Morgunblaðið - 19.06.2010, Page 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 2010
✝ Óskar SigurðurÞorsteinsson,
bóndi, fæddist í
Reykjavík 29. desem-
ber 1966. Hann lést á
Landspítalanum 7.
júní 2010.
Foreldrar hans eru
Guðlaug Matthildur
Guðlaugsdóttir, hús-
freyja í Vík í Mýrdal,
f. 10.1. 1938, og Þor-
steinn Einarsson, fv.
bóndi á Ytri Sól-
heimum II í Mýrdal,
f. 17.11. 1927. Guð-
laug er dóttir hjónanna Guðlaugs
Gunnars Jónssonar, f. 1889, d.
1986, og Guðlaugar Matthildar
Jakobsdóttur, f. 1892, d. 1938. Þor-
steinn er sonur hjónanna Einars
Einarssonar, f. 1889, d. 1955, og
Ólafar Einarsdóttur, f. 1890, d.
1976. Systkini Óskars eru 1) Krist-
ín, f. 6.1. 1956, maki Jens Andr-
ésson, f. 9.4. 1952. Barn þeirra er
Anna Kristín, f. 28.4. 1992. Sonur
Kristínar er Jón Þorsteinn Sig-
urðsson, f. 27.5. 1980. Fósturbörn
Kristínar eru Ívar Jensson, f.
28.10. 1977, og Ellen M. Jensdóttir,
f. 30.6. 1956. Börn þeirra eru Geir-
þrúður María, f. 1.9. 1985, Ríkey, f.
30.4. 1989, Sæþór Pétur, f. 20.4.
1993, og Jara, f. 9.7. 1995.
Óskar varð gagnfræðingur frá
Skógaskóla undir Eyjafjöllum
1982. Árið 1993 útskrifaðist hann
sem búfræðingur frá Bændaskól-
anum á Hvanneyri. Eftir útskrift
vann hann lengst af ýmis landbún-
aðarstörf víða um land, þó að-
allega á Suðurlandi. Óskar stund-
aði tamningar í mörg ár, lengst af
í Ytri-Skógum undir Eyjafjöllum
og víðar á Suðurlandi. Hann bjó
bróðurpart ævi sinnar á Ytri Sól-
heimum II, byrjaði þar fjárbúskap
árið 2005 ásamt Ragnari bróður
sínum á jarðarhlutanum sínum Sól-
heimar IV. Þau störf sem áttu
mestan hug Óskars voru tamning
og ræktun hrossa og sauðfjárrækt.
Hefur hann hlotið viðurkenningar
fyrir störf sín á þeim sviðum. Hann
var virkur félagsmaður í hesta-
mannafélaginu Sindra þar sem
hann sá um reiðkennslu auk þess
að sitja í stjórn félagsins og nefnd-
um innan þess. Óskar fluttist árið
2008 að Brekkum III í Mýrdal þar
sem hann stundaði blandaðan bú-
skap ásamt Ragnari Sævari bróður
sínum fram til dánardags. Óskar
var ókvæntur og barnlaus.
Óskar Sigurður verður jarð-
sunginn frá Sólheimakapellu í dag,
19. júní 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
f. 20.6. 1980. 2) Einar
Guðni, f. 6.12. 1958,
maki Petra Kristín
Kristinsdóttir, f. 16.4.
1975. Börn þeirra
eru Þorsteinn Björn,
f. 28.6. 1996, Ólöf
Sigurlína, f. 12.5.
1999, Sigríður Ingi-
björg, f. 20.6. 2002,
og Kristín Gyða, f.
1.4. 2009. 3) Guð-
laugur Jakob, f. 2.9.
1961, maki Laufey
Guðmundsdóttir, f.
16.3. 1966. Sonur
Guðlaugs er Jakob Örn, f. 24.9.
1986. Fósturbörn Guðlaugs eru
Guðrún Arna Kristjánsdóttir, f.
4.6. 1981, Valgerður Ása Kristjáns-
dóttir, f. 12.1. 1987, og Tinna Rut
Sigurðardóttir, f. 14.8. 1991. 4)
Ólöf Ósk, f. 18.3. 1974, maki Þur-
íður Sif Ævarsdóttir, f. 22.11.
1974. Fósturbörn Ólafar eru Aron
Björn Guðmundsson, f. 2.1. 1995,
og Matthildur Erna Hörpudóttir, f.
24.6. 2005. 5) Ragnar Sævar, f.
