Morgunblaðið - 19.06.2010, Síða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 2010
✝ Eiríkur Kol-beinn Eiríksson
fæddist þann 25.
mars 1926, í Þing-
dal í Flóa. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
þann 12. júní síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Eiríkur Kol-
beinsson, f. 15. jan-
úar 1875 í Stóru-
Mástungu í Eystri-
hrepp, d. 12. sept-
ember 1925 og
Ragnheiður Benjamínsdóttir, f.
8. júní 1891 í Syðri-Gegnishólum
í Flóa, d. 21. apríl 1981. Fóstur-
foreldrar Eiríks frá þriggja
vikna aldri voru hjónin Björn
Markússon og Margrét Jóhanns-
dóttir, bændur á Gafli í Vill-
ingaholtshreppi. Alsystkin Ei-
ríks voru drengur Eiríksson, f.
30. júní 1921, d. sama dag og Sig-
ríður Benny Eiríksdóttir, f. 18.
Björn Heiðrekur, f. 6. maí 1953,
kvæntur Arnheiði Húnbjörgu
Bjarnadóttur. Börn þeirra eru
Tinna Ósk, f. 10. nóvember 1981,
gift Finni Hafliðasyni, börn
þeirra eru Arndís María og Hild-
ur Embla. Inga Dóra, f. 8. júlí
1983, gift Tómasi Jóni Sigmunds-
syni, börn þeirra eru Sigmundur
Nói, Benedikt Snær og Óskar
Tumi. Lilja, f. 17. júní 1988, í
sambúð með Agnari Benedikts-
syni. Fríða, f. 17. júní 1988, í
sambúð með Jóni Hilmari Magn-
ússyni.
Eiríkur tók við búi fósturfor-
eldra sinna á Gafli og bjó þar all-
an sinn búskap með Gunni Gunn-
arsdóttur f. 16. september 1917,
d. 11. ágúst 2007. Þegar Eiríkur
hætti búskap á Gafli flutti hann á
Selfoss og bjó þar til dauðadags.
Sambýliskona hans síðustu árin
var Áshildur Öfjörð Magn-
úsdóttir f. 29. september 1930.
Útför Eiríks verður gerð frá
Selfosskirkju í dag, laugardag-
inn 19. júní 2010, og hefst athöfn-
in kl. 11.
Jarðsett verður í Villingaholts-
kirkjugarði.
mars 1924. Bróðir
Eiríks samfeðra
var Gísli Eiríksson,
f. 10. maí 1909, d.
22. október 1992.
Börn Eiríks og
Ingibjargar Hall-
dórsdóttur, f. 29.
júlí 1922 frá Króki
í Gaulverjabæj-
arhreppi eru 1)
Lilja, f. 22. sept-
ember 1949, gift
Gísla Grétari
Magnússyni. Börn
þeirra eru Magnús
f. 10. júní 1969, kvæntur Kristínu
Traustadóttur, börn þeirra eru
Gísli Rúnar, Trausti Elvar, Anna
Bára og Hjalti Heiðar. Ingibjörg,
f. 6. maí 1971, gift Guðmundi
Maríasi Jenssyni, börn þeirra eru
Andrea, unnusti Davíð Örn Jóns-
son, og María Dögg. Ragnheiður
f. 26. júlí 1973, gift Ævari Svan
Sigurðssyni, börn þeirra eru
Lena Rut og Arnar Svan. 2)
Elsku afi.
Það er meira en að segja það að
skrifa um þig minningargrein. Þú
hefur átt svo stóran hluta af lífi okkar
og nú er allt í einu komið að kveðju-
stund. Þegar við hugsum til baka
koma upp í hugann margar frábærar
samverustundir. Afi var óþreytandi
við að fara með okkur til Reykjavíkur
í menningarferðir, bæði í leikhús og á
hinar ýmsu sýningar. Sérstaklega er
skriðdýrasýningin okkur minnisstæð
og alltaf var stoppað í Litlu kaffistof-
unni á leiðinni heim.
Afi var bóndi af lífi og sál og feng-
um við systurnar að kynnast því frá
fyrstu hendi. Ungar að árum fórum
við í sveit til afa og vorum titlaðar
vinnukonur. Vistin á Gafli var ævin-
týri út af fyrir sig. Við tíndum egg í
hænsnakofanum og rabbarbara en þá
var viðbúið að hún Gunnur myndi búa
til rabbarbaragraut, og það þótti okk-
ur nú ekki leiðinlegt. Afa fannst líka
nauðsynlegt að við kynnum á traktor.
En hann skipti snarlega um skoðun
eftir að Inga Dóra bakkaði næstum
því með þau bæði ofan í skurð. Styrk-
leikar okkar lægju greinilega annars-
staðar en í traktorskeyrslu.
Hann afi var litríkur karakter og
vílaði ekkert fyrir sér. Hann var mik-
ill barnakall og náði vel til langafa-
barna sinna. Hans skoðun var sú að
því óþekkari sem þau væru því betra.
Afi var náttúrubarn sem elskaði dýr.
Við munum ennþá eftir hundunum
sem voru á Gafli og má segja að þar
hafi sannast máltækin að hundurinn
sé besti vinur mannsins og að mað-
urinn sé besti vinur hundsins.
Síðustu árin bjó afi á Selfossi og þá
fengum við að kynnast henni Ásu sem
við erum svo þakklátar fyrir. Oft birt-
ist afi fyrirvaralaust á tröppunum
með eplakassa, rófur eða annað góð-
gæti og var farinn jafnhratt og hann
birtist. Hans kveðja var ætíð: „Jæja,
þá segi ég bara bless,“ og svo var
hann rokinn.
Hvíldu í friði, elsku besti afi. Við
afastelpurnar þínar söknum þín
óendanlega mikið.
Tinna Ósk, Inga Dóra,
Lilja og Fríða.
Afi minn, Eiríkur Kolbeinn Eiríks-
son, var aðeins þriggja vikna gamall
þegar hann var tekinn í fóstur að
Gafli í Villingaholtshreppi. Þar ólst
hann upp hjá fósturforeldrum sínum
ásamt börnum þeirra. Eiríkur afi tók
við búinu á Gafli og bjó þar lengstum
eða þar til hann flutti á Selfoss á
seinni árum. Snemma fékk hann
verslunarleyfi og náði hann í ýmsar
nauðsynjar fyrir sig og sveitunga
sína. Var mikið á ferðinni um allt land
og kynntist mörgu fólki í gegnum tíð-
ina. Eftir að afi fluttist á Selfoss hitt-
umst við oftar og það var gaman að
vera í kringum hann. Hress og kátur
og kunni að segja frá mörgu
skemmtilegu. Afi var mikill listamað-
ur og hafði mikinn áhuga á myndlist.
Hann málaði sjálfur nokkrar myndir
og það hefði verið gaman að sjá fleiri
myndir eftir hann. Árið 2002 veiktist
afi mikið og var um tíma nokkuð veik-
ur á spítala. Eftir spítalavistina bjó
hann hjá mömmu og pabba og beið
þess að ná fullri heilsu aftur. Það
gekk brösuglega að fá hann til að
borða þar til mömmu datt í hug að
sjóða skötu handa honum. Afi var í
eðli sínu mikill flökkukarl – nú-
tímakúreki, eins og einhver orðaði
það – og það var eins og við manninn
mælt. Nokkrum dögum eftir skötu-
máltíðina lá miði á eldhúsborðinu:
„Er farinn á Strandir eða norður í
land, kveðja Eiríkur.“ Afi var kominn
á ferðina aftur og síðar dundaði hann
sér meðal annars við að færa okkur
barnabörnunum ávexti. Stundum
kom hann inn og hossaði Hjalta litla,
sínu yngsta langafabarni. Afa þótti al-
veg óskaplega gaman að sjá hvað
strákurinn gat étið af vínberjum. Afi
fór aftur á spítala í fyrrahaust og var
þá við dauðans dyr. Maðurinn með
ljáinn var farinn að vera óþægilega
nærgöngull en afi reis upp aftur með
góðri hjálp. Ég vil þakka okkar ynd-
islega heilbrigðisstarfsfólki fyrir alla
hjálpina og ekki síst henni Öddu fyrir
stundirnar hjá honum á spítalanum.
Afi bauð langafabörnum sínum í af-
mælið sitt í mars síðastliðnum, þar
var boðið uppá vínarbrauð og kók.
Hann lagði mikla áherslu á að fá
börnin og helst foreldrana með í kaffi.
Þar naut hann þessarar stundar með
afkomendum sínum og gleðin skein
úr andliti hans. Þessi stund er okkur
fjölskyldunni afar dýrmæt minning.
Þegar maður skoðar gamlar myndir
af afa sér maður myndarlegan mann
sem minnir um margt á einhvern
stórleikarann. Dökkur yfirlitum með
þykkt svart hár og arnarnef. Minn-
ingin mun lifa áfram um bóndann sem
yrkir jörðina og sáir og uppsker eftir
því. Við afkomendur afa munum
halda minningu hans á lofti um
ókomna tíð.
Þetta ljóð eftir Þorstein Valdimars-
son, Örn, finnst mér passa vel við afa
sem var engum háður og frjáls eins
og örninn.
