Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 83

75
Hann tók ofan húfuna sína, snöggt og fimlega, þegar
við fórum fram hjá, ég efast um, að hún hafi séð það.
Við héldum áfram þegjandi, og ég skildi til fulls þetta
spennandi stríð, sem hann hafði háð til þess að leyna
stúlkuna sína því, að hann væri neyddur til þess að vinna
fyrir sér með höndunum eins og bezt gengi, — hann,
skólapilturinn, sem hún ef til vill hafði gert sér svo há-
ar hugmyndir um á sína vísu. Ég vissi ekki mikið um
það stríð, í raun og veru vissi ég ekkert, hvernig kunn-
ingsskap þeirra væri farið, nema það, sem ég hafði get-
ið mér til. — Hann var maður fámáll.
En þetta stríð hafði átt sér stað, — það var það, sem ég
skildi til fulls, og nú var Ellert búinn að tapa því. Og sann-
arlega var hann líkur sigruðum manni, þessi ungi, fríði
maður, sem gekk þarna við hlið mína á Vesturgötunni, í
sínum kolarykugu heimasaumuðu fötum.
Skömmu seinna skildumst við, og hann hvarf mér fyrir
húshorn í kaldri birtu útmánaðarkvöldsins, — einn með
sinn ósigur. Áreiðanlega óskaði hann heldur ekki annars,
enda var það þýðingarlaust.
Og næsta dag átti að ljúka við kolaskipið. Ellert mætti,
eins og hann var vanur. En hann var ekki í nýjum vinnu-
fötum, — langt í frá. Enn vorum við samstæðir, — tveir
piltar úr sveit, tveir flækingsfuglar, sem bráðum ætluðu
heim. Ég var svo nærgætinn, þrátt fyrir allt, að ég spurði
hann ekki, hvers vegna hann hefði ekki losað sig við reið-
buxurnar og keypt sér vinnuföt í gærkvöldi.
En hafi mér fundizt hann dulur áður, þá tók þó út yfir
nú. Enda fann ég, að það var síður en svo að það, sem
ég hafði fengið vitneskju um, mjög á móti vilja hans, gæfi
mér nokkurn rétt til þess að spyrja hann um hans einka-
mál. Ég stóð hann að vísu að því að gleyma stund og
stað og horfa austur á sjóinn sínum björtu augum, með
einhvern fjarlægan kvíða í svipnum, en sem sagt: það kom
mér ekkert við. — Hann tók létt undir það, sem á hann var