Morgunblaðið - 11.11.2010, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2010
✝ María Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 24.
nóvember 1926.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans við Hring-
braut 30. október
2010. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Þorsteinsson
frá Brúarhrauni í
Hafnarfirði f. 5.
september 1888, d.
1. nóvember 1966,
og Sveinbjörg Hall-
dóra Sumarlilja Marteinsdóttir
frá Traðarkoti í Reykjavík, f. 12.
maí 1894, d. 15. júlí 1963. Systkin
Maríu eru Ólafur, f. 1921, d. 1987,
Jarl, f. 1922, d. 2009, Marteinn
Ágúst, f. 1923, d. 1999, Sigurður,
f. 1924, d. 2008, Lilja Árna, f.
1928, og Þorsteinn, f. 1931. Hálf-
systkini samfeðra eru Hilmar
Haukur, f. 1937, d. 1972, Gylfi, f.
1942, og Kristín Guðrún, f. 1949.
Hulda María, Aðalheiður og
Ágúst Ingi. Hulda María á soninn
Hrafn Inga. Konráð er kvæntur
Bryndísi Hinriksdóttur, börn
þeirra eru Unnur Ýr, María og
Sigurður Örn. Unnur Ýr er gift
Haraldi Þór Hammer Haralds-
syni þeirra börn eru Ingimar Örn
Hammer og Þórdís Ólöf Ham-
mer. María er í sambúð með Frey
Guðmundssyni.
María ólst upp á Freyjugötu í
Reykjavík. Vegna veikinda móð-
ur dvaldist hún um tíma að Búr-
felli í Grímsnesi. Hún vann ýmis
störf,meðal annars í málning-
arverksmiðjunni Hörpu, en fór
síðan á Húsmæðraskólann á
Laugarvatni. Þá tóku við hefð-
bundin húsmóðurstörf þess tíma.
Þegar synirnir voru vaxnir úr
grasi fór hún aftur út á vinnu-
markaðinn og starfaði um árabil
á Fjölritunarstofu Daníels Hall-
dórssonar. Hún var stofnfélagi í
Urtum sem hafa stutt skátafélag-
ið Kópa og Hjálparsveit skáta í
Kópavogi í yfir fjörutíu ár.
Útför Maríu verður gerð frá
Grensásirkju í dag, 11. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 15
Hinn 5. janúar
1952 giftist María
Konráði Ó. Krist-
inssyni, f. í Reykja-
vík 1. júlí 1920. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristinn
Halldórsson, f. 25.
júlí 1894, d. 22.
ágúst 1982, og Mar-
grét Þórdís Víg-
lundsdóttir, f. 28.
febrúar 1897, d. 4.
júlí 1982. Börn
Maríu og Konráðs
eru 1) Sigurður, 2)
Halldór, og 3) Konráð. Sigurður
er kvæntur Kristínu Jóhönnu
Harðardóttur, synir þeirra eru
Hörður og Atli Þór. Hörður er í
sambúð með Öddu Jakobsdóttur,
synir hans eru Róbert Andri og
Alexander. Atli Þór er í sambúð
með Lindu Björk Kjartansdóttur,
dóttir hennar er Elísa Margrét.
Halldór er kvæntur Þóru Þór-
hallsdóttur, börn þeirra eru
Mig langar til að minnast tengda-
móður minnar Maríu eða Mæju eins
og hún var ávallt kölluð. Mæja var
einstaklega hjálpsöm og vildi öllum
vel. Það sem er mér efst í huga þegar
ég hugsa til hennar er gleði, bros-
mildi, jákvæðni og yndisleg útgeisl-
un. Þeir eru ófáir sunnudagarnir sem
við fengum að njóta gestrisni hennar
og tengdapabba. Ilmur af hjóna-
bandssælu, döðlubrauði eða öðru
meðlæti var fastur liður er við mætt-
um til þeirra hjóna. Öll fjölskyldan
ásamt fjölda annarra naut góðs af
prjónaskap hennar og hlýjunnar sem
fylgdu hosunum og vettlingunum frá
henni. Ég vil þakka henni Mæju
minni fyrir yndisleg ár og megi
minning hennar lifa.
Þóra.
Elsku amma, þú varst tekin í
burtu frá mér svo óvænt, þú sem
varst alltaf svo heilsuhraust, aðeins
farin að finna til í fótunum, en það
batt enda á líf þitt. Þú sem fórst á
spítalann til að láta þér batna því þú
varst svo viss um að þú færir heim
aftur og fyrsta verkið þitt átti að vera
að prjóna vettlinga handa Hrafni
Inga og Ingimari Erni. En þú kom-
ast ekki heim aftur. Ég hef átt mjög
erfitt með að sætta mig við brottför
þína og ég er viss um að einhverjir
hinum megin hafi þurft á þér að
halda, einhverjir sem sárvantar vett-
linga og hosur frá þér. Nú er ekki
lengur hægt að fá hlýju flottu vett-
lingana þína né hosurnar, kannski ég
setjist niður og reyni að læra prjóna
eins og þú án þess að lykkja detti nið-
ur eða bæti við þremur aukalykkjum,
ég er viss um að þú hlærð dátt að
klaufaskap mínum en ánægð með að
ég skuli vilja feta í þín fótspor.
