Morgunblaðið - 11.11.2010, Blaðsíða 29

brott og þeir sem hafa gengið í gegn-
um sorgina þekkja hve erfitt það er
að sætta sig við þegar fólk í blóma
lífsins fellur frá. En eftir stendur
minningin um góðan og traustan
dreng.
Fjölskyldum Jóhanns og Dag-
bjartar vottum við Helga okkar
dýpstu samúð. Megi Guð lina sorg
ykkar og þjáningar þannig að það
birti aftur yfir lífinu um síðir.
Ragnar Sigurðsson og Helga
Björg Steinþórsdóttir.
Hugar okkar eru dofnir af sorg yf-
ir þessum hörmulegu tíðindum, að
ung hjón séu hrifsuð svona burtu í
blóma lífsins.
Horfin er á braut, úr okkar hópi,
yndislegur félagi og vinur. Við í
sunddeildinni nutum samvista við Jó-
hann í mörg ár og þekktum hann vel.
Í huga okkar stendur nú eftir minn-
ingin um duglegan, ljúfan, lífsglaðan
og yndislegan pilt, sem var öðrum
góð fyrirmynd í lífinu. Hlýr og góður
persónuleiki sem gaf af sér til ann-
arra, og var ávallt reiðubúinn að að-
stoða ef til hans var leitað. Við erum
þakklát fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við áttum með Jóhanni.
Í svartnætti sorgarinnar er ljós í
myrkrinu, ungur sonur þeirra lifði af
þetta hræðilega slys og heldur áfram
að lýsa upp heimili ættingjanna.
Kæru fjölskyldur og aðstandend-
ur, stórt tóm hefur myndast. Við vilj-
um votta ykkur okkar innilegustu
samúð vegna fráfalls Jóhanns og
Dagbjartar Þóru. Megi Guð gefa
ykkur styrk og kraft til að takast á
við sorgina.
Blessuð sé minning þeirra.
Fyrir hönd ÍRB, sundfélaga og
vina;
Steindór Gunnarsson.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast góðs vinar sem tekinn var
frá okkur allt of fljótt í hörmulegu
slysi 20. október sl.
Ég kynntist Jóa þegar við byrjuð-
um í byggingafræði í Horsens fyrir
fjórum árum, 21 árs gömlum, há-
vöxnum og með þetta fallega bros,
enda man ég ekki eftir honum öðru-
vísi en brosandi og glöðum.
Það er margt sem flýgur í gegnum
hugann á þessari sorgarstundu og
margs að minnast um góðan dreng.
Við bekkjarsystkinin tókum strax
eftir því hversu klár og útsjónarsam-
ur Jói var, það voru til lausnir við
öllu, ekkert of flókið til að væri hægt
að leysa það. Jói var ávallt tilbúinn að
rétta fram hjálparhönd og það má
með sanni segja að Jói var vinur í
raun.
Á öðru árinu okkar í bygginga-
fræðinni unnum við saman í hóp og
var það á sama tíma og ég var að
kynnast minni kærustu og hann
Dagbjörtu, ekki minnkaði gleðin hjá
okkar manni þá, svo stoltur var hann
af kærustunni.
Haustið 2008 byrjar Dagbjört nám
við háskóla í Svíþjóð og urðu ferð-
irnar tíðar á milli því að hann vildi
vera sem mest hjá sinni konu. Ekki
kom það að sök og kláraði hann þá
önn með miklum sóma þó að fjarver-
an hafi verið mikil.
Í haust byrjuðum við í meistara-
námi við skólann og að því var ekki
að spyrja að hann varð vinsæll meðal
nemenda og vildu margir vinna með
honum. Eitt af hans fyrstu verkum
var að útbúa gagnagrunn á netinu
svo við gætum deilt upplýsingum, all-
ir áttu að ganga að því sama, svona
var Jói, hugsaði alltaf um fjöldann.
