Morgunblaðið - 02.04.2011, Side 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. APRÍL 2011
fyrstu árum eru minningarnar
ekki svo margar, ferðir í Stykk-
ishólm með pabba og mömmu,
Eyþór og Kristrún að koma í
heimsókn til okkar í Hveragerði.
Þessar minningar eru þó allar
bjartar og fullar af hlýju. Seinna
man ég eftir Eyþóri á Glettingi
og Arney, þetta voru örugglega
flottustu batarnir, seinna á Flóa-
bátnum Baldri, það var nú flott
skip, svo stór og hvítur. Seinna
tók ég eftir því að Baldur var nú
alls ekki með stærstu skipum.
Eyþór var hæglátur maður en
þó fullur af kímni og hafði jafnan
hnyttnar athugasemdir á vörum.
Hann var hraustur og gott að
hafa hann í vinnu. Hann var fast-
ur fyrir ef verið var að tala um
pólítík, hafði sínar skoðanir og
varði þær ef á þurfti að halda.
Hann var athugull og ótrúlega
minnugur á atburði og staði
hringinn í kring um landið. Það
var svo ótrúlega gaman að eiga
með honum stundir. Ég man svo
vel kvöldin á Silfurgötunni, þá
var oft hlegið, jafnvel svo að ég lá
í gólfinu af hlátri.
Í Flatey áttu þau Kristrún at-
hvarf, þar var gaman að koma.
Þá var gítarinn dreginn upp og
Eyþór spilaði og söng.
Síðan dó Kristrún. Það var
Eyþóri og krökkunum mikið
áfall. Það breytti engu um sam-
band okkar og Eyþórs nema síð-
ur væri.
En hann fann Döddu sína og
átti með henni rúmlega 25 ár.
Á þessum árum hefur sam-
bandið alltaf verið gott, Eyþór
hringdi alltaf reglulega, þau
komu í bæinn og gistu hjá okkur,
þá kom hann oft með fisk, glæ-
nýjan, flakaðan og roðflettan, við
fórum vestur og gistum hjá þeim
á Hafnargötunni eða úti í Flatey
og aldrei brást það að Eyþór
mundi eftir afmælinu mínu.
Eyþór var fæddur í Flatey og
hann dó í Flatey. Þar varð hann
bráðkvaddur, kvaddur burt á
augabragði. Hann hefði örugg-
lega valið sér að fara svona og á
þessum stað, en hann fór alltof
snemma.
Ég mun sakna Eyþórs svo
óendanlega mikið. Það er með
þakklæti í huga sem ég kveð góð-
an vin, hann gerði líf mitt inni-
haldsríkara.
Blessuð sé minning Eyþórs
Ágústssonar.
Elsku Dadda, elsku Óskar,
Inga, Höskuldur, Alli og fjöl-
skyldur, mínar dýpstu samúðar-
kveðjur til ykkar.
Ingibjörg og Erlendur Óli.
Nú er ástkær afi okkar látinn
og við sem áttum eftir að gera
svo margt með honum. Afi var
svona maður sem allir virtust
kunna vel við og okkur sem
þekktum hann vel fannst það
ekkert skrýtið. Hann var í raun
allt sem góður afi á að vera. Á
sama tíma og hann sýndi okkur
umhyggju og hversu honum þótti
vænt um sitt fólk var hann hæfi-
lega ákveðinn og stundum dálítið
afskiptasamur en það var bara
hans leið til að passa upp á okk-
ur. Það er eitthvað sem við eig-
um eftir að sakna gífurlega mikið
alla tíð.
Það var stutt í strákinn í hon-
um en hann var skemmtilega
stríðinn og frábær persónuleiki.
Hann var sú fyrirmynd sem okk-
ur dreymir um að geta orðið en
það eru ekki til nægilega mörg
orð sem geta lýst því hversu
vænt okkur þótti um hann.
