Morgunblaðið - 17.06.2010, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 2010
Það var fallegur vor-
morgunn hinn 16. maí
sl. þegar elskuleg mágkona mín,
Hulda Guðbjörnsdóttir, lést eftir
stutt en snörp veikindi. Sagt er að
náttúran ákvarði öllum mönnum tak-
mörk og skapadægur. Örlög sín fær
enginn flúið og síst af öllu dauðann
sem er oftast miskunnarlaus dómur
sem allra bíður, fyrr eða síðar.
„Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.“
(Matthías Jochumsson)
Það er sársaukafullt fyrir ástvini að
upplifa slíka baráttu. Orð verða fá-
tækleg þegar maður verður vitni að
slíkri hetjudáð. Í veikindum sínum
sýndi Hulda mikið æðruleysi, stað-
festu og hugrekki. Margt skipast á
mannsævi. Hulda sigldi ekki alltaf á
lygnum sæ og oft var verulegt öldu-
rót. Sjaldan var lognmolla en hún
vildi sigla þöndum seglum og hafa
fjör um borð. Hún var litrík persóna,
lífsglöð, tilfinninganæm, skapmikil og
fölskvalaus. Kímnigáfa hennar var
mikil og hlátur hennar ógleymanleg-
ur. Oft hló hún þó mest að sjálfri sér.
Hún var lífsnautnamanneskja, víð-
sýn, vel lesin, fordómalaus og vel að
sér um hin ýmsu málefni og hafði
sterkar skoðanir, en hallmælti ekki
öðrum þótt skoðanir færu ekki sam-
an. Hún ferðaðist víða bæði innan-
lands og utan og hafði unun af. Hrif-
næmi hennar var mikil og naut hún
þess að lýsa því sem hún hreifst af.
Eiginleikar Huldu nýttust henni vel í
starfi sem hjúkrunarfræðingur.
Væntumþykja hennar og virðing fyr-
ir þeim sem minna mega sín, eru
sjúkir eða hjálparþurfi. Hún sótti sér
frekari menntun og efldi sig sem fag-
manneskju. Hún var einstök frænka
og fyrir hönd barna minna vil ég
þakka henni samfylgdina, sam-
veruna, áhugann á því sem þau tóku
sér fyrir hendur, hlýjuna, gjafmildina
og þá einnig hvað hún var gjafmild á
sjálfa sig. Raunveruleikinn er kaldur
og harðneskjulegur en sjaldan verður
ósinn eins og uppsprettuna dreymir.
Hulda Guðbjörnsdóttir
✝ Hulda Guð-björnsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 27.
desember 1951.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 16. maí
2010.
Útför Huldu fór
fram í Grafarvogs-
kirkju 26. maí 2010.
„Trú þú ei, maður á
hamingjuhjól
heiðríka daga né skín-
andi sól
þótt leiki þér gjörvallt í
lyndi.
(Matthías Joch-
umsson)
Með söknuði kveð
ég Huldu Guðbjörns-
dóttur. Blessuð sé
minning hennar.
Kolbrún Alberts-
dóttir.
Borðið var hlaðið veitingum og
skreytt kertaljósum að endilöngu.
Það var verið að ferma Krumma,
eldri son Huldu, og hann stóð manna-
legur ásamt yngri bróður sínum
Steingrími og tók á móti gestum.
Móðir þeirra var spennt og gerði
stöðugar athugasemdir við fram-
komu drengjanna. Ég hafði nýlega
tekið saman við Hrafnhildi Soffíu,
systur Huldu, og okkur var boðið í
veisluna.
Ég vildi láta lítið fyrir mér fara og
teygði mig varlega eftir servéttu og
flatköku. Líklega hef ég farið of ná-
lægt kertaljósinu því skyndilega
kviknaði í servéttunni og brátt stóð
annar endi borðsins í ljósum logum.
Snarráðum gestum tókst að slökkva
eldinn en ég vildi helst af öllu láta mig
hverfa og fannst að þessi fyrstu kynni
við verðandi mágkonu yrðu mér vart
til framdráttar.
