Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 21
19
geng ég eftir Austurstræti. Ég geng þar með heill íþrótta-
félagsins í huganum.
Stundum fer hugur minn áttavillt. Þá lendir hann hjá
smekklega fölsuðum ungmeyjarandlitum, sem líða um
Austurstræti eins og fallnir englar á leið frá himnaríki.
Þetta eru Austurstrætisdætur.
Austurstræti er einkennileg gata. Ég geng þar oft. Þar
drekkur maður í sig eirðarleysi, ástríður og bölsýni á líf-
ið. Stundum líka bjartsýni; en það er sjaldnar og ekki nema
þegar maður er fullur.
Austurstræti er lokkandi og glatandi, líklega eins og
Gómorra var til forna. Þess vegna ganga þar listamenn,
konur og skáld. Það er lífið þeirra.
Glötunin er ávallt lífæð snillinga — og kvenna, vitringa
— og vitfirringa.
Ég horfi í búðarglugga — mér til afþreyingar. Þar sé
ég bækur. Ég horfi líka út á gangstéttina — mér til
hryggðar. Þar sé ég kænar konur vera að plata sig inn á
einfalda karlmenn.
Sælir eru einfaldir, því að þeir vita ekki hvað helvíti er.
Ein stúlkan lítur til mín. Augnaráðið er ginnandi, og
það vekur hjá mér girnd. Girndir eru skrítnar. Afar
skrítnar.
Ég held girndum mínum í skefjum. Geri það af stolti.
Sumir kalla það skapgerðarlist, en það er rangt. Skap-
gerðarlistin er fals og lygi, því að hún er þvingun á sálar-
þroska mannsins — en stoltið er innri guð hans.
Ég lít burt frá tálbeitu glötunarinnar, sem fyrir mig er
iögð. Ég lít út á götuna. Þar er maður nærri orðinn fyrir
bíl. Á síðasta augnabliki tekur hann eftir bílnum, tekur
snöggt viðbragð og hleypur skelfdur yfir götuna.
Hræddir menn eru kauðalegir. Það er eitthvað afkára-
legt í fari þeirra. Þessi maður er alveg sérstaklega af-
káralegur. Ég hefi séð hann hræddan áður.
Hvar?
Nú veit ég það. Ég þekki hann. Ég veit að vísu ekki