Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 74

66
stærri. Það var útilokað, að réttmætt væri að kalla haim
litla-skratta. Ég virti hann fyrir mér. Hann var frekar
grannur, berhendur, og hendur hans óvenju hvítar og
vel hirtar, höfðu auðsjáanlega ekki komið nálægt erfiði,
guð vissi hvað lengi, — mér leizt ekki á það.
Ef augu hans hefðu ekki verið ívið of ljós, hefði ég ekki
getað sett út á andlit hans, það var svo sérstaklega frítt.
Og þó var í þessum hans ljósu augun einhver efablandin.
dul, jafnvel andúð.
Jæja, allt í einu stóðum við reiðubúnir og vagninn var
auður og tómur og kolakarfan sveif yfir vagninum, og sjá,
við höfðum hendur á henni og vindumaðurinn lét hana
dumpa niður í vagninn. En æ, því miður, karfan kom mjög
óliðlega niður í hann. Okkur skorti sýnilega hin æfðu hand-
tök. Við rukum báðir í að hagræða henni, en það var bara
hægara sagt en gert, því að hver karfa átti að innihalda
fimm hundruð pund af kolum. Vindumaðurinn hefir víst
haldið, að allt væri tilbúið, þegar hann sá, að við höfðum
krækt króknum í botnhanka körfunnar, því að allt í einu
hófst karfan á loft, svo óvænt og hastarlega, að ég tókst
góðan spöl upp í loftið með henni og kastaðist síðan niður
á bryggju, en félagi minn hrataði út í skipssíðuna, og var
það hin mesta mildi að hann ekki týndist niður á milli
skips ogbryggju, — helmingurinn af kolunum fór í sjóinn.
Þegar ég var risinn á fætur og búinn að átta mig, sagði
ég við hann: — Hvað heitirðu, félagi? — Ellert, hreytti
hann út úr sér, tortryggur og sýnilega í varnarstöðu. En
lengra varð ekki það samtal að sinni, því að yfir okkur hellt-
ist sú ægilegasta skammaruna úr hinum fjórum höfuðátt-
um heims. Kolin, sem í vagninum höfðu lent, voru öll aft-
ast í honum og var ökumaðurinn því hinn reiðasti: —
Lagið þið þetta undir eins, bölvaðir sveitalubbarnir, báðir
á reiðbuxum, sagði hann; en út yfir tók þó orðbragð verk-
stjórans, sem kom aðvífandi í þessum svifum.
Þannig uppbyrjaði þá kunningsskapur okkar Ellerts, og
stóð hann með höppum og glöppum í fimm vikur, eða frá
þessum degi og til þess er Ellert fór heim til sín.