Elsku amma mín, ég á alltaf eftir
að sakna þín rosalega mikið, þú tókst
alltaf svo vel á móti mér og Hrafni
Inga, ávallt tilbúin með mjólk og kex
sem við gátum nartað í meðan við
áttum notalegt og gott spjall. Hvíldu
í friði.
Hulda María.
Þegar maður eldist kemur það
betur í ljós að lífið er kaflaskipt, nú er
komið að þeim kafla í lífi mínu og
minnar fjölskyldu að kveðja systur
mína Maríu sem ávallt var kölluð
Mæja af okkur. Við ólumst upp sam-
an á Freyjugötu stór hópur systkina
þar til móðir okkar veiktist til
margra ára. Mæja var þá 8 ára göm-
ul og eflaust hefur sú reynsla verið
henni erfið. Hópurinn tvístraðist og
fór hún að Búrfelli í Grímsnesi og
dvaldist þar um tíma.
Árin líða víð ýmis störf og nám við
Húsmæðraskólann á Laugarvatni.
Þá kemur að þeim kafla að hún kynn-
ist Konráð og þau byrja búskap í bíl-
skúr við hús foreldra hans. Konni á
sjónum að afla fjár en hún að hugsa
um börn, en vistin er ekki góð í
skúrnum, raki og oft kalt.
Lífið heldur áfram, þau koma sér
upp íbúð í Kópavogi og síðan ein-
býlishúsi og Konni farinn að vinna
hjá Mjólkursamsölunni. Síðustu árin
bjuggu þau í Hvassaleiti.
Með okkur Mæju og Konna var
mikill og góður vinskapur, sem aldrei
bar skugga á og við áttum margar
stundir saman. Á þessum árum þótti
svo sjálfsagt að hjálpa hvert öðru,
hvort heldur það var stórafmæli,
ferming, brúðkaup eða veikindi, allt-
af var Mæja fyrsta manneskjan til
hjálpar og fyrir það allt erum við fjöl-
skyldan ævinlega þakklát. Hún var
traustur og góður vinur minnar fjöl-
skyldu, sem við kveðjum nú með
söknuði um leið og við biðjum hann
sem öllu ræður að styrkja og styðja
Konna og hans fjölskyldu um ókomin
ár.
Blessuð sé minning hennar.
Sofðu, ljúfa, sól til viðar hnígur,
svefn og draumar friða hjartans þrá.
Meðan húmið hljótt á jörðu sígur,
hvítur engill loki þinni brá.
(Þ.H.J.)
Þorsteinn (Steini), Erla
og fjölskylda.
Góð vinkona er kvödd.
María Sigurðardóttir eða Maja
eins og hún var ævinlega kölluð.
Maja var ein af átta ungum stúlk-
um sem stofnuðu saumaklúbb árið
1940, og þessi klúbbur er enn virkur,
en vegna andláts Maju nú erum við
aðeins fjórar eftir, en áður hafa þrjár
okkar kvatt þennan heim. Klúbbur-
inn hefur starfað samfleytt frá haust-
inu 1940, til dagsins í dag eða í full 70
ár. Gaman var að hittast í klúbbi,
með handavinnu á meðan margt var
skrafað og ýmsar skoðanir látnar í
ljós, ekki allar sammála, en allar
ánægðar eftir góðan kaffisopa og
góðar kökur. Þá kvað stundum við,
hvar verður klúbbur næst? Svo var
það ákveðið.
Maja var dagfarsprúð í allri fram-
komu og lét ekki erjur eða annan
ágreining hafa áhrif á sig. Maju var
mjög annt um fjölskyldu sína og bar
hag hennar fyrir brjósti, það duldist
engum sem kynntust Maju vel.
Á seinni árum var handavinna
hennar aðallega að prjóna sokka og
vettlinga á barnabörnin og aðra, þar
réði smekkvísi og fallegt handbragð.
Maja stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Laugarvatni.
Skólasysturnar héldu sambandi alla
tíð og gerðu ýmislegt skemmtilegt
saman, þegar færi gafst. Maja naut
þess að hitta þær og rifja upp gömlu
árin.
Maja var í hópi kvenna sem köll-
uðu sig Urturnar þar sem þær voru í
Kópavogi, konurnar í þessum fé-
lagsskap studdu unga syni sína sem
voru í skátunum og voru þær því oft
kallaðar skátamömmur. Urturnar
héldu áfram að hittast reglulega og
Maja naut þess að vera í þessum
góða félagsskap, enda var hún mikil
félagsvera.
