Morgunblaðið - 02.04.2011, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. APRÍL 2011
✝ BorghildurSjöfn Karls-
dóttir fæddist í
Bjálmholti í Holtum
12. júní 1937. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 27.
mars 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristín Ólafía Sig-
urðardóttir frá
Bjálmholti, f. 26.4. 1896, d. 1.9.
1974, og Jón Karl Ólafsson frá
Austvaðsholti, f. 20.12. 1898, d.
17.7. 1969. Bróðir Borghildar
var Sigurður, f. 24.9. 1928, d.
20.5. 2009, bóndi í Bjálmholti.
Borghildur bjó allan sinn ald-
ur í Bjálmholti og
stundaði þar bú-
skap með for-
eldrum sínum og
bróður. Ásamt því
að stunda hefð-
bundin bústörf
vann hún til margra
ára við saumaskap
á Saumastofunni á
Hellu yfir vetr-
armánuðina. Síð-
ustu árin vann hún
mikið að handverki og var virk-
ur þátttakandi í hinum ýmsu fé-
lagsstörfum.
Útför Borghildar verður gerð
frá Marteinstungukirkju í Holt-
um í dag, 2. apríl 2011, og hefst
athöfnin kl. 14.
Í dag kveðjum við góða
frænku og vinkonu. Borghildur
var alltaf hress og kát og mátti
ekkert aumt sjá. Það var sama
hvort það voru dýr eða menn
sem þurftu á hjálp að halda, allt-
af reyndi Borghildur eins og hún
gat að koma viðkomandi til
hjálpar. Hún unni skepnunum og
naut þess að umgangast þær.
Alltaf hefur verið mikill sam-
gangur á milli bæjanna Raftholts
og Bjálmholts og hver hjálpað
öðrum eins og frekast var unnt.
Ógleymanlegar eru stundirn-
ar við smalamennsku með Borg-
hildi og Sigurði hvort sem var
ríðandi niður í Ölvisholt eða
heima á túni í landrovernum hjá
Borghildi og Sigurði, ýmist aftur
í fullu skottinu eða á milli þeirra
systkina. Svo hlupum við út þeg-
ar þess þurfti og fengum góða
tilsögn hjá þeim við smala-
mennskurna.
Borghildur var mikil hagleiks-
kona. Það lék bókstaflega allt í
höndum hennar, hver sem efni-
viðurinn var, því hún var lista-
maður af Guðs náð. Einnig hafði
hún unun af að ferðast og ekki
síst að skipuleggja ferðirnar og
svo átti maður von á góðri ferða-
sögu við heimkomu. Það var allt-
af svo hlýlegt að koma til Borg-
hildar í Bjálmholt. Margt rætt
yfir góðum veitingum og ekki
síst sögur úr fortíðinni þar sem
þau komu við sögu sem við
þekktum sem heimilisfólkið í
Bjálmholti, Sigurður, Minna og
Siggi Tomm, en öll höfðu þau
verið okkur jafn kær.
Elsku Borghildur okkar, við
kveðjum þig með söknuði og
þakklæti fyrir góða samfylgd.
Minning þín lifir.
Systkinin frá Raftholti og fjöl-
skyldur,
Ágústa, Sigurjón,
Guðrún og Valdimar.
Í dag kveð ég mína bestu vin-
konu, Borghildi, með miklum
söknuði. Það eru óteljandi minn-
ingar sem koma upp í huga mér.
Ég var svo heppin að fá að kynn-
ast Borghildi og umgangast hana
nánast daglega. Hún var sér-
staklega hjartahlý, kvartaði aldr-
ei og mátti aldrei neitt aumt sjá.
Ég minnist hennar sem mikils
dýravinar enda átti hún mörg
dýr í gegnum tíðina og laðaði
þau að sér með gælum og koss-
um. Hún hafði margar sögur að
geyma og var frásagnargleði
hennar mikil. Einnig hafði hún
mikla hæfileika, meðal annars
málaði hún mikið, skar út í við,
útbjó gjafakort og föndraði ým-
islegt annað. Þegar hún var ekki
við þá iðju þegar ég kom til
hennar tókum við oft í spil og
sögðum sögur af hvor annarri.
