Morgunblaðið - 04.11.2010, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2010
✝ Egill Ágúst Jacob-sen fæddist í
Reykjavík 19. ágúst
1933. Hann lést á
gjörgæsludeild Land-
spítalans við Hring-
braut 26. október sl.
Foreldrar hans voru
hjónin Þorvaldur
Valdemar Jacobsen
skipstjóri í Reykjavík,
f. 8. sept. 1896, d. 16.
mars 1970, og Dag-
mar Guðnadóttir Ja-
cobsen, húsfreyja í
Reykjavík, f. 5. júlí
1899, d. 7. ágúst 1986. Systir Egils
var Sigríður Lovísa Bergmann, f.
25. okt. 1928, d. 20. feb. 2001.
Hinn 22. júní 1957 kvæntist Egill
eftirlifandi eiginkonu sinni Katrínu
Jóhannsdóttur Jacobsen, fyrrv.
stjórnarráðsfulltrúa, f. 15. apríl
1934. Foreldrar hennar voru Jó-
hann Elí Bjarnason, skipstjóri og út-
gerðarmaður á Eyrarbakka, f. 20.
mars 1890, d. 23. des. 1951, og Þór-
dís Gunnarsdóttir húsfreyja, f. 5.
júlí 1897, d. 30. des. 1978. Börn Eg-
ils og Katrínar eru: 1) Elín Ingi-
björg, lyfjafræðingur, f. 7. ágúst
1961, börn hennar eru Anna Kristín
Birgisdóttir, f. 25. mars 1988, Katr-
ín Birgisdóttir, f. 6. okt. 1990, og
Ólafur Egill Birgisson, f. 29. júlí
1995. 2) Þorvaldur framkvæmda-
stjóri, f. 21. des. 1963, maki Jensína
Kristín Böðvarsdóttir fram-
kvæmdastjóri, f. 19. mars 1969,
barn þeirra er Hólmfríður Kristín
1975 var Egill við störf og í sérnámi
í Svíþjóð og Bandaríkjunum. Hann
var sérfræðingur við slysadeild
Borgarspítalans 1975 og sérfræð-
ingur í þvagfæraskurðlækningum
við Landspítalann 1977. Hann var
skipaður yfirlæknir í þvagfæra-
skurðlækningum við handlækn-
ingadeild Landspítalans frá 1. febr-
úar 1990 og starfaði þar til
eftirlaunaaldurs. Egill var einn
stofnenda Læknahússins hf. 1983.
Samhliða læknisstörfum sínum ann-
aðist Egill kennslu læknanema bæði
við Háskólasjúkrahúsið í Lundi og
við læknadeild Háskóla Íslands.
Hann var skipaður prófdómari í
handlæknisfræði við Háskóla Ís-
lands frá árinu 1979. Hann var einn
stofnenda og ritari í stjórn Félags
íslenskra þvagfæraskurðlækna
1976-1994 og átti sæti í presidium
Nordisk Urologisk Förening á sama
tíma. Þá sat hann um tíma í samn-
inganefnd Læknafélags Íslands við
Tryggingastofnun ríkisins og í ýms-
um nefndum á vegum læknaráðs
Landspítalans. Hann sat í ritstjórn
(advisory board) Scandinavian Jo-
urnal of Urology and Nephrology til
dauðadags og eftir hann liggja
greinar í innlendum og erlendum
læknatímaritum. Hinn 25. febrúar
2005 var Egill gerður að heið-
ursfélaga í Félagi íslenskra þvag-
færaskurðlækna. Að loknu sér-
fræðinámi byggðu Egill og Katrín
fjölskyldu sinni heimili á Seltjarn-
arnesi og bjuggu lengst af á Bakka-
vör 36. Egill hafði sérstakan áhuga
á sögu.
Útför Egils verður gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag, 4. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Jacobsen, f. 29. nóv-
ember 2003. Börn
Þorvaldar frá fyrra
hjónabandi eru Karl
Anton Jacobsen, f. 21.
júní 1989, Anna Katr-
ín Jacobsen, f. 20.
mars 1991, og Egill
Ingi Jacobsen, f. 20.
mars 1991. Barn Jens-
ínu frá fyrra sam-
bandi er Katarína Sif
Kjartansdóttir, f. 21.
des. 1994. 3) Katrín
Þórdís, þroskaþjálfi
og félagsráðgjafi, f.