Okkur finnst mjög erfitt
hversu fljótt hann var tekinn frá
okkur. Óréttlátt og sárt. Við eig-
um eftir að sakna mikið að geta
ekki hitt hann, heyrt rödd hans
og tekið utan um hann. En á
sama tíma þökkum við fyrir það
að hann hafi ekki þurft að vera
veikur. Því við vitum að hann
hefði ekki þolað að sitja og gera
ekki neitt. Það er þó huggandi að
vita að hann fór glaður og
ánægður með lífið.
Kæri afi, við þökkum fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við átt-
um saman, þín er og verður alltaf
sárt saknað. Það mun ekki líða sá
dagur sem við hugsum ekki til
þín. Við munum gera allt til að
gera þig áfram stoltan af okkur
og vitum að þú verður hjá okkur
og passar vel upp á okkur eins og
þú hefur alltaf gert. Við fjöl-
skyldan munum líka öll passa vel
upp á hvert annað, við lofum líka
að passa vel upp á mömmu og
Döddu ömmu.
Við hlökkum til að sjá þig aft-
ur, einhverstaðar á góðum stað
þar sem þú ert núna.
Mattías Arnar, Hafþór
Ingi, Dagný Rún og
Kristrún Sigríður.
Nú er Eyþór bróðir minn fall-
inn frá. Fráfallið var óvænt og
ótímabært. Eyþór var hress og
hraustur og hafði alla burði til að
stunda sín störf af krafti. Kenndi
sér að vísu veikleika fyrir fáum
árum sem hann jafnaði sig af. En
nú er kallið komið óvænt og um
leið sárt. Þegar leiðir skiljast
rifjast margt upp. Uppvaxtarár-
in í Flatey þar sem margt var
brallað með æskufélögum Ey-
þórs, Rabba Ólafs, Eysteini,
Baldri Gests og fleirum. Eyþór
hefur oft rifjað upp margar
æskusögur úr Flatey frá þessum
árum. Síðan, eftir að flutt var til
Stykkishólms, tók við unglinga-
tímabilið. Þá var farið í skelli-
nöðruferðalög upp að Selvalla-
vatni með Óla Geir og fleirum og
á fyrstu útihátíðina mína í
Bjarkalund fékk ég að fara með
þeim. Ótrúlegt hvað Eyþór var
viljugur að hafa mig með þó að
ég væri rúmlega tveimur árum
yngri. En svo tók alvara lífsins
við. Eyþór fór ungur að vinna.
Fyrst sem sumarmaður hjá
„Gumma Sakk“ í Flatey, en fljót-
lega var farið á sjóinn sem síðan
varð ævistarfið. Þetta þótti eðli-
legt, enda allar okkar ættir sjó-
menn og eyjafólk. Fyrstu árin
var Eyþór aðallega í skiprúmi
hjá föður okkar Ágústi Péturs-
syni og á því tímabili menntaði
hann sig til vélstjórastarfa. Eftir
að ég fór að ráða yfir skipum
kom Eyþór með mér í skiprúm
og áttum við mörg góð ár saman
á sjónum, bæði í útgerðum ann-
arra sem og útgerðum sem við
áttum saman eða í félagi við
aðra. Eyþór starfaði lengst með
Jónasi Sigurðssyni, en þeir voru
saman til sjós í um 34 ár. Á tíma-
bili vann hann á fragtskipum og
á skipum Hafró. Hann var afar
farsæll á sjónum og var umtal-
aður sem góður og traustur vél-
stjóri og góður félagi. Eyþór
stofnaði ungur fjölskyldu með
Kristrúnu Óskarsdóttur og eign-
uðust þau tvö börn, Óskar og
Ingveldi. Kristrún fórst í hörmu-
legu sjóslysi 1983 á besta aldri og
markaði sá atburður djúp spor
hjá fjölskyldunni. En sólin skein
að nýju þegar Eyþór giftist Dag-
björtu Höskuldsdóttur og áttu
þau sér lengst af heimili í hjarta
Stykkishólms við höfnina. Þar
hafa þau rekið bóka- og gjafa-
vöruverslun sem var aðallega
íhlaupavinna hjá Eyþóri á álags-
tímum. En nú skyldi draga fiski-
skipin í naust og gefa sér meiri
tíma fyrir áhugamálin og eyjuna
sínu kæru, Flatey. Samt átti að
taka að sér eitt og eitt verkefni,
eins og það sem hann var að
byrja með núna, þegar hann
ákvað að leysa af vélstjórann á
Karlsey frá Reykhólum, dóla um
Breiðafjörðinn og stunda óhefð-
bundnar veiðar. Í stoppi í Flatey
var notað kærkomið tækifæri til
að rölta upp stíginn og kíkja á
húsin sem kúrðu inni á Bökk-
unum við Hafnarsundið. En í
nokkurra metra fjarlægð frá
fæðingastað sínum í Strýtu kom
kallið svo skyndilega.
