Morgunblaðið - 17.06.2010, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 2010
✝ Árni GuðmundurPétursson fæddist
4. júní 1924 á Odds-
stöðum á Melrakka-
sléttu. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu á
Vífilsstöðum 1. júní sl.
Foreldrar hans voru
Þorbjörg Jónsdóttir
frá Ásmundarstöðum
á Sléttu og Pétur Sig-
geirsson á Odds-
stöðum. Árni varð bú-
fræðingur frá Hólum
árið 1944 og búfræ-
ðikandídat frá Land-
búnaðarháskólanum í Kaupmanna-
höfn árið 1950. Hann var
ráðunautur hjá Búnaðarsambandi
Austurlands 1950-1952, kennari við
Bændaskólann á Hólum 1952-1962
og skólastjóri þar 1962-́63. Árni var
ráðunautur í sauðfjárrækt hjá Bún-
aðarfélagi Íslands 1963-1980, ráðu-
nautur í æðarrækt í hlutastarfi
1970-1980 og hlunn-
indaráðunautur BÍ
1980-1984. Kunnastur
var hann fyrir braut-
ryðjendastarf sitt við
heimauppeldi æð-
arunga.
Árni kvæntist 6.
janúar 1950 Guðnýju
Ágústsdóttur frá
Raufarhöfn. Foreldar
hennar voru Krist-
björg Jóhannsdóttir
frá Rifi á Melrakka-
sléttu og Ágúst Magn-
ússon frá Reykjavík.
Þau eignuðust fjórar dætur; Krist-
björgu, handavinnukennara, f.
1951, Þorbjörgu, röntgentækni, f.
1953, Guðrúnu Margréti, lögfræð-
ing, f. 1954, og Borghildi, hjúkr-
unarfræðing, f. 1959. Barnabörnin
eru sjö og barnabörnin þrjú.
Jarðarför Árna fór fram í kyrr-
þey, að ósk hans.
Leiðir okkar Árna G. Péturssonar
lágu fyrst saman þegar ég hóf nám
við Bændaskólann á Hólum haustið
1957. Árni var þá kennari við skól-
ann og naut sín vel í því starfi, upp-
lífgandi og hvetjandi.
Aðalkennslugreinar hans voru bú-
fjárrækt og fóðurfræði. Vélvæðing
landbúnaðarins var þá komin á skrið
og henni fylgdi aukin ræktun og fóð-
uröflun. Það var því að vonum að
fóðrun til hámarksafurða var kall
tímans. Utan sjálfs námsins var Árni
einnig boðinn og búinn að taka þátt í
félagslífi nemenda svo sem málfund-
um og skemmtisamkomum. Hann
átti þannig sinn ómælda þátt í því að
það var þakklátur hópur búfræðinga
sem kvaddi skólann vorið 1958.
Samskipti okkar Árna næstu
rúma tvo áratugina tengdust
fræðslu- og félagsstarfsemi stéttar
okkar, búfræðikandídata, en á miðju
ári 1980 urðum við samstarfsmenn
hjá Búnaðarfélagi Íslands. Þar
kynntist ég vel dugnaði hans og
vinnugleði. Árni hafði komið til
starfa sem sauðfjárræktarráðunaut-
ur hjá BÍ árið 1963 þegar Halldór
Pálsson tók við starfi búnaðarmála-
stjóra. Ræktun og kynbætur sauð-
fjár voru um langan aldur umsvifa-
mesta einstaka verkefni BÍ.
Veigamikill þáttur í því starfi voru
hrúta- og afkvæmasýningar um allt
land þar sem Árni gegndi dóms-
störfum ásamt fleirum. Skýrslur um
þessar sýningar voru lengi fyrirferð-
armesta efni Búnaðarritsins og átti
Árni þar mikinn hlut að máli.
Árið 1966 kom Sveinn Hallgríms-
son til starfa með honum sem annar
sauðfjárræktarráðunautur BÍ og
saman sáu þeir um málefni sauðfjár-
ræktar á vegum BÍ til ársins 1980,
og Sveinn lengur, en þá tók Árni við
starfi hlunnindaráðunautar BÍ. Því
starfi gegndi hann til ársins 1984 er
hann lét af föstu starfi hjá Bænda-
samtökunum.