Jói og Dagbjört höfðu unun af því
að ferðast og nýttu þau hvert tæki-
færi til þess, stuttar sem langar ferð-
ir voru farnar út um allan heim, nýttu
þau sannarlega tímann sinn vel.
Í apríl fæddist þeim lítill drengur,
Daníel Ernir. Stoltari foreldra var
vart hægt að ímynda sér. Faðirinn sá
vart sólina fyrir litla gullinu sínu og
er óhætt að segja að enginn hafi get-
að staðið sig eins vel í föðurhlutverk-
inu og Jói, hann tók því af mikilli ást-
úð og alvöru. Þó svo að Jói hafi ekki
fengið eins langan tíma með litla
drengnum sínum og við öll hefðum
óskað er óhætt að segja að hann stóð
sig eins og hetja.
Á sunnudeginum fyrir hið hörmu-
lega slys hafði hann samband við mig
til að deila með mér nýjustu upplýs-
ingum sem hann hafði fengið frá
kennaranum, kvaddi mig svo með
þeim orðum: Ég ætla að skjótast að-
eins í sólina „sjáumst á mánudaginn,
kappi,“ sagði hann, ekki grunaði mig
að þetta væri okkar síðasta samtal.
Við sitjum hér með tárin í augun-
um og minnumst góðs vinar og hugg-
um okkur við þau orð sem áður hafa
verið kveðin: Þeir deyja ungir sem
guðirnir elska og viljum við trúa því
að honum hafi verið falið mikilvæg-
ara verkefni en hér meðal oss.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta nærveru Jóhanns í
þennan tíma sem okkur var gefinn
með honum og minning hans mun
lifa um ókomna tíð.
Elsku Daníel og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð á
þessum sorgartíma. Guð mun gefa
okkur styrk til að komast í gegnum
þessa erfiðu tíma sem framundan
eru.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
okkur.
Vignir Stefánsson og Anna
Berglind Sigurðardóttir.
Þegar ég kynntist fyrrverandi
manni mínum Gunnari, var Dagbjört
systir hans aðeins 11 ára gömul, það
kom fljótt í ljós að sú stutta vissi al-
veg hvað hún vildi. Hún var ákveðin
dugleg og gafst ekki upp þó að ein-
hverjir hnökrar yrðu fyrir á vegi
hennar. Hún fór alltaf sína leið. Hún
var ótrúlega skipulögð með svo
margt, til dæmis voru skáparnir
hennar fullkomnir, vel raðað í þá. Ég
kunni vel að meta þegar hún breytti
skipulagi heima hjá mér, henni tókst
alltaf vel til með það.
Hún var dugleg að rækta vini sína.
Börnin mín tvö Tryggvi Örn og
Magnea voru í góðu sambandi við
frænku sína. Þeirra missir er mikill.
Magnea fékk að dvelja hjá Dag-
björtu í Danmörku dýrmætan tíma
fyrir tveimur árum. Ég hef oft sagt
að ég sjái Dagbjörtu svo mikið í dótt-
ur minni.
Dagbjört var gullfalleg að innan
sem og að utan. Hún var með ein-
staklega fallegt bros sem var alltaf
svo stutt í. Ég fékk að kynnast Jó-
hanni örlítið, það litla sem ég þekkti
af honum var að hann var yndislegur
og Dagbjört heppin að hafa kynnst
honum.
Guð blessi og styrki fjölskyldur
þeirra og Daníel litla í sorginni.
Hrafnhildur Arnardóttir.
Dagbjört var orkumikil, ákveðin,
skemmtileg, lífsglöð, klár og hjálp-
söm, hún var frænka mín. Ég var
alltaf stolt af Dagbjörtu, hún var bú-
in að sjá heiminn, ferðast út um allt.
Hún var ótrúlega frændrækin, hún
var mín leið aftur inn í fjölskylduna,
það er að miklu leyti henni að þakka
að ég kynntist aftur föðurfjölskyld-
unni minni fyrir nokkrum árum.
