Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 105

95
þegar miðja vegu kom milli Litlabæjar, sem þá var í ábúð,
og Miðhúsa, ríða þeir fram á hest, liggjandi á götunni,
steindauðan og hálsbrotinn. Hestinn átti Jóhann söðla-
smiður, en hafði komið honum til haustgöngu að Miðhúsum.
Eftir þetta gjöri ég ekki ráð fyrir, að Jóhann söðla-
smiður Guðmundsson hafi þótzt þurfa að spyrja, hvort
Skotta væri með í þessarri kaupstaðarferð.
Síðar mun Stefán sá, er með mér var í fjósinu, hafa
skýrt svo frá, að hann hafi séð eitthvað í kvenmannslíki
fylla upp í fjósdyrnar, þegar mér sýndust þær engar vera.
Hefi ég þekkt Stefán að því, að þótt eitthvað bæri fyrir
hann af þessu tagi, sem oftar kom fyrir, var hann tregur
til umtals um það.
Haraldur Bjarnason,
bóndi á Álftanesi á Mýrum.
Þetta hefi ég lesið upp fyrir Sigurlínu Þorbjörgu Sigurð-
ardóttur, fóstursystur minni, sem er kona Sveins Níels-
sonar í Borgarnesi. Hún var á Álftanesi þegar sagan gjörð-
ist, þá fulltíða stúlka, og telur hún söguna óbrjálaða. Sig-
urlína er að dómi samtíðarmanna sinna kona gemslaus og
í alla staði merk. Har. Bj.
KvæSi þau sem birt eru í íslenzkri þýSingu eftir Magnús Ásgeirs-
son hér að framan eru úr síðustu ljóðabók Hjalmars Gullbergs „Att
övervinna várlden", sem kom út 1937, og hlaut svo miklar vinsældir í
Svíþjóð, að hún varð þar bezta söiubók ársins, sem er alveg einsdæmi
um ljóðabók á þessum síðustu og verstu tímum. Hjalmar Gullberg er
enn ungur maður en hefur þó þegar getið sér þann orðstír, að vera
talinn af mörgum fremsta ljóðskáld NorSurlanda, og jafnvel þótt
víðar væri leitað, enda er hann frumlegur í kveðskap sínum og boð-
skap og listamaður meS afbrigðum. Fyrsta ljóSið er inngangskvæði
bókarinnar, en hiS þriðja lokaljóð