Ég hafði brennt mig á fingrinum og
Hulda tók mig afsíðis og bjó um sárið.
Hún var orðin róleg, brosti hlýlega og
fór allt í einu að skellihlæja. Hlátur
hennar var svo smitandi að það varð
engum vörnum við komið. Mér létti
og fann að ég var velkominn. Í lífi
Huldu sjálfrar höfðu skipst á skin og
skúrir. Hún bjó yfir margháttaðri
reynslu og kannski var það einmitt
þess vegna sem hún sýndi svo mikinn
skilning og umburðarlyndi gagnvart
veikleikum og brestum annarra.
Hulda var glaðlynd, hlý og innileg.
Þessir eiginleikar nýttust vel í far-
sælu starfi hennar sem hjúkrunar-
fræðingur. Hún hafði brennandi
áhuga á mannlegu samfélagi og tók
um árabil virkan þátt í pólitík á Sel-
fossi. Hún hafði ákveðnar skoðanir og
tók gjarnan þátt í umræðum og þá af
miklum hita og eldmóði. Oftar en ekki
náðu þó gleðin og hláturinn yfirhönd-
inni. Saga og menning voru Huldu
hugleikin og á seinni árum var hún
gripin ferðaþrá. Það að geta sökkt sér
niður í lestur um nýja áfangastaði og
framandi menningarheima virtist
henni jafnvel meira virði en ferðalög-
in sjálf.
Hulda lifði tilfinningaríku og áköfu
lífi og upplifanir hennar voru sterkar.
Í nærveru hennar urðu litir bjartari
og andstæður skarpari. Veikindum
sínum og örlögum tók hún af yfirveg-
un og æðruleysi en var langt frá því
að vera sátt. Til þess var lífið henni
allt of mikið ævintýri.
Kristján Kárason.
Elsku Hulda mín, nú er lokið erf-
iðri baráttu þinni við illvígan sjúkdóm
sem að lokum dró þig að dánarbeði
þínum þar sem þú loks fékkst hvíld-
ina. Drottinn gaf og Drottinn tók og
ég lofa hann fyrir að hafa fengið að
eiga þig sem frænku. Við höfum átt
saman margar góðar stundir í gegn-
um tíðina og í hjarta mér geymi ég
þær. Fyrstu minningarnar eru frá því
ég var lítill strákur og þú varst að
passa mig uppi í Borgarnesi. Á þinni
lífsgöngu hefur þú marga hildi háð í
stórsjóum og mótbyr, en að lokum
ætíð tekist að vinna sæta sigra sem
gáfu þér góðar stundir í þínu lífi. Mér
varð það ljóst fyrir löngu að þú átt
sérstakan stað í hjarta Drottins og
hann notaði þig á stundum til að gera
kraftaverk eins og þegar þú bjargaðir
lífi slasaðra sjómanna á strandstað
við Húsavík. Ég man að ég hitti þig
stuttu eftir þennan atburð og þú lýst-
ir því að þér hefði fundist eins og þér
hefði verið stýrt af æðri mætti, mætti
Drottins. Með því gafst þú honum
dýrðina og fyrir það er hann þér ætíð
þakklátur. Því Drottinn elskar líf
okkar mannanna. Því átt þú samastað
í dýrðinni hjá Drottni í eilífðinni sem
bíður okkar allra. Þitt göfuga hjarta-
lag, sem meðal annars endurspeglast
í ævistarfi þínu sem hjúkrunarfræð-
ingur þar sem þú hlúðir að veikum og
slösuðum, vitnar um hvaða mann-
eskju þú hafðir að geyma. Þess vegna
átt þú sérstakan sess í mínu hjarta,
sem ég er afskaplega þakklátur fyrir.