Hún var óhrædd við að skamma mig
fyrir að vera ekki nægjanlega dugleg
að heimsækja fólkið mitt. Við vorum
á margan hátt líkar – gátum rifist en
án nokkurra eftirmála, báðar fljótar
upp en jafn fljótar niður.
Dagbjört var að kljást við krabba-
mein og þegar hana grunaði hvað
væri að spurði hún mig mikið um mín
veikindi, við ræddum það fram og til
baka. Þegar ljóst var að hún væri
með krabbamein var ekki hægt að
sjá neinn bilbug á henni – hún tókst á
við þetta „verkefni“ af heilum hug,
las allt sem hægt var að lesa og
spurði lækna og hjúkrunarfræð-
ingana endalaust. Enda voru svörin
á reiðum höndum þegar maður
spurði hana út í sjúkdóminn, ég
skildi ekki hvernig hún hafði tíma í
að lesa þetta allt. Þegar leið á með-
ferðina var farið að ræða ættleiðing-
ar – þau langaði í framtíðinni í annað
barn, þau lögðust bæði í lestur um
ættleiðingar og ég spurðist fyrir inn-
an kerfisins – föstudaginn fyrir rúm-
um tveimur vikum ákváðum við að
ræða þetta betur þegar hún kæmi til
Íslands núna í nóvember.
Jóhann var líkur Dagbjörtu, til í
að takast á við öll verkefni og hjálpa
manni ef þannig stóð á, við ræddum
mikið saman um stjórnmál og vorum
sjaldan sammála en það hamlaði því
ekki að við ræddum málin og skoð-
anaskiptin voru skemmtileg og víkk-
uðu sjóndeildarhringinn minn án
þess að ég hefði nokkurn tímann við-
urkennt það fyrr en nú. Dagbjört
vildi að ég færi meira að njóta lífsins,
hætti að velta mér upp úr leiðindum
hvunndagsins og hún sendi mér línu
frá Tyrklandi: „Hættu þessu væli
frænka, koddu út og njóttu lífsins.
Það er ekki þess virði að eyða lífinu í
þetta krapp. Klesstann …“
Þeirra er svo sannarlega sárt
saknað og skilja eftir sig stórt og
mikið skarð í fjölskyldunni.
Guðrún Jóna Jónsdóttir.
Það er ávallt sárt að kveðja ungt
fólk í blóma lífsins. Jafnframt er það
hörð áminning um að lifa lífinu til
fullnustu en það gerði Jóhann svo
sannarlega.
Jóhann kom inn á heimilið okkar í
pössun þá átta mánaða gamall í þrjár
vikur þar sem hann var of lítill til að
fara með fjölskyldunni til útlanda.
Hann var vært og gott barn og við
systurnar fengum þarna góða æf-
ingu þar sem mamma var komin
fimm mánuði á leið á þessum tíma og
átti von á tveimur svona eintökum og
við hlökkuðum mikið til. Jóhann var
afar duglegur ungur maður sem
bauð af sé mikinn þokka og fráfall
hans skilur eftir stórt skarð í sam-
heldnum frændsystkinahópi.
Við vottum foreldrum, systkinum
og öðrum aðstandendum Jóhanns og
Dagbjartar innilegustu samúð á
þessum erfiðu tímum en gleðjumst
um leið með ykkur yfir að litli fallegi
drengurinn þeirra, hann Daníel Ern-
ir, er lifandi minning um þau.
Með þessum orðum og ljóði eftir
Tómas Guðmundsson viljum við
kveðja frænda okkar og konu hans
Dagbjörtu
Ómaðu sál mín, líkt og lind í haga.
Í lygnum þínum speglist himinninn
með skýjadýrð og litaljóma sinn.
Lofgjörð um vorið sé þín ævisaga.
Kristín Andrea, Gunnhildur
og Brynhildur Þórðardætur.
Elsku vinur okkar og skólafélagi.
