Morgunblaðið - 11.11.2010, Blaðsíða 28

Miðvikudaginn 20. október feng-
um við þær sorglegu fréttir að Jó-
hann, dóttursonur minn hefði látist í
bílslysi ásamt unnustu sinni Dag-
björtu Þóru. Við erum harmi slegin
við sviplegt fráfall þeirra Jóhanns og
Dagbjartar. En gleðjumst á sama
tíma yfir því kraftaverki að Daníel
Ernir, sonur þeirra, skuli hafa lifað
slysið af.
Aldrei sáum við Jóhann öðruvísi
en kátan og glaðan og alltaf stutt í
bros og grín. Hann stundaði nám sitt
af kappi og gekk vel. Aga þekkti
hann vel úr sundinu þegar hann æfði
það með góðum árangri. Framtíðin
blasti við þessari litlu fjölskyldu, en á
einu augnabliki eru þau hrifsuð burt í
blóma lífsins frá litla drengnum sín-
um. Stórt skarð hefur verið rofið í
fjölskyldur þeirra beggja og við
spyrjum okkur hver er tilgangurinn?
Við lútum höfði hrygg í bragði, fráfall
þeirra lætur engan ósnortinn. Við
sendum fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Megi góður Guð
hughreysta litla drenginn, foreldra,
systkini og aðra ástvini og gefa ykk-
ur styrk til að takast á við framtíðina.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Einarína J. Sigurðardóttir
og fjölskylda (Amma Ninna.)
Elsku besti frændi.
Spjallið sem við áttum fyrir svo
stuttu og það að hafa fengið að hitta
þig í sumar hjálpar gífurlega við það
tómarúm sem hefur myndast við að
missa þig svona snöggt.
Ég var svo hamingjusamur þegar
ég heyrði að þú værir orðinn pabbi
og það var svo gaman að heyra þig
tala um hvað þú værir ánægður og
stoltur faðir.
Alla tíð hef ég verið mjög heppinn
Jóhann Árnason og
Dagbjört Þóra
Tryggvadóttir
✝ Jóhann Árnason, húsa-smíðameistari og bygg-
ingafræðingur, fæddist í
Keflavík 23. janúar 1985.
Dagbjört Þóra Tryggva-
dóttir byggingafræðingur
fæddist á Ísafirði 20. janúar
1976.
Þau létust af slysförum í
Tyrklandi 20. október 2010.
Útför Dagbjartar og Jó-
hanns fór fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju 2.
nóvember 2010.
að hafa haft þig sem svo góðan vin,
það hefur aldrei neinn komist eins
nálægt því að vera vinur og þú varst.
Öll þau prakkarastrik sem við
gerðum sem krakkar eru frábærar
minningar um vinskap okkar. Það
hefur fylgt mér alla tíð að segja
hverjum sem vildi heyra og hlæja að
þeim hugmyndum sem við létum
okkur detta í hug og framkvæmdum
sem börn.
Allt frá því að þú fórst fyrst til
Danmerkur í nám hef ég litið mikið
upp til þín og dáðst að því hvað þú
hefur verið að gera góða hluti. Öll
okkar ferðalög innanlands sem utan
eru eintómar hamingjuminningar.
Allar gömlu ljósmyndirnar sem þú
sendir mér í tölvupósti og hvatning
þín til að halda áfram í námi á eftir að
fylgja mér eftir um ókomna tíð.
Það er satt sem er sagt, þeir deyja
ungir sem Guð elskar mest.
Minning þín lifir í hjarta mér.
Kær kveðja.
Hilmar Ásgeirsson.
