Morgunblaðið - 19.06.2010, Síða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 2010
✝ Guðrún Jak-obsdóttir fæddist í
Reykjarfirði í
Grunnavíkurhreppi,
N-Ís., 2. janúar 1924.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Þingeyinga
8. júní sl. Foreldrar
hennar voru hjónin
Matthildur Herborg
Benediktsdóttir, f. 11.
sept. 1896 í Reykj-
arfirði, d. 7. jan. 1989,
og Finnbogi Jakob
Kristjánsson, f. 7.
sept. 1890 í Reykj-
arfirði, d. 4. okt. 1974. Þau bjuggu í
Reykjarfirði til ársins 1958, fluttu
þá til Ísafjarðar.
Börn þeirra auk Guðrúnar voru
Jóhanna, f. 16. okt. 1913, d. 9. des.
1999. Guðfinnur, f. 13. jún. 1915, d.
6. nóv. 2005. Jóhannes, f. 29. ág.
1917, d. 24. júní 1991. Kristín Sig-
ríður, f. 3. ág. 1919, d. 15. júní 1998.
Ketilríður, f. 22. des. 1921, d. 24.
nóv. 1982. Benedikt Valgeir, f. 23.
sept. 1925, d. 21. jan. 1990. Kjartan,
f. 14. ág. 1929, d. 16. sept. 1960.
Ragnar Ingi, f. 27. júlí 1931. Jens
hildur Herborg, f. 15. okt. 1956. 3)
Jóna Valgerður, f. 20. ág. 1959.
Maki Guðmundur St. Sigurðsson, f.
26. des. 1953. Þeirra börn a) Fann-
ey Dögg, f. 16. des. 1989. Maki Vikt-
or Freyr Róbertsson, f. 8. ág. 1988.
b) Andri Páll, f. 8. okt. 1991. Börn
Guðmundar Anna Lára og María
Ögn. 4) Guðrún María, f. 10. apr.
1964.
Guðrún ólst upp í Reykjarfirði
við hefðbundin sveitastörf. Vet-
urinn 1947-1948 var hún í Hús-
mæðraskólanum á Laugalandi og
hefur alla tíð verið kært með þeim
skólasystrum síðan. Eftir það fór
hún til Reykjavíkur í atvinnuleit og
vann m.a. í Klæðagerðinni Últímu.
Guðrún kom fyrst í Reykjahlíð sem
kaupakona 1951 og fluttist alkomin
1954. Auk hefðbundinna sveita-
starfa vann hún til margra ára við
ræstingar við Barnaskólann í
Reykjahlíð og Kísiliðjunni. Guðrún
hafði fjölmörg áhugamál. Starfaði
m.a. með Kvenfélagi Mývatns-
sveitar og var ein af stofnendum
ITC Flugu. Hún hafði gaman af
allri handavinnu og saumaði m.a.
skautbúninga, upphluti og peysu-
föt.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Reykjahlíðarkirkju í dag, 19. júní
2010, og hefst athöfnin kl. 14.
Magnús, f. 1. nóv.
1932. Jóna Val-
gerður, f. 1. sept.
1934, d. 7. ág. 1935.
Valgerður, f. 27. júní
1936. Hermann, f. 27.
sept. 1938, d. 21. sept.
1977. Guðmundur
Jakob, f. 2. feb. 1941.
Guðrún giftist 19.
mars 1955 Jóni Val-
geiri Illugasyni, f. 11.
mars 1916, d. 1. okt.
1998. Foreldrar hans
voru Kristjana Frið-
rika Hallgrímsdóttir,
f. 2. maí 1876 á Grænavatni, og Ill-
ugi Arinbjörn Einarsson, f. 7. ág.
1873. Dætur Guðrúnar og Valgeirs
eru 1) Kristjana Ólöf, f. 5. júlí 1955,
maki 1 (skilin) Skúli Sigurvaldason,
f. 18. okt. 1952. Sonur þeirra er
Pálmi Steinar Skúlason, f. 3. apríl
1973, kona hans er Árný Helga
Þórsdóttir, f. 1. júlí 1974. Þeirra
synir a) Valgeir Björn, f. 28. júní
2003, b) Steinar Helgi, f. 21. mars
2006. Maki 2 Mark Kr. Brink, f. 25.
maí 1954. Börn Marks Jón Halldór,
Viðar Ottó og Eva Rós. 2) Matt-
Elskuleg móðursystir mín er lát-
in. Hún hefur lifað tímana tvenna.
