Morgunblaðið - 02.04.2011, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. APRÍL 2011
✝ Eyþór Ágústs-son fæddist á
efri hæð hússins
Strýtu í Flatey á
Breiðafirði 9. nóv-
ember 1943. Hann
lést 24. mars 2011.
Eyþór var annað
barn hjónanna
Ágústs Péturs-
sonar skipstjóra og
Ingveldar Stef-
ánsdóttur en þau
voru bæði úr Bjarneyjum. Elsti
bróðir hans er Stefán f. 1939,
næstur Eyþóri var svo Pétur
Hallsteinn f. 1946, Snorri Örn f.
1947, Valdimar Brynjar f. 1950
og svo Guðlaug Jónína f. 1959.
Eyþór kvæntist þann 30. des-
ember 1965 Kristrúnu Ósk-
arsdóttur, verkakonu og sjó-
manni, f. 20. september 1947.
Hún fórst með skelbátnum Haf-
erni SH þann 30. október 1983
ásamt 2 öðrum skipverjum og
var það mikill harmur íbúum
Stykkishólms og þá ekki síst Ey-
þóri og hans fjölskyldu. Krist-
rún var dóttir hjónanna Óskars
Ólafssonar trésmíðameistara
frá Söðulsholti og Kristínar
Þórðardóttur garðyrkjumanns
frá Miðhrauni. Þau bjuggu í
Stykkishólmi en fluttust svo síð-
ar í Hveragerði. Kristrún og Ey-
þór eignuðust tvö börn. Óskar,
björt keyptu húsið Sjávarborg
1994 sem staðsett er á hafn-
arbakkanum í Stykkishólmi.
Þar hefur verið verslun frá 1937
og hafa þau hjón rekið þar
verslun með bækur og fleira.
Dagbjört annaðist reksturinn,
en Eyþór var hennar stoð og
stytta um leið og hann var kom-
inn í land.
Eyþór ólst upp í Flatey þar til
foreldrar hans fluttu í Stykk-
ishólm. Mörg sumur á eftir var
hann í vist hjá bændum í Flatey,
lengst hjá Guðmundi Sakk-
aríassyni. Hann byrjaði barn-
ungur að fara á sjó með afa sín-
um, Pétri Kúld, á
Flateyjarsundin og svo föður
sínum. 15 ára hófst svo nær
óslitinn sjómannsferill hans.
Hann aflaði sér vélstjórnarrétt-
inda og var eftir það vélstjóri á
mörgum bátum og skipum. Má
því segja að sjómannsferillinn
hafi verið 53 ár. Lengst af var
hann yfirvélstjóri á Þórsnesi II, í
24 ár. Síðustu vertíðinni lauk
hann á Gullhólma SH fyrir
nokkrum vikum og var nýbyrj-
aður í afleysingum sem vélstjóri
á þangskipinu Karlsey, þegar
hann lést á göngu í Flatey, ör-
stutt frá þeim stað sem Strýta
stóð þegar hann fæddist. Flatey
var hans griðland, þangað sótti
hann orku og gleði. Fjölskyldan
á húsið Vinaminni í Flatey.
Eyþór verður jarðsunginn frá
Stykkishólmskirkju, 2. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
skipstjóra, f. 8. maí
1966. Kvæntur
Helgu Sveins-
dóttur, f. 14. júni
1965. Þau eiga 3
syni, Benedikt, Ey-
þór og Svein Ágúst.
Seinna barn þeirra
var Ingveldur, há-
skólanemi, f. 30.
ágúst 1967. Hún
giftist Þorgrími
Vilbergssyni, f. 20.
janúar 1964. Þau eiga 4 börn,
Mattías Arnar, unnusta hans er
Ágústa Jónsdóttir, Hafþór Inga,
unnusta hans er Arna Dögg
Jónsdóttir, Dagnýju Rún og
Kristrúnu. Þau Þorgrímur og
Inga skildu.
Þann 10. júní 1989 giftist Ey-
þór Dagbjörtu Sigríði Höskulds-
dóttur sem þá var útibústjóri
Samvinnubankans í Grund-
arfirði og síðar Landsbankans.
Hennar synir eru Aðalsteinn Ey-
þór Þorsteinsson f. 1. júlí 1966,
kvæntur Helgu Finnbogadóttur
f. 2. janúar 1964 og eiga þau 2
börn, Böðvar og Dagbjörtu.