Við Svana og fjölskylda okkar
þökkum fyrir allar góðu stund-
irnar á trillunum sem við áttum
saman, samverustundirnar í
Flatey og allar góðu stundirnar
við hin margvíslegu tækifæri
innan fjölskyldunnar og víðar.
Við vottum Dagbjörtu, Óskari,
Ingu og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í sorginni. Minning
um góðan bróður og góðan dreng
mun lifa.
Pétur, Svana og fjölskyldur.
Eyþór frændi minn er allur,
aðeins 67 ára að aldri. Kallið kom
snöggt og fyrirvaralaust og það
kom í Flatey. Hann fæddist líka í
Flatey og ólst þar upp fyrstu ár-
in. Og það var eitthvað sem dró
hann þangað. Þeim mun fastar
sem árin liðu.
Sjómennska varð hans ævi-
starf og sjórinn gaf og sjórinn
tók. Hann mátti sjá á eftir eig-
inkonu sinni og tengdasyni í sjó-
inn. Sjálfur sótti hann sjóinn
áfram þrátt fyrir það. Líklega
var hann sjómaður í húð og hár,
enda Breiðfirðingur í báðar ættir
og kominn af sjómönnum í
marga ættliði.
Eyþór frændi minn var
kannski ekkert einfaldur maður.
Hann gat verið dulur og jafnvel
þungur. Frændur okkar segja að
hann hafi ekki alltaf verið
skemmtilegur á sjó. En hann var
líka hlýr, glaður og skemmtinn.
Gæddur húmor og sá hinar
spaugilegri hliðar lífsins. Frænd-
rækinn var hann og vissi vel
hvert hans fólk var. Hann var óá-
leitin um annarra mál, en lét sér
annt um sína. Drengur góður og
ekki vílsamur.
Alltaf þægilegt að hitta hann.
Hann sagði bara sæll frændi og
maður fann svo vel væntumþykj-
una og frændsemina, þó það væri
ekkert verið að ausa þessu á
mann í einhverju óhófi. Það var
ekki hans stíll. Bað mig blátt
áfram um að vera svaramann
sinn þegar hann kvæntist Dag-
björtu, en útskýrði það ekkert
nánar. Mér þótt vænt um þennan
trúnað og þetta traust. Og mér
þótti vænt um Eyþór frænda. Nú
er hann horfinn á braut. Hann
mun ekki framar syngja Rasmus
í stofunni í Vinaminni.
En undan sorginni og sökn-
uðinum mun læðast fram lítið
bros. Minningin um góðan dreng
og góðan frænda er þannig.
Elsku Dadda mín og fjöl-
skylda. Megi sá sem allt skapaði
og öllu ræður styrkja þig og ykk-
ur í ykkar mikla missi og sorg.
Guð blessi minningu Eyþórs
Ágústssonar.
Guðmundur Stefánsson.
Hvað lá nú á með þetta?
heyrði maður stundum sagt þeg-
ar nóg var að gera og einhverjir
fóru að snatta í hlutum sem ekk-
ert lá á með að koma í verk.
