Morgunblaðið - 19.06.2010, Síða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 2010
man þegar þú byrjaðir að taka að þér
mjaltir heima í Sólheimakoti og hve
ánægðir foreldrar mínir voru með
verk þín. Pabbi var nú þannig að hon-
um leist ekki alveg jafn vel á alla og
hafði efasemdir um að þú gætir þetta.
Þá man ég eftir að þú leist á það sem
áskorun og varst fljótur að ávinna þér
virðingu hans og eftir þetta heyrði ég
aldrei efasemdir um þín verk frá hon-
um koma. Þetta er dæmi um orðstír
þinni.
Annað sem mér dettur í hug, en af
mörgu er þó að taka, er eldhúsið
heima á Sólheimum og allar þær
stundir sem ég sat þar og spjallaði við
þig yfir kaffibolla eða einhverju sterk-
ara. Sjaldnast var ég þó einn með þér
þar, því margir vissu af þessum góða
stað og því góða fólki sem þar átti
heima. Reyndar var ég ekki hár í loft-
inu þegar ég byrjaði að heimsækja
þig að Sólheimum og margar minn-
ingar eigum við Siggi bróðir um heim-
sóknir okkar til þín frá því við vorum
litlir.
Þú varst góður vinur sem ég veit að
margir syrgja í dag. Ég held að ég
megi segja að enginn sem ég þekki
fær jafnoft athugasemdir um góð-
mennsku og þú Óskar, þó þekki ég
mörg góðmenni. Þess vegna eru þessi
Hávamál svo sterk í huga mér þegar
ég hugsa til þín.
Ég vil að lokum þakka þér fyrir að
hafa fengið að verða þér samferða og
vil senda fjölskyldu þinni innilegar
samúðarkveðjur.
Björn Gísli Erlingsson.
Það er erfitt að horfa á eftir góðu
fólki. Þú munt skilja eftir tómarúm í
hjörtum fólks sem þekkti þig, svo ein-
lægur og ljúfur eins og þú alltaf varst.
Undanfarið hafa rifjast upp ýmsar
minningar sem við eigum um þig.
Sumar tengjast vinum þínum músun-
um og prakkarastrikum systkinanna í
Skógum, aðrar tengjast skemmtun-
um og við förum ekki að hafa þær eft-
ir hér, við vitum öll hvers vegna! Þess
í stað yljum við okkur við þessar
minningar og brosum út í bæði. Án
efa verða þær rifjaðar upp í góðra
vina hópi við tækifæri og hlegið dátt.
Sjáum fyrir okkur að þú sitjir þar hjá
og hristist af hlátri og látir braka í
hnúum og fingrum.
Brennandi áhugi þinn á rollum og
búskap hefur smitast víða og þið Siggi
Toni áttuð þau áhugamál sameigin-
leg. Oftar en ekki heyrðist í þeim
stutta þegar einhver rökræddi við
hann um lit á kind að sá hinn sami
skyldi bara spyrja hann Óskar. Í
seinni tíð hefur rökræðum við kapp-
ann heldur fækkað enda hann búinn
að afla sér mikillar þekkingar frá ykk-
ur sér eldri og reyndari. Mikla þol-
inmæði og tíma hefur þú gefið börn-
unum okkar og að því munu þau búa.
Eftir síðustu heimsókn til þín tók-
um við í fyrsta sinn eftir textabroti í
lagi hjá Bubba sem við höfum hlustað
á ótal sinnum. Brotið hljómar á þessa
leið: „…og fegurstur allra er feigur
maður sem fela kann ótta sinn!!“ Mik-
ið varð okkur hugsað til þín. Þú hefur
staðið þig vel í þessu sem öðru. Þó þú
hafir farið á annan stað viljum við
meina að þú hafir sigrað. Það skiptir
máli hvernig baráttan er háð hver svo
sem endirinn verður. Þú hefur sýnt
og sannað á undangengnum misser-
um hvers megnugur þú ert. Búið hjá
ykkur bræðrum hefur vaxið í höndum
ykkar. Þú hefur barist við fleiri
drauga en þann sem felldi þig að lok-
um og borið stórkostlegan sigur úr
býtum. Miðvikudagskvöldanna með
heimsóknum þínum höfum við hjónin
saknað og munum gera áfram.
Það er komið að leiðarlokum að
sinni, kæri vinur. Þó við sjáum á eftir
þér og munum sakna þín vitum við að
skottan okkar hefur fengið góðan fé-
lagsskap. Við sjáumst aftur.