Árni hafði hins vegar gegnt starfi
ráðunautar BÍ í æðarrækt í hluta-
starfi á árunum 1970-́80.
Árni G. Pétursson, sem ólst upp á
Oddsstöðum nyrst á Melrakka-
sléttu, kynntist í æsku hlunninda-
nýtingu, m.a. æðarrækt og nýtingu
rekaviðar. Í æðarrækt vann hann
brautryðjendastarf í heimauppeldi
æðarunga og gerði ítarlega grein
fyrir því, m.a. í Búnaðarblaðinu
Frey.
Nýting rekaviðar, bæði sem nytja-
viðar og sem eldsneyti, var annað
mikið áhugamál hans. Hann beitti
sér fyrir því að miðstöðvarkatlar,
„lurkakatlar“, væru á boðstólum og
hvatti bændur til þess að koma sér
upp tækjabúnaði til vinnslu rekavið-
ar.
Eftir að Árni lét af föstu starfi
vann hann um árabil í hlutastarfi hjá
Búnaðarfélaginu, m.a. við að flokka
og skrá gögn hjá félaginu til varð-
veislu á Þjóðskjalasafni. Að því verki
gekk hann af sama áhuga og öðrum
verkum um dagana.
Árni G. Pétursson var vinsæll og
vel látinn meðal vinnufélaga sinna.
Það tók þá sárt að frétta að minn-
isleysi lagðist þungt á hann síðustu
árin. Ég flyt Guðnýju, konu hans, og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur
mínar og fyrrverandi samstarfs-
manna Árna hjá Búnaðarfélagi og
síðar Bændasamtökum Íslands.
Matthías Eggertsson.
Árni G. Pétursson
Ég kveð þig minn
gamli leikfélagi og vin-
ur til margra ára og
minnist margra stunda
sem við áttum saman í
æsku við leik og störf. Þær voru
bjartar næturnar í sveitinni þegar lit-
ið er til baka og minnst heyskapar á
Brekku þar sem heyið var dregið inn í
hlöðu með jeppanum. Þú keyrðir oft,
aðrir sátu á heyhlassinu nóg safnaðist
af krökkum í kringum þig, þar varst
þú sjálfkjörin foringi.
Þú tókst ákvarðanir fyrr en aðrir á
þínum aldri. Ungur eignaðist þú gam-
alt mótorhjól og hafðir lag á að láta
það ganga. Ungur smíðaðir þú bát,
sem notaður var við veiðar á silung og
síðar ál, þar sem þú varst bæði skip-
stjóri og vélstjóri eftir að þú settir
niður vél með skrúfu í skipið, vélin var
reyndar bara skilvinda sem lá á hlið-
inni í bátnum og þurfti að snúa með
hendinni rétt eins og þegar mjólkin
var skilin. Á þessum bát fórstu með
heimaganginn á bænum í Skógey. Þú
rerir frá Stórhólma og tókst land á
Nýgræðum. Í heildina tók túrinn um
sólarhring. Þú hafðir einn háseta.
Endalaus voru uppátæki þín og
ekki vantaði félagsskapinn, nóg var af
unglingum í kringum þig. Þó ærslin
og lætin væru mikil var allt fyrirgefið
því þú áttir einstaklega hlýja móður.
Hjá henni áttu ungir og gamlir skjól.
En fyrr en varði vék æskan og þú
varðst fullmótaður maður, þroskaður
og snarpur. Sögur fóru af atgervi
þínu. Ég minnist sjómanna af Aust-
fjörðum sem voru á vertíð, að þreyta
Baldur Bjarnason
✝ Baldur Bjarnasonvélstjóri fæddist
13. ágúst 1936. Hann
lést á Brekkubæ, Nes-
jahr. í A-Skaft., 19.
maí 2010.
Útför Baldurs fór
fram frá Hafn-
arkirkju á Hornafirði
29. maí 2010.
við þig afl í sjómann,
jafnvel 2-3 úr skips-
höfn fengu að reyna
sig, aðrir hvöttu og
klöppuðu en ekki höfðu
þeir erindi sem erfiði.
Um langt árabil var
skákin þitt áhugamál,
en þegar kom að þínu
lífsstarfi vék hún til
hliðar eins og allur
leikaraskapur.