Vegir Guðs eru okkur mönnunum
órannsakanlegir og því er erfitt og
sárt að þú skulir nú langt fyrir aldur
fram vera farin frá okkur. En Drott-
inn hefur áætlun fyrir hvert og eitt
okkar, okkur til heilla. Í sorginni get-
ur verið erfitt að koma auga á þetta
en í þessum kringumstæðum er
mesta huggun að hafa hjá Drottni, því
ber okkur að lofa hann fyrir verk sín
og hann mun þerra hvert tár og
lækna hjartasár.
Ég bið Drottin að gefa ykkur
Hrafnhildi, Krumma, Steina, Bjössa,
Soffu og öllum sem nú syrgja þig,
kraft og náð til að takast á við sorgina.
Hugur minn er hjá ykkur.
Að lokum, Hulda mín, þakka ég
fyrir allar þær góðu stundir sem við
áttum saman. Við eigum eftir að hitt-
ast á ný.
Drottinn blessi ykkur öll.
Helgi Georgsson.
Kæra Hulda.
Okkur langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þér kynntumst við
þegar þú hófst störf á deildinni okkar
vorið 2008. Of seint að okkar mati, við
hefðum kosið að fá að kynnast þér
fyrr. Fljótt varð okkur ljóst hvaða
mannkostum þú bjóst yfir. Dugnað-
ur, elja og ekki síst sú virðing sem þú
sýndir skjólstæðingum þínum
prýddu þig. Aldrei fórst þú af þinni
vakt án þess að allt væri frágengið af
þinni hálfu. Full ábyrgð ávallt til stað-
ar. Einstaklega gott lundarfar þitt
gerði það að verkum að okkur leið vel
í návist þinni.
Aðstandendum þínum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Við þökkum þér samfylgdina.
Sofðu rótt, elsku Hulda.
Fyrir hönd samstarfsfólks deildar
32A,
Guðbjörg Gunnarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Takk fyrir allt, elsku nafna
mín. Þín er sárt saknað.
Hulda Hrund.
„Hæ Helga mín,
varstu nokkuð búin að
fá þér þennan Clapton-
disk“, hljómaði dæmi-
gerð kveðja frá Sig-
tryggi þegar þau Lína komu færandi
hendi frá New York. Þau höfðu þrátt
fyrir miklar annir gefið sér tíma til að
hugsa til ættingja og vina heima á Ís-
landi.
Leiðir okkar Sigtryggs hafa legið
saman meira og minna frá barnæsku.
Við vorum uppalin í sömu götu, vor-
um bekkjarsystkin í barnaskóla,
gengum í Verzlunarskólann á sama
tíma og sungum þar saman í kór í
nokkur ár. Síðar lágu leiðir okkar
saman að nýju í gegnum maka okkar
sem eru systkini.
Það var alltaf mikið líf og fjör í
kringum Sigtrygg enda smitaði ákafi
hans og lífsgleði nærstadda. Hann var
félagslyndur maður, vinamargur og
ætíð áhugasamur um hagi vina sinna
og fjölskyldu. Það átti ekki síst við um
börnin í fjölskyldunum en hann var
sérlega barngóður maður og sýndi
börnum og áhugamálum þeirra lif-
andi áhuga. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum og
þótti gaman að rökræða um það sem á
döfinni var hverju sinni, ekki síst
stjórnmál bæði heima og heiman.
Sigtryggur og Lína mágkona mín
hófu búskap sinn hér á landi en flutt-
ust svo búferlum vestur um haf með 3
lítil börn sín. Á heimili þeirra í Brews-
ter, New York, var gott húsrými og
enn betra hjartarými. Gestrisni
þeirra var einstök enda voru þau svo
góð heim að sækja að ég held að oftar
en ekki hafi einhverjir gestkomandi
Sigtryggur Jónsson
✝ Sigtryggur Jóns-son fæddist í
Reykjavík 9. júní
1954. Hann lést í
Bandaríkjunum 25.
apríl 2010.
Útför hans fór fram
í Brewster, NY, 1. maí
2010.
verið í húsinu.
Margar góðar minn-
ingar koma í hugann
frá ferðum fjölskyldu
minnar vestur til
þeirra. Sigtryggur að
dansa heila kvöldstund
við litla 7 ára lipurtá
sem ekki vildi hætta að
dansa. Sú hin sama
ljómandi af stolti með
dollaraseðil sem hún
hafði fengið í kaup fyr-
ir að fara með bréf í
póstkassann fyrir Sig-
trygg. Hann óþreyt-
andi að ráðleggja og skipuleggja
ferðalög og leiðsaga um spennandi
slóðir, tíminn skyldi nýttur vel.
Þau hjónin voru einnig dugleg að
heimsækja vini og ættingja á Íslandi
og lögðu mikið upp úr því að halda
góðu sambandi hér heima. Það var
mér alltaf jafnmikið undrunarefni hve
marga þau gátu komist yfir að hitta í
stuttum ferðum heim og komu þar
skipulagshæfileikar Sigtryggs að
góðum notum.
Sigtryggur var lánsamur maður í
einkalífi. Þau Lína höfðu kynnst þeg-
ar þau bæði stunduðu nám við við-
skiptadeild HÍ. Þau voru að mörgu
leyti ólík en áttu þrátt fyrir það svo
vel saman. Samband þeirra var sér-
lega náið og hlýtt og var öllum ljóst að
gagnkvæm ást og virðing ríkti þeirra
á milli. Þetta kom best í ljós eftir að
Sigtryggur veiktist af krabbameini,
þá gengu þau í gegnum erfiðleikana
samstiga og æðrulaus eins og einn
maður. Ekki má gleyma þeim mikla
stuðningi sem þau fengu frá börnun-
um sínum, Kristínu, Þórði og Ragn-
heiði, sem öll hafa erft mannkosti for-
eldra sinna. Afastrákarnir tveir lýstu
upp tilveruna síðustu mánuðina.
Ég og fjölskylda mín kveðjum kær-
an vin og þökkum honum samfylgd-
ina. Við sendum Línu, börnunum,
tengdadóttur, barnabörnum, Krist-
ínu móður hans og fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Helga I. Guðmundsdóttir.
Þegar ég hugsa um
ömmu sé ég bara
bros, hún var alltaf
brosandi og sjaldan í
vondu skapi. Hún
kunni svo vel á börn og vissi alltaf
hvað hún gæti gert til að gleðja
mann eða stytta manni stundir.
Hvort sem það var að leyfa manni
að leika sér með ýmislega hluti sem
hún átti eða fá köku og mjólkurglas,
tala nú ekki um þegar maður datt í
lukkupottinn og hún var búin að
kaupa kók. Raulandi og létt á fæti
og alltaf svo vel til fara. Það lifnaði
yfir manni þegar hún kom inn í her-
bergi. Amma er góð fyrirmynd. Það
er kannski ekki oft sagt um eldra
fólk en amma var töffari og hugsaði
ég oft: „Svona ætla ég að vera þegar
Ásgerður
Kristjánsdóttir
✝ Ásgerður Krist-jánsdóttir fæddist
að Fremri-Hjarðardal
í Dýrafirði 9. júlí
1918. Hún lést á dval-
arheimilinu Skóg-
arbæ 24. maí 2010.
Útför Ásgerðar fór
fram frá Langholts-
kirkju 31. maí 2010.
ég verð amma.“ Mér
fannst alltaf gaman að
fara í heimsókn til
hennar þó svo að ferð-
um hafi fækkað á ung-
lingsárunum. Ég á
margar góðar minn-
ingar um ömmu.
Minnisstæðust er
minningin um okkur
tvær þegar ég var sett
í það verkefni ein jólin
að leggja á borð. Ég
gleymi ekki svipnum á
ömmu þegar ég setti
bæði hnífinn og gaff-
alinn saman sömu megin við diskinn
og þar að auki sneri ég hnífnum öf-
ugt. Hún var nú ekki alveg nógu
sátt við yngsta barnabarnið sitt og
var ekki lengi að segja mér til um
hvernig þetta væri rétt gert. Þetta
atvik rifjast upp í hvert sinn sem ég
legg á borð.
Elsku amma verður alltaf geymd
í mínu hjarta og erfitt er að trúa að
hún sé búin að kveðja þennan heim
en nú er hún á betri stað umvafin
englum, líklegast að syngja eða
dansa eins og hún gerði best.
Helga Þórðardóttir.
Mér er afar ljúft að
minnast Lilju vinkonu
minnar með nokkrum
orðum. Hún var sérstök kona, mjög
reglusöm á allt sem sneri að hennar
lífi, hún var mjög barngóð, öll börn
hændust að henni. Aldrei heyrði ég
hana tala illa um nokkurn mann eða
mismuna nokkrum, það var ekki til í
hennar huga. Það mátti læra margt
með því að vera í návist hennar, hún
var eins og prófessor, þyrfti maður
að vita eitthvað um ættfræði, hvort
sem var ætt hennar eða annarra,
aldrei kom maður að tómum kofan-
um hjá henni.
Hún var mjög vel lesin um ólíkleg-
asta efni, og enda þótt skólaganga
hennar hafi ekki verið löng, eins og
reyndin var hjá fólki af hennar kyn-
slóð, þá var hún vel menntuð, minn-
ug um allt, jafnvel fram á síðasta
dag ævi sinnar, og enda þótt hún
væri orðin níræð las hún ávallt gler-
augnalaust, átti til að píra augun
svona smá þegar letrið var smátt,
baðst undan að ræða notkun gler-
augna eða heyrnartækja, hafði svo
sem þokkalega heyrn, hlustaði á út-
varp og horfði á sjónvarp. Hún var
mikil handavinnukona, vann sína
löngu starfsævi við saumaskap.
Við höfum þekkst í meira en hálfa
öld eða alveg síðan ég og Díana dótt-
ir hennar vorum unglingar. Kom ég
oft inn á heimili þeirra og naut góð-
Lilja Bjarnadóttir
✝ Lilja Bjarnadóttirfæddist í Háu-
Kotey í Meðallandi,
Vestur-Skaftafells-
sýslu 26. júlí 1919.
Hún andaðist á Land-
spítalanum í Fossvogi
27. apríl 2010.
Útför Lilju fór fram
í kyrrþey frá Áskirkju
þann 6. maí 2010.
gerða, einkum var
heita kakóið hennar
og meðlætið með því
kærkomið á köldum
vetrardögum, og mér
var fljótt ljóst að hér
var góð kona og vel
gefin, og svo þegar
kom í ljós að við vær-
um fjarskyldar
frænkur fræddi hún
mig um allt sem ég
vissi ekki áður um ætt
mína.
Eins og ég hef
nefnt var hún vel les-
in, og ávallt þegar hún var heimsótt
voru bækur á náttborði eða á borð-
um, og það voru ritverk snillinga ís-
lensks skáldskapar, hún hélt mikið
upp á verk Davíðs Stefánssonar frá
Fagraskógi, og hún lætur eftir sig
fjöldann allan af bókum af ýmsum
toga. Hún lagðist aldrei veik á spít-
ala nema undir hið síðasta og jafnvel
þá var bók með í farteskinu, og þeg-
ar ég spurði hana fárveika hvort hún
vildi að ég læsi úr henni, þá kvaðst
hún ekki vilja það, hún kynni sögu-
þráðinn nógu vel til að muna hann.
Banalega hennar var stutt, alveg
eins og hún vildi hafa hana, enda
orðin heltekin af því meini sem bar
hana ofurliði að síðustu. Hún naut
frábærrar og kærleiksríkrar
umönnunar á spítalanum, af lækn-
um, hjúkrunarfólki og sjúkrahús-
presti, öllum sem ber að þakka af al-
hug. Megi þau hljóta Guðs blessun
fyrir.
Hugur minn er hjá Díu vinkonu
minni sem sér nú á eftir elskulegri
móður sinni, sem reynst hefur henni
svo góð og ávallt verið til staðar fyr-
ir hana. Góði Guð, legg þú Lilju
mína að brjósti þér.
Þín
María.