Fjölskyldu þinni sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Megi allar
góðar vættir styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Birna og Pétur.
Í dag kveðjum við góðan vin, Óskar
Sigurð Þorsteinsson bónda á Brekk-
um, sem barist hefur hetjulegri bar-
áttu við illvígan sjúkdóm síðustu mán-
uðina.
Óskar fæddist á Sólheimum og ólst
þar upp við almenn bústörf. Búskap-
ur átti hug hans allan og var stefnan
tekin á Bændaskólann á Hvanneyri
og var hann búfræðingur þaðan. Upp
frá því vann hann við landbúnaðar-
störf víðs vegar, þar á meðal hjá okk-
ur bæði við tamningar og almenn
landbúnaðarstörf. Óskar reyndist af-
skaplega vel hér og hefur vinátta okk-
ar haldist síðan. Vorið 2008 fékk Ósk-
ar sitt draumastarf er hann hóf
búskap og varð bóndi að Brekkum í
Mýrdal, ásamt Ragnari bróður sín-
um. Þá var markið sett á að ná góðum
afurðum eftir bæði kýr og kindur og
allt gekk þetta eftir og vel það. Vart
fórum við svo til Víkur að við kæmum
ekki við á Brekkum og fengjum kaffi
og alltaf var það búskapurinn sem var
til umræðu. Óskar hafði einnig gaman
af litadýrð á öllu búfé og ræktaði for-
ystukindur sér til gamans. Hann
hafði átt í erfiðleikum með Bakkus en
það var með það eins og annað sem
hann setti sér, hann hætti að bragða
vín og fór létt með. Óskar var ein-
staklega dagfarsprúður og geðgóður
maður. Hann var barngóður og sóttu
krakkar til hans og þótti það mikill
kostur við reiðskólann ef Óskar var að
kenna þar og voru börnin stundum
keyrð langt yfir skammt til að geta
verið með honum.
Við hjónin vottum foreldrum Ósk-
ars, systkinum, mökum þeirra, ætt-
ingjum og vinum, okkar innilegustu
samúð.
Kæri vinur, nú er komið að leið-
arlokum. Við þökkum þér fyrir ein-
stök kynni, það voru forréttindi að fá
að kynnast þér.
Minningin lifir um góðan dreng.
Hvíldu í friði.
Kristín Elínborg og Sigurður
(Kidda og Siggi).
Elsku Óskar, ég var búin að óttast
þessa stund lengi, vissi að hverju
stefndi og stóð öldurnar síðustu metr-
ana með það að leiðarljósi að til þess
að vera til staðar fyrir einhvern þarf
maður að vera í lagi sjálfur. Ég keyrði
sjálfa mig á þeirri hugsun og bauð þér
nærveru mína síðustu daga þína
þessa lífs sem þú þáðir með þökkum.
Eftir á tæklaði ég þetta eins og þú,
fronturinn var í lagi en innan í mér
var allt í molum. Stundin nálgaðist og
baráttan harðnaði, ég þráði orðið
hvíldina til handa þér, þar sem það
kramdi hjarta mitt að sjá þig veslast
upp og þjást. En þegar hún loks kom
var ég ekki tilbúin að sleppa takinu,
langaði að dorma eðeins lengur við
rúmið þitt með hönd mína í hlýjum
lófa þínum og krumpu á vanganum,
smátíma í viðbót. En minninguna
geymi ég í hjarta mínu og hlýja mér
við hana alla tíð. Á milli okkar hafa
lengi verið tryggðabönd, hafði ég við-
urnefnið „bytta frænka“ þegar við
hittumst á böllum hér áður fyrr og
kynnti ég þig fyrir öðrum sem Óskar
besta frænda minn. Leiðir okkar lágu
oft saman við hrossastúss, störfuðum
saman í æskulýðsnefnd og sáum um
reiðskólann oftar en einu sinni. Þær
voru líka ófáar hestaferðirnar eða út-
reiðatúrarnir sem farnar voru og
varst þú þá oftar en ekki á einhverj-
um tamningartrippum en lánaðir þína
betri hesta undir einhvern annan. Ég
naut góðs af því þegar þú skelltir
Skjóna undir rassgatið á mér. Það má
svo segja að baráttan við bakkusinn
hafi orðið til þess að okkar samskipti
og vinabönd styrktust. Þú afsakaðir
við mig þína síðustu daga allt þetta
umstang og vesen í kringum brenni-
vínsruglið. Ég þverneitaði að taka við
þeirri afsökunarbeiðni og urðum við