15. apríl 1970, maki Sveinn Ingi-
berg Magnússon aðstoðaryfirlög-
regluþjónn, f. 31. okt. 1970, börn
þeirra eru Elín Helga Sveinsdóttir,
f. 14. maí 1993, Sveinn Fannar
Sveinsson, f. 16. okt. 1998 og Magn-
ús Ingi Sveinsson, f. 21. nóv. 2000.
Egill fæddist á Ránargötu 26 og
ólst þar upp. Hann var í sveit á bæn-
um Eskifirði við Eskifjörð á upp-
vaxtarárum sínum. Á mennta-
skólaárum sínum var hann öll
sumur til sjós hjá Landhelgisgæsl-
unni. Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík,
stærðfræðideild, 1953 og lauk
læknaprófi frá Háskóla Íslands
1962. Egill hlaut almennt lækn-
ingaleyfi á Íslandi 1964 og í Svíþjóð
1968, sérfræðingsleyfi í almennum
skurðlækningum í Svíþjóð 1972 og á
Íslandi 1975 og sérfræðingsleyfi í
þvagfæraskurðlækningum á Íslandi
og í Svíþjóð 1975. Á árunum 1964-
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn. Hann kvaddi þennan heim
með reisn, umvafinn flestum þeim
sem hann elskaði mest og var elsk-
aður af. Það er ofboðslega sárt að
hann skuli vera farinn, en á sama
tíma og við kvöddum hann fann ég
hvernig sælan og friðurinn lagðist
yfir hann.
Allt frá því ég kynntist Þorvaldi
mínum og frá því ég kom inn í fjöl-
skylduna var mér tekið opnum örm-
um og af mikilli hlýju af öllum í fjöl-
skyldunni. Egill hafði alltaf áhuga á
því sem ég var að takast á við í lífinu
og sérstaklega af mínum störfum.
Hann spurði oft hvernig gengi og
hann hafði alltaf tíma og áhuga á að
hlusta á svörin mín, hversu löng sem
þau voru. Mér þótti sérstaklega gott
að finna fyrir þessari athygli og
hlýju þegar ég var að ganga í gegn-
um einhver erfið mál. Alltaf hvatti
tengdapabbi mig. Það voru alltaf
stór og jákvæð orð sem fylgdu
hvatningarræðum Egils og barna-
börnin fengu einnig sinn skammt.
Ég vona að þessar minningar fylgi
barnabörnum hans og þau kunni að
meta námsmetnaðinn sem hann
hafði fyrir þeirra hönd og að þau
hugsi oft til þessara stunda þegar afi
var að gefa þeim ráð og hvetja þau
áfram.
Fyrir tveimur árum fórum við
Þorvaldur hringinn í kringum landið
með foreldrum hans. Við fórum um
hásumar en fengum allar gerðir af
veðri, það snjóaði á Akureyri, rigndi
heil ósköp fyrir austan og svo feng-
um við sandrok á Suðurlandi. Þetta
var yndislegur tími sem ég mun
seint gleyma. Það var gaman að
ferðast með Agli því hann hafði frá
svo mörgu að segja. Það stendur upp
úr að fyrir algjöra tilviljun pantaði
ég gistingu fyrir okkur á Mjóeyri á
Eskifirði, en þar var pabbi Egils
fæddur. Það var eitthvað sem leiddi
mig á þennan stað og aldrei hef ég
fundið fyrir eins mörgu fólki á eins
fámennum stað. Ég veit að við fjöl-
skyldan munum fara fljótlega aftur á
Mjóeyrina og finna fyrir nærveru
Egils.
Ég kveð elskulegan tengdapabba
minn með miklum söknuði. Vertu
sæll, elsku Egill minn. Guð blessi
þig.
Jensína Kristín Böðvarsdóttir.
„Ykkur standa allir vegir færir“
voru orð sem oft hljómuðu af vörum
tengdaföður míns. Egill var maður
sem hafði mikla trú á sínu fólki,
hvatti það til dáða og fannst þar eng-
in áskorun of stór. Hann var jafn-
framt tilbúinn að leggja sitt af mörk-
um svo markmiðunum yrði náð.
Ég var 15 ára gamall þegar ég
kynntist Katrínu, dóttur Egils, fór
að venja komur mínar á heimili
þeirra og varð þar fljótt heimagang-
ur. Egill var fjölskyldufaðir af gamla
skólanum og hélt sig við hefðbundna
verkaskiptingu á heimilinu. Þannig
gátum við setið yfir tafli og rætt mál-
efni líðandi stundar á meðan kven-
fólkið hafði til matinn. Best kunni
hann við sig þegar hann hafði alla
fjölskylduna hjá sér í mat. Þá sat
hann við borðsendann í borðstofunni
og sagði sögur úr lífi fjölskyldunnar,
einkum frá þeim tíma sem þau
bjuggu í Svíþjóð og Bandaríkjunum.
