Morgunblaðið - 16.09.2010, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2010
✝ Ingibjörg Sveins-dóttir fæddist á
Skipalóni í Eyjafirði,
23. september 1932.
Hún andaðist á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri þann 7. sept-
ember 2010. For-
eldrar hennar voru
Björg Unnur Sveins-
dóttir, verkakona á
Akureyri og Lars
Solebakken frá
Brygge i Nordfjord í
Vestur-Noregi. Ingi-
björg ólst upp hjá
móður sinni og frændfólki á Ak-
ureyri.
Ingibjörg lauk Gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1949. Hún eignaðist son,
Sigurð Kristinsson, f. 26. janúar
1951. Faðir hans er Kristinn Sig-
urðsson, fv. flugumferðarstjóri.
ureyrar, minningar þaðan voru
henni mjög kærar og seinna
ræktaði hún blóm og trjáplöntur
á lóðinni sinni. Ingibjörg starfaði
á röntgendeild Fjórðungssjúkra-
hússins á Akureyri og seinna á
símanum á sjúkrahúsinu. Hún
átti mörg áhugamál. Var félagi í
Skógræktarfélagi Akureyrar og
formaður þess um tíma. Sótti að-
alfundi Skógræktarfélags Ís-
lands um skeið. Ingibjörg starf-
aði í Kvenfélagi Akureyrarkirkju
og var formaður þess um tíma.
Eitt af hennar aðaláhugamálum
var ferðalög til fjalla meðan
heilsan leyfði og eftir það ferð-
aðist hún margoft um Evrópu og
Ameríku.
Ingibjörg fékk liðagigt
snemma og gigtin var mjög
óvægin við hana. Hún barðist
fyrir því að stofnuð var Gigt-
arfélagsdeild á Akureyri og að
sérfræðingur í Gigtlækningum
kæmi til starfa á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu.
Útför Ingibjargar Sveinsdóttur
verður gerð frá Akureyrarkirkju
í dag, 16. september 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Sigurður ólst upp
hjá móður sinni og
ömmu á Akureyri.
Sigurður kvæntist
Björgu Guðrúnu
Pétursdóttur og þau
eignuðust þrjár dæt-
ur. Þau slitu sam-
vistum. Eiginkona
Sigurðar er Anna
Dís Bjarnadóttir.
Ingibjörg giftist 4.
júní 1960 Árna Jó-
hannessyni mjólk-
urfræðingi og þeirra
synir eru: Jóhannes,
f. 14. september 1963, kona hans
er Sólveig Þóra Jónsdóttir, þau
eiga tvo syni. Jónas Ingi, f. 8. júlí
1967, rafeindavirki. Ingibjörg átti
fimm barnabörn og fimm lang-
ömmubörn.
Ingibjörg fór snemma að vinna,
meðal annars í Blómabúð Ak-
Hún elsku mamma mín var ein-
stakur dugnaðarforkur, æðrulaus og
hugrökk kona sem var búin að ganga
í gegnum mikil og langvarandi veik-
indi.
Hún fékk fyrstu einkenni liðagigt-
ar mjög snemma og smám saman tók
gigtin völdin yfir líkama hennar, en
hún lét aldrei hugfallast þótt allar
þær sársaukafullu aðgerðir sem
framkvæmdar voru á henni í gegn-
um tíðina væru vafalaust þungur
baggi, aldrei kvartaði hún né lét
þetta hafa mikil áhrif á líf sitt.
Sem dæmi um hennar kraft og
dugnað dettur mér í hug ár gigtar-
innar, árið 1992. Mamma ákvað að
ganga til styrktar Gigtarfélagi Ís-
lands og ákvað að gengnir yrðu 1992
kílómetrar á árinu til þess að vekja
athygli á málefnum gigtarsjúklinga
og hvetja aðra gigtarsjúklinga til
dáða. Þrátt fyrir veikindi á árinu
með tilheyrandi sjúkrahúslegu og
endurhæfingu á Reykjalundi, þá
setti hún mamma bara í gírinn seinni
hluta ársins og lauk göngu sinni á
hlaði Reykjalundar á gamlársdag og
varð mönnum að orði að þetta væri
einkenni Ingibjargar, að ljúka verki
sem hafið var.
Mamma elskaði ferðalög, innan-
sem utanlands, og ferðaðist mikið
um Evrópu og til Bandaríkjanna,
fórum við til dæmis nokkuð oft til
Flórída, þar sem henni þótti sérstak-
lega gott að vera.
Mamma var mjög gefandi kona og
þótti henni einstaklega vænt um fjöl-
skyldu sína og fannst mjög gaman
þegar stórfjölskyldan kom saman í
laufabrauðsbakstur, sláturgerð og
þess háttar viðburði og átti það til að
koma okkur á óvart með skemmti-
legum leikjum eða uppátækjum.
Sem dæmi um hennar hugmynda-
flug þá bakaði hún gjarnan stóra
skúffuköku þegar laufabrauð var
bakað og var sú kaka alltaf svokölluð
ráðgátukaka, hún skreytti kökuna á
þann hátt að hún skyldi minna á ein-
hvern sérstakan atburð úr íslensku
þjóðlífi á því ári.
Ég man til dæmis eftir kökunni
sem táknaði Kröflugosið, lausn á
þeirri ráðgátu stóð dálítið lengi í
mannskapnum, en hafðist að lokum.
Ég þótti ódæll mjög í bernsku og
átti mamma oft í hinu mesta basli
með drenginn og hans óútreiknan-
legu uppátæki sem hefðu líklega
fengið marga mömmuna til að reyta
hár sitt í örvæntingu, en mamma tók
þessu öllu með einstöku jafnaðar-
geði.
Þegar ég var ungur drengur kom
sérstakur barnaljósmyndari frá
Reykjavík og þurfti að panta mynda-
töku með löngum fyrirvara, mamma
pantaði og þegar dagurinn mikli
rann upp var drengurinn klæddur í
sitt fínasta og átti að bíða fyrir utan
húsið heima meðan mamma færi í
sparikápuna.
Þetta frjálsræði stóðst drengurinn
ekki og stakk af og fannst um síðir
þar sem hann sat í tjörupolli og sull-
aði, sparifötin ónýt og hárið fullt af
tjöru. Hún mamma mín neitaði að
gefast upp, skrúbbaði strákinn með
sterkri sápu, klippti tjöruna úr
hárinu og klæddi hann í matrósaföt,
því í myndatöku skyldi farið og var
það gert og myndirnar enn til og eru
bara flottar.
Mamma kvæntist yndislegum
manni, Árna Jóhannessyni, árið 1960
og eignuðust þau tvo syni, kæru
bræður mína, Jóhannes og Jónas
Inga.
Ég kveð mömmu mína með sökn-
uði og trega og mun hún alltaf vera
til staðar í hjarta mínu.
Sigurður Kristinsson.
Elskulega amma mín.
Ég rita þessi orð með miklum
söknuði en jafnframt gleði í hjarta.
Það er erfitt að kveðja manneskju
sem hefur verið stór hluti af lífi
manns alla ævi, en jafnframt er gott
að hugsa til þess að nú líður þér loks-
ins vel í líkama þínum.
Þau orð sem koma upp í huga mér
er ég hugsa um þig, eru hetja og fyr-
irmynd. Alla þína ævi barðist þú við
gigtina sem sigraði að lokum, en þú
barðist hetjulega og án nokkurs
múðurs. Eitt af því síðasta sem þú
sagðir við okkur á sjúkrahúsinu, er
við inntum þig eftir hvernig þér liði,
þá sagðir þú bara: „Fínt! Nú ef ég
segist ekki hafa það fínt koma þessir
læknar og sprauta einhverju drasli í
mig og ekki hef ég engan áhuga á
því“. Þegar þú tókst upp á því að
ganga 1992 kílómetra á einu ári,
fylltist ég stolti. Þá sannaðir þú að þú
lést veikindi þín ekki hafa yfirhönd-
ina.
Þú varst fyrirmynd okkar allra og
leit ég afar mikið upp til þín. Lífs-
gleði þín var smitandi og vissir þú
ekkert betra og yndislegra en að
njóta lífsins í útlöndum í sól og hita.
Þú talaðir alltaf um það að við skyld-
um öll ferðast, fara út um allan heim
og skoða ókunnar slóðir. Sem betur
fer hafðir þú tækifæri til að gera það
með afa og fóruð þið víða og var
Flórída í sérstöku uppáhaldi. Okkur
í fjölskyldunni þótti það afar yndis-
legt þegar þú komst í heimsókn til
okkar þegar við bjuggum í Dan-
mörku, í tilefni fermingar Kristins.
Það var yndislegt að sjá hve vel þér
leið og hvað þú hafðir gaman af líf-
inu, svo mikill lífskúnstner varstu.
Þú talaðir um alveg fram að þinni
síðustu stundu að við þyrftum að
skella okkur aftur til Danmerkur og
hefði það verið yndislegt ef það hefði
ræst.
Það var afar gott að koma til þín,
hvort sem var í Stekkjargerði eða í
Hjallalundinn og spjalla við þig um
allt milli himins og jarðar, því afar
fróð varst þú. Einnig voru fjöl-
skylduhefðirnar okkar í gamla daga
yndislegar, laufabrauðsgerðin með
getraunarkökunni þinni, jólakaffið á
aðfangadagskvöld o.s.frv.
