Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 65

59
Ég vissi, að nokkrir Englendingar höfðu dvalið á þess-
um slóðum undanfarnar tvær vikur við silungsveiðar, en
voru nú á bak og burt. Ekki leyndi sér þó, hvar tjaldstaður
þeirra hafði verið. Rétt hjá gangnamannakofa, sem stend-
ur á Tjaldhól, á litlum grasbala, hafði tjald þeirra verið.
Þar höfðu verið ristir alldjúpir skurðir umhverfis tjaldið
og skilið svo við þá opna, þegar staðurinn var yfirgefinn.
Hnausar voi'u þarna á víð og di-eif og gapandi sár eftir
tjaldsúlui’, að ógleymdum dósum, bi’éfa- og umbúðarusli
hér og hvar.
Ljótai-a var þó að litast um spölkoi’n lengra frá. Þar var
fuglafiður á di’eif og hálffalið undir moldai'hnausum í
laut. Þessir herrar höfðu ekki svifizt þess að skjóta frið-
aða fugla sér til matar, — eða skemmtunar, og gei’zt þann-
ig brotlegir við íslenzlc lög og griðníðingar við íslenzka
fjallanáttúru.
Moi'guninn eftir sá ég meira af viðui’styggð þessarra
veiðifífla. Skammá er þarna lygn og bi'eið, en ekki djúp.
Fi'am undan tjaldstað hinna brezku þegna og ofan undir
fossbrún lágu dauðir silungar á víð og di’eif urn allan ár-
botninn. Silungsveiði er mikil í Ai’narvatni og í Réttar-
vatni, sem er þarna öi’skammt frá, — en því sem þarna
var ekki torgað, var kastað í ána. Hvergi hefi ég séð átak-
anlegi’i vott ómenningar og ruddaskapar í umgengni við
íslenzka náttúru og vé hennar en í kjölfari þessarra manna
frá hinu æfafoi’na menningarlandi.
Umgengni okkar Islendinga sjálfi’a um áningarstaði
hefir samt, því miður, stundum vei’ið nokkuð í líkingu við
þetta, svo að ekki sé meii’a sagt. Sem betur fer er þetta
þó að smálagast. Ferðamenningin er að aukast. Má það
ef til vill fyi’st og fi'emst þakka Ferðafélagi Islands, enda
þótt það félag muni hafa sína sögu að segja af vanþakk-
látri umgengni um sæluhús þess stundum. Þá eiga skátar
líka di'júgan þátt í umbótum á þessu sviði. Fai’fuglahi’eyf-
ingin ætti heldur ekki að verða eftii’bátur þeirra.
Um þessa tegund náttúruvei’ndar má skrifa langt mál,
en ég læt samt útrætt um hana hér. Það er önnur hlið máls-