Höskuldur Þorsteinsson f. 27.
nóvember 1980, en hann var að-
eins á sjöunda ári þegar Eyþór
kom inn í líf þeirra og reyndist
honum sem besti fóstri og litu
börn Aðalsteins alltaf á hann
sem afa sinn. Þau Eyþór og Dag-
Til Eyþórs, mannsins míns og
besta vinar.
Ég geng með þér í kvöldsins rauða
rökkri.
Um rökkvan stig
fer blær með söng um hljóða
mjúka myrkrið
og mig og þig.
Senn hinsta ljós á tímans ströndu
slokknar
svo stillt og rótt,
og svo er, ást mín, enginn dagur
lengur
en eilíf nótt.
(Jón Jóhannesson frá Skál-
eyjum.)
Þín eiginkona,
Dagbjört.
Hvernig getur það gerst að
maður við ágæta heilsu á besta
aldri sem var farinn að hlakka til
að eiga góð ár framundan, hníg-
ur niður?
Það eru svo margar spurning-
ar í þessu lífi sem engin svör fást
við. Fyrir 23 árum fór ég í út-
skriftarferð í Stykkishólm á
bjartasta og fallegasta tíma árs-
ins. Við fórum í siglingu og gist-
um á hótelinu og skemmtum
okkur mjög vel. Skipstjórinn á
bátnum var myndarpiltur og
tókst honum að heilla mig þannig
að úr varð ástarsamband sem lif-
ir enn góðu lífi. Skipstjórinn,
Óskar, er sonur Eyþórs. Næstu
ár fóru í að kynnast betur.
Árið 1993 flutti ég í Hólminn,
heim til þeirra feðga, þar bjugg-
um við fyrsta veturinn. Ég fann
strax að Eyþór hafði mjög góða
nærveru þó ég þekkti hann í
raun ekki mikið þá, hann var
ekki að troða mér um tær. Það
tók mig nokkuð langan tíma að
kynnast þeim manni sem hann
hafði að geyma. En eftir því sem
tíminn leið og samband okkar
Óskars óx, drengirnir okkar litu
dagsins ljós, við Inga, systir Ósk-
ars, urðum nánar vinkonur, fann
ég að væntumþykja hans í minn
garð óx hratt. Eyþór átti auðvelt
með að segja mér hvað honum
þætti vænt um mig og hvað hann
kynni vel að meta mig. Hann var
svo ánægður með hópinn sinn og
Döddu. Eyþór var einstaklega
duglegur og laghentur maður.
Hann var á sjó allt frá unglings-
aldri og skilst mér að ungu
mennirnir sem unnu með honum
síðustu ár hafi mátt hafa sig alla
við. Hann var líka alltaf eitthvað
að bardúsa heima við. Strákun-
um og mér þótti ansi gott að geta
farið með hjólin okkar í upp-
herslu til afa eða þegar eitthvað
gaf sig, þar var ekkert verið að
tvínóna við hlutina, hjólin voru
oftast klár klukkutíma seinna!
Síðasta sumar hófum við að gera
upp Vinaminni í Flatey og unnu
þeir feðgar Eyþór og Óskar afar
vel saman. Það kom þó fyrir að
þeir væru ekki sammála og því
var gott að geta leitað til Bald-
urs Þorleifss., fagmannsins en
hann var aldrei langt undan.
Hann hefur eflaust oft brosað út
í annað, hlustandi á þá feðga. Við
Inga og Dadda skottuðumst í
kringum þá og vorum með allt
klárt þegar á þurfti að halda.
Þeir voru svo líkir feðgarnir. Ey-
þór gaf syni sínum aldrei eftir.