Það sem mér þótti athyglisvert var
að sögurnar frá Svíþjóð voru jafnan
sagðar á sænsku og sögurnar frá
Bandaríkjunum jafnvel á ensku. Agli
þótti gaman að segja frá þessum
tíma og mátti greina mikla hlýju í
frásögn hans. Sumar af þessum sög-
um urðu sígildar með tímanum,
þannig að allir í fjölskyldunni kunna
þær.
Læknisstarfið var stór þáttur í lífi
Egils og sinnti hann sjúklingum sín-
um hvort sem hann var heima við
eða við vinnu. Skipti þá ekki máli
þótt hringt væri í hann heim á kvöld-
in og um helgar, alltaf gaf hann sér
tíma fyrir sjúklingana. Egill starfaði
sem læknir meðan heilsa hans leyfði,
allt til 72 ára aldurs.
Fljótlega eftir að hann var kominn
á eftirlaun fór hans eigin heilsu að
hraka. Veikindin settu strik í reikn-
inginn varðandi margt af því sem
hann hafði haft í hyggju að gera þeg-
ar hann færi á eftirlaun. Þannig átti
hann sér draum um að kaupa sér
smábát og sigla út á sundin frá smá-
bátahöfninni í Bakkavör, en umrædd
höfn og sundin blá blasa við út um
stofugluggann hjá honum.
Þess í stað sinnti hann barnabörn-
um sínum af enn meiri alúð og
áhuga. Fyrir okkur Kötu hefur það
verið ómetanlegt. Börnin okkar hafa
öll leitað mikið til ömmu og afa á
Bakkó og notið umhyggju þeirra og
félagsskapar.
Þú hefur reynst mér traustur og
góður vinur og ómetanlegur stuðn-
ingur í gegnum lífið, betri tengda-
föður er ekki hægt að biðja um. Ég
vil þakka þér fyrir allt og allt.
Hvíldu í friði, minn kæri.
Þinn tengdasonur,
Sveinn I. Magnússon.
Elsku afi okkar.
Það er skrítið að hugsa til þess að
þú sért farinn frá okkur, en á sama
tíma er gott að vita að þú sért kom-
inn á betri stað þar sem þér líður
betur og veikindunum lokið. Minn-
ingar okkar um þig eru allar góðar
og munum við sakna þess að vera
með þér. Það var alltaf gott og hlý-
legt að koma til þín og ömmu á
Bakkó og höfum við barnabörnin
verið mikið hjá ykkur og notið þess.
Þú afrekaðir mikið á öllum sviðum
og stóðst þig vel í lífinu. Þú hefur
verið okkur mikil fyrirmynd og
hvatning.
Þín verður sárt saknað og viljum
við kveðja þig með þessu ljóði:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þínar afastelpur,
Elín Helga og Anna Katrín.
Látinn er kær vinur minn og fé-
lagi, Egill Jacobsen, og fer útför
hans fram í dag.
Við Egill kynntumst fyrst í byrjun
vetrar árið 1940 og höfum verið nán-
ir vinir og félagar síðan. Bjuggum
við sömu götuna í Vesturbænum og
voru aðeins tvö hús á milli okkar.
Ekki gengum við í sama barna- og
gagnfræðaskóla, en fylgdumst hins
vegar að í MR og læknadeild HÍ.
Egill kaus sér þvagfæraskurðlækn-
ingar að sérgrein, en ég geðsjúk-
dóma.
Egill átti góða og ástríka foreldra.
Faðir hans, Þorvaldur Jacobsen, var
skipherra hjá Landhelgisgæslunni,
mikill sómamaður og einstakur faðir.
Móðir Egils, Dagmar, var góð kona,
sem tók okkur vinum Egils vel, enda
vorum við þar eins og gráir kettir.
Eina systur átti hann, Sigríði, nokkr-
um árum eldri og er hún látin.
Egill ólst upp í snotru steinhúsi á
horni Ránargötu og Stýrimanna-
stígs. Þetta hús hafði byggt móðurafi
hans, Guðni Egilsson múrarameist-
ari og bjó þar einnig ásamt eigin-
konu sinni, Sigríði Finnsdóttur,
Diddu ömmu eins og við strákarnir
kölluðum hana. Guðni var hægur
maður og stilltur, sómi sinnar stétt-
ar. Það sýndi m.a. áletruð múrskeið
úr silfri, er hann hafði hlotið að heið-
ursgjöf frá stéttarfélagi sínu. Ég
virti hana oft fyrir mér með lotningu
sem drengur. Sigríður var kona af-
skaplega hlý og notaleg.