Dagbjört, eða Dadda frænka eins
og við frændsystkinin kölluðum
hana, var hress og skemmtileg, lífs-
glöð og afskaplega ákveðin mann-
eskja og fylgin sér. Hún lifði hratt og
naut þess að ferðast og fór víða enda
vann hún sem flugfreyja í nokkuð
mörg ár. Hún var mjög fram-
kvæmdasöm og þegar við krakkarnir
fengum hugmyndir hjálpaði hún
okkur iðulega við að framkvæma
þær. Hún var óhrædd við að leggja
okkur lífsreglurnar og kom sínum
skoðunum óhikað framfæri. Hún tók
að sér að skipuleggja flestar fjöl-
skyldusamkomur og gerði það með
stæl. Dadda var snyrtimennskan
uppmáluð og ótrúlega skipulögð.
Sem dæmi um hve hún þoldi óreglu
illa þá tók hún eitt sinn fataskápinn
hjá tánings frænda sínum í gegn og
braut saman alla fatahrúguna og
raðaði aftur í hillurnar.
Dadda mundi alltaf eftir okkur og
kom fram við okkur á jafningja-
grundvelli, hún var okkur eins og
eldri systir og góð fyrirmynd sem
slík. Þegar hún var stödd í Reykjavík
var hún mjög dugleg að sinna yngstu
frændsystkinum sínum og þó að þau
séu mjög ung munu þau alltaf muna
eftir henni.
Hún Dagbjört var alltaf til staðar
þegar við þurftum á henni að halda
og var ávallt til í að hjálpa og gera
allt fyrir fjölskyldu sína.
Elsku Dadda og Jóhann, ykkar
verður sárt saknað. Við munum leit-
ast við að reynast Daníel jafnvel og
þú reyndist okkur.
Magnús Þór, Tryggvi Örn,
Iðunn, Bjarni Rúnar, Rósa,
Magnea, Arna Lind og litlu
krílin Leifur Steinn, Dýrleif
Lára og Vésteinn
– bræðrabörn Dagbjartar.
Mér var rosalega brugðið þegar
mamma hringdi í mig og sagði mér
að Jóhann, vinur minn, væri dáinn,
hann hefði látist í hræðilegu slysi í
Tyrklandi ásamt Dagbjörtu, unn-
ustu sinni. Ég fór einn og settist nið-
ur í anddyri á hótelinu sem ég var
staddur á í Tékklandi, þar sat ég dof-
inn og trúði þessu eiginlega ekki, þá
fór ég að hugsa um allar minning-
arnar sem ég á með Jóhanni í æsku.
Ég kynntist Jóhanni fyrst þegar
ég var 6 ára og þá var hann 7 ára á
sundæfingu og upp úr því urðum við
bestu vinir. Jóhann var glaðlegur,
skemmtilegur og alveg rosalega góð-
ur drengur, það eru margar fallegar
minningar sem maður á með honum.
Það var alltaf nóg að gera þegar
maður var með Jóhanni, við eyddum
miklum tíma í skúrnum á Holtsgöt-
unni að búa til allt sem okkur datt í
hug og þess á milli fórum við út í Fía-
búð og keyptum okkur þrist og
happaþrennu, aldrei vann ég á
happaþrennuna en í svona tvö af
þremur skiptum vann Jóhann.
Jóhann var mikill íþróttamaður,
mjög efnilegur sundmaður og mjög
efnilegur maður á öllum sviðum.
Hann var einn af þeim sem hefði náð
góðum árangri í öllu því sem hann
hefði tekið sér fyrir hendur. Þegar
við fórum í útileigur var Jóhann allt-
af fyrstur að tjalda, fyrstur að pakka
saman og þannig var þetta með allt
hjá Jóhanni, hann var með allt á
hreinu. Ef maður þurfti hjálp með
eitthvað var Jóhann alltaf tilbúinn að
hjálpa og bað aldrei um neitt til
baka.
Elsku Jóhann minn, ég vildi bara
þakka þér fyrir að hafa verið vinur
minn, allar mínar fallegustu og bestu
minningar úr æsku eru með þér, þín
verður sárt saknað.
Elsku Daníel, Árni, Dóra og fjöl-
skylda, megi guð gefa ykkur styrk til
að takast á við þessa erfiðu og sorg-
legu tíma, minn hugur er allur hjá
ykkur.
Þinn vinur.