Fædd í Reykjarfirði við Geirólfs-
gnúp, á þeim tíma þegar búið var
nánast í hverri vík á Hornströndum.
Gunna frænka, eins og við systkinin
kölluðum hana, var hlý og viðkvæm
kona. Oft dvaldi hún hjá okkur, sér-
staklega þegar von var á fjölgun í
fjölskyldunni. Þá var gott að eiga
hana að til að létta undir með móður
okkar. Eins tók hún að sér Fjólu
systur okkar sem send var í sveit í
Reykjafjörð yfir sumarið aðeins 3ja
ára, og var Gunna henni sem besta
móðir. Þetta var áður en hún flutti
að heiman til að gerast húsmóðir í
Reykjahlíð í Mývatnssveit. Þar gift-
ist hún Valgeiri Illugasyni og eign-
aðist með honum fjórar dætur. Val-
geir lést árið 1998.
Guðrún var mikil hannyrðakona
og svo vandvirk að af bar. Hún vann
t.d. úr íslensku ullinni, frá grunni,
þvoði, tók ofan af, kembdi, spann og
prjónaði. Hún saumaði út, bæði í
flíkur og fallegar myndir og saumaði
sér afburða glæsilegan skautbún-
ing. Hún hafði mikinn áhuga á ætt-
fræði og fylgdist vel með þegar nýir
meðlimir fæddust í stórfjölskyld-
unni og skráði hjá sér. Eina slíka
ættarbók gaf hún svo móður sinni
Matthildi Benediktsdóttur. Hún var
félagslynd kona og afar gestrisin.
Allir úr ættinni voru velkomnir í
Reykjahlíð. Helst mátti enginn fara
framhjá án þess að koma við og
segja henni fréttir af fólkinu hennar.
Hún tók ástfóstri við Mývatnssveit-
ina, sem var svo gjörólík hennar
æskustöðvum. Þar sést ekki brimið
sem brotnar við fjörusandinn í
Reykjafirði, þar er ekki gengið á
fjörur og tínt sprek í eldinn. En feg-
urð Mývatnssveitar og gróðurinn
þar átti vel við hana. Þar naut hún
sín við búskapinn meðan maður
hennar lifði. Gunna frænka bjó
heima allt til dauðadags. Hún bjó
þar í skjóli dóttur sinnar Guðrúnar
Maríu sem bjó þar með henni og
annaðist hana þegar aldurinn færð-
ist yfir. Það er ómetanlegt sem hún
hefur fyrir hana gert og vissulega
kunni frænka mín að meta það. Oft
talaði hún um það hvað sér liði vel og
hve þakklát hún væri fyrir það.
Gunna frænka hélt sér vel fram und-
ir það síðasta, hafði enn gaman af
því að fá ættingja í heimsókn og
spjalla um liðna daga.
Við systkinin þökkum henni fyrir
alla hennar góðvild í okkar garð,
fyrir alla gestrisnina í gegnum árin
og fyrir heimsóknir til okkar. Síðast
kom hún til mín á 70 ára afmæli
mínu og gladdist yfir að hitta allt
frændfólkið.
Við vottum dætrum hennar,
tengdasonum og barnabörnum, svo
og systkinum hennar einlæga sam-
úð. Við minnumst hennar með þökk
og virðingu og biðjum Guð að blessa
minningu hennar.
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir
og systkini.
Guðrún föðursystir mín var ein af
þessum dásamlegu yndislegu og
hlýju frænkum sem láta sér annt
um frænkur og frændur. Það sýndi
sig meðal annars mjög vel þegar ég
fluttist til Þórshafnar, þá hringdi
hún og sagði að það væri nú gott að
vera búin að fá eina frænku í nálægð
við sig, en ekki bjuggu þá margir af
Reykjarfjarðarættinni á Norður-
landi. Hún var afar dugleg að
hringja og lesa upp fyrir mig ljóð og
erindi sem hún var að semja sem og
að fá fréttir af fjölskyldunni. Þegar
ég var að skrifa um Reykjarfjörð,
þá var mjög fróðlegt og ekki síður
skemmtilegt að spjalla við hana um
lífið og tilveruna þegar systkina-
hópurinn var að alast þar upp og sú
gleði sem ég upplifði þegar hún var
að segja frá er mér ómetanleg.