Maja og fjölskylda höfðu gaman af
að ferðast, hér áður fyrr, um landið
okkar, en seinna var farið til útlanda,
til Bandaríkjanna, að heimsækja
ættingja og vini, þar fengu þau tæki-
færi til þess að skoða sig um og sjá
fallega og þekkta staði.
Við vottum Konna, eiginmanni
Maju og fjölskyldum, samúð okkar
og þökkum Maju samfylgdina.
Það var kvöld eitt mér heyrðist
hálfvegis barið.
Ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið.
Ég kallaði fram en kvöldgolan veitti
mér svarið.
Hér kvaddi lífið sér dyra, en nú er það
farið.
(Jón Helgason)
Fyrir hönd saumaklúbbsins,
Sigrún Einarsdóttir.
María Sigurðardóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín.
Þú hugsaðir alltaf svo vel um
okkur. Þú varst svo þakklát,
„Heiða mín við erum svo
heppnar,“ sagðirðu þegar þú
talaðir um fjölskyldu okkar, ég
er líka þakklát. Þú spurðir allt-
af reglulega hvort mig væri
ekki farið að vanta hosur eða
vettlinga.
Mér var aldrei kalt því ég átti
hlýjustu ömmu í heimi.
Ég sakna þín.
Aðalheiður (Heiða).
Takk fyrir að vera svona góð
við mig og prjóna handa mér
vettlinga og hosur sem hafa
haldið mér heitum. Takk fyrir
að gefa mér alltaf svo mikið af
kex og mjólk.
Bless, elsku Mæja
langamma.
Hrafn Ingi.
✝ Magnfríður JónaJúlíusdóttir fædd-
ist í Reykjavík 2.
október 1924. Hún
andaðist að heimili
sínu, Hrauntungu 1,
Kópavogi, 21. október
2010.
Foreldrar hennar
voru Emanúel Július
Bjarnason húsasmið-
ur, f. 7. júlí 1886, d.
19. nóvember 1969,
og Jóhanna Jóhann-
esdóttir, f. 18. desem-
ber 1889, d. 20. jan-
úar 1949. Systkini Magnfríðar eru
Júlíana Laufey, f. 3. nóvember
1913, d. 6. janúar 1986, Katrín f. 12.
október 1915, d. 13. október 1997,
Unnur f. 17. september 1917, d. 7.
tvo syni, sem Jónas gekk í föð-
urstað. 1) Jóhannes, f. 26. apríl
1942, og 2) Örn, f. 6. janúar 1944. 3)
Sölvi, f. 22. júlí 1946, eiginkona
hans er Jóhanna Hrefna Baldvins-
dóttir. 4) Stefanía, f. 21. september
1947, á hún einn son, Sebastían,
hans kona er Kristín Sigursteins-
dóttir. 5) Kristján Maríus, f. 27.
október 1950 og á hann eina dóttur,
Magnfríði Jónu. 6) Jóhanna, f. 26.
mars 1955, eiginmaður hennar Ósk-
ar Konráðsson, eiga þau þrjú börn,
Jóhönnu Marín, hennar maður
Vignir Már Sigurjónsson, Konráð
Jónas, Albert Sölvi. 7) Kristín Mar-
grét f. 15. október 1956, eig-
inmaður hennar Frímann Lúðvíks-
son, þeirra börn Alexandra Jóna,
Jónas Frímann, hans kona Eyrún
Sigurjónsdóttir, Lúðvík. Á Magn-
fríður eitt langömmubarn, Daníel
Sebastíansson.
Magnfríður og Jónas voru með
fyrstu íbúum Kópavogs og bjuggu
þar allan sinn búskap.
Útför Magnfríðar fór fram í
kyrrþey.
mars 2003, Júlíus f.
20. mars 1920, Bjarni
f. 19. febrúar 1923, d.
27. mars 1924, Bjarni
f. 15. nóvember 1925.
Árið 1946 giftist
Magnfríður Jónasi
Kristjánsyni Sölva-
syni kennara og verk-
stjóra frá Sauð-
árkróki, f. 21.
nóvember 1917, d. 26.
júlí 1975. Foreldrar
hans voru Sölvi Jóns-
son járnsmiður, f. 24.
ágúst 1879, d. 10.
október 1944 og Stefanía Marín
Ferdinandsdóttir, f. 7. nóvember
1875, d. 12.ágúst 1962.
Magnfríður og Jónas eignuðust
fimm börn en fyrir átti Magnfríður
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín.
Í þeim las ég alla,
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd.
Bar hún mig og benti,
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt.
Gengu hlýir geislar,
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín.