Hermann Ragnar Unnarsson.
Það er erfitt að koma orðum að því
hvað fer í gegnum huga manns þegar
ungt fólk er tekið í blóma lífsins. Það
eru margar minningar sem koma
upp þegar ég minnist Dagbjartar
frænku minnar. Það voru mikil tíð-
indi í strákahópnum á Ísafirði þegar
Dagbjört kom í heiminn 20 janúar
1976, eina stúlkan í strákafarganinu
á Krók 4. Ég á yndislegar minningar
um mín æskuár frá Ísafirði og ófáar
áttu sér stað í Krók 4 hjá Rósu og
Tryggva og börnunum þeirra. Við
brölluðum mikið saman við Gunnar
og hann sem stóri frændi minn
kenndi mér ýmislegt, svo sem fót-
bolta, skák, golf o.fl.
Mér er minnisstætt að Rósa þurfti
oft að skamma okkur strákana fyrir
læti, því við vorum að vekja Dag-
björtu litlu þegar hún svaf í barna-
vagninum úti í garði. Oft urðum við
að taka til fótanna þegar Dadda
frænka vaknaði við lætin í okkur
Gunna. Þá heyrðist oft hátt í Rósu,
þegar við hlupum upp garðinn og
földum okkur.
Þegar ég minnist Döddu frænku
kemur upp í hugann hlýja, kærleikur
og ekki síst húmor sem var aldrei
langt undan hjá Dagbjörtu. Þó að við
hittumst sjaldnar hin síðari ár voru
það ávallt fagnaðarfundir. Við höfð-
um oft gaman að því að þrjá daga í
röð í janúar áttum við afmæli, Halli
18., ég 19. og Dagbjört 20. janúar.
Það verður skrýtið að heyra ekki í
Döddu frænku þessa afmælisdaga
okkar.
Það er margs að minnast á þess-
um erfiðu tímamótum og ómögulegt
að finna sanngirni eða réttlæti í líf-
inu þegar Dagbjört er tekin frá okk-
ur með þessum hætti. Mínar hugs-
anir eru hjá þeim yndislegu Rósu og
Tryggva, bræðrum hennar Döddu
og fjölskyldum þeirra. Mér er það ei-
lítil huggun að mamma hugsar vel
um Dagbjörtu hinum megin. Fjöl-
skyldu Jóhanns sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Minningin
um ykkur tvö lifir með Daníel litla og
okkur hinum.
Guð blessi minningu Dagbjartar
og Jóhanns.
Kolbeinn Már Guðjónsson.
Ég kynntist Dagbjörtu fyrir ekki
svo löngu við mjög óvenjulegar að-
stæður. Við vorum báðar að glíma
við sams konar sjúkdóm og sóttum
styrk hvor í aðra. Við töluðum mikið
saman og fylgdumst með hvor ann-
arri í gegnum þetta ferli. Hún var
alltaf svo dugleg að senda mér ráð-
leggingar og efni um hvernig hægt
væri að gera sér lífið léttara í gegn-
um þetta allt saman. Ég held að ég
hafi sagt henni oftar en einu sinni að
ég væri ótrúlega þakklát fyrir að
hafa hana með mér í þessu öllu sam-
an. Þegar ég hitti hana fyrst var ég í
lyfjagjöf uppi á Landspítala og hún
nýkomin frá Danmörku til að byrja
meðferð hér heima. Ég kyssti hana
og faðmaði um leið og ég hitti hana
og fann um leið hversu þægilegt og
skemmtilegt var að vera í kringum
þessa ungu konu. Hún hafði svo
mikla útgeislun og laðaði alla að sér.
Ótrúlega sterk var hún og sagði hún
mér oftar en einu sinni að hún hefði
engar áhyggjur af því að sjúkdóm-
urinn tæki yfirhöndina heldur liti
hún á þetta sem verkefni sem hún
þurfti að klára. Ég dáðist að henni og
var hún á tímabili sú sem skildi mig
best af öllum.
Lífið getur verið skrýtið og ósann-
gjarnt. Ég lofa þér því, elsku Dag-
björt, að ég tek þennan slag fyrir
okkur báðar.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu Dagbjartar og megi Guðs
englar vaka yfir litla Daníel Erni.
Stella Víðisdóttir.
Það er með miklum trega sem
þessi fátæklegu orð eru rituð. Dag-
björt, skólasystir okkar og vinur, var
jarðsungin þriðjudaginn 2. nóvem-
ber sl. og stórt skarð hefur verið
höggvið í hópinn. Hugurinn reikar
heim til Ísafjarðar þar sem við ól-
umst upp við leik, störf og skóla-
göngu og hittist hópurinn þar nú síð-
ast í sumar. Dagbjört hafði þá
nýlega fengið slæmar fréttir og stóð
frammi fyrir mikilli baráttu. Sjálf
valdi hún að líta á þetta sem áskorun,
baráttu sem hún ætlaði sér að vinna
og ekki aðeins fyrir sig heldur allar
konurnar í fjölskyldunni. Krafturinn
og hugrekkið fór ekki framhjá nein-
um og var aðdáunarvert að fylgjast
með. Dagbjört átti yndislegan mann,
hann Jóa sinn, sem stóð eins og
klettur við bakið á henni í gegnum
þessi veikindi og ætluðu þau að berj-
ast saman fyrir Daníel Erni, litla
gullmolann, sem þau elskuðu svo
mikið.
Þetta hugarfar einkenndi Dag-
björtu sem lifði lífinu til fulls, fyrsti
gírinn var einfaldlega ekki valmögu-
leiki. Hún var iðulega skrefinu á
undan okkur hinum, en á meðan sum
okkar léku sér enn í drullupollum
var hún komin á fullt út í lífið, að
hugsa til framtíðar og leita nýrra
áskorana. Dagbjört var mikil fram-
kvæmdamanneskja í eðli sínu, ferð-
aðist m.a. heiminn þveran og endi-
langan, bjó, starfaði og menntaði sig
á ólíkum stöðum, sótti flugtíma og
stofnaði sitt eigið fyrirtæki ung að
árum. Til að mynda þótti henni það
ekkert tiltökumál að fljúga frá Eng-
landi til Danmerkur til þess að fara í
mæðraskoðun. Krafturinn var því-
líkur. Hér var ekki staðið við orðin
tóm heldur hentist hún af stað og
hefur eflaust tekið fram úr sjálfri sér
við og við og hafði hún lúmsk gaman
af því að vera kölluð litla fiðrildið af
bræðrum sínum, Halla, Heimi og
Gunna. Sjálf kallaði hún sig fyrsta
flokks vestfirska brussu en hún
gerði stólpagrín að sjálfri sér og var
óspör á það, enda mikill húmoristi og
hláturinn hennar aðalsmerki.
Dagbjört var stolt af fjölskyldu
sinni og heimahögunum og fylgdist
vel með því sem þar gerðist. Þegar
pólitíkina bar á góma tókst hún öll á
flug og fílefldist ef einhver var henni
nógu ósammála. Á þessum stundum
kom berlega í ljós hversu hreinskipt-
in og heiðarleg hún var en hún átti
sér þá ósk að fólk þyrfti ekki að
standa í baráttu fyrir mannsæmandi
lífskjörum enda hafði reynslan
kennt henni að forgangsraða í lífinu.
Það er á stundum sem þessum
sem stóru spurningar lífsins koma
upp í hugann og við skiljum ekki
hversu ósanngjarnt lífið getur verið.
Ljósið í þessum harmleik er elsku
Daníel Ernir og með allt það góða
fólk sem er í kringum hann á hann
eftir að dafna vel. Dagbjört skilur
margt eftir sig, ekki aðeins í orðum
heldur fyrst og fremst í gjörðum og
hefur kennt okkur að hika ekki við að
sækjast eftir því sem við viljum fá út
úr lífinu. Vafalaust er hún nú þegar
komin á fullt í önnur mikilvægari
verkefni á æðri stöðum.