Fyrir tveimur árum kom hún í
Reykjarfjörð og það var gaman að
sjá þær systur labba um og skoða
átthagana, hlusta á sögur og mikið
var hlegið. Það voru alltaf höfðing-
legar móttökur þegar farið var í
Mývatnssveitina, hvort sem það var
stutt stopp eða gist.
Minningin um kæra föðursystur
lifir.
Erla.
Í dag skín sólin fegurst í Mý-
vatnssveit er við kveðjum vinkonu
okkar Guðrúnu Jakobsdóttur frá
Reykjarfirði. Hlýja, kærleikur,
raunsæi, látleysi og tryggð ein-
kenndi Gunnu eins og hún var köll-
uð hér í Mývatnssveit. Öll mótumst
við af uppeldinu og eins var með
Gunnu, sem ólst upp í Reykjarfirði
á Hornströndum í faðmi foreldra og
13 systkina. Þar ríkti jafnræði og
sagði Gunna okkur frá því að bæði
hefði hún gengið til úti- og inni-
starfa. Gunna kom fyrst hingað í
Mývatnssveit 1951 er hún réð sig í
kaupavinnu í Reykjahlíð. Fjórum
árum seinna giftist hún svo ungum
bónda úr Reykjahlíð, Valgeiri Ill-
ugasyni.
Mörgum stundum höfum við eytt
með Gunnu yfir skemmtilegu
spjalli. Oft var þá slegið á létta
strengi og ýmsar sögur sagðar úr
Reykjarfirði sem og þjóðfélagsmál-
in rædd.
Vinnusemi var henni í blóð borin,
sauðburður, heyskapur, haustverk,
alltaf var Gunna að. Hraust var hún
alla ævi og kenndi sér vart meins
fram til dauðadags. Um miðjan
ágúst voru oft komin falleg og stór
bláber á borðið í Reykjahlíð 1. Hafði
þá Gunna brugðið sér upp í Háu-
hlíðina og sótt sér ber í skyrið. Und-
anfarin 3-4 ár leitaði hugur hennar
æ oftar heim í Reykjarfjörð, heim á
æskuslóðirnar, stað sem mótaði
hana og þroskaði. Hannyrðakona
sem allt lék í höndunum á, saumaði,
prjónaði, smíðaði, tálgaði og spann,
það var Gunna. Eða eins og segir í
þessum fallegu vísum sem hún sjálf
samdi:
Að taka af ánum, tæta og spinna
togið reyta, þelið vinna
Hespa bandið, hreint að þvo
hnykla að vinda, prjóna svo
Ef liti sauða legg ég í
lipur ullarböndin
Eru þau mjúk og undurhlý
eins og vinarhöndin.
Með þessum hlýju orðum kveðj-
um við Gunnu Jakobs og biðjum
góðan Guð að blessa minningu
hennar. Endurfundirnir við Valgeir
bónda hennar, foreldra, systkini,
ættingja og vini verða ljúfir og hlýir
eins og heiðurskonu ber.
Elsku Guðrún María, Matta,
Kristjana, Valla og fjölskyldur.
Okkar hlýjustu samúðarkveðjur
sendum við ykkur og megi minn-
ingin um góða móður, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu lifa í hjört-
um ykkar. Gunnu okkar Jakobs
hittum við aftur þótt síðar verði.
Dagný Hallgrímsdóttir og
Herdís Steingrímsdóttir.
Kær vinkona og skólasystir, Guð-
rún Jakobsdóttir, frá Reykjarfirði á
Ströndum, hefur kvatt þetta jarðlíf.
Kynni okkar hófust þegar við
dvöldum á Húsmæðraskólanum á
Laugalandi í Eyjafirði veturinn
1947-1948. Það var glaður og góður
hópur ungra kvenna sem hóf þar
nám í heimilisfræðum, sem var und-
irbúningur fyrir lífið og framtíðina.
Guðrún var Vestfirðingur og
tengdi það okkur saman, báðar
fæddar og uppaldar við nyrstu höf.
Æskuheimili hennar var mann-
margt menningarheimili. Lífsbar-
áttan og náttúröflin hörð. Umhverfi
og lífskjör mótar menn bæði á sál og
líkama, hæfileg vinna þroskar og
styrkir, en vinna baki brotnu daga
langa setur sitt mark á mann. Guð-
rún átti gott með að kasta fram vísu.