16.9. 1978. Uppeldisbróðir Óskars
er Kjartan Hreinsson, f. 30.1. 1958,
maki Sigríður Árný Sævaldsdóttir,
Í dag kveðjum við kæran bróður og
mág.
Það er alltaf sorglegt og ekki síður
ósanngjarnt þegar svona ungt fólk
fellur frá í blóma lífsins. Sérstaklega
nú, Óskar, þegar lífið var loksins farið
að leika við þig og draumar þínir að
orðnir að veruleika. Þú hafðir sagt
skilið við blautu árin og búinn að fá
þína jörð og áttir þínar ær og kýr þar.
Þó þú hafir nú alltaf átt þínar ær og
kýr þá varstu loksins orðinn þinn eig-
in herra og þá eru öllu kippt undan
þér eins og hendi sé veifað.
Það var ekki komið að tómum kof-
anum þegar skepnur voru annars veg-
ar. Rollurnar þínar þær spökustu í
sveitinni og jafnvel þær litskrúðug-
ustu. Því þitt aðaláhugamál var að
rækta liti í fé og ekki má gleyma for-
ystufénu þínu sem þú hafðir sérstak-
an áhuga á. Að fást við skepnur með
Óskari var aldrei vandamál. Þið Einar
fóruð oft bara tveir einir í að reka inn
fé eða að ná hrossum sem ekki var tal-
ið að myndi takast nema að her manns
kæmi þar að.
Hross voru líka ofarlega í huga þér
og þá helst ræktun nú í seinni tíð þó
þú hafir verið meira í tamningunum
hér áður. Við minnumst þess líka að
oft varstu búinn að skipta hrossi fyrir
annað og kominn með einhvern al-
gjöran vitleysing sem tók heillangan
tíma að komast á bak á og svo var
bara að halda sér. En það truflaði þig
ekki og ekki gafstu upp á hrossinu.
Alltaf sömu rólegheitin í kringum þau,
sama hversu rugluð þau voru.
Hestamannafélagið Sindri naut líka
starfskrafta þinna í reiðskólanum ár
eftir ár. Krakkarnir mættu líka ár eft-
ir ár af því að þau vissu að hann Óskar
væri með reiðskólann og þú kunnir
líka lagið á þeim. Vissir hvernig átti að
láta þau læra að leggja á hestinn. Þá
tókstu þig til og settir hjálminn á hest-
inn, snerir hnakknum öfugt og hengd-
ir múlinn á eyrað á hestinum. Svo
léstu krakkana hneykslast á því hvað
þú værir nú vitlaus að kunna ekki að
leggja á. Þegar þau voru svo búin að
leiðrétta þig þá skelltir þú þér á bak
öfugt og það olli líka heilmikilli kátínu
að reiðkennarinn sjálfur kynni ekki
einu sinni að fara á bak. Þú varst eins
og segull á krakkana og ekki síður á
dýrin. Það var aldrei neinn æsingur
eða læti. Enda áttir þú aldrei í vand-
ræðum með að ná hesti eða fanga kind
og krakkarnir okkar voru mjög hænd
að þér öll sem eitt
Við hér á Sólheimum munum sakna
þín en huggum okkur við að geta haft
þig hér rétt við hliðina á okkur og
þangað getum við komið og talað við
þig. Hafðu þökk fyrir allt, kæri Óskar.
Minning þín lifir um ókomin ár.
Einar Guðni og Petra.
Óskar bróðir minn verður jarð-
sunginn frá Sólheimakapellu, sem er
bændakapella á Ytri-Sólheimum í
Mýrdal. Þar mun hann hvíla við hlið
forfeðra sinna í föðurætt. Óskar var
fjórði í röðinni í sex systkina hópi.
Fæðing hans hinn 29. desember 1966
er mér mjög minnisstæð því aðstæð-
ur fjölskyldunnar voru þá með þeim
hætti að faðir okkar hafði slasast al-
varlega rétt fyrir jólin og lá á sjúkra-
húsi í Reykjavík. Mamma kasólétt að
bróður mínum og hafði fylgt pabba
suður en kom heim rétt fyrir aðfanga-
dag. Jólin 1966 voru því ekki eins
gleðileg sem skyldi hjá okkur á Ytri-
Sólheimum II. Til þess að taka við
stjórn og létta undir með móður
minni kom Silla föðursystir og tók við
búsforráðum ásamt Ólöfu ömmu.
Mikinn stuðning var einnig að fá frá
nágrönnum okkar á Sólheimatorf-
unni. Við þessar tilfinningaríku og
erfiðu aðstæður heima á Ytri-Sól-
heimum fæðist Óskar á fæðingar-
deildinni í Reykjavík.
Ýmsar minningar koma upp í hug-
ann við andlát Óskars en sú minning
sem trónir efst er hve ákveðinn hann
var í því að verða bóndi og stefndi að
því leynt og ljóst alla sína tíð. Einnig
lagði hann mikið á sig að komast yfir
jarðnæði til þess að hann gæti staðið
fyrir búi sem sómi væri að.
Einstakur maður var Óskar í um-
gengni við dýr og eru mörg minninga-
brot þar sem hann er við tamningu
hrossa. Mynd birtist strax í huga mín-
um af böldnum fola sem á að temja,
þar sem Óskar gengur að honum með
hægum en öruggum skrefum, talandi
við hann, leggur síðan hönd á lendar
folans og fikrar sig fram eftir honum,
klappar honum blítt og nær að lokum
taki á snoppunni og er þar með búinn
að fanga hann. Á því augnabliki sér
maður hvernig folinn hættir að „titra“
og fer að sýna tamningamanninum
traust og samvinna tekst með þeim
félögum um hæl. Þarna var Óskar
bróðir í essinu sínu
Óskar var hvers manns hugljúfi og
vinmargur, dáður af systkinabörnum
sínum sem og af þeim ungmennum
sem hann kenndi að sitja hross á
námskeiðum hestamannafélagsins
Sindra í sumarbyrjun ár hvert.
Reyndar var Óskar ekki alveg
gallalaus. Hann háði baráttu við
Bakkus í mörg ár, en sigraði þann vá-
gest fyrir þremur árum. Því er það
svo sárt að sjá á eftir honum núna
þegar lífið virtist blasa við honum og
hann búinn að kaupa sér jörð og bú-
stofn sem hann hafði alltaf dreymt
um. Óskar var góður kokkur þegar
hann vildi það við hafa. Hann hafði
lengi haft áhuga á matargerð fyrri
tíma og var gott að leita hjá honum
ráða tengdra slíku.
Fyrir hönd fjölskyldunnar þökkum
við öllum þeim sem komu að aðhlynn-
ingu Óskars sl. vetur og léttu honum
stundir í veikindum hans.
Við hjónin og börnin okkar minn-
umst Óskars bróður með hlýhug og
þakklæti fyrir allt það sem hann gerði
fyrir okkur bæði í leik og starfi.
Kristín og Jens.
Það sem kemur í hugann fyrst þeg-
ar ég sest niður og skrifa minning-
arorð til þín, einstaki bróðir, er stórt
og mikið þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast þér og vera þér samferða í
þessu lífi.
Ég man að á uppvaxtarárum okkar
á Sólheimum fór ekki mikið fyrir þér
og þinn uppáhaldsleikstaður var fyrir
norðan Hól þar sem þú varst búinn að
búa til stærðarinnar bú úr beinum
þar sem voru kindur, kýr og hestar.
Seinna man ég eftir þegar lifandi
kindurnar þínar voru farnar að banka
á útidyrnar og labba inn í eldhús að
leita að þér og þér fannst það ein-
staklega skemmtilegt þegar þú
fékkst þær til að éta kökur og drekka
bjór. Já, sveitin var þinn staður. Nátt-
úru- og dýraunnandi fram í fingur-
góma.
Mér fannst mjög spennandi að fá
að sniglast með þér og ótrúlegt en
satt nenntirðu oft að hafa mig í eft-
irdragi þegar þú fórst að rúnta með
vinum þínum eða þegar þú röltir út í
Sólheimakot og þið fóruð að hlusta á
Kiss og ACDC. Þetta voru uppá-
haldshljómsveitirnar þínar og auðvit-
að líka mínar.
Leiðir okkar lágu í sitthvora áttina
og sambandið var mismikið í mörg ár.
Þegar þið Ragnar fenguð loksins
jörð og ykkar eigið heimili á Brekkum
fór ég eins oft og ég komst í heimsókn
til ykkar og oftar en ekki fór maður út
rúllandi eftir kjötsúpu eða dýrindis
lambalæri og ég tala nú ekki um
brauðið sem þú bakaðir. Þér þótti allt-
af gaman að bjóða fólki í mat og varst
listakokkur. Þér var annt um að halda
í gömlu hefðirnar í matargerð, t.d.
með að gera þín eigin bjúgu og bera á
borð saltaðan fýl.