Þetta orðatiltæki datt mér í hug
þegar ég fregnaði andlát frænda
míns og vinar Eyþórs Ágústs-
sonar í Stykkishólmi. Í óreiðu
heimsins er mikil þörf fyrir hæg-
látt, duglegt fólk sem veður ekki
um land og láð gasprandi, með
heitingar og sperring. Fólk sem
gengur að öllum hlutum með al-
úð og gætni. Fólk sem ber virð-
ingu fyrir öllu því sem lifir og
umgengst allt sitt með virðingu
og þakklæti. Eyþór var ekki
maður margra orða, hann var
prúðmenni og góðmenni sem
notalegt var að vera nálægt. Því
er það með nokkrum þótta að
maður ávarpar nú Guð sinn með
orðum gömlu mannanna „Hvað
lá nú á með þetta?“
Það þýðir víst ekkert að vera
að skattyrðast við Drottin hér á
síðum Moggans en í bænum mín-
um bið ég hann að gæta ykkar,
Dadda mín, og allra sem nú
kveðja kæran ástvin. Og ég er
Guði þakklátur fyrir að hafa gef-
ið mér stundir með Eyþóri
Ágústsyni.
Ingi Hans Jónsson.
Í dag kveðjum við mikið ljúf-
menni, hann Eyþór okkar í
Hólminum er farinn á nýjar slóð-
ir. Minningar úr Flatey streyma
fram, minningar af Sundabakka
og Sjávarborg streyma fram.
Allt saman eru þetta yndislegar
minningar sem ég held fast í
núna og þakka fyrir.
Stundirnar í Flatey sem barn
eru ógleymanlegar en þar vorum
við fjölskyldan með Eyþóri og
fjölskyldu í „Vinaminni“ margar
helgar á hverju sumri þegar ég
var ung. Þar fékk maður að fara
með Eyþóri út á bát að veiða fisk
eða jafnvel lunda og lenti í ýms-
um skemmtilegum ævintýrum.
Mikið var spilað á gítar og sung-
ið og margar sögur sagðar en
Eyþór var skemmtilegur sögu-
maður og gaman að hlusta á
hann segja sögur af fólkinu í
Flatey og eyjunum í kring. Núna
er hann kominn á nýjan stað og
er örugglega farinn að segja sög-
ur af okkur.
Það er sumt í þessu lífi sem
maður tekur sem sjálfsögðum
hlut. Hjá mér var eitt af því að
geta farið í heimsókn til Eyþórs í
Stykkishólmi hvenær sem mér
datt í hug. Dálítið barnalegt en
svona var það nú bara samt. Við
systurnar skruppum í Hólminn
fyrir nokkru síðan og stoppuðum
yfir nótt. Eyþór kom óvænt í
land af sjónum og við ákváðum
að gista heima hjá honum og
Döddu í Sjávarborg þetta kvöld.
Við sátum öll, spjölluðum og
hlógum langt fram eftir nóttu og
áttum frábæra stund saman.
Þegar við systurnar keyrðum
svo heim daginn eftir þá töluðum
við um það hvað við vorum glað-
ar að hafa drifið okkur í Hólminn
og hvað það hefði verið ánægju-
legt að eiga svona góðan tíma
með Eyþóri, því það var svo
ofsalega langt síðan við höfðum
hitt hann, og spjallað svona mik-
ið og lengi. En að þetta skyldi
vera okkar síðasta spjall, það
datt okkur ekki í hug.
Elsku Dagbjört, Óskar, Inga
og Höskuldur, ég votta ykkur og
öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð á þessum erfiðu
tímum.
Hugur minn er hjá ykkur.
Elínborg Ólafsdóttir
og fjölskylda.
Kæri vinur.
Það er svo erfitt og sárt að
kveðja þig. Þú og þín fjölskylda
hafa verið samofin lífi okkar og
starfi alveg frá því að þið vinirnir
stiguð ykkar fyrstu skref sem
sjómenn, þá unglingar á báti hjá
föður þínum, fyrir rúmum fimm-
tíu árum og síðustu vertíðir voru
þið skipsfélagar, þú og barna-
barn okkar Baldur sem fann vin
í stað þar sem þú varst.