Nú gullkornum greypt er hið gamla
strit,
á gæfunnar arni það skipti um lit.
við móðu minninganna.
Því bjart er um þann besta arð,
börnin virða sinn föðurarf,
þó fari til framandi manna.
Hún fór til framandi manna,
norður í Mývatnssveit í sumar-
vinnu, hreppti stærsta vinninginn í
happdrættinu, eins og hún sagði
sjálf, hann Valgeir í Reykjahlíð,
mannkostamann sem hún mat mik-
ils. Þau hjónin eignuðust fjórar ynd-
islegar dætur.
Guðrún rak myndarheimili með
reisn og hlýjum brag og gott var
þau hjón heim að sækja. Miklar og
góðar umræður spunnust um lífið í
sveitinni fögru, þar sem hún undi
sínum hag svo vel.
Guðrún var mikil handverkskona,
allt sem hún vann var til fyrirmynd-
ar, úr þeli þráð að spinna var henn-
ar yndi. Þakka ég fínustu vettlinga
sem hún sendi mér. Eitt sinn sátum
við saman. Hún sagðist vera löt og
slöpp. Þá fleygði hún fram þessari
vísu:
Margt er hægt að mala og masa
meðan sólin skín.
Lítil er nú og létt í vasa
leppagerðin mín.
Nú hefur hún lagt frá sér prjón-
ana og verður lögð til hinstu hvíldar
við hlið mannsins síns í fallegu
sveitinni þeirra. Vestfirskir vindar
ná ekki til hennar, en hún mun svífa
á léttu skýi heim í Reykjarfjörð,
setjast við lind hjá barði og burk-
nakló, þar sem hún batt sína berns-
kuskó.
Skólasystur sunnan heiða senda
afkomendum samúðarkveðjur.
Ég þakka góða og trygga vináttu.
Halldóra Jónsdóttir.
Fyrir um það bil 40 árum fluttum
við fjölskyldan í Mývatnssveit frá
Siglufirði. Ekki voru liðnir margir
dagar þegar bankað var á dyr. Þar
var komin Guðrún Jakobsdóttir í
Reykjahlíð I, til að bjóða okkur öll
hjartanlega velkomin í nágrennið.
Þar með hófst vinátta sem aldrei
hefur fallið skuggi á.
Guðrún var góð kona. Ég held að
öllum sem kynntust henni hafi þótt
vænt um hana, hún var hógvær og
hlý, vildi öllum vel. Hún sá og talaði
um það jákvæða í lífinu og aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokkrum
manni.
Gestrisni var Guðrúnu í blóð bor-
in. Allir voru velkomnir hvenær sem
var. Hún hafði unun af að fá gesti
enda átti hún marga vini og ætt-
ingja sem sóttu til hennar.
Guðrún var vel hagmælt, fór létt
með að kasta fram vísu við ýmis
tækifæri, en ég er hrædd um að
margar góðar hafi ekki farið á
prent. Eftirfarandi setti hún á blað
og skildi eftir á eldhúsborðinu hjá
sér þegar hún var orðin leið á að
bíða eftir hjúkrunarkonunni:
Óvissan er orðin mér
að einhverskonar straffi.
Ef þú kemur er þetta hér,
ég fer til Þóru í kaffi.
Kaffibollarnir sem við Guðrún
drukkum saman í gegnum árin eru
orðnir æði margir, bæði í eldhúsinu
hjá mér og hjá henni, þar sem við
ræddum um allt milli himins og
jarðar. Oft kom hún inn á gamla
tíma og fræddi mig þá t.d. um bú-
skaparhætti á Ströndum í gamla
daga. Hún Guðrún var mikið nátt-
úrubarn. Æskustöðvar hennar fyrir
vestan voru henni mjög kærar. Þó
ég hafi aldrei komið í Reykjarfjörð-
inn hennar Guðrúnar, finnst mér ég
þekkja ýmislegt þar af frásögum
hennar, sem voru bæði skemmtileg-
ar og fróðleiksríkar.