Sjómannsferil þinn
var glæsilegur þar sem
þú með félögum þínum
rákuð fallegt og snyrti-
legt fyrirtæki þar sem öryggi sjó-
manna var tryggt. Á ykkar skipi urðu
ekki óhöpp né slys, vélin undir þinni
stjórn gekk, allt undirbúið fyrir
næsta róður, það var hægt að treysta
vélstjóranum á Sigurði Ólafssyni.
Þótt þú ættir stóran hlut í glæsi-
legri útgerð og værir athafnamaður
var látleysi þinn stíll, peysan þinn ein-
kennisbúningur og pípan stöðutákn-
ið.
Kannski var pólitíkin einu trúar-
brögðin sem þú ræktaðir en alla tíð
varstu ákveðinn vinstri maður sem
hlustaðir á fréttir og fylgdist með því
sem gerðist hvar sem var í heiminum.
En litla samfélagið okkar á Horna-
firði hefur misst meira en vélstjórann
á Sigurði Ólafssyni við þitt fráfall.
Þó þú drægir að þér sjávarloftið í
áratugi hefur sá erfiði komist í gegn-
um pípuna og ekkert var við ráðið.
Um leið og ég kveð þig og þakka
samveruna í æsku þakka ég þér fyrir
hve oft þú snerir bílnum þínum við
hér á veginum fyrir ofan Bjarnanes í
þínum frítíma, en ég skildi ekki að þú
varst í raun að kveðja sveitina þína.
Ég þakka þér fyrir hve oft ég fékk
að vera háseti hjá þér þegar við rer-
um á lygnum sjó fyrr í lífinu.
Samúðarkveðjur sendi ég skips-
félögum á Sigurði Ólafssyni svo og
öðrum vandamönnum.
Þorsteinn í Bjarnanesi.
Ég kynntist Jónínu
Valgerði Sigtryggsdóttur eða
Ninnu eins og hún var oftast köll-
uð, fljótlega eftir að ég fór að
koma í heimsókn til tengdafor-
eldra minna Einars Emils Magn-
ússonar og Margrétar Haukdal
Marvinsdóttur í Arnarsíðunni á
Akureyri. Þetta var á árunum 1985
til 1987 og ég og Heiða konan mín
vorum nýlega byrjuð í sambúð en
ég bjó þá í herbergiskytru á
Brekkunni á Akureyri. Ninna bjó í
Reykjavík en kom í heimsókn á
hverju sumri norður til Akureyrar
og bjó í nokkrar vikur hjá Mar-
gréti, dóttur sinni, og Einari. Ég
hreifst snemma af gömlu konunni
enda var hún ávallt hrókur alls
fagnaðar, alltaf kát og hress og
áhugasöm um það sem við Heiða
vorum að sýsla. Þessi jákvæðni og
gleði einkenndi Ninnu alla tíð og
var alveg bráðsmitandi – það var
ávallt kátt á hjalla þar sem Jónína
Sigtryggsdóttir var niður komin.
Ég tók fljótlega eftir því að það
var yfirleitt brjálað að gera hjá
gömlu konunni. Það voru heim-
sóknir út um allan bæ og hinir og
þessir að ná í hana eða bjóða henni
í heimsókn. Það var verið að spila
félagsvist, fara á bingó ef færi
gafst eða bara fara í kaffi hjá vin-
um og vandamönnum.
Ninna var alveg einstaklega
hjartahlý kona og aldrei man ég
eftir öðru en hún talaði jákvætt
um fólk. Vissulega gátu verið
Jónína Valgerður
Sigtryggsdóttir
✝ Jónína (Ninna)Valgerður Sig-
tryggsdóttir fæddist
27. apríl 1920 á Rif-
kelsstöðum, Önguls-
staðahreppi í Eyja-
firði. Hún lést á
öldrunarheimili DAS
á Vífilsstöðum 28. maí
2010.
Útför Jónínu Val-
gerðar fór fram frá
Fossvogskapellu 3.
júní 2010.
vandamál en alltaf
reyndi hún að sjá já-
kvæðu hliðarnar á
málunum – nokkuð
sem við gætum mörg
tekið okkur til fyr-
irmyndar. Ninna var
einstaklega örlát á
gleði og umhyggju en
einnig á veraldleg
gæði þó að ekki ætti
hún mikla fjármuni í
hirslum sínum. Hún
var sífellt að lauma
smáræði að nákomn-
um og þá sérstaklega
að barnabörnunum í ættinni eftir
að þeim tók að fjölga. Hún laumaði
þá gjarnan seðli í litla lófa sem
sannarlega kunnu vel að meta ör-
læti gömlu konunnar.