sammála um að vera þakklát fyrir það
ferli, þar sem það varð í raun til þess
að okkar tengsl voru svona sterk. Ár-
ið 2007 tókst þú þá ákvörðun að fara í
meðferð, bakkusinn var farinn að
ógna heilsu þinni og lífi. Í því ferli
varstu með annan fótinn hjá okkur á
Suður-Fossi. Á þessum tíma var ég
ófrísk og áttum við margar góðar
stundir við spjall yfir eldhúsborðið
um raunir hvort annars. Ég kvartaði
og kveinaði yfir raunum ófrískrar
konu og þú ræddir baráttuna við
bakkus. Þessar stundir rifjuðum við
upp um daginn þegar ég bað þig um
ráð þar sem ég var að fara til
ófrískrar systur minnar. Ég vildi vita
hvernig maður héldi athyglinni í sam-
ræðunum, þá hnussaði í þér og þú
svaraðir: „Dettur þér í hug að ég hafi
ekki verið að hlusta?“ Hér á bæ er lít-
ill drengur sem á erfitt með að skilja
þetta allt. Síðasta samverustundin
ykkar er fest á mynd, hann situr í
fangi þínu með fullan munn af súkku-
laðirúsínum. Sú mynd mun prýða
herbergið hans til að halda minningu
þinni á lofti. Ég hef að þinni ósk faðm-
að börnin mín frá þér og skilað góðri
kveðju til allra, sem endurspeglar
æðruleysi þitt, þér var mikið í mun að
kveðja.
Elsku hjartans Óskar minn, ég
kveð þig með orðum sem ég lét þig
reglulega heyra í baráttunni við lífs-
ins ólgu sjó, mér þykir óstjórnlega
vænt um þig.
Þín
Hjördís Rut.
Að eiga góðan vin er eitt af því mik-
ilvægasta í lífinu og þegar þeir hverfa
frá manni finnst manni lífið ósann-
gjarnt. Að setjast niður og skrifa fá-
tækleg orð í minningu um sinn besta
vin er heldur ekki auðvelt.
Við Óskar ólumst upp nánast á
sömu þúfunni. Við vorum leikfélagar
frá því við mundum fyrst eftir okkur.
Svo áttum við áhugann á dýrunum og
búskapnum sameiginlegan. Óskar
var auðvitað miklu fremri mér í bú-
fjárræktinni, hann kunni alltaf nöfn,
númer og ættir þeirra líka. Á ung-
lingsárunum sóttum við sveitaböllin
vítt og breitt, Óskar hafði mjög gam-
an af því að dansa og skemmta sér í
góðra vina hópi. Svo margt prýddi vin
minn Óskar. Hann var einstaklega
umhyggjusamur, barngóður og hjálp-
fús maður. Þegar ég hleypti heim-
draganum og fór á Hvanneyri héldum
við góðu sambandi. Nokkrum árum
seinna bar hann undir mig hvernig
mér litist á að hann færi í búfræði-
nám. Því var auðsvarað því þar var
Óskar á réttri hillu, bóndi fram í fing-
urgóma.
Draumurinn um eigin jörð og bú-
skap rættist svo fyrir tveimur árum
og það var gaman að sjá hversu vel
bræðurnir komu sér fyrir á Brekkum.
Á vináttu okkar Óskars hefur aldrei
borið skugga. Börnin mín nutu líka
gæsku Óskars, öll fengu þau lamb að
gjöf úr fjárrækt hans. Lífið fór ekki
alltaf mjúkum höndum um Óskar en
honum tókst alltaf að snúa mótbyr í
meðbyr. Bjartsýnin og æðruleysið
voru hans vopn í baráttunni allt til
endaloka. Ég þakka þér kæri vinur
samfylgdina sem var alltof stutt.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringir nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson)
Ég votta fjölskyldu Óskars mína
innilegustu samúð.
Elín.
Samferðamenn okkar á lífsleiðinni
fyrir utan fjölskyldu eru margir og
misjafnir, sumir minnisstæðir, aðrir
ekki, sumir verða vinir manns eða
ekki og síðan eru þeir sem ná tökum á
manni og fanga hjarta og væntum-
þykju manns vegna persónuleika og
gæsku viðkomandi. Óskar var einn af
þeim og þess vegna vil ég minnast
hans í nokkrum orðum.
Ég kynntist Óskari fyrst þegar ég
var á níunda ári og sá hann í skóla-
bílnum á leið okkar í Ketilsstaðaskóla.
Í mörg ár áttum við eftir að ferðast
saman í skólabílnum úr og í skóla og
deila sama grunnskólanum bæði á
Ketilsstöðum og í Skógum.
