í föt sem héngu á húni
hliðsins.
Enginn kom til dyra. Hann barði
aftur, enn kom enginn. Hann stapp-
aði niður fótum og afréð loks að
taka í húninn. Það var ólæst og
hann gekk inn. Kastalinn var mann-
laus en húsgögn fylltu enn hvert
herbergi; þó voru breidd yfir þau
lök. Ryk lá yfir öllu, þykkt ryklag
sem gerði loftið daunillt og innilok-
að. Myrkur var þarna inni nema
hvað smá-ljósbjarmi barst inn um
rifur á gluggahlerunum sem voru
fyrir öllum gluggum. Fótatak hans
bergmálaði í dimmum, köldum for-
salnum og honum leið eins og hann
væri að ganga í gegnum grafhýsi.
Hann opnaði dyr að stofunni og
gekk þar inn. Þar var allt við það
sama, yfirbreidd húsgögn og ljós-
glæta sem fékk svífandi rykagnir til
að lýsast upp eins og lítil sólkerfi,
agnir á sífelldu iði um loftið. J. hélt
að einum glugganum, opnaði hann
og ýtti við marrandi gluggahlerun-
um. Nú skein sólin og breytti her-
berginu, gerði það enn meira yfir-
gefið, svo að J. svipti ábreiðunum af
húsgögnunum,
Rykský þyrluðust upp og einu
sinni lét ein ábreiðan undan og
hrökk í sundur. Hann opnaði hvern
einasta glugga kastalans og lét
sumarvindinn blása mildum and-
vara gegnum bygginguna.
Bændur á leið til heyanna sáu
þetta, litu undrandi hver á annan
og sögðu sín á milli. „Greifinn er
kominn; aldrei hélt ég að ég mundi
sjá það gerast." En þannig var það,
greifinn var kominn.
Þetta spurðist út og ýmsir komu
neðan úr þorpinu, upp hlíðina
þakta grænu grasi og ilmandi sum-
arblómum, þar sem beljur bauluðu
og röltu letilega um eða lágu og
jórtruðu, gengu gegnum skógi
prýddan stíginn í átt að kastalahlið-
inu og buðu þjónustu sína.
J. valdi úr og sagði til hvað gera
skyldi og loks lifnaði gamla höllin
við með sumrinu og hlýrri fegurð
þess.
II.
Á miðju sumri kom lögreglustjór-
inn í hestvagni sínum til kastalans
og bað um áheyrn. Ekkert var því
til fyrirstöðu og honum var vísað inn
á skrifstofu greifans, þar sem hann
sat önnum kafinn því enn þurfti að
leiðrétta ýmislegt varðandi sagn-
fræði og bókfærslu staðarins. „Góð-
an daginn, herra greifi," byrjaði
lögreglustjórinn, en J. greip harka-
lega fram í. „Kallið mig bara herra
J." sagði hann örljtið vingjarnlegri
málhreim, því herra greifinn var
sannkallaður líberat. Lögreglustjór-
inn varð í fyrstu ráðvilltur því hann
var óforbetranlegur smáborgari en
loks áttaði hann sig og settist sam-
kvæmt boði J. „Eh . . he, ég er
hingað kominn til að biðja yður um
að vera viðstaddan aftöku glæpa-
manns eins, hann hikaði örlítið en
bætti svo við „það er til siðs eins og
þér vitið að greifi skuli vera við-
staddur slíka ..." „Já, já", greip J.
óþolinmóður fram í „ÉG veit það
mætavel." Lögreglustjórann setti
dreyrrjóðan af skömm. „Eh . . já
auðvitað vitið þér það." „Hvenær?"
spurði J. vafningalaust. „Um eftir-
miðdaginn, um klukkan fjögur ef
yður þóknast." „Já, ég verð þar,"
fullvissaði J. hann um og sneri sér
að pappírum sínum.
Lögreglustjórmn hikaði ögn, leit
vandræðalega í krmgum sig I
þessu ríkmannlega bókaherbergi,
I must get out of those uuet dothes ond into a dry Mortini.
— Rlexonder Uloolkott