Morgunblaðið - 24.12.2010, Qupperneq 24

24 24. desember 2010
trúði því alltaf að ég myndi ná bata en það var
ströng þjálfun sem kom mér út úr fælninni. Það
sem skipti höfuðmáli er að breyta hugarfarinu og
skilja að það er hægt að hugsa nýjar hugsanir og
treysta því að öllu verði óhætt, þótt maður geti
ekki haft stjórn á öllu í lífinu.
Í heilt ár keyrði ég upp á Fitjar á Kjalarnesi þar
sem ég vann og fór alltaf með 23. Davíðssálm í
huganum:
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast, leiðir mig að vötnum þar sem ég má
næðis njóta.
Jafnvel þótt ég fari um diman dal óttast ég
ekkert illt því að þú ert hjá mér.
Fyrir þann sem er með víðáttufælni er vont að
fara langar leiðir þar sem er bara berangur. Þá er
maður einn á víðavangi með sjálfum sér og ótt-
kristnifræðikennsla í skólunum á þessum árum,
sem var góð. Þegar ég var orðin ung kona var það
ekki beinlínis í takt við tíðarandann að vera trú-
aður, eða að tjá sig um trú sína, allavega ekki í
mínum kunningjahópi. Ég hugsaði lítið um trú á
þeim tíma. Svo fór ég að hlusta á hugvekjur Sig-
urbjörns Einarssonar í sjónvarpinu. Hann hafði
mikil áhrif á mig, í raun finnst mér hann vera
trúfaðir minn. Ég hlustaði á Sigurbjörn í laumi af
því það þótti frekar púkalegt í mínum vinahópi.
Gegnum hann öðlaðist ég skilning á innihaldi trú-
arinnar, hvernig við tengjumst trúararfinum og
hvaða dýpt trúin hefur. Þegar ég gekk seinna í
gegnum hremmingar í lífi mínu fór trúin að hafa
raunverulega merkingu fyrir mig. Þá fór ég að
biðja og tók ákvörðun um að leggja líf mitt í hönd
þess sem æðra er.“
Hvaða hremmingar voru það?
„Það var niðurbrot eftir skilnað sem leiddi af
sér mikla fælni. Fælni er nokkuð algeng í föðurætt
minni. Fælni er óskilgreindur ótti, pabbi bar til
dæmis óskilgreindan ótta gagnvart því að vera
einn. Ég var þess vegna mikið með honum í kirkj-
unni þegar ég var krakki. En það var merkilegt að
um leið og pabbi byrjaði að spila á orgelið þá sá ég
að þessi maður, sem gat svo oft verið mjög
hræddur, var algerlega óttalaus. Þá kom mikil
kyrrð yfir hann.
Það voru ákveðnar aðstæður sem framkölluðu
fælni hjá mér. Eftir skilnaðinn ég var mikið ein
með yndislegu strákum mínum þremur og var
búin að koma okkur vel fyrir. Tveimur árum eftir
skilnaðinn fóru þeir allir með föður sínum til út-
landa. Þá var eins og ég missti fótfestuna. Ég fékk
ofsakvíða sem birtist í víðáttufælni. Ég þorði ekki
út úr húsi. Þetta var mjög hastarleg upplifun því í
eðli mínu er ég mjög sjálfstæð kona. Á þessum
tíma var ég nýbyrjuð á nýjum vinnustað. Sam-
spilið milli þess að vera komin á nýjan stað og að
börnin mín fóru í burtu varð til þess að ég missti
fótanna. Þá var annaðhvort að duga eða drepast.
Ég var svo heppin að ég fékk meðferð á meðferð-
arheimilinu sem ég vann fyrir, þó að ég væri ekki
alkóhólisti. Þar með var ég ekki sett á lyf, heldur
hafði ég alltaf einhvern til að tala við og fékk
fræðslu um afleiðingar niðurbrots. Það hjálpaði
mér, eins og góða fólkið í kringum mig og síðast
en ekki síst trúin. Á þessum tíma fór ég að biðja og
festi mig við vonina um að allt myndi lagast. Ég
A
nna Sigríður Pálsdóttir er að hefja sitt
fjórða ár sem prestur við Dómkirkjuna.
Hún þekkir kirkjuna vel því þegar hún
var að alast upp var faðir hennar, Páll
Ísólfsson tónskáld, organisti í kirkjunni. Anna
Sigríður var orðin 45 ára gömul þegar hún hóf
guðfræðinámið og fimmtug þegar hún lauk því.
Hún er fyrst spurð af hverju hún hafi farið í
guðfræðinám. „Ég ákvað að bæta við mig lærdómi
og guðfræðin varð fyrir valinu,“ segir hún. „Ég
hafði áður unnið sem myndmenntakennari í
grunnskólum í fjórtán ár. Fór svo að vinna við
ráðgjöf fyrir aðstandendur þeirra sem glíma við
vímuefnavanda. Ég var búin að vera í því starfi í
talsverðan tíma og hafði einnig unnið við með-
ferðir. Þetta var mikil reynsla, en mig langaði til
að læra meira og velti fyrir mér sálfræði- eða fé-
lagsfræðanámi. En svo fannst mér guðfræðin mest
spennandi og hún reyndist vera eitt alskemmti-
legasta nám sem hægt er að fara í.“
Fórstu ekki í guðfræðinám til að verða prest-
ur?
„Nei, sú hugsun var nokkuð fjarri mér. Upp-
haflega langaði mig til að sameina guðfræðinám
því að vera í ráðgjöf og lét mig dreyma um að
vinna hjá fjölskylduþjónustu kirkjunnar. Það var
svo einhvern tíma á síðasta námsárinu að ég
ákvað að láta reyna á það að sækja um prestsemb-
ætti.
Þegar ég gekk inn í Háskólann í fyrsta skipti þá
hugsaði ég með mér: „Þú ert búin að brjóta allar
brýr að baki þér, hætt í góðri vinnu og leggur út á
djúpið. Hvað ertu eiginlega að gera manneskja?“
Rúmum fjórum árum seinna rann upp fyrir mér
að ég væri að ljúka náminu. Þá varð ég alveg jafn-
mikið undrandi á sjálfri mér og ég varð á sínum
tíma þegar ég byrjaði í náminu.“
Missti fótfesuna
Varstu trúuð sem barn?
„Já, ég er alin upp í kristinni trú. Ég var oft í
kirkjunni með pabba mínum þegar hann var að
æfa sig á orgelið. Kirkjan sjálf og helgi hennar
hafði alltaf mikil áhrif á mig og þau áhrif voru
yndisleg, hlý og umvefjandi.
Heima var ekki talað mikið um trú en við systur
vorum aldar upp í kristnum anda, mamma signdi
okkur alltaf þegar hún færði okkur í hrein föt, við
lærðum bænir heima og svo var það auðvitað
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Trúin á að
vera lifandi
veruleiki
Anna Sigríður Pálsdóttir, prestur við Dómkirkjuna, ræð-
ir um erfiðleika sem hún gekk í gegnum, trúna og sigur
vonarinnar. Hún segir trúna ekki mega vera eins og
steinbarn, heldur eigi hún að vera lifandi veruleiki sem
umbreytir lífinu til góðs.
’
Það hefur hjálpað mér í starfi að hafa
gengið í gegnum erfiða tíma. Hremm-
ingar krefja mann um að kynnast sjálf-
um sér, þar er ekkert annað í boði. Ég ætla
ekki að halda því fram að prestar þurfi að hafa
lent í erfiðri reynslu til að geta verið góðir
prestar. Fyrst og fremst held ég að þeir þurfi
að þekkja sjálfa sig vel, nógu vel til að vita að
lífið getur leikið við þá og sömuleiðis leikið þá
grátt eins og alla aðra.