Egill ólst upp og mótaðist í þessu
snyrtilega og virðulega fjölskyldu-
húsi í gamla Vesturbænum, ör-
skammt frá skipum og athafnalífi
hafnarinnar, umvafinn ást og um-
hyggju þessa ágæta fólks. Sú mótun,
ásamt sumarbúðum í Vatnaskógi,
sumardvöl í sveit austur á Eskifirði,
skátastarfi og sjómennsku á íslensk-
um varðskipum, hlaut að skila góð-
um dreng, nýtum manni og um-
hyggjusömum föður. Allt þetta var
Egill.
Hann varð góður læknir, athugull,
samviskusamur og nærgætinn við
sína sjúklinga.
Egill hvarf um tíma til Svíþjóðar
og Bandaríkjanna og aflaði hald-
góðrar sérþekkingar á sviði þvag-
færaskurðlækninga, er hann flutti
með sér heim til Íslands. Starfaði
hann að þeirri sérgrein það sem eftir
var starfsævinnar. Vann þar gott
uppbyggingarstarf og gat sér góðan
orðstír fyrir.
Egill varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að eignast góða, dugmikla og mynd-
arlega konu, Katrínu Jóhannsdóttur,
ættaða frá Eyrarbakka. Saman
byggðu þau sér fallegt heimili á Sel-
tjarnarnesi og eignuðust þrjú mann-
vænleg börn: Elínu lyfjafræðing,
Þorvald verkfræðing og Katrínu fé-
lagsráðgjafa. Þau hafa verið foreldr-
um sínum miklir gleðigjafar og
stækkað fjölskylduna með mynda-
legum hópi barnabarna. Egill bar
hag þeirra allra og hamingju mjög
fyrir brjósti, ólatur alla tíð að hvetja
þau til dyggða og dáða.
Egill vinur minn var gæfumaður,
átti góða, gjöfula og farsæla ævi.
Hann var vinfastur. Við höfum
Egill Ágúst Jacobsen
✝ Hákon Sigtryggs-son fæddist í Hof-
staðaseli í Viðvík-
urhreppi í Skagafirði
5. apríl 1920. Hann
lést á Landspítalanum
v/Hringbraut 29.
október 2010.
Foreldrar hans
voru Jakobína Þor-
bergsdóttir og Sig-
tryggur Jakobsson.
Systir Hákonar var
Sigríður Lovísa, 14.10.
1918, d. 25.4. 2002.
Hákon giftist 28.
okt. 1944 eftirlifandi eiginkonu sinni
Oddnýju Gestsdóttur, f. 24.12. 1918,
frá Garðsvík á Svalbarðsströnd.
Börn þeirra eru Sigrún, f. 1.1. 1945,
hennar börn Hákon Lennart, f. 19.2.
nám og vega- og brúartæknifræð-
ingur frá Stockholms Tekniska Insti-
tut eftir 3 ára nám. Hákon starfaði
sem bæjartæknifræðingur og bygg-
ingafulltrúi á Húsavík 1950-1963.
Meðal bygginga sem hann hafði yf-
irumsjón með byggingu á var sund-
laugin, pósthúsið, skrifstofa sýslu-
manns, barna- og gagnfræðaskólinn
á Húsavík. Félagsstörf og íþróttir
voru Hákoni hugleikin, hann spilaði
badminton og starfaði með Völsungi,
var félagi í Rótarýklúbbi Húsavíkur,
söng í Þrym karlakór og í kirkjukór
Húsavíkurkirkju. Til Reykjavíkur
flutti hann 1963 og starfaði hjá
Vegagerð ríkisins við eftirlit vega-
framkvæmda og sem vega- og brúar-
tæknifræðingur frá 1963-1993. Hann
stofnaði og var fyrsti starfsmaður
Vegminjasafn Vegagerðarinnar
1989.
Útför Hákonar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 4. nóvember 2010,
og hefst athöfnin kl. 11.
1967, og Iréne Lovísa,
f. 31.3. 1969. Sólveig, f.
30.5. 1948, hennar syn-
ir Grétar, f. 5.12. 1967,
og Elvar Þór f. 6.8.
1975, d. 11.3. 1987,
Karin, f. 12.12. 1950,
hennar synir Robert, f.
31.3. 1971, og Daniel,
f. 18.4. 1982, Hákon
Arnar, f. 19.8. 1956, d.
27.6. 1997, hans dætur
Margrét Elín, f. 2.4.
1979, og Nína Dröfn, f.
1.11. 1987.
Hákon flutti til
Húsavíkur með foreldrum sínum og
systur 1930. Hann gekk í barna- og
unglingaskóla Húsavíkur. Hákon fór
í Bændaskólann á Hólum og útskrif-
aðist sem búfræðnigur eftir 2 ára
Elsku pabbi, hvíldin er góð eftir
langa ferð.
Ég er ánægð að við mamma sátum
við endastöð ferðar þinnar og gátum
kvatt.
Þú áttir langt og gott ferðalag, þú
bauðst mörgum með þér og deildir
nesti þínu af þinni einstæðu gestrisni
og gjafmildi. Þú áttir draum sem þú
lést rætast, þú skyldir menntast og
sjá aðeins meira en rétt túnfótinn.
Þú féllst fyrir ungri stúlku og baðst
hana að koma með þér í ferðalag lífs-
ins og þið giftuð ykkur og fóruð sam-
an í ævintýraferð. Saman fóruð þið
litla fjölskyldan til Svíþjóðar þar sem
þú namst tæknifræði. En hugurinn
stefndi heim á Húsavík eftir nám og
fluttust þið þangað með tvær ungar
dætur og bættuð fljótlega þeirri
þriðju við. Pabbi byggði fjölskyldu
sinni þar fallegt og traust hreiður og
allir undu sér afar vel. Fjölgun fjöl-
skyldunnar var fullkomin þegar son-
urinn fæddist og fjölskyldan orðin
stór, húsið var stækkað og bíll var
keyptur, allt eins og best varð á kos-
ið. Þar var gott að vera en pabbi var
strangur og sérstakur í þessu litla
samfélagi, hann var þekktur fyrir
sínar „ígrundanir, þvermóðsku og
stífni“ hann gaf ekki eftir fyrr en bú-
ið var að sanna að annað væri betra
en það sem hann hafði ákveðið. Hann
var snyrtipinni mikill og aldrei sást á
honum kusk eða úfið hár, allt í sínum
skorðum, hann fór ekki í póstkass-
ann án þess að setja á sig bindi og
fara í jakka. Pabbi var allt of vand-
virkur og tók sér allt of langan tíma
til að „hugsa og ígrunda“ málið, allt
skyldi vera hornrétt, lóðrétt eða lá-
rétt, engar fellur skyldu sjást.
Pabbi kenndi mér að hjóla á sínu
karlahjóli undir stöng í þá daga og
hann hvatti mig til að stunda íþróttir,
ég þurfti greinilega á hreyfingu að
halda, enda hreyfanleg enn í dag.
Pabbi var frægur fyrir sína sérvisku
og gárungarnir á Húsavík upp-
nefndu hann eins og títt var um um-
deilda merkismenn í þá daga, en
honum var nokk sama og hélt sínu
striki.
Fjölskyldan fluttist til Reykjavík-
ur og það breytti miklu hjá okkur
systkinum að flytja frá vinum og litla
fallega þorpinu sem okkur leið svo
vel í, en þetta ákvað hann og svo
skyldi vera. Hann passaði líka upp á
ungar dætur sínar eftir að flutt var á
„mölina“. Þær voru allar settar í hús-
mæðraskóla svo þær gætu sinnt
heimilum sínum eins vel og mamma,
sem stjanaði við okkur öll. Dagar
pabba voru ekki samir eftir fráfall
einkasonarins. Hann naut þess að
vera með barnabörnum sínum í bíl-
skúrnum og kenna þeim „handbragð
og vandvirkni“.
Pabba fannst gaman er gesti bar
að garði og naut þess að spila á sög-
ina sína, það gerði hann líka á smá-
fundum og skemmtunum. Hann hélt
sínu beina striki á leiðarenda og
kvaddi saddur lífdaga. Hann hefði
ekki mælt sjálfan sig betur í sína síð-
ustu legu, í mitt rúmið með nákvæm-
lega jafnt til beggja hliða. Hann
skildi við með reisn.
Elsku pabbi minn, ég vil þakka þér
samfylgdina og hvað þú gerðir fyrir
mig og drengina mína. Söknuðurinn
er sár en sprettur af væntumþykju
og gleði sem við áttum saman. „Okk-
ar“ sem farnir eru taka vel á móti
þér. Ég skal hugsa vel um mömmu.
Þinni ferð er lokið og hvíl í friði.
Þín dóttir,
Sólveig.
Hákon Sigtryggsson