Þau voru líka notaleg kvöldin yf-
ir rauðvínstári, þegar rætt var
um afrek dagsins. Það verður
tómlegra að klára verkið án Ey-
þórs en það munum við gera eins
og til stóð. Eyþór og Dadda voru
afskaplega samhent hjón. Þau
tóku upp á þeim skemmtilega sið
að gefa barnabörnum sínum sigl-
ingu um skurði Englands í ferm-
ingargjöf. Þar sem stutt er á
milli eldri drengjanna okkar
gáfu þau Eyþóri yngri og Bensa
sömu ferðina. Við fjölskyldan
fórum í frábæra ferð með þeim
sumarið 2007, þar sem við
þræddum skurði í kringum
Birmingham á fljótandi sum-
arbústað. Eyþór naut þessara
stunda svo vel, þegar hann hafði
fjölskylduna hjá sér. Það eru all-
ar góðu minningarnar sem mað-
ur huggar sig við á svona stund-
um. Missirinn er mikill hjá Ingu
og Óskari sem hafa nú misst
báða foreldra. Það verður tóm-
legra hjá Döddu þó hún sé vön
að vera ein. Minningin um ein-
staklega hlýjan mann á eftir að
verða til þess að við stöndum
þéttar saman.
Helga Sveinsdóttir.
Fyrir ekkert svo mörgum ár-
um eignaðist ég tengdafjöl-
skyldu. Hafði hvorki heyrt af
þessu fólki, né þess getið. Enda
kannski ekki nema von, þeirra
átthagar við Breiðafjörðinn en
ég austan af fjörðum. Svo fóru
að raðast saman lítil brot sem
fjölskyldumyndin var samansett
af. Fyrst þegar Eyþór var
nefndur, þá var hann kærastinn
hennar mömmu. Það fannst mér
í meira lagi dularfullt, tilvonandi
tengdamamma með kærasta.
Svona var þetta ekki fyrir aust-
an. En sem víðsýn kona, alin upp
í þröngum firði, hugsaði ég með
mér, já, svona hefur það það fyr-
ir vestan. Fyrst eftir að ég
kynntist þeim fannst mér eins og
ég hefði lent inní skáldsögu. Það
var rómans í þessu, flókið fjöl-
skyldumynstur, harmleikur, allt-
af eitthvað að gerast, stofnað fyr-
irtæki, verið að dytta að í
Sjávarborg, ef ekki þar, þá í
Flatey eða Sellátri, farið á Ey-
rúnu í Sellátur, varpinu sinnt,
mýrin ræst fram, fylgst með
fuglunum út á sundunum, alltaf
eitthvað í deiglunni, gera upp
bát, velta einhverju fyrir sér,
prófa eitthvað nýtt, láta gamla
drauma rætast. Það var eldað og
þá mikið af kjöti, það var drukkið
og það var reykt, það var glaðst,
það voru sagðar sögur og það var
hlustað. Það var aldrei ládeyða
og logndauður sjór. Þó eyjarnar,
fjörðurinn og sundin væru Eyþór
kær, þá kom það ekki í veg fyrir
að farið væri að kanna nýjar
slóðir, farið var og siglt um sveit-
ir Englands, Miðjarðarhafið, eyj-
arnar þar kannaðar, keyrt um
Ameríku. En fyrst þurfti að
kanna og skipuleggja. Einu sinni
fórum við með þeim, ætlunin var
að fara í júní. Í september árið
áður var hringt og við spurð
hvernig við vildum hafa hlutina,
okkur þótti ekki tímabært að
hugsa um það níu mánuðum fyrir
brottför, en þá var spurt, þið ætl-
ið með, er það ekki? Kynnin hjá
okkur Eyþór fóru rólega af stað,
en fer þó fari hægt, árin liðu, á
þessum tæpa aldarfjórðungi var
lagður grunnur að góðum vin-
skap sem einkenndist af gagn-
kvæmri virðingu, trausti og
væntumþykju. Við tókum hvort
öðru eins og við vorum, gátum
rexað, stundum ósammála, oftar
sammála, töluðum um heima og
geima. Aldrei hljóp snurða á
þráðinn sem okkar fjölskyldu- og
vinabönd voru hnýtt með. Eyþór
reyndist mér hinn besti tengda-
pabbi, börnunum mínum kær afi
og Alla mínum og Höskuldi góð-
ur fóstri, en fyrst og fremst var
hann Dagbjörtu góður og um-
hyggjusamur eiginmaður. Þó
vistaskiptin hafi borið brátt að og
enginn undirbúningur fyrir þá
ferð, er hann eflaust búinn að
átta sig á staðháttum í nýjum
heimkynnum, kominn með flóða-
töflu, sestur við glugga til að
fylgjast með sjávarföllunum,
fuglunum, aflabrögðum og fólk-
inu sínu öllu sem var honum svo
kært.