Þú fórst ekki auðveldu leiðina í
gegnum þetta líf og það ósanngjarn-
asta af þessu öllu saman er að loksins
þegar þú hafðir náð því sem þú þráðir
mest af öllu, að vera edrú og að eiga
þitt eigið heimili og búrekstur með
Ragnari bróður, greinistu með
krabbamein sem tók þig allt of fljótt
frá okkur.
Ég fékk margar dýrmætar stundir
með þér og samtöl þar sem þú kennd-
ir mér að taka eftir því smáa í kring-
um mig og hvað það skiptir máli.
Sýndir mér merkinguna á orðinu
æðruleysi og hvað það er nauðsynlegt
að njóta hverrar mínútu í lífinu.
Ég set æðruleysi, slatta af kæru-
leysi og léttleika í poka, hristi og tek
inn í skömmtum voru orðin þín.
Þín er sárt saknað og skarð þitt
verður aldrei fyllt.
Þín systir,
Ólöf Ósk.
Nú eins og svo oft áður finnst mér
lífið ósköp ósanngjarnt, það var virki-
lega sárt að sjá hinn glaðlynda frænda
minn veikjast þessum illvíga sjúkdómi
sem sigraði hann að lokum. Allir þeir
sem nutu vinskapar Óskars áttu þar
góðan vin, hann var Hjördísi systur og
hennar fjölskyldu ómetanlegur vinur
og stóð hún eins og klettur við hlið
síns besta vinar og frænda í gegn um
veikindi hans og fram að kveðjustund.
Mikið sem þau áttu gott að eiga hvort
annað að. Við höfum misst góðan vin
og frænda og mun minning hans lifa í
hjörtum okkar um ókomna tíð.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég
gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu’ ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók. Þýð. Sig. Jónsson)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson)
Hvíl í friði, kæri Óskar frændi.
Ættingjum Óskars og aðstandend-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigrún Dóra Jónsdóttir og fjölsk.
„Þetta reddast“ eru orð sem þú
sagðir við mig öðru hverju síðastliðna
fimm mánuði. Nú að þessum tíma
liðnum skiljast leiðir okkar sem lágu
allt í einu saman um miðjan janúar.
Ég kveð þig með miklum söknuði í
hjarta og vona að sá staður sem þú
heldur nú til nái að uppfylla þær óskir
sem þú hefur um hann.
Systir þín hringdi í mig og bað mig
að vera með þér í því sem takast þurfti
á við og reyna að vera þér innan hand-
ar í borg óttans. Ég átti að vera eyru
þín og augu og miðla fregnum til allra
sem biðu í ofvæni eftir því hvað myndi
verða. Á þessum tíma kenndir þú mér
margt sem ég mun geyma hjá mér um
ókomna tíð.
Í huga mínum fyrir nokkrum mán-
uðum varstu bara Óskar frændi sem
bjó fyrir austan. Þú varst bróðir hans
Ragnars og saman áttuð þið búið, sem
ég leit oft til þegar ég ímyndaði mér
hvernig það væri að vera bóndi. Það
fór aldrei mikið fyrir þér í mínu lífi.
Ég ók þér stundum þegar þú varst við
skál og ætlaðir að skemmta þér, ég
kveikti í sokkunum þínum þegar ég
var á mínum yngri árum og þú varst
manna fróðastur um dýrin í sveitinni.
Umfram allt varstu maðurinn sem
kunnir að elda lambalæri og bjóst til ís
sem vart er hægt að lýsa í orðum hvað
var góður. Þú varst Óskar frændi fyr-
ir austan í mínum huga.
Frændinn fyrir austan sem hataði
borg óttans og allt sem henni fylgdi.
Sveitalífið var lífið sem þú sóttist eftir
og snerust fréttir hvers dags um það á
meðan þú varst hér, og hvað það væri
nú slæmt að vera í … Af þeim sökum
reyndum við í sífellu að skipuleggja
sem fæsta daga hér í … og komast
heim að Sólbrekku eftir baráttuna við
djöflana eins og þú kallaðir þá. Þegar
líða tók á vegferðina og brottfarar-
dagurinn nálgaðist kenndir þú mér
hvernig ætti að meta og gefa einkunn
í samræmi við það. Þrátt fyrir að vera
ekki alltaf sammála um niðurstöður
var meðaltalið alltaf það sem gilti ef
við vorum báðir á sama stað. Nú þeg-
ar þú ert farinn austur um og í græna
haga sit ég eftir og hugsa til þessara
stunda sem við eyddum saman. Þetta
voru stundirnar og staðurinn sem ég
átti að vera á og hefði ekki viljað missa
af.
