Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 38

34
mætti að orði kveða. Hins vegar sýnir tímabilið frá 1925
fram að 1936 stöðuga fjölgun búpeningsins og vaxandi
töðumagn og aukna garðrækt. En fólkinu fækkar á þessu
tímabili um 20 manns. Þrátt fyrir fækkandi fólk og aukinn
töðufeng, helzt útheysöflun eins og áður. Mun þó vera
tekið færra kaupafólk. Koma hér fram í meiri heyskap
afköst vélavinnunnar, meiri tækni og betri vinnuaðferðir,
þó styttri vinnutími. En skýrslan sýnir minnkandi hey-
hestafjölda á bak við hvert kúgildi (kúgildi er reiknað 1
kýr eða 22 kindur eða 8 hross). Aftur á móti mun heyið
vera betra, meiri taða og betra úthey. Með vélavinnunni er
meira slegið árlega af engjunum, en það þýðir betra hey.
Þá má vel vera, að framtal sé betra nú en fyrr og raskar
það vitanlega samanburði á milli ára. Ýmsir bændur áður
fyrr tóku mikinn fóðrafénað og það ekki allsjaldan af
utansveitarmönnum. Hér í sveit var líka mikill ferða-
mannastraumur og þurfti allmikið hey á ýmsum bæjum í
ferðamannahesta. Sér í lagi meðan póstar gengu norð-
ur og vestur um land, alla leið frá Reykjavík. Höfðu þá
bændur oft hesta á eldi fyrir póstana. Helgi Árnason, sem
bjó á Hreimsstöðum frá 1893—1913 hafði oft og tíðum
2— 3 hesta á fóðrum yfir vetui’inn fyrir póstana. Sömu-
leiðis fóðraði Þórður Jónsson á Brekku og fleiri bændur
oft hesta fyrir þá. Með hestum þessum var gefið 50—60
aurar á dag. Hestar þessir þurftu mikið fóður, því að
sjaldnast var sami hestur lengur en á milli póstferða, eða
3— 4 vikur, en þá kom nýr hestur, lúinn og hungraður.
III. Veðrátta og tíðarfar.
Því hefir löngum verið haldið fram, að harðindaárin
kæmu hart við hér í dalnum. Er það eðlilegt, þegar litið
er á legu sveitarinnar. Vestan- og norðanáttin er venju-
lega aðal-ísaáttin. Með Snæfellsnesfjallgarðinum berst ill-
viðri og útsynningur hingað inn í dalinn, en af Stranda-
fjöllunum kembir kuldanepjuna hingað suður í ísaárunum
og veldur hún vorkulda og næturfrosti.
1 harðindakaflanum frá 1880—1890 hefir fólki fækkað