SunnudagsMogginn - 25.09.2011, Blaðsíða 28

28 25. september 2011
málverkið eiginlega komið að þolmörkum en ann-
að að vakna sem var alveg nýtt og áður óþekkt eins
og myndvefnaður og textílkúnst sem verið var að
leggja grunn að þarna í New York í kringum 1960,
og byggðist á allt öðrum forsendum en klassísku
verkin í Evrópu. Ég heillaðist af þessu.“
Þú fórst ekki í nám í vefnaði fyrr en þú komst
heim aftur.
„Ég hafði ekki möguleika á því. Eftir sjö ár í Am-
eríku var ég búin að fá nóg af dvölinni þar. Ég kom
heim og tók þá stefnu sem foreldrar mínir höfðu
viljað að ég gerði í upphafi og sótti um inngöngu í
Myndlista- og handíðaskólann. Ég hafði ekki mikla
teiknireynslu en ég hafði þann bakgrunn sem
heimsóknirnar í listasöfnin í New York gáfu mér.
Ég settist á skólabekk og lauk forskólanum sem þá
tók tvö ár. Kurt Zier var skólastjóri á þessum tíma
og ég sagði honum að mig langaði til að læra mynd-
vefnað sem var ekki kenndur við skólann. Hólm-
fríður Bjartmarsdóttir frá Sandi gaf sig þá fram og
sagði: „Ég líka!“ Svo áttum við tvö dýrleg ár þar
sem við fengum að ráða okkur meira og minna
sjálfar. Kurt sagði: „Ég lít inn til ykkar stundum.“
Við smíðuðum okkar prógramm, lágum í bókum og
fórum í módelteikningu og ýmsa kúrsa meðal ann-
ars í vefnaðarkennaradeildinni. Það var kannski
ekki meiningin að það væri valsað milli deilda en
við fengum að vera frjálsar og þetta var dásamlegur
tími. Seinna komst ég einn vetur til Edinborgar og
var þar hjá einum besta myndvefnaðarkennara í
Evrópu. Ég hefði ekki getað valið betri stað.“
Þú sagðir að þú hefðir eignast barn. Hafðirðu
það með þér til Edinborgar?
„Börnin voru orðin tvö og fylgdu mér þegar ég
flutti heim frá Ameríku. Hjónabandið gekk ekki
upp þrátt fyrir tvær tilraunir og þá töldum við full-
reynt. Börnin voru þá komin á skólaaldur og eftir
að ég fór sjálf í skóla fylltu þau flokk lyklabarna og
Vesturbærinn ól þau upp fyrir mig. En þau voru hjá
föður sínum á meðan ég var í Edinborg.“
Hafðirðu samviskubit og sektarkennd vegna
þess?
lími á veggina og sem mér fundust næst því að geta
túlkað hugmyndir hans um lífsandann sem í öllu
býr og hann var reyndar snillingur í að tjá í skrifum
sínum.“
Er ekki handverksmanneskja
Hvar liggur upphafið á áhuga þínum á vefnaði, er
það í æskunni eða umhverfinu?
„Ég hef velt þessu fyrir mér. Tók snemma eftir
því að báðir foreldrar mínir voru óttalegir klaufar í
höndunum. Sjálf var ég handlagin og farin að
sauma einfalda kjóla á mömmu þegar ég var aðeins
þrettán ára. Þetta gerði það að verkum að foreldrar
mínir héldu að ég hlyti að leggja fyrir mig hand-
verk. Mér fannst það svolítið púkalegt af þeim að
halda það því ég stóð mig prýðilega í skóla. Listnám
var einhvern veginn ekki í sjónmáli og ég er ekki
handverksmanneskja. Ekki svona manneskja sem
hefur unun af því að vera sífellt að vinna og móta
með höndum sínum. Ég vissi að ég þurfti líka að fá
að grúska í hugmyndum og bókum.
Heimili foreldra minna var í hreinræktuðum
Bauhaus-stíl, mublurnar hljóta að hafa verið
keyptar á einu bretti og ég man enn eftir hverri
einastu þeirra og málverkunum á veggjunum. Ég er
ekki í nokkrum vafa um að æskuumhverfið hafði
áhrif á mig. Föðuramma mín, sem var skaftfellsk og
dugleg hannyrðakona, var þremenningur við Kjar-
val en það er það næsta sem ég kemst að telja mig í
ætt við þekkta myndlistarmenn. Kannski að vefn-
aðurinn sé mér bara í blóð borinn. Minn áhugi á
faginu vaknaði þó fyrir alvöru í Bandaríkjunum. Ég
var ung þegar ég eignaðist mitt fyrsta barn og í stað
þess að ljúka við menntaskólann fór ég með barns-
föður mínum til Ameríku þar sem hann fór í fram-
haldsnám í verkfræði. Við bjuggum í heldur öm-
urlegum smábæ í New York-fylki og helsta
tilhlökkunin var að komast niður til New York-
borgar á listasöfnin. Af hverju ég, ekki orðin tvítug,
dróst að myndlistarsöfnunum eins og þau væru
segull það veit ég ekki. En það voru spennandi
tímar, mikið að gerast í listheiminum, abstrakt
H
ildur Hákonardóttir vefari hélt sína
fyrstu einkasýningu í Gallerí SÚM árið
1971 og steig þar fram sem frumkvöðull
nýrrar stefnu í myndvefnaði hérlendis.
Hildur hefur þó ekki unnið við vefnað frá árinu
1988 en þá lenti hún í bílslysi. Seinni árin hefur hún
því einbeitt sér að bókaskrifum, og hefur látið frá
sér tvær bækur um gróður, Ætigarðinn - handbók
grasnytjungsins og Blálandsdrottninguna, um
fólkið sem ræktaði kartöflurnar, og einnig bókina
Já, ég þori, get og vil um Vilborgu Harðardóttur
blaðakonu og þátt hennar í að efna til kvennafrí-
dagsins 1975.
Í Listasafni ASÍ við Freyjugötu stendur nú yfir
sýning á nokkrum eldri verkum þessa þekkta vef-
ara en þar er einnig nýtt verk, innsetning tileinkuð
bandaríska skáldinu, heimspekingnum og nátt-
úruunnandanum H.D. Thoreau. Um þetta verk
segir Hildur: „Þegar ég fékk þau skilaboð frá safn-
inu, sem sér að öðru leyti um sýninguna, hvort ég
vildi ekki búa til innsetningu í gryfjunni niðri fékk
ég eiginlega angistarkast því ég hef ekki unnið
beint í myndlist lengi né fengist við þetta form. En
þó fannst mér aumlegt að taka ekki áskoruninni og
ákvað að vinna út frá lífi Thoreau og hugmyndum
hans því ég hafði verið að lesa Walden, hans fræg-
asta ritverk. Stundum þegar ég les bækur á ensku
finnst mér gott að þýða einn og einn kafla bara fyrir
sjálfa mig. Þetta er skemmtilegt af því að þá fer
maður að hugsa með rithöfundinum og skilur hann
betur. Þannig byrjaði ég að þýða Thoreau. En þá fór
karlinn að sækja á mig með sífelldan eftirrekstur
um að ég skyldi halda áfram. Ég átti ekkert með að
vera að gera það því ég vissi að vinkona mín, El-
ísabet Gunnarsdóttir, ætlaði að þýða Walden enda
búin að þýða Borgaralega óhlýðni sem einnig er
eftir hann. Ég játaði glæpinn og nú erum við El-
ísabet að vinna að þessu í sameiningu og bókin
kemur vonandi út á næsta ári. Verkið í gryfjunni
samanstendur af upplýsingatöflu sem ég gerði um
Thoreau, um áhrifavaldana í lífi hans og þá sem
hann hafði áhrif á. Svo eru fimmhyrningar sem ég
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Ófeimin
við að spyrja
spurninga
Hildur Hákonardóttir, vefari og rithöfundur, ræðir um
vefnaðinn og listina og þróunina í verkum sínum. Einnig
berst talið á SÚM og rauðsokkum. Hún segir líka frá
áhuga sínum á bandaríska skáldinu H.D. Thoreau en hún
vinnur nú að því ásamt vinkonu sinni að þýða eitt þekkt-
asta verk hans.
Hildur Hákonardóttir: Foreldrar mínir héldu að
ég hlyti að leggja fyrir mig handverk. Mér
fannst það svolítið púkalegt af þeim að halda
það því ég stóð mig prýðilega í skóla.