Þar sem ég er, þar er ég
svo einfalt er það.
Og þegar ég fer, þá fer ég,
og þá fyrst, í annan stað.
Handgenginn engum áttum,
af öllum frjáls,
næ ég hvarvetna háttum
mín sjálfs.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Afi minn, hvíl þú í friði.
Magnús Gíslason.
Meira: mbl.is/minningar
Moldin er þín.
Moldin er góð við börnin sín.
Sólin og hún eru systur tvær,
en sumum er moldin eins hjartakær,
því andinn skynjar hið innra bál,
sem eilífðin kveikti í hennar sál,
og veit, að hún hefur alltaf átt
hinn örláta, skapandi gróðrar mátt
og gleður þá, sem gleðina þrá,
gefur þeim öll sín blóm og strá,
allt – sem hún á.
Hýstu þér bæ
hlé fyrir vindum, regni og snæ.
Taktu sjálfur tinnu og stál,
og tendraðu gneistann – þitt arinbál.
Tak hest þinn og plóg.
Helga þér jörð... hér er landrými nóg.
Moldin geymir hinn mikla auð.
Moldin gefur þér daglegt brauð.
Uppskeran bætir þinn ytri hag.
Umhyggjan mildar þitt hjartalag.
Átakið skapar afl og þrótt.
Í erfiði dagsins skal gæfan sótt.
Og svo kemur nótt.
Svartnættið er eins og svalandi veig,
er sál þín drekkur í einum teyg.
Þreytan breytist í þökk og frið,
þögnin í svæfandi lækjarnið,
haustið í vor...
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð...
(Davíð Stefánsson)
Þín langafabörn,
Arndís María, Hildur Embla,
Sigmundur Nói, Benedikt
Snær og Óskar Tumi.
Hann snarast inn úr dyrunum með
pappakassa. „Sæl verið þið“ hljómaði
kveðjan eins og vanalega. „Átt þú
ekki einhverja munna fyrir þetta?“
spyr hann Lilju dóttur sína, en hjá
henni var ég stödd sl. haust. Vínber
voru í kassanum, hann skellir honum
á eldhúsborðið og var jafnskjótt far-
inn. „Alltaf eins,“ hugsaði ég „annað
hvort að koma eða fara.“
Þrátt fyrir veikindi fyrir nokkrum
misserum var hann snöggur í hreyf-
ingum og síbraskandi. Hann átti þó
skýringu – sagði hann mér – á því
hvers vegna hann hafði orðið svona
veikur: „Það var búið að dæla í hann
blóði úr einhverjum helvítis körlum
og kerlingum.“
Ég man þegar hann fór út í bylinn
að sækja meðul handa mér út í
Hveragerði, smákrakkanum. Færð
eða veður hamlaði Eiríki aldrei og ég
held að því verra sem útlitið var, því
meiri var áskorunin. Í stóra verkfall-
inu veturinn 1952 ók hann Krýsuvík-
urveginn og ýmsar krókaleiðir með
vörur til Reykjavíkur, því hann vissi
af verkfallsvörðum, sem sátu fyrir
mönnum á Suðurlandsvegi.
Hann átti alltaf góða reiðhesta,
sem á einhvern hátt voru tamdir að
hans vilja; hágengir töltarar, viljugir
og fótfráir, engin hreppakerlingar-
reið var liðin. Munið þið hestinn
Hring, sem var glaseygur á báðum
eða hundinn Rommý, sem var
„burstaklipptur“, á þeysireið eftir
Gaflsveginum, allir sem einn; hnar-
reistir, Eiríkur, hesturinn og hund-
urinn?
Hann átti sniðuga bíla; hervörubíl
með lúgu upp úr þakinu og fyrrver-
andi sjúkrabíl frá ameríska hernum,
sem tók nokkra farþega. Eitt sinn
bauð hann okkur krökkunum í bíltúr
„út á hálan ís.“ Hann keyrði út á ísi-
lagt Stangarflóðið á urrandi ferð og
skrensaði svo til beggja hliða og sneri
bílnum í hringi. Þá tísti nú í grísling-
unum við töffaraskapinn.
Hann var jafnan fljóthuga og dag
nokkurn líklega á 6. áratugnum var
skyndilega risið hesthús við veginn
rétt sunnan við Gafl. Ekki héldu nú
allir að vel hefði verið vandað til und-
irstöðunnar en húsið gegndi vissulega
sínu hlutverki lengi vel og var einnig
talið af drengjum á Gafli og í Skógs-
nesi – athvarf drauga.
Eiríkur var ákaflega félagslyndur,
flakkaði landshorna á milli án þess að
slá slöku við heima fyrir. Hann gladd-
ist harðla mjög þegar verið var að
byggja Þjórsárver og maður fékk að
fylgjast með framkvæmdum þar af
frásögnum hans. Þegar við systkinin
höfðum aldur til (eða ekki) fórum við
þangað á skemmtanir. Stundum var
ekki annað í stöðunni en að sníkja sér
far með Eiríki heim af ballinu. Auð-
vitað var það sjálfsagt og hann kunni
á „flóttamannaleiðir“ því hann vissi
hvar lögreglan gæti setið fyrir hon-
um, því þá hafði hann kannski rekið
nefið í stút á meðan hátíðin stóð yfir.
Hann var Skógsnesheimilinu góð-
ur nágranni um áratuga skeið sem
beðinn og óbeðinn rétti hjálparhönd.
Ég bið Eirík ekki fyrir kveðjur á akra
eilífðarinnar því hann sagði einu sinni
við mömmu þegar hún bað hann fyrir
kveðju: „Því skila ég aldrei,“ og hló
hátt og stríðnislega.
Ég kveð Eirík á Gafli og votta
börnum hans og aðstandendum sam-
úð mína.
Þórdís Kristjánsdóttir.
Ég kallaði hann stundum stjúpa
minn okkar á milli í léttum dúr en
meining bjó að baki og hann stóð sig
vel sem slíkur í þann skamma tíma
sem við þekktumst. Kynni mín af Ei-
ríki hófust með því að frændi minn
einn stóð upp á ættarmóti og kynnti
hann sem kærastann hennar móður
minnar og þar með var orðið ljóst að
gömul æskukynni höfðu tekið sig upp
á fullorðinsaldri og var það hið besta
mál. Næsta sinn sem ég hitti Eirík
var ekki eins létt yfir, hann lá þá mjög
veikur á Landspítalanum og mátti
taka vel á því til að ná heilsu á ný. Ég
leit inn til hans og fékk tækifæri til að
kynnast aðeins þessum svipsterka,
reynda bónda sem búið hafði á Gafli í
áratugi í nágrenni við móðurfjöl-
skyldu mína í Skógsnesi. Eiríkur og
mamma rugluðu sínum reitum að
nokkru leyti saman og bjuggu á Sel-
fossi í nokkur ár. Þangað var gott að
koma og sækja þau heim og finna að
væntumþykja og virðing ríkti milli
þeirra og alltaf var vel tekið á móti
þeim sem í heimsókn komu. Mér
kemur í hug sólbjartur sumardagur
fyrir 4 árum þegar við Konni komum
með dótturson minn, Bjart Kára, í
heimsókn. Eiríkur vissi að börn hafa
áhuga á öllu sem hreyfist og hafði
veitt nokkrar feitar köngulær í
krukku, svo drengurinn gæti séð fyr-
irbærin í nærmynd og skoðað vel.
Þetta fannst þeim stutta mikið æv-
intýri og augljóst að Eiríki fannst það
ekki síður skemmtilegt að fylgjast
með barninu yfirvinna öryggisleysið
og fara að skoða dýrið nánar. Þetta
sýndi vel hve annt Eiríki var um ung-
viðið enda hændust að honum börn á
öllum aldri og dýr líka. Hundurinn
okkar stökk ætíð beint til hans í þau
fáu skipti sem þeir hittust. Slíkir
skynja hjartað sem slær og hlýjuna
sem geislar frá traustum manni. Fyr-
ir ári héldum við mörg að Eiríkur
kæmi ekki heim aftur eftir alvarlega
blæðingu í hjartaæð. En hann var
ekkert á því að gefast upp og kom
Eiríkur K. Eiríksson
HINSTA KVEÐJA
Kæri langafi.
Ég óska að þér líði betur
núna. Ég sakna þín mjög mikið.
Þín langafastelpa,
Arndís María.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGTRYGGUR SIGTRYGGSSON,
Þórunnarstræti 136,
Akureyri,
lést miðvikudaginn 9. júní.
Alda Sólrún Guðmundsdóttir,
Guðmundur Sigtryggsson, Þuríður Þráinsdóttir,
Guðrún Hulda Sigtryggsdóttir, Kári Halldórsson,
Sigtryggur Sigtryggsson, Álfheiður Atladóttir
og afabörn.
✝
Elskaður eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
MAGNÚS Ó. STEPHENSEN,
Suðurtúni 27,
Álftanesi,
lést á líknardeild Landspítalans aðfaranótt 17. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðbjörg I. Stephensen,
Kristbjörg Stephensen, Björn H. Halldórsson,
Ragnheiður Stephensen,
Lilja Þóra Stephensen, Arnar Helgason
og barnabörn.