Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 73

65
Mér var ekki hægt um vik með að útvega mér vinnu.
Ég þekkti engan, sem þar gæti lagt mér lið. En einn kunn-
ingi minn sagði mér þó, að ég skyldi reyna við einn af
verkstjórum útgerðarfélagsins Alliance. Það gerði ég, og
með þeim árangri, að hann tók mig í vinnu. Hann heitir
Ingólfur Daðason og reyndist mér á þá leið, að fáir hefðu
gert það betur. — En hann er líka systursonur Herdísar
og Ólínu, af ætt séra Matthíasar, en þar er mannval
mikið.
Mér er í minni fyrsti vinnudagurinn minn á eyrinni.
Það var norðan-þræsingur og kuldi. Ég var lasinn af in-
flúensu, sem gekk í bænum. Ingólfur, húsbóndi minn, þurfti
mín ekki við í vinnuna hjá sér þennan dag, svo að hann
kom mér í kolaskip, sem verið var að afferma. Það lá
við bryggju við eystri hafnargarðinn. Þá var ekki kola-
kraninn, og kolum var skipað upp í geysistórum körfum,
sem hvolft var úr í hestvagna. Tveimur mönnum var ætlað
að taka á móti körfunum og stýra þeim í vagninn. Þeim,
sem æfðir voru við þetta verk, veittist það mjög létt, og
þeim fannst þetta bezta verk, enda misstu þeir ekki mola
í sjó. Ég gat varla sagt, að ég hefði séð þessi vinnu-
brögð, hvað þá lagt hönd þar að, og ég var að vona, að
mér yrði skipað á móti vönum manni, og myndi ég þá,
sennilega fljótt, komast upp á lag með þetta.
Verkstjórinn hét Guðmundur, en hann var aldrei kall-
aður annað en Söllu-Gvendur, og heyrði ég seinna ástæð-
una fyrir þeirri nafngift, en það er önnur saga. Hann var
maður geysihár, en það bar af, hve gildvaxinn hann var,
feitur, smitandi, dökkur og þrútinn í andliti og oftast
undir áhrifum víns, harðorður, ef honum þótti illa ganga,
og notaði þá hroðalegan munnsöfnuð. Hann snéri sér að
mér: — Þú ert víst litli skrattinn, sem hann Ingólfur bað
mig fyrir. Þú átt að vinna á móti þessum þarna, og standið
ykkur nú djöfull vel. (Þetta var hégómlega fínt orðbragð).
Þessi þarna var piltur á aldur við mig, aðeins mikið
Svanir I 5