Hún hafði mikla kímnigáfu og
hlógum við oft mikið saman. Svo
get ég einnig minnst á ferðalögin
sem hún elskaði að fara í og veit
ég að það voru skemmtiferðir í
lagi þar sem hún kom ávallt
ljómandi heim.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ástarþakkir fyrir alla góðu
tímana, okkar saman.
Ég sakna þín.
Þín
Bryndís Karen Pálsdóttir.
Við snöggt fráfall Borghildar í
Bjálmholti setur mann hljóðan.
Kynni og vinátta okkar Borg-
hildar og Bjálmholtsfólksins hóf-
ust þegar ég fór að vinna við að
gefa út tónlist eftir Ingibjörgu
Sigurðardóttur, Minnu, sem var
móðursystir Borghildar og bjó í
Bjálmholti eins og Borghildur og
Sigurður bróðir Borghildar sem
lést fyrir tæpum tveimur árum.
Bæði voru þau systkinin hjálp-
söm og hvetjandi vegna útgáfu á
tónlist frænku sinnar sem þau
höfðu alist upp við og hlustað á
alla ævi.
Borghildur var bækluð á fæti
en var samt svo sterk og enga
manneskju þekki ég sem er dug-
legri – og jákvæðni gagnvart öllu
og öllum og mikil lífsgleði var
henni í blóð borin.
Að koma í heimsókn að Bjálm-
holti var og verður ógleymanlegt
ævintýri. Borghildur hellti upp á
könnuna og bauð upp á gómsætt
meðlæti, oft meira að segja ís og
ávexti, „nei nei, ekkert fitandi
Jón minn, ávextirnir eru hollir og
ísinn bráðnar þegar hann kemur
niður í maga“ sagði hún af sinni
alkunnu glaðværð. Sigurður bauð
gjarnan upp á whisky, eins gott
að afþakka pent eða vera með
bílstjóra og meðan Minna lifði
spilaði hún á litlu harmonikkuna
sína eða harmoníum orgelið á efri
hæðinni. Inn í þetta blönduðust
svo ógleymanlegar umræður og
sagnir um menn og málefni. Það
var svo margt sem dreif á dagana
– meira að segja kom herinn eitt-
hvað við sögu á stríðsárunum, en
það var sem betur fer lítið og
verður ekki rakið hér. Góðir
grannar í yndislegri sveit var
Bjálmholtsfólkinu samt alltaf efst
í huga
Borghildur var mikill dýravin-
ur. Hún átti hross og hélt sauðfé
alla ævi. Aðbúnaður dýra var
alltaf til fyrirmyndar í Bjálm-
holti. Dýrmætt þótti Bjálmholts-
systkinunum að Palli og Ása á
Rauðalæk voru með sitt fé í
Bjálmnolti og hugsuðu um kind-
urnar fyrir þau þegar árin færð-
ust yfir. Að fylgjast með sauð-
burðinum á vorin og dýrunum úti
var þeim svo dýrmætt. Og ekki
má gleyma kisunum hennar
Borghildar, sem alltaf voru á
bænum.
Borghildur var ekki nema
rúmlega sjötug og við höfðum
talað um að hún ætti að verða að
minnsta kosti níræð og helst
hundrað ára. Hún hafði líka svo
mikið að gera, við útskurð, málun
og fleira sem tengist listum. Og
þegar kallið kom hafði hún legið
inni á spítala vegna meinsemdar í
blóði sem ekki fannst skýring á.
Nýlega hafði hún sagt mér frá
svo mörgu sem beðið var eftir frá
henni, einkum útskurði. „Já, ég
ætla að verða alla vega níræð,“
sagði hún og var jákvæð og lífs-
glöð eins og alltaf. Þessi lífsgleði
náði líka til Veðurklúbbsins á
Lundi þar sem hún var félagi og
til eldri borgara – einnig var
Borghildur búin að gera ráð fyrir
að ferðast mikið í sumar eins og
hún hefur gert um árabil.
En enginn veit sína ævina.
„Glerhörð jákvæðni“ var henni
ekki nóg svo að eftir sitjum við
hnípin sem þekktum og við sökn-
um. Jafnframt er ástæða til að
gleðjast yfir öllu sem Drottinn
hefur gefið með því að færa okk-
ur þetta góða fólk, Bjálmholts-
fólkið. Vertu sæl, elsku Borghild-
ur, hvíl í friði.
Jón Þórðarson.
Enn eitt ótímabært skarð er
höggvið í hóp ferðafélaga okkar.
Við sem eftir sitjum minnumst
og þökkum Borghildi, okkar dug-
lega fararstjóra fyrir samfylgd-
ina og góða andann í félagsskap
okkar. Þú varst svo ötul að halda
hópnum saman og drífa okkur í
ferðir. Þó við misstum marga og
góða félaga úr hópnum, gafst þú
aldrei upp.
Fyrstu ferðina okkar í þessum
hópi fórum við með Norrænu til
Færeyja og áttum ógleymanlega
daga þar. Þessi ferð tókst í alla
staði mjög vel, enda höfðum við
með okkur traustan og góðan bíl-
stjóra sem var alltaf eins og einn
úr hópnum. Við ferðuðumst líka
víða um landið okkar svo sem um
Suðurland, á Austfirði, norður
um Hellisheiði til Melrakka-
sléttu, Húsavík, Akureyri, í
Borgarfjörðinn, norður á Strand-
ir, um Snæfjallaströnd og Reyk-
hólasveit.
Með árunum tókum við heldur
að stytta ferðirnar og fórum um
nágrenni okkar. Við vorum að
undirbúa ferð um Fjallabak þeg-
ar við misstum bílstjórann okkar
og varð þá aðeins hlé á ferðun-
um. En svo fengum mjög góðan
bílstjóra með okkur í Fjallabaks-
leiðirnar báðar og í Laka og þá
strax í ferðinni var farið að
skipuleggja næstu ferð sem varð
austan við Heklu í Landmanna-
helli, Landmannalaugar og
Veiðivötn. Þá ferð fórum við með
hálfum huga því þú varst svo
slæm í hné að undrun sætti hvað
þú gast komist á hörkunni einni
saman og ferðaáhuganum
óslökkvandi. Eftir þessa ferð
fórst þú inn á spítala í aðgerð á
hné og fékkst mikla bót.
Þegar þú hafðir jafnað þig eft-
ir aðgerðina var ákveðið að fara í
Kerlingafjöll og um Borgarfjörð-
inn, um Mýrarnar og Snæfells-
nesið en þá gast þú ekki komið
með, vegna veikinda Sigurðar
bróður þíns en þú undirbjóst
ferðina með okkur og tókst ekki í
mál að við hættum við að fara.
Síðan fórum við dagsferð um
Landsveit, Rangárvelli og
Fljótshlíð og síðast þriggja daga
ferð í Dalina.
Nú er komið að leiðarlokum,
þú horfin okkur sem hélst svo vel
utan um hópinn, en við vitum að
þú fylgist með okkur. Við sitjum
ekki oftar við eldhúsborðið með
landakortin og mælum vega-
lengdir og hvert skuli halda.
Elsku Borghildur, með þess-
ari kveðju viljum við þakka þér
fyrir okkur, en vitum að vel er
tekið á móti þér, þar sem þú ert
nú, af fólkinu þínu og vinum og
einnig ferðafélögum okkar sem
farnir eru á undan og báðir bíl-
stjórarnir eru örugglega tilbúnir
að fara með þig í ferðir. Þín verð-
ur sárt saknað af félögunum, en
minningin lifir. Hafðu þökk fyrir
allt og allt. Frændfólki og vinum
þínum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þórunn Ragnarsdóttir
og ferðafélagarnir í
Litla ferðahópnum.
Borghildur Sjöfn
Karlsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af al-
hug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elfa Björk og Valborg.
✝ Alfreð Jónssonfæddist að
Stóru-Reykjum í
Fljótum 5. ágúst
1921. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks 22.
mars 2011. For-
eldrar hans voru
Jón Guðmundsson,
f. 3.9. 1900, d. 30.1.
1988, og Helga
Guðrún Jós-
efsdóttir, f. 12.7. 1901, d. 22.5.
1971. Alfreð var elstur 13 systk-
ina, en þau voru: Guðmundur
Halldór, f. 1923, d. 1999, Aðal-
björg Anna, f. 1926, Ásmundur,
f. 1928, d. 1958, Sigríður, f.
1930, Svavar, f. 1931, Kristinn,
f. 1932, Baldvin, f. 1934, Hall-
dóra Rannveig Hrefna, f. 1935,
Pálmi, f. 1937, Hermann, f.
1938, Lúðvík Ríkharð, f. 1940,
og Svala, f. 1945.
Alfreð kvæntist 2.1. 1944
Viktoríu Lilju Guðbjörnsdóttur
frá Reykjarhóli, f. 20.10. 1924.
Börn þeirra eru: Heiðrún Guð-
björg, f. 10.9. 1946, maki Símon
Ingi Gestsson, búsett að Bæ á
Höfðaströnd, þau eiga 4 börn,
13 barnabörn og 1 barna-
barnabarn. Bryndís, f. 22.10.
1947, maki Sigurbjörn Þorleifs-
stundaði Alfreð ýmis störf til
sjós og lands, átti m.a. vörubíl
og var mikill frumkvöðull í
ræktun og uppbyggingu í sveit-
inni. Eftir að þau hættu að búa
fluttu Alfreð og Lilja að Nýrækt
í Fljótum og þaðan til Siglu-
fjarðar en Alfreð vann hjá
Vegagerð ríkisins á sumrin og
var til sjós á Siglufirði á vet-
urna. Árið 1979 flytja Alfreð og
Lilja til Sauðárkróks þar sem
þau hafa búið síðan. Alfreð vann
áfram hjá Vegagerðinni eftir að
hann flutti á Krókinn og sigldi á
millilandaskipum hjá Samband-
inu nokkra vetur. Alfreð átti
alltaf trillu og eftir að hann
hætti hjá Vegagerðinni sinnti
hann útgerðinni á meðan heilsa
og þrek leyfðu. Alfreð starfaði
einnig að félagsmálum, sat í
hreppsnefnd Holtshrepps og var
í stjórn Landssambands smá-
bátaeigenda um tíma. Síðustu
árin sat Alfreð við skriftir og
eftir hann liggja fjölmargir
þættir um samtímafólk hans
sem birtir hafa verið og eftir er
að birta í Skagfirskum ævi-
skrám. Hann skrifaði einnig
pistla um sjómennskuna og rit-
aði æviminningar sínar sem
hann gaf út fyrir fjölskylduna.
Útför Alfreðs fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 2. apr-
íl 2011, og hefst athöfnin kl. 11.
Jarðsett verður að Barði í Fljót-
um.
son, búsett á Sauð-
árkróki, þau eiga 4
börn, 12 barnabörn
og 2 barna-
barnabörn. Guð-
mundur, f. 17.6.
1950, d. 15.3. 1981,
maki Sólveig Stef-
anía Benjamíns-
dóttir, þau eiga 3
börn og 2 barna-
börn. Drengur,
andvana fæddur
1.12. 1953. Jón, f. 14.2. 1959,
maki Guðlaug Guðmundsdóttir,
búsett í Hafnarfirði, þau eiga 2
dætur. Hallgrímur Magnús, f.
21.2. 1966, maki Guðrún Ósk
Hrafnsdóttir, búsett á Sauð-
árkróki, þau eiga 2 börn en fyrir
á Hallgrímur eina dóttur og
barnabarn.
Alfreð ólst upp í foreldra-
húsum í Fljótunum. Fyrstu árin í
Neðra-Haganesi, þá í Dæli og
árið 1929 fluttist fjölskyldan í
Móskóga. Vorið 1940 flutti hann
með foreldrum sínum í Mol-
astaði. Alfreð fór ungur að
vinna fyrir sér og hjálpaði mikið
til á heimili foreldra sinna. Þau
Lilja hófu búskap á Reykjarhóli
1944 og bjuggu þar til 1973 en
þá tók Guðmundur sonur þeirra
við búinu. Með búskapnum
Nú er kallið komið og þú áttir
svo mikið eftir að gera. Þú varst
búinn að ráðgera að halda upp á
90 ára afmælið í sumar og varst
byrjaður að skipuleggja það. Svo
áttirðu eftir að fara fleiri sjóferðir
með Balda og Svavari. En svona
er lífið, það gengur ekki alltaf upp
hjá okkur. Nú er orðin breyting
og þú ert farinn frá okkur og kom-
inn til Guðmundar og allra hinna
sem eru farnir.
Það er margs að minnast, bæði
frá barnæskunni og fullorðinsár-
unum. Vikurnar á sjúkrahúsinu í
Kaupmannahöfn þegar þú
hringdir á hverjum degi til að vita
hvernig gengi. Allar eru þessar
minningar góðar.
Elsku pabbi, ég vona að þér sé
farið að líða vel þar sem þú ert
núna. Elsku mamma mín, þú ert
ótrúleg, svo dugleg, sama hvað
bjátar á. Megi góður Guð ávallt
vera hjá þér.
Þín dóttir,
Heiðrún Guðbjörg.
Okkur langar að minnast afa
okkar, Alfreðs Jónssonar, sem
andaðist á Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks 22. mars sl. Afi var
afar sterkur persónuleiki, hrein-
skiptinn og ákveðinn. Hann ólst
upp í Fljótunum við erfið skilyrði
þar sem ungur drengur varð full-
orðinn alltof snemma og það
ásamt mörgum áföllum í lífinu
hefur haft sitt að segja við að
móta persónu hans. Afi vann alla
tíð mikið og höfðum við ekki mikið
af honum að segja sem börn
heima í sveitinni en Eika og
Gugga unnu sína fyrstu launuðu
vinnu hjá honum í Vegagerðinni.
Hann hikaði ekki við að taka
stelpur með sér á fjöll að leggja
vegi og eigum við bara góðar
minningar frá þeim tíma. Sjórinn
var afa alltaf hugleikinn og senni-
lega hafa það verið hans bestu ár
þegar hann átti Þyt og gat verið á
sjó þegar honum hentaði og veður
leyfði. Nú síðustu árin stytti hann
sér stundir við að skrifa pistla um
samtíðarfólk sitt í Skagfirskar
æviskrár og gaf það honum mikið
að geta þannig lagt sitt af mörk-
um til að varðveita sögu sveitunga
sinna. Hann var ótrúlega minnug-
ur á atburði úr fortíðinni og
mundi öll nöfn og ártöl og var
merkilegt hvað hann náði góðum
tökum á tölvutækninni, orðinn
svona fullorðinn. Hann skrifaði
líka endurminningar sínar sem
við eigum eftir að varðveita í fjöl-
skyldunni og hafa gaman af að
lesa. Hann ætlaði að halda upp á
níræðisafmælið sitt í sumar og var
farinn að skipuleggja það. En ör-
lögin tóku í taumana. Afi, sem var
vanur að standa við stýrið, réð nú
ekki lengur för. Elli kerling hafði
bankað upp á og afi var að verða
rúmfastur, skrokkurinn lúinn en
minni og meðvitund gaf ekkert
eftir. Hann gat ekki hugsað sér að
fara í hjúkrunarrými á Heilbrigð-
isstofnuninni, sagði að sá tími
væri einfaldlega ekki kominn í
hans lífi. Svona hefði afi ekki vilj-
að staldra lengi við og trúum við
því að hann sé nú sáttur við að ýta
úr vör í hinsta sinn og róa á
himnamiðin. Okkur finnst vel við
hæfi að kveðja afa með þessu ljóði
Valdimars Lárussonar.
Hann stendur í fjörunni, horfir á
hafið,
himinn tær og fagurblár.
Allt er lífskrafti vorsins vafið,
vonin í brjóstinu hrein og klár,
vetrarins þunglyndi gleymt og
grafið,
geislandi fegurð um enni og brár.
Minningar að honum stöðugt
streyma,
stormsöm ævi um hugann fer.
Um liðna daga hann lætur sig
dreyma
þó líf’ans hafi nú borist á sker.
Hann þráði og elskaði hafsins
heima.
Í hillingum allt þetta finnur og sér.
Hér vildi hann ljúka langri ævi,
leggjast til hvílu við sjávarnið.
Bað þess hljóður að guð sér gæfi
af gæsku sinni eilífan frið.
Að mætti hann róa á sólgullnum
sævi
og sækja á gjöful fiskimið.
(Valdimar Lárusson)
Við biðjum góðan Guð að
styrkja ömmu. Hvíl í friði.
Ríkey, Guðbjörg, Birna og
Þorlákur frá Langhúsum.
Eftir rúmlega 20 ára samfylgd
er komið að kveðjustund. Kynni
mín af Adda og hans fjölskyldu
hófust töluvert áður en hann síðar
varð „tengdaafi“ minn. Það er til
marks um hversu vel fjölskyldan
tók á móti mér að ég var búin að
mæta á ættarmót í Molastaðaætt-
inni löngu áður en ég tengdist
henni í gegnum elsta afastrákinn
og nafna hans Adda og bast fjöl-
skyldunni og sveitinni fögru órofa
böndum. Þegar ég byrjaði 16 ára
gömul að vinna á Ketilási komu
þau Addi og Lilja gjarnan akandi
á Volvónum sínum, að heimsækja
heimasveitina og dæturnar sem
þar bjuggu þá báðar. Ég man að
Addi kom mér fyrir sjónir á þann
hátt að maður gat ekki annað en
borið virðingu fyrir honum, enda
hefur mér alltaf fundist titillinn
„ættarhöfðingi“ hæfa honum vel.
Ég komst fljótt að því að þarna
færi maður að mínu skapi, með
mátulega kaldhæðinn húmor og
mikið væri nú gaman að eiga hans
skemmtilegu tilsvör niðurskrifuð.
Addi var hreinskiptinn og ákveð-
inn og eflaust hefur einhvern tím-
ann sumum þótt nóg um, en ég tel
að þeir sem fengu að kynnast hon-
um hafi kunnað að meta þessa
eiginleika hans. Ég sá í hendi mér
að þennan mann myndi ég ekki
vilja fá upp á móti mér og held að
það hafi tekist, enda tókst með
okkur mikil og góð vinátta þar
sem kynslóðabilið skipti engu
máli. Addi var afskaplega ætt-
rækinn og tryggur sínu fólki og ég
mun aldrei gleyma öllum símtöl-
unum og tölvupóstunum frá hon-
um. Til að mynda leið ekki sá dag-
ur að hann hefði ekki samband við
mig meðan ég sat yfir föður mín-
um síðustu ævidaga hans. Þetta
var mér algjörlega ómetanlegur
stuðningur á erfiðum tíma. Addi
treysti mér fyrir því skemmtilega
verkefni að búa æviminningar
sínar til fjölföldunar. Það vakti að-
dáun mína að hann skyldi á gam-
als aldri leggja það á sig að læra á
tölvu og tileinka sér þá kunnáttu
það vel að hann gat sjálfur slegið
inn allan texta og skannað allar
myndir í þessu merkilega riti, alls
rúmar 100 blaðsíður. Þarna er
kominn fjársjóður sem verður af-
komendum hans og ættingjum
ómetanlegur þegar fram líða
stundir. Það hefur þó varla verið
Alfreð Jónsson