Mitt síðasta orð er saknaðar-
kveðja.
Helga Finnbogadóttir.
„Mitt fley er svo lítið en lögur
svo stór/mitt líf er í Frelsarans
höndum.“
Þessi orð voru á platta um
borð í Þórsnesi II.
Í dag kveðjum við mág minn
Eyþór Ágústsson. Honum
kynntist ég fyrst er ég kom í
Stykkishólm fljótlega eftir að við
Guðlaug systir hans byrjuðum að
draga okkur saman. Eyþór kom
mér fyrir augu sem frekar þögull
maður, en það breyttist við frek-
ari kynni því fyrir innan frekar
harða skel kom fram góðmenni
og dugnaðarforkur. Oft beið á
stéttinni hjá okkur poki með fiski
flökuðum og roðrifnum því Ey-
þór vissi að þannig vildi Guðlaug
systir fiskinn, þannig naut hans
við svo lítið bar á. Margar eru
þær söngbækur sem við sungum
upp úr, reyndar voru söngbækur
aðeins notaðar sem söngskrá því
Eyþór kunni öll lögin og alla
textana. Ég fylgdi honum í flestu
en þegar Eyþór hóf upp raust
sína og söng Megasarlög með til-
þrifum söng ég ekki með, en þá
gat ég jafnað leikinn og sungið
Laugamannasönginn og þar með
bráðnaði hann því annað eins lag
og texta hafði Eyþór aldrei
heyrt. Mér var því heiður og
sönn ánægja að syngja fyrir
hann Laugamannasönginn þegar
hann langaði. Eyþór var mikill
sjómaður og enn meiri vélstjóri,
raunar var sama hvaða starfi
hann gegndi til sjós eða lands
alls staðar var Eyþór tilbúinn að
leggja lið, af kunnáttu og lagni. Á
fyrsta ári mínu hér í Stykkis-
hólmi var ég staddur hjá Eyþóri
þegar Jónas skipstjóri á Þórs-
nesi II hringdi og var að leita eft-
ir kokk á bátinn fyrir morgun-
daginn og næstu daga. Eyþór
snéri sér að mér og spurði „Ert
þú til?“ „Já já“ sagði ég og vissi
ekkert hvað ég var að fara út í.
Auðvitað varð ég fárveikur af
sjóveiki svo Eyþór bætti mínu
starfi á sig. Ég tel það mér mikið
happ að hafa fengið að vera við
hlið hans þessi fyrstu skref mín
til sjós. Ég viðurkenni að ég var
ekki óttalaus en hans öruggu
handbrögð kenndu mér að þarna
væri ekkert að óttast svo fremi
að rétt vinnubrögð væru viðhöfð.
Það er því með miklum trega
og sem ég kveð mág minn og
góðan vin Eyþór Ágústsson, Við
Guðlaug biðjum Guð að vaka yfir
Dagbjörtu,Óskari, Ingu og fjöl-
skyldum þeirra og sendum þeim
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Þegar himininn blakknar mín hrap-
stjarna skín
þá fer hugurinn aftur að leita til
þín.
Nú er fjarri og gleymd okkar
stefnumótsstund,
enginn staður á jörðu sem man
okkar fund.
Manstu vetrarins spá, hvers þú
spurðir mig þá
þegar spor lágu í snjónum við
Reykjadalsá.
Nú er veturinn liðinn og löngun
mig ber
heim að Laugum á slóðir sem
gekk ég með þér.
(Örn Arnarson)
Kolbeinn Björnsson (Kolli).
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöð-
um)
Þessar ljóðlínur komu upp í
hugann fimmtudagskvöldið 24.
mars þegar tengdamóðir mín
hringdi til að tilkynna okkur að
lítill drengur væri fæddur í fjöl-
skyldunni. Klukkutíma síðar
fengum við aðra hringingu þar
sem okkur var sagt að Eyþór
okkar væri dáinn.
Eyþór tilheyrði fjölskyldunni
frá því að ég man eftir, kynntist
Kristrúnu systur minni þegar ég
var smábarn. Fyrstu minningar
mínar um Eyþór eru frá því þau
giftu sig í desember 1965, þá er
ég fjögurra ára. Frá þessum
Eyþór Ágústsson
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför
ÓLAFS AGNARS JÓNASSONAR
fyrrv. yfirflugvélstjóra.
