Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 54

sem var um leið vinnustofa greif-
ans, og stóð upp úr því J. sneri sér
ekki aftur að honum. Hann virtist
niðursokkinn í einhverja útreikn-
inga. Brytinn fylgdi lögreglustjóran-
um til dyra og sá síðarnefndi and-
varpaði feginsamlega þegar út á
tröppurnar var komið, leit á trén og
jurtirnar í þessum sumargræna
garði, fyllti lungun fersku lofti, lyfti
höfðinu móti sólinni og lét hana
verma andlit sitt. Síðan steig hann
upp í vagninn sinn og ók í burtu.
•Inni í bókaherberginu andvarp-
aði J, vansæll og hugsaði um aftök-
una. Hann þoldi ekki að vera við-
staddur slíkt, en hann var tilneydd-
ur eins og á stóð. Hann stóð upp og
gekk út á svalirnar sem lágu út frá
vinnustofu hans og horfði á garðinn
sinn, settist smástund á kalt stein-
handriðið og hlustaði á fuglana sem
virtust vera önnum kafnir líkt og
hann, önnum kafnir í hverju einasta
tré, en þess á milli ílögruðu þeir
um. J. fylgdist með sumrinu í kring
um sig, naut hlýjunnar og hristi af
sér óhugnaðinn. „Til hvers að vera
vansæll á degi sem þessum?" sagði
hann við sjálfan sig.
III.
J. kom tímanlega til aftökustaðar-
ins. Þar stóðu tveir hermenn örlítið
afsíðis á torginu og virtust bíða,
hölluðu sér þreytulega upp að riffl-
um sínum og litu sljólega á J. Þegar
þeir áttuðu sig á því að þetta var
greifinn, reistu þeir sig við og stóðu
temréttir. J. virti þá varla viðlits og
stóð kyrr á torginu nálægt gos-
brunninum.
Fólki hafði verið bannaður að-
gangur að torginu. J. stóð virðulega
og lét lítið á sér bera, hann sýndist
rólegur en hugur hans var á fleygi-
ferð.
Hermennirnir hikuðu andartak,
en þegar þeir sannfærðust um að
greifmn ætlaði ekki að skipta sér af
þeim, slökuðu þeir á. Það var heitt,
sólin varpaði steikjandi geislum á
mennina og endurkastaðist af sand-
inum, gulum og kornóttum, sem
brakaði undir fótum hermannanna.
J, hreyfði sig ekki, hugsaði emungis
hræddur um það, sem koma skyldi,
en hermennirnir stóðu þar í hnapp,
reyktu, töluðu saman og rótuðu í
sandinum með fótunum. Þeir voru
einnig órólegir en þeir leyndu því í
reyndu fari sínu. Húsin vestan meg-
in torgsins voru farin að varpa
skuggum á torgið. Þeir biðu lengi,
horfðu á skuggana lengjast á hvít-
kölkuðum húsunum, sáu sólina
roðna og aðgreinast frá birtu sinni,
Rnybody uuho hotes children ond dogs con't be oll bod.
— UJ.C. Fields
ð4