Þú ert nú horfinn frá okkur vegna
hörmulegs slyss sem engan óraði
fyrir, þú og unnusta þín Dagbjört er-
uð bæði fallin frá. Slys sem er sam-
þætting margra atvika sem á ör-
skotsstund verða að hræðilegum
harmleik. Við kveðjum þig með sökn-
uði í hjarta okkar og með tárum á
hvarmi. Við trúum því ekki að þú sért
farinn frá okkur.
Enginn getur skilið hvernig svona
ungur, fallegur og góður maður og
unnusta hans sem eru í blóma lífsins
með lítinn ungan son, Daníel Erni,
séu kominn í vistarveröld Guðs. Þið
áttuð allt lífið framundan og er þetta
svo óréttlátt að þið séuð farin frá
okkur. Ansi margar spurningar
vakna og leita á huga okkar sem við
höfum ekki svör við. En hjá okkur
sitja eftir góðar minningar sem við
áttum með þér og erum við svo þakk-
lát fyrir þær. Þrátt fyrir það er miss-
irinn svo mikill og harmurinn stór.
Jóhann var svo mikill mannkosta-
maður, frábærlega af Guði gerður,
hæfileikaríkur og duglegur. Hann
vildi öllum gott og passaði upp á okk-
ur öll með tölu, var alltaf svo glaður
og brosandi. Hann var sá besti í
íþróttum í árganginum og minnumst
við þess þegar við vorum í útihlaup-
um í skólanum og áttum við að
hlaupa nokkra hringi um kirkjuna og
skrúðgarðinn, var Jóhann alltaf
langt langt á undan okkur hinum og
kláraði sína hringi á örskotsstundu.
Hann var svo sannalega mikill
íþróttamaður og var einnig rosalega
efnilegur sundmaður. Hann stóð sig
vel í öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur.
Við erum svo þakklát fyrir það að
hafa hitt Jóhann á 10 ára ferming-
arafmæli okkar í mars 2009. Þar var
hann hrókur alls fagnaðar og var
mikið hlegið, og dansað. Var gaman
að geta fengið að hitta hann þá því
hann bjó erlendis á þeim tíma, og var
sú stund sú síðasta hjá sumum okkar
með honum. Við munum sakna hans
á næsta fermingarafmæli okkar. Við
kveðjum Jóhann með þökk fyrir það
góða sem við áttum með honum og
biðjum Guð að geyma hann og varð-
veita af miskunn sinni og náð. Við vit-
um að engill Drottins geymir sál
þína, þessa fallegu sál sem dansar
með Dagbjörtu sinni um himininn.
Við sendum Daníel Erni og ætt-
ingjum Jóhanns og Dagbjörtu okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Guð styrki
ykkur á þessari sorgarstundu. Minn-
ing um yndislegan og góðan dreng er
ljós í lífi okkar.
Við kveðjum þig, elsku Jóhann,
með orðum úr lagi eftir Bubba.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Árgangur 1985 í Njarðvíkurskóla,
María Rut Baldursdóttir.
Ekki datt okkur í hug að við þyrft-
um að kveðja ykkur svona fljótt.
Mikið getur lífið verið ósanngjarnt
og hugsum við til Daníels Ernis sem
missir báða foreldra sína í hörmu-
legu slysi. Við erum afar þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast ykkur
þótt tíminn hefði mátt vera lengri.
Við eigum margar góðar minning-
ar sem við munum geyma í hjörtum
okkar. Jóhann var mjög hjálpsamur í
skólanum og hafði alltaf tíma til að
aðstoða sama hvað það var. Þið kom-
uð til okkar í kvöldkaffi á aðfanga-
dagskvöld með konfekt í jólakrúsum
sem við munum varðveita og einnig
fannst okkur gaman að eyða áramót-
unum með Jóhanni á meðan Dag-
björt var heima á Íslandi.
Vinabönd okkar styrktust enn
frekar þegar ljósgeislinn hann Daní-
el Ernir kom í heiminn og sáum við
fram á langa og góða vináttu, þetta
var vinátta sem átti eftir að endast.