Bjarmi þinna bæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best.
Hjartað blíða, heita,
hjarta er ég sakna mest.
(Sumarliði Halldórsson)
Þín dóttir,
Jóhanna.
Elsku móðir mín. Það húmar og
haustar að hjarta mínu við þá stað-
reynd að þú skulir farin. Miðað við
þann böggul sem þú fékkst í lífinu og
hversu hetjulega þú stóðst þig til
síðasta dags er ekki hægt að skrifa
um þig í fáeinum línum, það yrði að
vera í þykku bókarformi. Því læt ég
duga að þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér og kenndir. Ég kveð þig
ljúfust með þökk fyrir öll þín spor,
gjafmildina, hugrekkið, glaðværðina
og visku þína. Þú ert mér ógleym-
anleg fyrir hetjuhug en líka lítillæti.
Þú auðgaðir alla er höfðu af þér
kynni.
Sorgin hart mig sviptir ró,
sinnið margt fær stungið.
Ég má ei kvarta, en mér finnst þó
mitt nær hjarta sprungið.
(Hólmfríður Bjarnadóttir)
Þín dóttir,
Stefanía Jónasdóttir.
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín dóttir,
Kristín.
„Hver á nú að blessa blóm og tré
og bera fuglum gjafir út á hjarnið.“
Þessar línur úr ljóði Davíðs Stef-
ánssonar sóttu á hugann eftir að ég
frétti lát sómakonunnar og alþýðu-
hetjunnar Magnfríðar Jónu Júl-
íusdóttur. Ég kynntist Magnfríði
eftir að ég fór að vinna með eldra
fólki í Kópavogi. Oft hef ég dáðst að
þessari sterku konu sem var alltaf
boðin og búin til að rétta þeim sem
minna máttu sín hjálparhönd. Alltaf
tilbúin að veita þeim sem lítið áttu,
af sinni auðlegð sem einhverjum
hefði ekki þótt til skiptanna. Ég kall-
aði hana stundum Litlu-Féló. Þá
kímdi hún, skotraði augunum ákveð-
in, eins og hún var reyndar jafnan, í
átt til mín og spurði: „Af hverju
litla?“ og svo hlógum við báðar.
Magnfríður annaðist börn sín af
kotsgæfni og veitti þeim það besta
uppeldi sem hún hafði getu og vit til.
Oft hef ég dáðst að því hversu vel
henni tókst að kenna þeim að virða
siðareglur samfélagsins.
Hér var ekki ætlunin að vera með
langt mál heldur aðeins þakka
Magnfríði samfylgdina. Af kynnum
við slíka persónu er mikið hægt að
læra. Hennar vegna gleðst ég yfir að
vistaskiptin urðu henni hljóðlát og
hún fékk sína ósk uppfyllta að fá að
sofna í rúminu sínu heima.
Börnum hennar og öðrum syrgj-
endum votta ég mína dýpstu samúð.
Guð gefi að vistaskiptin verði henni
bærileg og börnum hennar einnig.
Blessuð sé minning Magnfríðar
Jónu Júlíusdóttur.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
„Það á sko ekki að halda neina
ræðu yfir mér. Þeir þekktu mig sem
þekktu mig og hinum kem ég bara
ekkert við.“
Þessa setningu heyrðum við hana
ömmu okkar segja frá því við mun-
um eftir okkur. Þess vegna ætlum
við með örfáum og fátæklegum orð-
um að fá að þakka þér, elskan okkar,
fyrir okkar samfylgd.
Þakka þér, elsku hjartans amma
mín; fyrir öll þau skipti sem þú
söngst okkur í svefn; fyrir allar þín-
ar sögur af álfum, tröllum og hröfn-
um; fyrir allar ferðirnar sem við
fengum að fara með þér; fyrir öll
skiptin sem við fengum að gista hjá
þér; fyrir allar morgunferðirnar í
Kron; fyrir leikhúsferðirnar; fyrir
pönnukökukennsluna; fyrir allan
þinn dásamlega góða mat og kökur;
fyrir Dúralúra í kassa; fyrir að eiga
alltaf til það sem okkur þótti svo
gott; fyrir laufabrauðsbaksturinn;
fyrir ólsen ólsen; fyrir allar okkar
samræður; fyrir þína ómetanlegu
lífssýn; fyrir allar þínar strokur um
vanga og koll; fyrir allan þinn hlátur
og gleði; fyrir allan þinn styrk og
festu; fyrir alla þína ástúð og elsku.
Lífið verður svo tómlegt á þín,
mín kæra, og við söknum þín svo
óendanlega mikið en við munum
hittast síðar.
„Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í …“
(H.P.)
Þín
Jóhanna (Hanna), Konráð
(Konni) og Albert.
Magnfríður Jóna
Júlíusdóttir