Fyrir hönd ættingja,
Guðrún Jónsdóttir.
Þórdís Fjeldsted í Ferjukoti er
dáin. Ég gat því miður ekki verið
á jarðarför þessarar góðu og
mætu konu. Vegna veikinda
minna hef ég ekki getað heimsótt
hana, en undanfarna mánuði hef-
ur hún verið í huga mér. Ég
kynntist Þórdísi Fjeldsted í
gegnum mann minn Ágúst Fjeld-
sted því Kristján eiginmaður
hennar og Ágúst voru frændur.
Gott var að heimsækja þau.
Þórdís Fjeldsted
✝ Þórdís Fjeld-sted fæddist í
Borgarnesi 5. des-
ember 1917. Hún
lést á sjúkrahúsinu
á Akranesi 14.
mars 2011.
Útför Þórdísar
fór fram frá Borg-
arneskirkju 26.
mars 2011, og hefst
athöfnin kl. 13.
Hún var svo tíguleg,
vel klædd og
skemmtileg og töfr-
aði kræsingar á
borð.
Við komum oft
við þegar við vorum
að fara að veiða í
Straumum. Svo var
hús sem heitir
Trana og þar var oft
gott að gista.
Þórdís var
skemmtileg og umhyggjusöm, ég
man að þegar ég datt stundum á
hestbaki vildi hún að ég næði mér
góðri. Það var oft gaman að tala
við hana og reyndist hún mér oft
góð.
Ég bið algóðan Guð að blessa
þig, elsku Þórdís mín, og ég votta
öllum aðstandendum innilega
samúð.
Guðrún Jónsdóttir
Fjeldsted.
Örn Jóhannesson
er látin. Ég kynntist honum fyrir
nokkrum árum þar sem við vor-
um meðal annars á Alfanám-
skeiðum og fleiri námskeiðum.
Ég kunni vel við Örn, vel ræð-
inn og sagði skemmtilega frá og
afar fróður og mikill göngugarp-
ur. Það sannaði hann þegar hóp-
Örn Jóhannesson
✝ Örn Jóhann-esson var
fæddur í Reykjavík
23. ágúst 1942.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 25. febrúar
2011.
Útför Arnar fór
fram frá Dómkirkj-
unni 10. mars 2011.
urinn fór í Vatna-
skóg og hve hann
kunni vel á náttúr-
una.
Hann var í bóka-
klúbb en ég var
ekki í honum. Hann
var mjög athugull
og fór í margar
kirkjur til að sækja
guðsþjónustur.
Hann bjó í vestur-
bænum og stundum
hitti ég hann í Neskirkju. Það
verður tómlegt að sækja nám-
skeið í Digraneskirkju þar sem
Örn er farinn. Blessuð sé minn-
ing hans. Ég sendi aðstandend-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún Jónsdóttir.
Þórdís Ingibjörg Sverrisdóttir
lést á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki 21. mars síðastliðinn
eftir löng og erfið veikindi.
Vina mín góða, þú fallin ert frá,
við fáum þig aldrei meira að sjá,
og sorg er í sérhverju hjarta.
En mitt inni í myrkrinu svarta,
er ljósgeisli fagur,
það léttist vor önd,
Þórdís Ingibjörg
Sverrisdóttir
✝ Þórdís Ingi-björg Sverr-
isdóttir fæddist í
Klettakoti á Skóg-
arströnd, Dala-
sýslu, 7. september
1946. Hún lést á
sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki 21.
mars 2011.
Útför Þórdísar
fór fram frá Sauð-
árkrókskirkju 31.
mars 2011. Jarðsett var í Reyni-
staðarkirkjugarði.
við lítum til baka,
þín hjálpandi hönd.
Þín hógværð,
þín gleði,
við gróandi sár,
við göngum til
starfa, með þerrandi
tár,
við minningu blíða
og bjarta.
(S.J.)
Elsku bróðir,
börn og fjölskyldur.
Það er mikið á okkur lagt, en okk-
ur er ætlað að vinna úr því. Það
er ekki annað í boði.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
Innilegar samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Soffía Jakobsdóttir.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar