Morgunblaðið - 04.11.2010, Side 27

verið nánir vinir, nánast eins og
bræður, í sjötíu ár. Vinátta þessa
góða drengs hefur verið og verður
mér, ómetanleg. Ég trúi því að hún
endist út yfir gröf og dauða og bíði
mín handan móðunnar miklu. Það er
mín huggun harmi gegn.
Við hjónin sendum með þessum
línum Katrínu, börnum, barnabörn-
um og öllum vinum Egils innilegar
samúðarkveðjur.
Auður og Jóhannes.
„Ert þú auðveldur í samskiptum?“
– Þetta var það fyrsta sem Egill Á.
Jacobsen, þvagfæraskurðlæknir á
Landspítalanum og síðar yfirlæknir,
sagði við undirritaðan árið 1981 sem
þá var í sérfræðinámi í þvagfæra-
skurðlækningum og að leita sér að
vinnu þegar snúið yrði heim til Ís-
lands ári síðar. Þetta voru fyrstu
kynni mín af þessum trausta félaga.
Vinnan fékkst og þá hófust skemmti-
leg og árangursrík ár á Landspít-
alanum og utan veggja hans.
Egill sótti sérfræðimenntun sína
til Hartford í Connecticut, Banda-
ríkjunum, og síðan til Svíþjóðar þar
sem hann starfaði í allmörg ár. Hann
var ráðinn að handlækningadeild
Landspítalans 1977 sem sérfræðing-
ur í þvagfæraskurðlækningum og
sinnti því starfi einn í nokkur ár.
Hann stuðlaði að stofnun þvagfæra-
skurðdeildar spítalans og varð yfir-
læknir hennar frá árinu 1989.
Á þessum tíma urðu margar fram-
farir á sjúkrahúsinu, eins og nýrna-
steinbrjótur sem komst í notkun
1993 og um leið breytti miklu fyrir
sjúklinga sem þurftu að fara til
Norðurlanda í þá meðferð. Nýjungar
í meðferð á skurðstofu og allt sem
því fylgir átti sér stað á þessum ár-
um. Þvagfærarannsóknir á neðri
þvagvegum tóku miklum stakka-
skiptum, auk þess sem sérmenntun
starfsfólks, m.a. hjúkrunarfræðinga,
varð að veruleika. Mjög ánægjulegt
var að taka þátt í þessari uppbygg-
ingu því Egill var alltaf mjög já-
kvæður og setti fótinn aldrei fyrir
dyrnar þó að stundum væri bjart-
sýnin mikil. Þetta stuðlaði að vel
menntuðu starfsliði og góðum tækja-
búnaði.
Árið 1983 stofnuðu þrettán
læknar Læknahúsið ehf. í Síðumúla
með skurðstofuaðstöðu og var Egill
ötull við að koma þeirri starfsemi á
legg sem síðan hefur þróast og dafn-
að og er nú í Domus Medica.
Egill sat lengi í stjórn Félags ís-
lenskra þvagfæraskurðlækna og var
síðar gerður heiðursfélagi. Hann var
dyggur félagsmaður Félags nor-
rænna þvagfæraskurðlækna (NUF)
og lagði mikið af mörkum. Hann var
m.a. leiðbeinandi varðandi greina-
skrif í Scandinavian Journal of Uro-
logy. Hann átti alla tíð í nánum sam-
skiptum við þvagfæraskurðlækna í
Svíþjóð. Slík tengsl eru alltaf mjög
verðmæt, sérstaklega með tilliti til
sérfræðimenntunar lækna og með-
ferðar á sjúklingum.
Hann var áhugasamur um starfs-
kjör lækna og var m.a. í samninga-
nefnd Læknafélags Íslands. Það
voru oft fjörugar umræður á Land-
spítalanum í þá daga og hafði Egill
sérstakt lag á að koma mönnum til
að tjá skoðanir sínar og jafnvel æsa
sig dálítið um það sem var í brenni-
depli hverju sinni.
Egill kom alltaf til dyranna eins og
hann var klæddur. Það stuðaði
marga en flestir virtu hreinskilni
hans og fundu hve góðan mann hann
hafði að geyma.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast Agli
sem samstarfsfélaga, yfirmanni og
vini. Fjölskyldan var honum alltaf
hugleikin. Hann var hreykinn af
börnunum sínum, þeim Elínu, Þor-
valdi og Katrínu. Þá var eiginkona
Egils, Katrín, hans akkeri sem hann
bar óbilandi traust til.
Ég sendi þeim og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Vikar Einarsson.
Mig langar að minnast Egils vinar
míns og læriföður. Agli kynntist ég
fyrir meira en 30 árum er ég sem
ungur hjúkrunarfræðingur var ráðin
til starfa á sameinaða almenna
skurðdeild og þvagfæraskurðdeild
Landspítalans 13-D, þar sem Egill
var yfirlæknir á þvagfæradeildinni
og Hannes heitinn Finnbogason á al-
mennu deildinni. Á þeim tíma er
börnin voru ung voru aðalvaktirnar
á kvöldin og um helgar hjá mér. Þá
var Egill eini starfandi þvagfærasér-
fræðingurinn og álagið mikið. Hann
kom iðulega á svokallaðan seinni
stofugang sem var á kvöldin og vitj-
aði sinna sjúklinga sem voru ný-
komnir úr aðgerð eða sem lagðir
voru inn brátt, en á þeim tíma var
engin bráðamóttaka svo sjúklingar
komu beint á deildina. Þar lágu líka
krabbameinsveikir einstaklingar í
meðferð og deyjandi, svo verkefnin
voru æði fjölbreytt. Hjá honum lærði
ég undirstöðuatriði í greiningu og
meðferð einstaklinga með þvagfæra-
vandamál, sem ég bý að og hef unnið
með alla mína starfsævi. Á ég honum
margt að þakka. Hann studdi vel við
bakið á mér, er ég fór ásamt sam-
starfskonu minni til frekara náms til
Svíþjóðar, en þar var hann á heima-
velli og skildi ekkert í að sænskan
skyldi vefjast fyrir mér stúlkunni.
Hann átti til að ávarpa mann með
„barnið mitt“ skilur þú ekki þetta
eða eitthvað álíka.
Árið 1993 er nýrnasteinbrjótstæki
var í fyrsta sinn keypt á spítalann
varð samvinna okkar nánari og á
öðrum nótum. Þá gafst meiri tími í
spjall og hugleiðingar. Kom þar
ríkulega fram hve mikill fjölskyldu-
maður hann var og varð honum tíð-
rætt um börnin sín og barnabörn.
Ekki síst átti hann góðan lífsföru-
naut, eiginkonu sína hana Katrínu,
sem var stoð hans og stytta og hann
sagði oft að hún væri mikil amma.
Minnist ég skemmtilegs atburðar er
lítil dótturdóttir hans átti 1 árs af-
mæli. Langaði Egil að gefa henni
KR-búning og bað mig um að hjálpa
sér að athuga hvort til væri svo lítill
búningur. Tilefnið var það að
tengdasonurinn var Valsari og hann
ætlaði að tryggja að barnið færi í
rétt félag.
Hann sýndi mínu fólki einnig
áhuga og spurði oft um hagi fjöl-
skyldunnar. Egill hafði sínar skoð-
anir um menn og málefni og þurfti að
kryfja málin strax ef eitthvað var
óljóst. Gott var til hans að leita og
brást hann ekki samstarfsfólki sínu.
Katrínu, börnum hans og fjöl-
skyldunni allri sendi ég samúðar-
kveðjur mínar.
Blessuð sé minning Egils.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Við Egill kynntumst í upphafi
læknanáms 1953, í verklegri efna-
fræði hjá prófessor Trausta Ólafs-
syni. Þá um haustið innrituðust 50
stúdentar úr MR, MA og Versló, og
smám saman tókum við átta lækna-
nemar okkur út úr hópnum og
mynduðum félag sem nefndist Ok-
tavía. Þar skiptumst við á um að
halda fyrirlestra um efni sem voru
tekin fyrir á lokaprófum í læknis-
fræði. Úr þessum hópi eru tveir
fallnir frá. Eftir lokapróf tvístraðist
hópurinn, sumir fóru til Danmerkur
eða Svíþjóðar og aðrir til Englands
eða Bandaríkjanna. Egill hóf nám í
geislafræðum, fyrst hér á LSH, en
síðan fór hann til Boras í Svíþjóð og
þar fórum við að vinna á sama spítala
eftir að ég flutti þangað frá Eng-
landi. Leiðir skildu er hann fór til
Bandaríkjanna í þvagfæraskurð-
lækningar og þar vann hann hjá
George Hepburn en kom síðan aftur
til Svíþjóðar.
Egill og Katrín voru yndisleg hjón
samhent í alla staði og gestrisin,
þess nutum við ég og fyrrverandi
kona mín í ríkum mæli bæði í Vest-
ur-Gautlandi og á Skáni. Egill var
reyndur skákmaður og var gaman að
þreyta við hann skák bæði á náms-
árunum og í Svíþjóð. Eftir heimkom-
una voru færri átökin á skákborðinu
en meiri glíma við brotna og skakka
útlimi enda vann Egill hjá okkur á
bæklunardeild Borgarspítalans í eitt
og hálft ár áður en hann fékk stöðu
við LSH á Hringbraut og þar vann
hann allar götur uns hann fór á eft-
irlaun.
Við hjónin vottum Katrínu, börn-
um og barnabörnum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Guðrún og Haukur Árnason.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2010
Það er erfitt að
vera hér og setja
minningarorð á blað
um Fríðu frænku eins
og við systkinin köll-
uðum Hallfríði móðursystur okkar,
en það ræður enginn sínum næt-
urstað. Fríða frænka mín var ljóð-
elsk kona og eitt af hennar uppá-
haldsljóðskáldum var Steinn
Steinarr, og mér fannst hún alltaf
fara sérstaklega vel með þetta ljóð:
Það vex eitt blóm fyrir vestan,
og vornóttin mild og góð
kemur á ljósum klæðum
og kveður því vögguljóð.
Ég ann þessu eina blómi,
sem aldrei ég fékk að sjá.
Og þangað horfir minn hugur
í hljóðri og einmana þrá.
Og því geng ég fár og fölur
með framandi jörð við il.
Það vex eitt blóm fyrir vestan
og veit ekki, að ég er til.
Ég er óendanlega þakklát fyrir að
hafa átt hana Fríðu frænku mína að
og einnig er ég þakklát fyrir allt
sem hún kenndi mér og gaf. Hún
var, er og verður mín fyrirmynd. Ég
sendi Kalla, strákunum og þeirra
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Kristrún.
Elsku Halla, þakka þér allt sem
þú varst mér.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Kalli minn og fjölskyldan
öll, Guð styrki ykkur í sorg ykkar.
Þín vinkona,
Anna Bjarna.
Elsku Halla, það er erfitt að
sætta sig við það að þú sért farin frá
okkur. Við vorum búnar að vera vin-
konur í 46 ár. Alltaf hefur verið
traustur og góður vinskapur á milli
okkar og eru margar góðu stund-
irnar sem við Raggi áttum saman
með ykkur Kalla. Ferðirnar sem við
fórum saman, við með stelpurnar,
þið með strákana og Gunni og Día
með krakkana, mest voru þetta
fjallaferðir hvort heldur sem var að
vetri eða sumri. Við nutum okkar öll
vel, bæði við vinahjónin og svo
krakkarnir okkar. Að ógleymdri
Evrópuferðinni árið 1974, við keyrð-
um um Evrópu í fjórar vikur og
uppgötvuðum saman að það voru til
pöddur sem stungu mann og pöss-
uðum við vel upp á hálsinn á okkur.
Við vorum einnig saman í ferða-
klúbbi sem heitir 1313 og saman-
stendur hann af gömlum Stakks-
félögum, þar sem farnar hafa verið
ferðir árlega. Þig Kalli sáuð um síð-
ustu ferð sem farin var fyrir fjórum
vikum og var frábær í alla staði þótt
veðrið hafi ekki verið upp á sitt
besta. Þá skelltir þú í eina lýsing-
arorðasögu eins og alltaf, var mikið
hlegið. Þín verður sárt saknað í
þessum ferðum og ég tali nú ekki
um að stórt skarð er höggvið í
saumaklúbbinn okkar. Þú hafðir
skemmtilegan húmor og gerðir
mest grín að sjálfri þér og hlógum
við mikið að því. Honum Dedda
Hallfríður
Ingólfsdóttir
✝ Hallfríður Ing-ólfsdóttir fæddist
í Stykkishólmi 2.
febrúar 1942. Hún
lést á heimili sínu 23.
október síðastliðinn.
Útför Hallfríðar
fór fram frá Keflavík-
urkirkju 1. nóvember
2010.
mínum fannst gott að
vera í pössun hjá þér
enda kunnir þú vel á
stráka. Það er ekki of-
mælt að segja að ef
eitthvað var að hjá
okkur þá varst þú allt-
af búin að hringja og
bjóða fram hjálp þína
og veit ég að þess
nutu fleiri. Ófáar voru
stundirnar sem við
komum niður í búð til
þín. Elsku Halla mín,
við systurnar þökkum
þér hvað þú varst allt-
af sæt og góð við hana mömmu. Þú
gafst þér alltaf tíma til að líta inn til
hennar jafnvel oft í viku og daglega
ef við vorum allar í burtu. Enda
sagði hún alltaf: „Halla er vinkona
mín.“ Ég gæti skrifað margar blað-
síður um þig en langar að enda á
einu erindi sem lýsir þér best:
Þín vinatryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér var oft heillastund,
við hryggð varst aldrei kennd.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Elsku Kalli, Rúnar, Einar, Ingó,
Bjarni og aðrir ástvinir, ykkar miss-
ir er mikill og sár, megi algóður Guð
styrkja ykkur og blessa.
Þínir vinir,
Ásdís og Ragnar.
Kær er mér sú minning um
stundirnar sem við fjölskyldan átt-
um með þeim hjónum, Höllu og
Kalla, í Flatey síðastliðið sumar. Í
kyrrðinni þar gáfum við okkur tíma
til þess að setjast niður og spjalla
saman. Hún sagði okkur sögur af
sinni alkunnu snilld, bæði af sér og
öðrum, okkur öllum til skemmtunar.