Við gerðum ýmislegt saman í sum-
ar og var garðurinn ykkar vinsæll
sólarstaður. Sigfús Viðar naut sín
þar og mátti vaða um allt og gramsa í
öllu, þið voruð höfðingjar heim að
sækja. Grillveislurnar sem við áttum
saman, bæði hjá ykkur og okkur,
voru skemmtilegur tími og við hlökk-
uðum alltaf til að endurtaka leikinn.
Ein skemmtileg minning er frá því
þið voruð hjá okkur í mat. Daníel
Ernir var þá u.þ.b. tveggja mánaða
gamall, lá í ömmustól á gólfinu með-
an við vorum að borða. Sigfús Viðar
vildi ekki matinn, fékk þá jógúrt í
staðinn og áður en við vissum var
hann farinn að mata Daníel og hann
varð allur útataður í jógúrti. Við
hlógum stundum að þessu og Dag-
björt sagði oft að Sigfús Viðar þyrfti
nú að fá lítið systkini því hann hugs-
aði svo vel um Daníel.
Jóhann lánaði okkur vespuna sína
sumarið 2008 og vakti það mikla
lukku hjá börnunum þegar þau komu
til okkar um sumarið og heyrðum við
þau oft segja: eigum við að koma út á
mótorhjólið?
Þið voruð alltaf svo lífsglöð og kát
og við munum ekki eftir að hafa séð
ykkur öðruvísi en brosandi. Dagbjört
var jákvæð og bjartsýn í veikindum
sínum og gerði ekki mikið úr þeim
þegar maður spurði hana hvernig
hún hefði það.
Þið voruð ævintýrafólk og gerðuð
margt saman á stuttum tíma. Eftir
að þið komuð heim frá Dubai sögðuð
þið að við ættum að reyna að ferðast
saman. Þegar við förum í okkar
næstu ferð munum við hugsa til ykk-
ar elsku vinir.
Fagna þú, sál mín. Allt er eitt í Drottni,
eilíft og fagurt – dauðinn sætur blundur.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni og
þrotni,
veit ég, að geymast handar stærri undur,
þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni,
bíður vor allra um síðir Edensblundur.
Fagna þú, sál mín. Lít þú víðlend veldi
vona og drauma, er þrýtur rökkurstíginn.
Sjá hina helgu glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi er hnígin.
(Jakob Jóhannesson Smári)
Guð geymi ykkur kæru vinir og
biðjum við Guð að varðveita Daníel
Erni í komandi framtíð.
Við vottum Daníel Erni, foreldrum
Jóhanns og Dagbjartar, ættingjum
og vinum okkar dýpstu samúð.
Ykkar vinir,
Magnús, Sigurbjörg og
Sigfús Viðar.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2010
✝
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BENEDIKTS BJARNASONAR
fv. kaupmanns og útgerðarmanns,
Bolungarvík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunar Bolungarvíkur fyrir frábæra umönnun.
Hildur Einarsdóttir,
Einar Benediktsson, María Guðmundsdóttir,
Halldóra Benediktsdóttir, Sören Pedersen,
Bjarni Benediktsson,
Ómar Benediktsson, Guðrún Þorvaldsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
VILBORG SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Hvassafelli,
Austur-Eyjafjöllum,
sem lést á Sjúkrahúsi Suðurlands fimmtudaginn
4. nóvember, verður jarðsungin frá Eyvindarhóla-
kirkju, Austur-Eyjafjöllum, laugardaginn 13. nóvem-
ber kl. 11.00.
Guðlaug Pálsdóttir, Sigurður Guðnason,
Bergur Pálsson, Agnes Antonsdóttir,
Elín Pálsdóttir, Ásbjörn S. Þorleifsson,
Rútur Pálsson, Guðbjörg Albertsdóttir,
Sigurjón Pálsson,
Jón Þormar Pálsson, Hulda Karólína Harðardóttir,
Páll Magnús Pálsson, Heiða Björg Scheving,
barnabörn og barnabarnabörn.