Elsku Daníel Ernir, Rósa,
Tryggvi, Halli, Heimir, Gunni og
fjölskyldur ykkar allra og Jóhanns.
Megi algóður guð styðja ykkur á
þessum erfiðu tímum og gefa ykkur
styrk í sorginni.
Fyrir hönd skólasystkina
á Ísafirði,
Anna M. Magnúsdóttir.
Aldrei kom ég að tómum kofunum
á heimili þeirra bræðra, Friðriks,
Húnboga og Jóhanns, og þar sem ég
ólst einn upp með mömmu leit ég ef-
laust meir á þá sem bræður en
frændur mína og fjölskyldan þeirra
hefur reynst mér mjög vel bæði á
gleði- og sorgarstundum. Því varð
það verulega sárt þegar mamma
tjáði mér að Jóhann og Dagbjört
hefðu látist í bílslysi þá um morg-
uninn og biðin var erfið að fá fréttir
af litla Daníel Erni því í fyrstu var
ekki vitað hvort eða hversu mikið
hann hefði slasast. Það er þó huggun
harmi gegn að hann er óslasaður og
andi foreldranna lifir áfram í gegn-
um hann.
Dauðinn er alltaf þungbær þegar
ungt fólk er kallað fyrirvaralaust á
HINSTA KVEÐJA
Samfélag Íslendinga erlend-
is verður náið og samheldið og
kynni djúp og innileg. Það er
því erfið stund að þurfa að
kveðja ungt fallegt fólk, með
stórt bros í blóma lífsins. Hér
kveðja kærir vinir, kunningjar,
bekkjar- og skólafélagar. Sorg-
in er mikil og hugur allra er hjá
litla ljósinu honum Daníel Erni,
foreldrum, systkinum og öðr-
um ættingjum þeirra Dagbjart-
ar og Jóhanns. Stórt skarð er
höggvið í okkar hóp og verður
þeirra minnst af útgeislun,
brosi og nærveru. Bæði höfðu
þau stundað nám við VIA-há-
skólann og búið hér í Horsens
um nokkurt skeið, þó Dagbjört
lengur og því margir sem
þeirra minnast og sakna. Dag-
björtu þakkar Íslendingafélag-
ið í Horsens vel unnin störf í
þágu félagsins.
Litla fallega ljósinu, Daníel
Erni, fjölskyldu, vinum og öðr-
um þeim sem eiga um sárt að
binda sendum við fyrir hönd Ís-
lendinga í Horsens okkar
dýpstu samúðarkveðju vegna
þessa hörmulega fráfalls. Megi
guð og aðrar góðar vættir
styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Fyrir hönd stjórnar Íslend-
ingafélagsins í Horsens,
Helga Fanney Jónasdóttir.
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2010
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MARKÚS HJÁLMARSSON
frá Lækjarbakka
í Vestur-Landeyjum,
sem andaðist mánudaginn 18. október, verður
jarðsunginn frá Akureyjarkirkju laugardaginn
13. nóvember kl. 14.00. Þeim sem vilja minnast
hans er bent á PKU-félagið á Íslandi, s. 552-4242.
Hjálmar Markússon,
Þorgeir Markússon, Álfheiður Árnadóttir,
Grétar Markússon, Sigurbjörg Á. Ólafsdóttir,
afabörn.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
RAGNAR BJÖRNSSON
matsveinn,
andaðist á Hrafnistu Hafnarfirði þriðjudaginn
9. nóvember.
Jóna Ásgeirsdóttir,
Gunnar Ingi Ragnarsson, Valdís Bjarnadóttir,
Ragnheiður Ragnarsdóttir, Egill Þórðarson,
Anna Birna Ragnarsdóttir, Snorri Sigurjónsson,
Ásgrímur Ragnarsson, Unni Larsen,
Einar Ragnarsson, Hafdís Erla Baldvinsdóttir,
Ingibjörg Ragnarsdóttir, Lúther Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.