Hún hreif hlustendur með sér á vit
ævintýra svo það hríslaðist um
kroppinn hlátur og gleði. Þá lék hún
og söng fyrir ömmubörnin og um-
vafði þau hlýju og elsku og ávallt
var faðmur hennar þeim öllum op-
inn. Einnig var farið yfir bókasafn
Myllustaða og var enginn betri í því
en hún að ráðleggja og finna góða
bók til lestrar.
Á Myllustöðum undi hún sér vel
og gaman var að fylgjast með þeim
hjónum fara á sjó og veiða í soðið,
gera að, hakka og matreiða aflann.
Æskuslóðir hennar við Breiðafjörð
toguðu alltaf í hana, og langaði hana
að eyða seinni hluta ævi sinnar á
gömlum slóðum. Halla var einstök
kona og bar ætíð velferð annarra
fyrir brjósti. Hún var óeigingjörn,
umhyggjusöm og ætíð samkvæm
sjálfri sér.
Fallegt og hlýlegt heimili þeirra
hjóna var alltaf öllum opið og þar
kom stófjölskyldan saman á hátíð-
um og öðrum merkisdögum eða þá
bara þegar Halla boðaði hópinn
saman í mat, myndatöku eða bara
til að hittast. Hún hélt þétt utan um
hópinn sinn, gekk á milli okkar, gaf
ráð, sagði dæmisögur og þannig
lærðum við.
Öllum hennar mannkostum fékk
ég að kynnast fyrir rétt tæpum
þremur áratugum þegar ég kom
fyrst inn í fjölskylduna.
Allt frá þeirri stundu reyndist
hún mér ákaflega kær og yndisleg
tengdamóðir. Viska hennar kenndi
mér margt um lífið og tilveruna og
bý ég vel að því um aldur og ævi. Á
erfiðum stundum var hún fyrst
manna að koma með sitt hlýja við-
mót, strauk létt um kinn og dæmdi
aldrei. Henni verð ég ævinlega
þakklát. Andlát hennar var reiðars-
lag fyrir fjölskylduna og snerti það
hjörtu okkar allra. Mikið var eftir
ósagt og ógert.
Nú kveð ég elskulegu tengdamóð-
ur mína mér og minni fjölskyldu til
sárrar sorgar. Eftir lifir minningin
um einstaka konu og mun sú minn-
ing skína skært í hugum okkar allra
um ókomna framtíð.
Elsku Kalli, synir og fjölskyldur,
ykkar missir er mikill og ég sam-
hryggist ykkur af öllu hjarta. Megi
allir góðir kraftar sameinast í því að
veita okkur styrk á þessum sorgar-
og saknaðartímum.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Helena Rannveig.
Haustið er komið með sín fallegu
litbrigði og náttúran skartar sínu
fegursta. Laufin fjúka um og þá er
eins og tíminn standi í stað, hún
Halla vinkona okkar er fallin frá.
Í huga okkar er mikill söknuður.
Halla var alltaf hress og kát og
kenndi sér hvergi meins. Það var
fyrir fimmtíu árum að við hittumst
nokkrar konur og stofnuðum
saumaklúbb og upp úr því óx sterk-
ur og góður vinahópur. Hjálpsemin
hefur alltaf einkennt vinskap okkar,
ef eitthvað var um að vera hjá ein-
hverri okkar var hópurinn mættur
til að hjálpa. Erum við búin að eiga
saman margar skemmtilegar og
góðar stundir. Okkur datt svo
margt í hug á þessum fyrstu árum
okkar þótt við værum með full hús
af börnum og framkvæmdum mikið.
Við vorum saman á stórafmælum,
þorrablótum og mörgum gleði-
stundum sem gefur okkur gull í
minningasjóðinn sem við eigum og
yljum okkur við á þessari sorgar-
stund.
Með fráfalli Höllu hefur myndast
skarð í hópinn okkar. Við minnumst
hennar með sorg en einnig þakklæti
í huga fyrir að hafa átt hana að sem
vinkonu.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Kalli, Rúnar, Einar, Ing-
ólfur, Bjarni, Beggý og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur.
Anna Pála og Sveinn,
Ágústa, Ásdís og Ragnar,
Elín og Kolbrún.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýju við andlát og
útför hjartkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ENGILBERTS ÞÓRARINSSONAR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Heilbrigðis-
stofnunar Suðurlands Ljósheimum og á
Kumbaravogi.
Helga Frímannsdóttir,
Jóna Kristín Engilbertsdóttir, Guðfinnur Karlsson,
Heiðar Snær Engilbertsson, Barbara Ósk Ólafsdóttir,
Dagný Engilbertsdóttir, Brynjar Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.