Allt handverk lék í höndunum á
Guðrúnu. Eru þeir ófáir þjóðbún-
ingarnir sem hún hefur saumað í
gegnum árin, peysuföt, upphluti,
skautbúninga og fleira. Vettlingarn-
ir hennar með vestfirsku munstr-
unum eru hrein listaverk og hafa
ýmis söfn falast eftir þeim. Vett-
lingana gaf hún yfirleitt vinum og
vandamönnum. Lét hún þessar vís-
ur gjarnan fylgja með, sem lýsir
vinnuferli ullar:
Ullarvinnan mín
Að taka af ánum, tæta og spinna
togið reyta, þelið vinna.
Hespað bandið hreint að þvo
hnykla að vinda, prjóna svo.
Ef liti sauða legg ég í
lipur ullarböndin.
Eru þau mjúk og undurhlý
eins og vinarhöndin.
(Guðrún Jakobsdóttir)
Þær voru skemmtilegar berja-
ferðirnar okkar Guðrúnar fyrir ofan
túnið hennar í Reykjahlíð I. Sú síð-
asta var farin í september í fyrra.
Þær leggjast nú af og kem ég til með
að sakna þeirra.
Við áttum hér saman svo indæla
stund,
sem aldrei mér hverfur úr minni,
og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Ég kveð Guðrúnu Jakobsdóttur
með virðingu og þakka henni fyrir
vinskapinn og hlýjuna sem hún
sýndi mér og mínum alla tíð. Bless-
uð sé minning hennar.
Þóra Ólafsdóttir.
Nú hefur elsku Gunna mín kvatt
þennan heim, og stór hefur vinahóp-
urinn verið sem tók á móti henni.
Ekki datt mér það í hug þegar ég
kvaddi hana á sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri þann 7. júní sl. en hún átti að
fara á sjúkrahúsið á Húsavík kl. 1.30
þann dag. Hún var svo glöð og sagði:
Við sjáumst nú fljótlega.
Gunnu var allt til lista lagt, hvort
heldur hún saumaði, spann, prjónaði
eða var við eldhúsverkin, allt lék í
höndum hennar.Svo var hún svo vel
hagmælt og fljót að koma með vísu.
Oft töluðum við saman í síma og ef
önnur hringdi þá var næsta víst að
hún sagði, ég ætlaði einmitt að
hringja í þig þegar ég væri búin að
steikja kleinurnar eða annað sem
verið var að gera.
Á öllu mínu flakki milli Bakka-
fjarðar og Eyjafjarðar kom ég æv-
inlega við í Reykjahlíð á báðum leið-
um ef fjöllin voru farin og alltaf var
veisla á borðum hjá þeim mæðgum
og yndislegar móttökur.
Þegar við skólasysturnar frá Hús-
mæðraskólanum á Laugalandi átt-
um 35 ára afmæli frá skólanum bauð
hún okkur öllum til sín í mat og kaffi
og margar okkar gistu líka. Farið
var í rútu og Mývatnssveit skoðuð,
komið í Skútustaði til prests-
hjónanna, séra Arnar og Álfhildar,
en hann er einn úr okkar hópi frá
Laugalandsskólanum og þetta er
okkur öllum ógleymanleg ferð og
þar veit ég að ég tala fyrir hönd okk-
ar allra skólasystranna, þótt liðin
séu 62 ár frá því við kvöddumst á
Laugalandi, þá er eins og við höfum
sést í gær ef við hittumst og enn
halda þær hópinn á suðurhorninu og
hittast reglulega hver hjá annarri og
kalla ég saumaklúbbinn „Allt eftir
þræði“ og við landsbyggðarkonurn-
ar alltaf velkomnar í hópinn.
Elskulegu systur og fjölskyldur
ykkar, innilegar samúðarkveðjur
frá okkur Laugalandsmeyjum.
Rósa.
Guðrún Jakobsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐFINNA JÓNSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 60,
áður til heimilis að Syðsta-Ósi,
Miðfirði,
lést á Landakoti laugardaginn 12. júní.
Útför hennar fer fram frá Melstaðarkirkju miðviku-
daginn 23. júní kl. 14.00.
Rúta fer frá Umferðamiðstöðinni kl. 10.00.
Þorvaldur Böðvarsson, Hólmfríður Skúladóttir,
Hólmfríður Böðvarsdóttir, Sveinn Kjartansson,
Jón Böðvarsson, Ingibjörg Jóhannesdóttir,
Ingibjörg Böðvarsdóttir,
Þórunn Guðfinna Sveinsdóttir,
Pétur Böðvarsson, Hildur Árnadóttir,
Elísabet Böðvarsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.