Morgunblaðið - 07.05.2010, Blaðsíða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MAÍ 2010
✝ Sigríður KristínJakobsdóttir
fæddist á Finnastöð-
um, Látraströnd,
Grýtubakkahreppi
hinn 5. október 1925.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut aðfaranótt 28.
apríl síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Jakob Gunn-
laugsson f. 5.2. 1903,
d. 6.12. 1992, og
Klara Jóhannsdóttir
f. 8.11. 1900, d. 30.9.
1968. Systkini Sigríðar eru: 1) Ing-
ólfur Reynald Halldórsson, f. 22.2.
1920, d. 24.5. 1991, þau voru sam-
mæðra, 2) Þóra, f. 26.6. 1927, d.
15.1. 1931, 3) Elín Jóna, f. 2.4. 1930,
d. 11.1. 1931, 4) Þóra Elín Jóna, f.
Áður átti Ágústa Ásbjörgu Magn-
úsdóttur, f. 13.2. 1978, og Björn
Kristin Björnsson, f. 31.1. 1982.
Sigríður ólst upp í Holti á Látra-
strönd hjá foreldrum sínum. Hún
lauk skólagöngu við Grenivík-
urskóla og hóf þá ýmis störf í Hrís-
ey, Akureyri og Eyjafjarðarsveit.
Um tvítugt flutti hún suður til
Reykjavíkur og stundaði af-
greiðslustörf í verslunum þar til
hún kynnist verðandi eiginmanni
sínum Birni Ólafssyni. Þau byrjuðu
sinn búskap í Hafnarfirði, á Nönnu-
stíg 8 þar sem Björn rak fyrirtæki
sitt, Trésmiðju Björns Ólafssonar.
Sigríður starfaði við hlið manns
síns samhliða húsmóðurstörfum.
Einnig vann hún ýmis versl-
unarstörf og rak Kjólabúðina Dís í
Dalshrauni 13 í Hafnarfirði í nokk-
ur ár. Sigríður sinnti ýmsum fé-
lagsstörfum, hún starfaði m.a. í
Hringnum og söng í kirkjukór
Hafnarfjarðarkirkju og Fílharm-
óníu.
Útför Sigríðar fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, föstudaginn
7. maí 2010, kl. 13.
9.3. 1932, 5) Sigrún, f.
28.5. 1934, 6) Þórdís,
f. 19.3. 1937, 7) Gunn-
laug, f. 20.2. 1940.
Hún giftist Birni
Ólafssyni bygg-
ingameistara í Hafn-
arfirði 15. nóvember
1947. Sonur þeirra er
Ólafur Björnsson, for-
stjóri, f. 8.10. 1960.
Ólafur kvæntist
Ágústu Ólafsdóttur, f.
11.11. 1959, hinn 5.3.
1988. Börn þeirra
eru: 1) Þorbergur
Björn, f. 6.12. 1983, dóttir hans er
Diljá Ösp, f. 10.11. 2004. 2) Ólafur
Friðrik, f. 18.11. 1988. 3) Jóhann
Helgi, f. 13.1. 1990. 4) Vilhjálmur
Snær, f. 5.9. 1994. 5) Sigríður Erla,
f. 5.9. 1994. Þau slitu samvistum.
Elsku hjartans amma okkar hef-
ur kvatt þennan heim. Það er svo
erfitt að kveðja svona yndislega
manneskju, því hún var okkur svo
kær. Ótal margar frábærar minn-
ingar sem við eigum, vegna þess
hversu falleg og góð amma hún var.
En það huggar okkur að vita, að
loksins eru amma og afi sameinuð á
ný.
Við þökkum fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með ynd-
islegu ömmu okkar.
Hinsta kveðja til ömmu okkar.
Nú falla tár. Þér fagnið þá
er finnast vinir himnum á
og samvist hefst í sælubyggð
þá sorg mun gleymd og dauðans
hryggð.
Svo krjúpið hljóð við kisturnar
og kveðjið þá er blunda þar
og flytjið kvöldbæn hægt og hljótt.
Af hjarta segið: Góða nótt.
(Valdimar V. Snævarr.)
Þín barnabörn,
Þorbergur Björn Ólafsson,
Ólafur Friðrik Ólafsson, Jó-
hann Helgi Ólafsson, Vil-
hjálmur Snær Ólafsson og
Sigríður Erla Ólafsdóttir.
Sigríður mágkona mín andaðist á
Landspítalanum miðvikudaginn 28.
apríl eftir stutta legu, en nokkur
veikindi síðasta ár.
Sigga eins og við kölluðum hana
alltaf var óvenju glæsileg, dugleg
og hæfileikarík kona.
Hún giftist Birni Ólafssyni ung
að árum og bjó honum og Ólafi
einkasyni þeirra hjóna glæsilegt
heimili.
Sigga missti mann sinn fyrir 24
árum og bjó ein eftir það. Fyrst bjó
hún í húsi þeirra hjóna í Hafn-
arfirði, síðan nokkur ár í Garðabæ,
en flutti þá aftur í Hafnarfjörð að
Hjallabraut 33 þar sem hún bjó síð-
ustliðin 9 ár.
Öll hennar heimili báru þess
skýran vott að húsráðandi var
smekkvís listunnandi sem naut
þess að taka vel á móti gestum sín-
um.
Sigga var einnig mikill tónlistar-
unnandi og hafði góða rödd og söng
í kórum áratugum saman.
Hún sótti tónlistarviðburði og
listsýningar sem kostur var á fram
til hins síðasta.
Sigga var alla tíð þremur börn-
um okkar Gullu sem besta amma.
Ávallt reiðubúin til þess að veita
góð ráð ef eftir var leitað og styðja
þau og styrkja. Einnig sinnti hún
börnum þeirra af sömu umhyggju.
Sigga átti sjálf fimm barnabörn
og eitt barnabarn. Hún unni þeim
öllum mjög og var þeim hin besta
amma.
Við fráfall Siggu er mikill harm-
ur kveðinn að öllum hennar ætt-
ingjum og fjölmörgu vinum en þó
mestur að Ólafi syni hennar og
börnum hans.
Ég kynntist Siggu fyrir tæpum
50 árum þegar mér var fyrst boðið
á heimili hennar. Ég hef síðan alla
tíð notið vináttu hennar og velvilja.
Að leiðarlokum þakka ég Siggu
fyrir yndislegar samverustundir og
bið góðan guð að styðja og styrkja
son hennar og aðra afkomendur og
ættingja.
Gunnlaugur.
Með þessum örfáu orðum vil ég
kveðja elskulega systur mína og
þakka henni fyrir allt sem hún
gerði fyrir mig og allar okkar sam-
verustundir.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Sofðu rótt.
Þóra.
Ein af hetjum hversdagsins er
látin. Sigga systir mín hefur kvatt
þennan heim 84 ára gömul, en þótt
árin hafi verið orðin mörg bankaði
Elli kerling aldrei upp á; Sigga ók
um á sínum bíl, fín og flott, tók þátt
í lífinu eftir bestu getu og sinnti
öllu sem hún þurfti þar til fyrir
nokkrum vikum að hún veiktist al-
varlega. Á sjúkrahúsinu var hún þó
ekki á því að gefast upp: „Þetta fer
nú að lagast,“ eða „þetta er eins
gott og það getur verið,“ var gjarn-
an viðkvæðið.
Sigga var elst okkar systranna í
Holti á Látraströnd en ég yngst, 15
árum yngri. Hugur hennar stóð til
frekara náms eftir fullorðinspróf
frá Grenivíkurskóla en á þeim tíma
voru það forréttindi að mennta sig
og strax eftir fermingu fór Sigga að
vinna fyrir sér. Við hittumst því að-
eins þegar hún kom í heimsókn en
allar heimsóknir hennar í Holt voru
hátíð. Margar fallegar og nytsam-
legar gjafir sendi hún okkur yngri
systrum sínum og foreldrum, gjafir
sem glöddu okkur ósegjanlega í fá-
sinninu í afskekktri sveit. Hún var
alla ævi þekkt fyrir gjafmildi og
rausnarskap og starfaði fyrir mörg
góðgerðarfélög. Hún var mikill fag-
urkeri og listunnandi, sótti reglu-
lega tónleika og listsýningar og
söng í kórum árum saman.
Sigga flutti til Reykjavíkur 1945,
vann í verslunum og mjög gott orð
fór af henni. Hún kynntist manns-
efni sínu, Birni Ólafssyni trésmíða-
meistara, fljótlega og 1947 gengu
þau í það heilaga og stofnuðu fal-
legt heimili að Nönnustíg 8 í Hafn-
arfirði. Faðir Björns hafði átt húsið
en Björn stækkaði og endurbætti
og kom upp verkstæði í kjallaran-
um, Trésmiðju Björns Ólafssonar
eða Trésmiðju BÓ eins og það hét
síðar og Björn rak með miklum
myndarbrag áratugum saman.
Við söknuðum Siggu mjög, for-
eldrar mínir og við Þórdís systir
mín, sem vorum enn í föðurhúsum,
og ég var því ákaflega hamingju-
söm þegar við fluttum til Hafn-
arfjarðar 1952. Þá var ég 12 ára og
þann rúma áratug sem ég bjó eftir
það hjá foreldrum mínum hafði ég
nær dagleg samskipti við Siggu.
Þau Bubbi – eins og við kölluðum
Björn – vildu ætíð allt fyrir mig,
systur mínar og foreldra gera. Árið
1960 eignuðust þau Bubbi son, eftir
hartnær 14 ára hjónaband. Hann
var mikill gleðigjafi og sólargeisli
þeirra og var skírður eftir föðurafa
sínum, Ólafi.
Mjög kært var á milli okkar
systra og þegar ég gifti mig tóku
þau hjónin Gunnlaugi mínum opn-
um örmum. Hann og Bubbi urðu
hinir mestu mátar og ekki minnk-
aði samgangurinn eftir að börnin
komu; við pössuðum Ólaf og þau
börnin okkar þrjú; voru þeim sem
amma og afi.
Mikill harmur var kveðinn að
systur minni, Ólafi, konu hans og
litlum syni þeirra, Þorbergi Birni,
árið 1986 þegar Bubbi lést langt
um aldur fram, aðeins 62 ára. Sigga
var alltaf hetja og í sorg og söknuði
hélt hún sínu striki. Sonarbörnin
eru nú orðin fimm, hvert öðru
mannvænlegra og Sigga hefur notið
samvista við son sinn, barnabörn
og Diljá litlu, dóttur Þorbergs sem
öll voru henni svo kær. Ég kveð
elskulega systur mína með sorg og
söknuði. Blessuð sé minning henn-
ar.
Elsku Ólafur, börn og barnabarn,
ég bið góðan guð að hugga ykkur í
sorginni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Gunnlaug.
Móðursystir mín Sigríður hefur
kvatt heim okkar. Sigga frænka
skipaði stóran sess í lífi mínu og
verður því sárt saknað hér eftir.
Sigga var nefnilega mun meira en
móðursystir mín, hún var mér sem
amma. Frá því að ég man eftir mér
var henni umhugað um mig og
systkini mín. Það var mikill sam-
gangur á milli mömmu og hennar
þannig að heimili hennar og Bubba
var sem mitt annað heimili og Óli
frændi eins og stóri bróðir. Gisti-
næturnar voru margar á Norður-
vanginum í góðu yfirlæti. Kúrt í
bólinu hans Bubba sem var rokinn í
morgunsundið sitt en stundum náði
ég að kúra hjá þeim báðum um
stund. Síðan var hægt að leika tím-
unum saman í stóra húsinu, í garð-
inum eða synda í garðlauginni eftir
að yfir hana var byggt. Síðan var
það ævintýri að koma inn í her-
bergi Óla frænda til að sjá og
hlusta á frábæra tónlist í græj-
unum hans og ærslast við hann.
Eða fá að sitja aftan á mótorhjólinu
hans og síðan síðar að sitja í sport-
bílunum hans sem voru engar smá-
kerrur. Farið var í ísbíltúra sem
voru vinsælir eða í heimsóknir til
vinafólks Siggu og Bubba. Nær-
veran við þau bæði var mér mik-
ilvæg þar sem þau voru yndislegar
manneskjur. Veislurnar þeirra voru
frægar og áramótaveislunnar var
beðið með mikilli eftirvæntingu allt
árið.
Þegar ég varð eldri naut ég þess
að aðstoða Siggu með margt heima-
fyrir og gat í leiðinni rætt náið við
hana um það sem okkur lá á hjarta.
Til að undirstrika upplifun mína
og Sigga bróður míns að fá að eiga
stund með Siggu og Bubba langar
mig að segja frá „biðilsbuxunum“.
Þessar biðilsbuxur voru ósýnilegar
en við kepptumst um að vera fyrri
til að fara í þær og hreppa hnossið
(gistingu á Norðurvanginum) þegar
Sigga og Bubbi komu í heimsókn á
Lindarflötina.
Ég minnist Bubba einnig í orðum
mínum því þau voru sem eitt, afar
samrýnd hjón sem þekktu hvort
annað til hlítar. Hjón sem lögðu sig
fram við að hlúa vel að hvort öðru.
Ég fékk einnig að skottast með
Bubba í vinnuna og kynntist honum
þar sem atvinnurekanda. Mér þótti
og þykir enn vænt um þá um-
hyggju sem hann sýndi mér og bý
að þeirri reynslu að hafa fengið að
sjá hann að störfum.
Eftir að ég stofnaði til fjölskyldu
og við Bjarni eignuðumst Örnu og
Sigurð Þór urðu börnin þess að-
njótandi að erfa kynni mín við
Siggu. Þau áttu margar góðar
stundir með Siggu á Lindarflötinni
og á heimili hennar þegar þau
heimsóttu hana með ömmu sinni.
Bubba kvaddi ég í banalegu hans
í ágúst 1986 áður en ég flaug til
Bandaríkjanna til ársdvalar sem
skiptinemi en hann lést 28. ágúst
sama ár. Það var mér þungbært að
geta ekki fylgt honum síðasta spöl-
inn.
Siggu fylgi ég í dag síðasta spöl-
inn, spölinn að gröf Bubba. Lifi
minning þeirra beggja í hjarta
mínu.
Elsku Óli frændi, Þorbergur
Björn, Ólafur Friðrik, Jóhann
Helgi, Sigríður Erla og Vilhjálmur
Snær, hugur minn er hjá ykkur.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir.
Aðfaranótt miðvikudags 28. apríl
sl. lést móðursystir mín Sigríður
Jakobsdóttir, eftir baráttu við
krabbamein. Við þær fréttir komu
upp minningar um Siggu frænku,
eins og hún var kölluð af ættingj-
um. Ljúfar minningar frá því þegar
ég var strákur í heimsókn hjá þeim,
Siggu og Bubba á Reykjavíkurveg-
inum.
Norðurbærinn var að byggjast
upp og við Ólafur höfðum því nóg
fyrir stafni á daginn, þar sem
hraungjótur og nýbyggingar höfðu
mikið aðdráttarafl. Sigga var
ákveðin og passaði vel upp á að við
færum okkur ekki að voða, t.d. var
blátt bann við því að fara yfir
Reykjavíkurveginn. Við Ólafur urð-
um því að fara nokkuð langa leið til
þess að vera komnir úr augnsýn áð-
ur en við stálumst yfir. Þegar við
komum aftur heim eftir langan dag
bauð Sigga okkur iðulega upp á
eitthvað gott að borða.
Mér er líka minnisstætt þegar
þau Bubbi komu úr siglingum, eins
og það var kallað í þá daga. Því þá
vantaði ekki að Sigga hafði alltaf
gjafir handa okkur frændsystkin-
unum. Einnig reyndist hún mér vel
þegar ég sem unglingur þurfti að
glíma við veikindi.
Ég gæti haldið áfram, en vil að
lokum þakka henni allt sem hún
gerði og gaf mér og mínum. Ólafi
og börnum sendi ég mína samúðar-
kveðju.
Gunnlaugur Bjarnason.
Ein stórkoslegasta manneskja
sem ég hef hitt á minni ævi, mín
yndislega vinkona Sigríður Jakobs-
dóttir, lést aðfaranótt 28. apríl síð-
astliðins, eftir að hafa barist við
erfiðan sjúkdóm í langan tíma.
Aldrei kvartaði hún vegna þess né
nokkurs annars í lífinu. Mér fannst
hún einhvern veginn taka því sem
lífið bauð henni upp á af svo miklu
æðruleysi og svo mikilli visku, og
það skipti ekki máli hvort dagarnir
voru bjartir eða dimmir, að það var
í raun stórkoslegur skóli að fá að
kynnast henni. Hún var einfaldlega
svo vel samsett kona, hvað varðaði
dugnað, elju, æðruleysi, visku og
kærleika og alls ekki má gleyma að
nefna það, hversu fyndin hún gat
verið. Oft þegar við sátum og skröf-
uðum grét ég hreinlega af hlátri,
því tilsvörin hennar voru svo stór-
kosleg oft á tíðum. Mikið held ég að
veröldin væri betri og fallegri ef
fleiri væru eins og Sigríður var.
Ég veit að ég á eftir að sakna
hennar svo mikið, og að fá ekki að
njóta nærveru hennar lengur er
hreinlega óbærilegt. En það er
huggun harmi gegn að vita af henni
á betri stað með manninn sinn sér
við hlið. En ég er ríkari manneskja
vegna þess að ég fékk að kynnast
henni og fyrir það verð ég ævinlega
þakklát.
Vinkona mín er á betri stað
því Björn hana umvefur núna.
Og mikið er gott að vita það
að við áttum sömu trúna.
(SG)
Sólveig Guðnadóttir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar
skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.)
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu Sigríðar.
F.h. Systrafélags
Víðistaðasóknar,
Unnur Sveinsdóttir.
Sigríður Kristín
Jakobsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÓLAFUR HELGI FRÍMANNSSON
bankamaður,
Hagamel 37,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti fimmtu-
daginn 29. apríl.
Útförin fer fram frá Neskirkju þriðjudaginn 11. maí kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeir sem vildu minnast hins látna,
vinsamlegast láti líknarfélög njóta þess.
Guðlaug Kristín Runólfsdóttir,
Frímann Ólafsson, Margrét Þórarinsdóttir,
Kristín Ólafsdóttir, Karl Óskar Hjaltason,
Runólfur Ólafsson, Anna Dagný Smith,
Ólafur Haukur Ólafsson, Guðbjörg Erlendsdóttir,
Kjartan Ólafsson, Ragnheiður Guðjónsdóttir,
afa- og langafabörn.