Óskar fæddist ekki heill líkamlega
en það skipti okkur krakkana í sveit-
inni ekki máli – hann var einn af okk-
ur. Óskar var ári yngri en ég og þegar
skólagöngu á Ketilsstöðum lauk kom
hann ári á eftir mér að Skógum þar
sem krakkar voru hvaðanæva af land-
inu. Ósjálfrátt tók ég hann undir minn
verndarvæng, en þess þurfti þó ekki
lengi, því allir sáu og fundu fljótt
hversu ljúfur og góður drengur hann
var og persónan sem slík þurfti ekki á
vernd að halda.
Það var auðvelt að láta sér þykja
vænt um Óskar og vilja hag hans sem
bestan. Reyndar er Óskar eina mann-
eskjan á lífsleið minni sem ég hef lent
í götustimpingum út af, en þær stimp-
ingar áttu sér stað eftir dansleik fyrir
nokkuð mörgum árum og var kveikj-
an að þeim að mér fannst Óskar fá
heldur slæma útreið hjá félögum sín-
um það sinnið. Allt endaði þó vel og
allir komu heilir heim. Fyrir þremur
árum fór ég ásamt góðum hópi fólks í
hinn árlega miðnæturreiðtúr hesta-
mannafélagsins Sindra. Óskar var
þar með í för og var hann þá nýbúinn
að taka á sínum persónulegu málum
og sá maður og fann hve sjálfstraust
hans hafði aukist. Ég gat ekki haft
augun af honum og margsagði við
hann þessa nótt, hve fallegur og flott-
ur hann væri. Þannig var hann líka í
augum mínum alla tíð, fallegur og
góður vinur sem átti allt gott skilið.
Óskar var ásamt Ragnari bróður sín-
um nýfarinn að búa á Brekkum í Mýr-
dal – „Sólbrekku“ eins og þeir kölluðu
jörðina sína og virtist lífið og draumar
hans blasa við honum.
Veikindi sín tókst Óskar á við af
æðruleysi og gerði sér grein fyrir í
hvað stefndi. Sveitin átti hug hans all-
an og í sveitinni sinni kveður hann
okkur.
Ég þakka fyrir að hafa kynnst Ósk-
ari og átt hann að vini í gegnum lífið.
Allir þeir sem þekktu Óskar eru rík-
ari í hjarta sínu. Fjölskyldu hans flyt
ég samúðarkveðjur, því þeirra er
missirinn mestur.
Hafðu þökk, vinur, fyrir að hafa
verið til.
Þín vinkona,
Agla Sigríður Björnsdóttir.


  


 



 
    
       
✝
Okkar ástkæri sonur, faðir, tengdafaðir, afi og
bróðir,
KRISTINN LÍNDAL HAFSTEINSSON,
f. 11. október 1951,
varð bráðkvaddur á heimili sínu í Hirtshals í
Danmörku, föstudaginn 14. maí.
Jarðarförin fór fram föstudaginn 21. maí í Hirtshals.
Minningarathöfn verður haldin í Akraneskirkju
föstudaginn 25. júní kl. 14.00.
Sigurlaug Karlsdóttir,
Ragnhildur & Ray Hamper,
Siggi & Line Strandeng,
Jonathan, Maria, Alexander,
Jacob, Oliver, Victor, William,
systkini hins látna.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR JAKOB HELGASON,
Hrafnistu í Reykjavík,
áður til heimilis á Patreksfirði,
lést fimmtudaginn 10. júní á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Veronika Pétursdóttir,
Kristín Ólafsdóttir, Sigurður Guðjónsson,
Pétur Ólafsson,
Bjarki Ólafsson,
Sigþrúður Ólafsdóttir, Björn J. Hannesson,
Guðrún Ólafsdóttir, Vignir Richardsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, fósturfaðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUNNAR KR. GUÐNASON,
Vesturgötu 2,
Keflavík,
lést á heilbrigðisstofnun Suðurnesja sunnudaginn
13. júní .
Útför hans fer fram frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn
22. júní kl. 11.00.
Erla Jósepsdóttir,
Guðni Gunnarsson, Guðlaug Pétursdóttir,
Karolína Gunnarsdóttir, Þórður Halldórsson,
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Jónína Þórðardóttir, Hjörtur Þ. Reynarsson,
Gréta Beale, Anthony R. Beale,
Unnur G. Karlsdóttir, Sigurður Tómasson,
Valgarður T. Davíðsson, Sigrún Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.