Ninna var ávallt ung í anda þó
að hún yrði níræð núna á dög-
unum. Á níræðisafmælisdaginn
hennar hringdi ég til hennar frá
Noregi á elliheimilið þar sem hún
bjó. Hún var að bíða eftir Mar-
gréti og Heiðu og fjölskyldum
þeirra sem höfðu skroppið í sund
og hafði á orði að hún væri orðin
dálítið óþolinmóð að bíða – hvort
þau færu nú ekki að koma. Hún
mætti eiginlega ekkert vera að því
að bíða lengur, þyrfti að drífa sig
út í bæ – alltaf brjálað að gera.
Hún var bara ánægð með að ég
hefði drifið mig út til Noregs og
fundið þar vinnu. Þetta mundi allt
blessast hjá okkur Heiðu eins og
vanalega. Seinna sagði Margrét
mér að Ninna hefði talað um hvort
hún ætti ekki bara að drífa sig
með henni í heimsókn til Adda og
Heiðu í Noregi. Þannig var Ninna
einmitt. Sífellt ung í anda og til í
að skella sér í heimsókn ef færi
gafst, jafnvel alla leið til Noregs
þó að níræð væri.
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku Ninna okkar. Þín er sárt
saknað en minningarnar um þig
munu ylja okkur um ókomin ár.
Sigurður Arnar Ólafsson,
Heiða Guðrún Einarsdóttir,
Andri Már Sigurðsson,
Arnar Páll Sigurðsson,
Ólafur Einar Sigurðsson.
Jæja ljúfust. Þá
hefur þú lokið þinni
jarðvist.
Þú kvaddir með
reisn eins og þú lifðir með reisn.
Þú varst dugleg og hugrökk, þú
varst flott. Þú sást fegurðina. Ó,
hve ég sakna þín.
Þar sem við misstum móður okk-
ar ungar og ég taldist litla systir
varst þú styrkurinn og stoðin.
Gunnþóra Björnsdóttir
✝ Gunnþóra Björns-dóttir fæddist 30.
maí 1923 á Svínaskála
í Helgustaðahreppi
við Eskifjörð. Hún
lést á öldrunardeild
Landspítalans í Foss-
vogi 10. maí 2010.
Útför Gunnþóru fór
fram í kyrrþey.
Ég held mér sé
óhætt að segja að þú
hafir ævinlega borið
hag minn fyrir brjósti
bæði í blíðu sem
stríðu. Væri ég í vafa
þá hringdi ég í Tótu
systur. Yfirleitt urðu
lausnir farsælar.
Ég kveð þig eins
og við vorum vanar
að kveðjast, við
sjáumst.
Takk fyrir mig.
Nú hverfur sól við
sigurskaut
og signir geisli hæð og laut
er aftanskinið kverfur hljótt
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Þín systir,
Guðrún.
✝
Elskulegur faðir okkar,
EIRÍKUR K. EIRÍKSSON
fyrrum bóndi á Gafli í Flóa,
Sílatjörn 8,
Selfossi,
lést laugardaginn 12. júní.
Útför hans fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn
19. júní kl. 11.00.
Jarðsett verður í Villingaholti.
Lilja Eiríksdóttir,
Björn H. Eiríksson.
✝
Elskuleg systir, mágkona, frænka og vinkona,
ERLA MAGNÚSDÓTTIR,
Mýrarási 2,
lést á Landspítala Hringbraut sunnudaginn 13. júní.
Útförin fer fram frá Seljakirkju föstudaginn 18. júní
kl. 13.00.
Margrét Magnúsdóttir,
Magnea Magnúsdóttir,
Páll Magnússon, Pauline Magnússon,
frændsystkini,
íbúar og starfsfólk Mýrarási 2.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KARL ÞÓR ÞORKELSSON,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 8.júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þóra Guðrún Karlsdóttir,
Örvar Karlsson, Aðalheiður R. Önundardóttir,
Ingi Þór, Birta Líf, Júlíus Breki,
Þuríður Kristín, Tindur Örvar, Máni Örvar.