Það eru svo margar minning-
ar sem sækja á hugann, ungar
fjölskyldur á ferð með börnin sín
utanlands og innan, þið Kristrún
með Óskar og Ingu. Við með
Bylgju, Önnu og Þórnýju. Gleði,
leikir, söngur spilað fram á næt-
ur, vakað til að sjá sólina koma
upp yfir Barðastrandarfjöllin.
Sorgin þegar þú misstir fyrri
konuna þína, hana Kristrúnu, í
sjóslysi.
Gleðin yfir barnabörnunum
þegar þau fæddust eitt af öðru.
Gleðin er systir sorgarinnar
og þú eignaðist aðra konu, hana
Döddu, sem var sólin í lífi þínu
upp frá því, og enn áttum við
samleið.
Við áttum saman tvo báta,
Eyrúnu og Gústa P., sem var
gerður út á grásleppu. Á hverju
hausti stóð til að fara á haukalóð.
Í þann róður verður ýtt frá landi
í fyllingu tímans frá annari
strönd.
Við minnumst dásamlegra
ferða um eyjasund þar sem
rennt var fyrir fisk, farið í heitt
bað í skeri, skoðaðar bergmynd-
anir í Diskæðarskeri, eldaður
góður matur og snætt saman, og
nú átti að fara að minnka við sig
vinnu.
Þið ætluðuð að klára að gera
upp húsið ykkar, Vinaminni í
eyjunni okkar fögru og nú ætl-
uðum við fjögur að verða „göm-
ul“ saman um ókomna tíð.
Mennirnir áætla en Guð ræð-
ur. Þú kvaddir þetta líf á sama
stað og þú hófst það og eftir
stöndum við í vanmætti okkar og
söknuði.
Við munum minnast þín þegar
sólin roðar Hornatærnar, þegar
ritan sest upp í höfnina og teist-
an skríður í holuna sína við Vina-
minni.
Okkur er efst í huga þakklæti,
þakklæti og gleði yfir því að hafa
átt svo góðan og traustan vin
sem Eyþór var.
Eiginkonu þinni börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minning ykkar
um kærleiksríkan eiginmann,
föður og afa mun lýsa ykkur leið.
Á Jónsmessu 1985 varð til ljóð
í orðastað þinn, kæri vinur, þú
last það þá, við látum það verða
kveðjuorðin okkar í þessu lífi.
Ég sit út við gluggann
mig sækir ei svefn
því sólin er nýrisin, hlý.
Himininn logar af geislanna glóð,
það gyllir upp sólroðin ský.
Á blikandi bárum,
rís Höfnin svo há,
í hamrinum vætturinn býr.
Minn hugur er rór,
því að vornóttin hljóð,
er svo voldug og fögur og góð.
(G.M.Á.)
Guðrún Marta, Baldur og
fjölskyldan á Byggðarenda.
Römm er sú taug er rekka
dregur föðurtúna til. Vinur og fé-
lagi til margra ára hefur verið
kallaður til annarra starfa.
Hann hefði ekki getað valið
betri stað til að kveðja enda
fæddur og uppalinn í Flatey sem
var honum helgur staður, dvöl í
eyjum er einstök, það skilur eng-
inn nema sá sem notið hefur. Það
eru forréttindi að eiga slíkan
griðastað. Fjölskyldan átti þar
bústað sem hann dvaldi í eins oft
og tíminn leyfði, oftast umvafinn
af sínum nánustu.
Sjómennska var honum í blóð
borin og hann tók virkan þátt í
öllum umbreytingum sem hafa
orðið á löngum tíma á þeim vett-
vangi, ætíð af trúmennsku.
Hugurinn reikar til þess tíma
þegar hann kom síðast í heim-
sókn í eldhúskrókinn hér við
sjávarsíðuna fyrir nokkru, þá
voru þau hjónin á leið í veislu
með Vestureyingum.
Augun full af eftirvæntingu,
nú átti að eiga góða stund með
vinum frá fyrri tíð. Það er gott að
eiga góðar minningar.
Fyrstu kynni okkar af Eyþóri
voru í Stykkishólmi þegar hann
ásamt okkur og fleirum stofnaði
fyrirtækið Eyjar hf. Við vorum
öll ung og ætluðum okkur stóra
hluti. Þá áttuðum við okkur á því
að þarna fór heilsteyptur maður
og fylginn sér.
Síðar á lífsleiðinni lágu leiðir
hans og Dagbjartar saman og
þau bundust sterkum böndum
sem hafa styrkst með árunum.
Samband þeirra var mjög fallegt
og traust. Við nutum þess að
koma í húsið þeirra við höfnina í
Stykkishólmi, horfa út á sundin
og taka spjall saman um lands-
ins gagn og nauðsynjar, hann
hafði fastmótaðar skoðanir á
mönnum og málefnum sem fóru
ekki alltaf saman við okkar en
alltaf skildum við sátt.
Vináttan og gleðin var einlæg
og áhugi hans á okkar áhuga-
málum ómetanlegur enda upp-
eldisaðstæður svipaðar, lífsbar-
áttan ekki alltaf auðveld né siglt
á lygnum sjó.
Síðasta símtal við hann sner-
ist um það að þau hjúin væru að
mála eldhúsið í íbúðinni sinni.
Þetta væri besti tíminn því mað-
ur eyddi ekki sumrinu í svona
verk. Við skildum vel hvað hann
var að fara, sumrinu eyðir mað-
ur í að njóta veðurblíðu, eyja-
mennsku og samveru með fjöl-
skyldunni.
Við höfum alla tíð skynjað
áhuga hans fyrir eyjamennsk-
unni og notið þess að taka þátt í
sameiginlegu áhugamáli sem er
hreiðrið okkar í Sellátri, þar átt-
um við okkur skjól og margar
ánægjustundir, ekki síst vegna
greiðvikni hans, en hann var allt-
af til í að skjóta fólkinu út þang-
að þótt aðrar annir væru til stað-
ar.
Nýverið festi hann kaup á
nýjum bát sem rúmaði okkur öll
stórfjölskylduna. Báturinn kom
sér vel þegar við héldum eyja-
mót síðasta sumar.
Vinátta Eyþórs og einlægni
var einstök og hana ber að
þakka. Í minningunni hvílir ein-
læg þökk okkar fyrir þá um-
hyggju sem hann sýndi okkur
öllum í fjölskyldunni.
Megi elsku Dagbjörtu og fjöl-
skyldu veitast styrkur og guðs
blessun þegar þau nú kveðja
elskulegan fjölskylduföður og
traustan vin.
Blessuð sé minning Eyþórs
Ágústssonar.
Jón Breiðfjörð Höskuldsson
og Elín Jóhannsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug vegna fráfalls okkar
ástkæra
MAGNÚSAR ÞÓRS HELGASONAR,
Kirkjuvegi 1,
Keflavík,
og heiðruðu minningu hans.
Einar Magnússon, Ingibjörg Bjarnadóttir,
Grétar Magnússon, Margrét Borgþórsdóttir,
Guðríður Magnúsdóttir, Magnús Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
JÓNS BJARNASONAR
bónda,
Skorrastað.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Fjórðungssjúkrahússins
í Neskaupstað.
Magnea Guðrún Halldórsdóttir,
Ingibjörg María Jónsdóttir, Haukur Baldursson,
Bjarni Jónsson, Hulda Kjörenberg,
Guðrún Jónsdóttir, Sigfús Illugason,
Björn Reynir Jónsson,
Halldór Víðir Jónsson, Guðrún Baldursdóttir,
Guðmundur Birkir Jónsson, Guðný Elvarsdóttir,
Soffía Jónsdóttir, Helgi Þór Helgason,
Fjóla Jónsdóttir, Kristján V. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.