Óskar, eftir þennan tíma er tóm og
söknuður í hjarta mér. Ég mun heiðra
minningu þína með virðingu en fæ
þér þó ekki fullþakkað fyrir þær dýr-
mætu stundir sem við áttum saman.
Farðu í friði, kæri vinur og frændi,
og hafðu þökk fyrir allt og allt.
Jón Þorsteinn.
Kær vinur minn, Óskar Sigurður,
er látinn, langt fyrir aldur fram. Í
upphafi nýs árs greindist þú með
krabbamein. Þó að við vissum að bar-
áttan yrði erfið, þá trúði ég því að þú
myndir sigra. Ég er búin að reyna
nokkrum sinnum að setjast niður og
skrifa, en gefst ávallt upp, tárin renna
í stríðum straumum niður kinnar
mínar, ég sakna þess að heyra ekki
röddina þína og hlátur þinn. Ég tel
það mikla gæfu að hafa kynnst þér.
Óskari kynntist ég í Skógaskóla
haustið 1981 og strax þá urðum við
vinir. Það er ekki langt síðan við vor-
um að rifja upp að kynni okkar spönn-
uðu næstum 30 ár og við sem værum
vart eldri en 25 ára. Ballferðirnar til
Víkur, útilegurnar á Klaustri, þá var
oft gaman, þú hafðir gaman af að
dansa og tókum við mörg sporin sam-
an. Þú gast verið kátur og glaður en
undir skelinni var viðkvæm sál, sál
sem reyndi margt, og gekk oft á tíð-
um grýtta braut. En þetta allt sigr-
aðir þú með vilja þínum og krafti.
Þurftir kannski smá spark en sigraðir
að lokum.
Eina utanlandsferð fórum saman
til Skotlands, sú ferð var í alla staði
skemmtileg, sérstaklega er minni-
stætt þegar brunakerfið fór í gang á
Hótelinu í Inverness, allir hlupu út,
en þið bræður fóruð ekki á taugum, í
rólegheitum var tekið það með, sem
nauðsynlegast taldist.
Í mars síðastliðnum fóruð þið
Ragnar síðan í ferð til Færeyja. Þú
hlakkaðir mikið til þessarar ferðar og
hafði mjög gaman af, en ferðin var
þér erfið.
Það hafði lengi verið draumur ykk-
ar bræðra, þín og Ragnars að geta
fengið jörð til ábúðar. Draumurinn
varð að veruleika sumarið 2008, er þið
bræður fengu jörðina Brekkur 3 til
ábúðar. Þar naustu þín innan um
kýrnar ykkar og rollurnar. En því
miður naustu þess aðeins í 2 ár. Það
verður skrítið að koma að Brekkum
og hitta þig ekki þar.
Í mörg ár varstu með í Reiðskóla
Hestamf. Sindra og þar naustu þín
svo sannarlega, öll börn dáðu þig og
voru þau mörg búin að athuga hvort
þú yrðir ekki örugglega þar. Þau
fundu öryggið og gleðina hjá þér.
Um hvítasunnuna áttum við gott
spjall saman, þú baðst mig að koma
og hjálpa þér. Sagðir að það hefði tek-
ið þig 45 mín. að hringja og biðja mig
að koma. Þú vildir sannalega ekki
vera upp á aðra komin. Þá fyrst fann
ég að þrekið var að dvína, sagðir að
þú værir orðinn óþolandi meyr, eins
og þú orðaðir það. Okkur kom saman
um að gráu hárin hjá þér væru
þroskamerki.
Í þessum veikindum þínum kom
svo sannarlega í ljós, hvað þú varst
vinamargur.
Elsku Gulla mín, Steini og aðrir
ástvinir, hugur minn er hjá ykkur öll-
um á þessari stundu. Minningin um
yndislegan vin lifir.
Bergþóra.
Deyr fé,
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Þessi Hávamál eru „á heilanum“
þegar ég hugsa til þín Óskar minn.
Ástæðan er ótímabær dauði þinn en
magnaður orðstír sem þú gast þér á
þinni stuttu ævi. Þetta kom upp í
huga mér þegar ég frétti að fjöldi
heimsóknargesta hefði verið mikill
undir það síðasta sem sýnir hversu
marga þú áttir að.
Þú varst snillingur í umhirðu dýra
og skipti þá ekki máli hvort talað er
um kýr, kindur eða hesta. Allir sem
kynntust þessari hlið þinni hrifust af
og vildu fá þína hjálp þegar þurfti. Ég
Óskar Sigurður
Þorsteinsson