Það er einkennileg tilviljun að þú
og Steini hennar Kollu skylduð fara
með fjögurra daga millibili, en ég
trúi að þið munið passa hvort annað
vel.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma, eða langa, eins og þú sagðir
alltaf. Megi Guð vera með þér að ei-
lífu og vonandi ertu á heitri sólar-
strönd með sherry úr blárri flösku í
fallegu staupi. Við elskum þig öll,
hvíl þú í friði.
Rúna Kristín, Haukur Arnar,
Kristinn Arnar, Stella Rún og
Björgvin Páll.
Amma og langamma í Stekk fékk
loks hvíldina. Í okkur hinum togast á
sterkar tilfinningar, annars vegar
feginleiki yfir að hún þurfi ekki leng-
ur að finna til og vera svo ólík sjálfri
sér og hins vegar ofboðslegur sökn-
uður og tregi yfir því að fá ekki leng-
ur að hitta hana og njóta alls sem
hún gaf af sér.
Frá fyrstu minningu hafa amma
og gigtin fylgst að. Amma var samt
aldrei sjúklingur í mínum huga, gigt-
in hafði bara áhrif á hennar lífshætti
en mér fannst aldrei að amma léti
hana stoppa sig í því sem hún hafði
áhuga á. Hún átti ýmis tæki og tól til
að auðvelda sér verkin, t.d. sérstak-
an ostaskera með lóðréttu haldi og
saumavélin var ekki með hefð-
bundnu fótstigi heldur sveif sem
amma gat ýtt með lærinu á þar sem
hún hafði ekki styrk til að stíga á fót-
stigið.
Amma þurfti að hafa fyrir sínu
lífi. Hún vann m.a. við það að gera
við nælonsokka fyrir konur í bæn-
um. Það er ótrúlegt að ímynda sér
hana með litlu samanknýttu hend-
urnar laga lykkjuföll með hárfínni
heklunál.
Hún var ekki fyrir prjál, hún var
náttúruunnandi. Hún ræktaði tré,
rifsber, sólber, gulrætur, kartöflur,
blóm og kryddjurtir o.fl. í gluggan-
um. Garðurinn var heill heimur út
af fyrir sig, þar var maður oft og
lengi að leika sér. Fuglarnir áttu
hennar stuðning því hún hrakti alla
ketti á brott sem voguðu sér nálægt
garðinum í Stekkjargerðinu og átti
það til að setja á þá bjöllur til að
bjarga fuglunum.
Hún var drifkraftur í fjölskyld-
unni, hún var okkar kjarni. Ein-
hvern veginn var allt upprunnið hjá
ömmu og afa í Stekk. Það var tekið
bæði slátur og laufabrauð fyrir alla.
Laufabrauðsgerðin var helgiathöfn
í fjölskyldunni og tók marga
klukkutíma.
Það var svo margt sem amma mín
kenndi mér og öðrum í kringum sig
bara með hugarfari og gjörðum.
Henni fannst yndislegt að
ferðast, sérstaklega til heitari staða.
Við töluðum reyndar oft um það
hvort ekki væri hægt að draga bara
Ísland aðeins sunnar í Atlantshafið.
Hún kenndi mér að vera sjálf-
stæð, vera óhrædd við að fara á nýja
staði og gera nýja og spennandi
hluti. Hún kenndi mér að allir eru
jafnir, okkur ber að hjálpa þeim
sem minna mega sín og eiga bágt.
Hún ýtti okkur til heilbrigðara líf-
ernis og skynsemi með því að vera
góð fyrirmynd. Hún stundaði sund
eins lengi og hún gat, fór í göngu-
ferðir og naut þess út í ystu æsar að
komast í endurhæfingu á Kristnesi
og Reykjalundi. Rosalega væri það
flott ef hún væri nú á sólríkum stað,
skellihlæjandi og á fleygiferð á
vespunni sem hana langaði svo að
eignast.
Í mínum huga var valið afskap-
lega einfalt þegar ég átti að skrifa
ritgerð í skóla um fyrirmynd mína
og hetju í lífinu: ég skrifaði að sjálf-
sögðu um ömmu Ingibjörgu. Hún
var, er og verður mín hetja.
Minningarnar og hugsanirnar
eru svo miklu fleiri en það er kom-
inn tími til að þakka allt sem hún
gaf okkur og halda hennar merki á
lofti.
Björg Unnur, Rúnar Ingi,
Aron Ingi og Dögg.
Ingibjörg Sveinsdóttir kær vin-
kona og fóstra er farin yfir móðuna
miklu, á eilífðar sólarströnd. Hún
var alltaf hluti af tilveru minni. Mikil
tengsl voru á milli fjölskyldu minnar
á Brúarlandi og þeirra Ingibjargar
og Árna á Akureyri. Strákarnir
þeirra voru í sveit hjá okkur á sumr-
um og við systkinin dvöldum hjá
þeim þegar við vorum á Akureyri og
eftir að ég fór í menntaskóla var
heimili þeirra heimili mitt í þrjá vet-
ur, það var góður tími. Þar kenndi
hún mér margt af því sem ég enn í
dag nota við heimilishaldið. Ingi-
björg var létt í lund og aldrei heyrði
ég hana kvarta yfir þeim sjúkdómi
sem hún fékk ung. Var liðagigtin þó
stundum svo slæm að hún átti erfitt
með að komast um stigana í
Stekkjargerðinu. Oft var gestkvæmt
á því heimili og öllum vel tekið.
Þarna í eldhúsinu voru e.t.v . Sigga
vinkona hennar úr næsta húsi, karl-
arnir sem leigðu í kjallaranum, við
krakkarnir og fleira fólk. Ingibjörg
var hrókur alls fagnaðar og sá
skemmtilegu hliðarnar á hlutunum.
Þá, eins og nú, féll flug niður vegna
veðurs, stundum dögum saman.
Komst þá skólafólk frá Þórshöfn og
nágrenni sem statt var á Akureyri og
Laugum ekki til síns heima á réttum
tíma og sátu þá hjónin í Stekkjar-
gerðinu uppi með strandaglópa.
Ingibjörg eins og venjulega gat séð
góðu hliðarnar á þessu og vonaðist
bara til að við kæmumst ekki af stað
fyrr en jólabakstrinum væri lokið.
Það hlýtur þó að hafa verið mikið
álag að hafa okkur á heimilinu svona
alveg ofan í jólin.
Þegar ég útskrifaðist úr MA þá
héldu þau hjónin mikla veislu fyrir
mig og mitt fólk sem kom á staðinn.
Ingibjörg tók ekki annað í mál þó svo
á þeim tíma væri ég farin að búa ann-
ars staðar.
Samskiptin urðu ekki eins mikil
eftir að ég flutti suður en þó vorum
við alltaf í sambandi. Fyrir nokkru
fór heilsu Ingibjargar að hraka
mjög. Hitti ég hana síðast í júlí og
var hún þá ákveðin í því að fara sem
fyrst á sólarströnd, hún hlyti bara að
geta haft súrefniskútinn með sér,
það var henni líkt.
Ég vil að lokum þakka fyrir kynni
mín af þessari heiðurskonu og alla
hjálpina.
Elsku Árni, Siggi, Jóhannes, Jón-
as Ingi og aðrir afkomendur. Ég
sendi ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sigrún Lilja og fjölskylda.
Ingibjörg
Sveinsdóttir
Mig langar að minn-
ast góðrar vinkonu til
rúmlega 40 ára.
Helena og Birgir
fluttu til Neskaupstaðar árið 1968 og
bjuggu þá í næsta húsi við okkur við
Nesgötuna. Það myndaðist fljótt
góður vinskapur á milli okkar sem
aldrei slitnaði, þó samskipti hefðu
mátt vera meiri. Elsta dóttir mín
gætti Brynju sumarið 1969, þá að
verða 8 ára og Brynja á öðru ári og
var henni sýnt þar mikið traust, ekki
eldra barni og allt gekk það vel.
Helena hefur ekki farið varhluta
Helena Svavarsdóttir
✝ Helena Svav-arsdóttir fæddist í
Reykjavík 15.12.
1947. Hún lést á
taugalækningadeild
Landspítalans í Foss-
vogi hinn 28.8. sl.
Útför Helenu var
gerð frá Bústaða-
kirkju 8. september
2010.
af áföllum í lífinu, en
stóð sig eins og hetja,
og tókst á við þau
með skynsemina að
leiðarljósi. Heilsu
hennar hrakað mikið
á þessu ári og hefur
hún dvalið á sjúkra-
húsi nánast allt þetta
ár.
Ég var svo lánsöm
að heimsækja hana
tveimur vikum áður
en hún lést og var hún
þá ágætlega hress og
bjartsýn og áttum við
góða stund saman og spjölluðum
um margt gamalt og gott og lífið og
tilveruna.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
farið til hennar þennan dag. Hún
sagði mér brosandi að nú væri
Brynja að flytja heim eftir að hafa
búið í mörg ár erlendis og hlakkaði
hún mikið til.að fá hana heim fyrir
jól. Ég þakka Helenu góða tryggð
og vináttu og mig langar að kveðja
hana með þessu fallega ljóði eftir
Þórunni Sigurðardóttur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Elsku Reynir, Linda, Brynja,
Birgir og fjölskyldur. Guð styrki ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Góð minning er gulli betri. Blessuð
sé minning Helenu Svavarsdóttur.
Rósa Skarphéðinsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt á
reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar