Morgunblaðið - 26.07.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. JÚLÍ 2011
✝ Unnur LiljaHermannsdótt-
ir fæddist á Klung-
urbrekku á Skóg-
arströnd 29. apríl
1924. Hún andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 18. júlí
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Hermann
Ólafsson, f. 1897,
d.1960 og Halldóra
Daníelsdóttir, f. 1899, d.1991.
Systkini Unnar voru Haraldur,
f. 1928, d. 1998 og Anna Elín, f.
1938.
Þann 20. desember 1947 gift-
ist Unnur Haraldi Guðlaugssyni
glerskurðarmeistara, f. 9. jan-
úar 1918, d. 12. september 2009.
Foreldrar hans voru Guðlaugur
Skúlason og Una Gísladóttir.
Dætur Unnar og Haraldar eru
Heba Gunnrún, f. 24. október
1958 og Una Guðlaug, f. 8. maí
1965, en hún er í sambúð með
Erni Sigurðssyni.
Synir þeirra eru
Haraldur Örn, f. 8.
ágúst 1994 og Frið-
jón, f. 23. janúar
1999.
Að loknu námi í
Ingimarsskólanum
hóf Unnur almenn
verslunarstörf í
Reykjavík og starf-
aði lengst hjá Penn-
anum eða allt þar
til hún fór á eftirlaun. Auk þess
vann Unnur um árabil ötullega
að hagsmunamálum fatlaðra, en
eldri dóttir hennar Heba var al-
varlega fötluð allt frá fæðingu.
Unnur bjó í hartnær 40 ár í
Fellsmúla 10, en frá árinu 2004 í
Hraunbæ 103. Síðustu tvö árin
dvaldi Unnur á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli.
Útför hennar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
26. júlí 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Tengdamóðir mín Unnur
Hermannsdóttir var allt í senn
mikill kvenskörungur og góð
húsmóðir. Hún hélt um töglin
og hagldirnar á sínu heimili og
gerði það vel. Það var ávallt
ánægjulegt að kíkja til hennar í
kaffi og eftirminnilegar voru
hjá henni matarveislurnar,
enda var hún lunkin matselja
og einstakur gestgjafi.
Á frumbýlisárum mínum og
Unu dóttur hennar kom iðulega
í hennar hlut að passa drengina
okkar á meðan þeir voru yngri
og var þeim ekki í kot vísað hjá
ömmu sinni, sem ávallt tók
þeim með kostum og kynjum.
Eiga þeir góðar æskuminningar
úr Fellsmúlanum, líkt og allir
sem þangað komu.
Oft fylltist ég aðdáun yfir
elju og harðfylgi Unnar í bar-
áttumálum fatlaðra, en eldri
dóttir hennar, Heba Gunnrún, á
við mikla fötlun að etja eftir að
hafa orðið fyrir súrefnisskorti í
fæðingu. Um árabil barðist
Unnur hatrammlega fyrir nið-
urlagningu svonefndra vanvita-
hæla og uppbyggingu nýtísku-
legra sambýla. Fyrir tilstuðlan
hennar og annarra baráttu-
manna varð bylting í þessum
málaflokki hérlendis og má sem
dæmi nefna að Heba býr nú í
fallegu sambýli þar sem að-
staða og þjónusta er öll til fyr-
irmyndar. Er það langur og
þyrnum stráður vegur frá
þeirri stofnun þar sem henni
bauðst fyrst að dvelja.
Fyrir sjö árum síðan fluttu
þau Unnur og Haraldur í eldri
borgara blokk í Hraunbænum
og áttu þar náðuga daga allt
þar til heilsan tók að bila hjá
þeim báðum fyrir réttum tveim-
ur árum. Haraldur var þá kom-
inn yfir nírætt og á sama tíma
tók óminnisgyðjan að herja á
Unni, þannig að ekki var um
annað að ræða en að bregða
búi. Haraldur lést á Skjóli
haustið 2009, en Unnur dvaldi
þar áfram í góðu yfirlæti, allt
þar til kallið kom.
Unnur var mikill Snæfelling-
ur, ættuð frá Skógarströnd, og
þangað fór hún í sína hinstu
ferð sumarið 2008 og kvaddi
gamla ættaróðalið að Klungur-
brekku. Var það ánægjuleg ferð
í alla staði, enda lék Unnur við
hvern sinn fingur í túninu
heima. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég tengdamóður
mína og þakka henni um leið
fyrir ánægjulega og trausta
aldarfjórðungs samfylgd.
Örn Sigurðsson.
Þegar ég fæddist árið 1994
var Unnur amma mín orðin 70
ára og þegar ég var orðinn árs-
gamall fór hún að passa mig á
daginn á meðan foreldrar mínir
voru í vinnunni. Ömmu fannst
gaman að passa mig og sagði
mér seinna margar skemmti-
legar sögur frá þeim tíma, t.d.
þegar ég spurði hana hvað það
kostaði mikið að fá bróður. Þá
spurði hún „hvað áttu mikið“?
Ég sagðist eiga einn svona blá-
an. Árið 1999 kom síðan bróðir
minn í heiminn og um það leyti
hætti mamma að vinna og gerð-
ist heimavinnandi húsmóðir. Þá
hætti ég að vera í pössun hjá
ömmu og afa. En það var alltaf
jafn gaman að koma í heimsókn
til þeirra, því amma var svo
glöð að sjá okkur og ennþá kát-
ari var hún ef við máttum gista
hjá þeim. Alltaf þegar við kom-
um var boðið upp á suðusúkku-
laði og síðan var ekið niður að
tjörn til að gefa öndunum
brauð.
Með þessar minningar í far-
teskinu kveð ég góða ömmu.
Haraldur Örn Arnarson.
Ég á góðar og skemmtilegar
minningar um ömmu. Hún var
alltaf tilbúin að gera eitthvað
skemmtilegt með mér, t.d. að
baka pönnukökur og stundum
lánaði hún mér kökuboxin sín
og gamlar undirskálar til að
nota sem stýri og pedala í bíla-
leik. Þegar ég gisti hjá henni
fékk ég tómar dósir til að líma
matarauglýsingar á og síðan
fórum við amma í búðarleik.
Það var alltaf gaman hjá
ömmu og á ég góðar minningar
frá henni.
Friðjón Arnarson.
Unnur Lilja
Hermannsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég bað hana mömmu um lítið ljós
mig langaði að skrifa bréf.
En vilt þú nú vera svo vinsamleg
að hlusta á mitt litla stef.
Ég ætla að senda þér góða ósk
og þakkarorð um leið.
Þú ruddir mína grýttu braut
meðan sat ég og beið.
Heba Gunnrún.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Una Guðlaug Haraldsdóttir.
✝ Jón Péturssonfæddist 7. sept-
ember árið 1946 á
Miðsandi í Hval-
fjarðarhreppi.
Hann lést á Land-
spítala 17. júlí
2011.
Foreldrar hans
voru Pétur Þór-
arinsson, bóndi og
síðar söðla-
smíðameistari, f.
16. nóvember 1922, d. 7. maí
1999 og Halldóra Jónsdóttir,
húsmóðir, f. 26. júní 1925. Þau
bjuggu á Kambshóli í Svínadal
en fluttu í Kópavog árið 1964.
Systkini Jóns eru Gísli Þór, Ari
Vagn, Þuríður Una, Steinunn
og Ásthildur.
Þann 13. júlí 1968 kvæntist
Jón eftirlifandi eiginkonu sinni,
Önnu Stefánsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi, f. 8. ágúst 1947.
Foreldrar Önnu voru Stefán
María. Jón lauk stúdentsprófi
frá MR 1967, B.Sc. Honours
prófi í eðlisfræði frá Edinborg-
arháskóla árið 1971 og Ph.D.
prófi í rafmagnsverkfræði frá
sama skóla árið 1975. Frá árinu
1975 starfaði Jón á eðlis-
fræðistofu Raunvísindastofn-
unar Háskóla Íslands, fyrst sem
sérfræðingur og síðan sem
fræðimaður frá 1995, ásamt því
að sinna stundakennslu við Há-
skólann um árabil. Jón var for-
maður Eðlisfræðifélags Íslands
frá 1985-1987 og var lengst af
virkur í starfsemi þess félags.
Jón hóf störf hjá Actavis í febr-
úar árið 2000 sem kvörð-
unarstjóri, fyrst í gæðatrygg-
ingardeild en frá árinu 2005 í
tæknideild þar sem hann starf-
aði til dánardags. Jón var
áhugaljósmyndari og eftir hann
liggur mikið magn af nátt-
úrulífsmyndum og myndum af
fjölskyldunni.
Útför Jóns fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 26. júlí
2011, og hefst athöfnin klukkan
13.
Björnsson, bóndi á
Grund í Svarf-
aðardal, f. 9. júlí
1908, d. 7. júní 1991
og Dagbjört Ás-
grímsdóttir, hús-
móðir og kennari, f.
8. mars 1906, d. 31.
maí 1995.
Börn Jóns og
Önnu eru: Halldóra,
geðlæknir, f. 25.
ágúst 1970, gift Ein-
ari Jónssyni, básúnuleikara, f. 2.
janúar 1970. Börn þeirra eru:
Ásgrímur Ari, Jón Arnar, Unnur
Vala og Baldur Hrafn. Dofri,
tölvuverkfræðingur, f. 15. maí
1972, kvæntur Kristrúnu Sigurð-
ardóttur, f. 8. ágúst 1968. Börn
þeirra eru: Anna, Þrymur, Þrúð-
ur og Gyða. Dagbjört, tölv-
unarfræðingur, f. 9. september
1977, gift Anders Bjarnasyni
Jensen, f. 7. mars 1979. Börn
þeirra eru: Pétur Hugi og Freyja
Jón Pétursson, mágur okkar,
er látinn fyrir aldur fram. Jón var
eðlisfræðingur að mennt frá Ed-
inborgarháskóla, en þar lauk
hann doktorsprófi í rafmagns-
verkfræði árið 1975.
Það var mikið happ fyrir fjöl-
skyldu okkar þegar Anna hitti
Jón í Þórsmörk sumarið 1966.
Þau skildust varla að eftir það
nema þegar Jón fór til Edinborg-
ar til náms haustið 1967, en Anna
varð eftir í Reykjavík til að ljúka
hjúkrunarnámi. Sá vetur varð
báðum langur.
Jón var hægur maður og þol-
inmóður og alveg laus við yfir-
læti. Hann var ekki fyrir óðagot
og hugsaði áður en hann talaði.
Þess vegna var eftir því tekið sem
hann sagði.
Ekki féll frá honum styggð-
aryrði um nokkurn mann. Hann
var þó skapmaður en fór vel með
það. Jón var hagur maður og
vandvirkur og það munaði jafnan
um hann t.d. þegar við vorum að
lagfæra og gera við í Lambhaga á
Dalvík. Einnig undruðumst við
oft hve miklu dóti hann gat raðað
í bílinn sinn.
Jón naut sín best í fárra manna
hópi enda átti hann góða vini sem
hann hitti reglulega. Hann áttaði
sig snemma á því, sem skipti
hann mestu máli í lífinu og lifði
samkvæmt því. Hann var laus við
framapot og undi sér best með
fjölskyldunni, ekki síst börnum
og barnabörnum. Hann var mikill
afi barnabarnanna tíu og er miss-
ir þeirra mikill.
Jón var áhugaljósmyndari og
var ávallt með myndavél á lofti í
fjölskyldumótum. Hann lagði sig
sérstaklega eftir að ná góðum
myndum af börnunum og fanga
augnablikið.
Með þeim Önnu var mjög gam-
an að ferðast og fórum við systur
ásamt mökum okkar nokkrar
ferðir saman til annarra landa.
Þær ferðir voru einkar ánægju-
legar og minnumst við hjón
þeirra með mikilli gleði, því alltaf
var gleðin með í för. Í þessum
ferðum kom mjög vel fram hve
Jón hafði gaman af að kynnast
menningu annarra þjóða og hve
vel honum tókst að miðla af þekk-
ingu sinni, eins og t.d. þegar við
vorum í Skosku hálöndunum,
sem hann þekkti vel.
Með þakklæti og virðingu
minnumst við þessa góða drengs.
Við vottum Önnu, Halldóru,
Dofra, Dagbjörtu og Halldóru
eldri svo og fjölskyldum þeirra
innilega samúð okkar.
Þorsteinn, Jóhannes,
Björn og Sigurlaug.
Þremur dögum eftir slysið,
sem tók þig frá okkur, Nonni
minn, vorum við á sömu slóðum á
leið til Akureyrar. Tilefnið var að
vera við útför vinkonu okkar
hjónanna, sem lést fyrir aldur
fram.
Við hugsuðum til fólksins í
slysinu og vonuðum, að okkar
fólk hefði ekki lent í því. Því mið-
ur rættist sú ósk ekki, því það var
hann Nonni sem var þarna á ferð.
Þessi ljúfi sveitapiltur frá Geita-
bergi í Svínadal, sem Benni
kynnti fyrir mér eitt haustið.
Nonni var alltaf þessi prúði,
skemmtilegi og hægláti piltur.
Við þrír áttum frábær ár saman,
sem ég vil þakka fyrir. Þetta voru
þessi áhyggjulausu unglingsár,
sem við söknum öll í amstri dags-
ins. Minnisstæðar eru ferðir í
Borgarfjörð og Þórsmörk, þar
sem Nonni hitti Önnu, sína heitt-
elskuðu. Það var gæfuríkasta
ferðin hans. Upphafið að lífsferð-
inni, sem nú er svo skyndilega
lokið. Eftir sitja Anna, börnin og
afabörnin, sem voru örugglega í
miklu uppáhaldi.
Ég trúi að Nonni sé nú kominn
á góðan stað og taki brosandi á
móti okkur, þegar þar að kemur.
Guð lýsi þér, Anna mín, í sorg-
inni og eftirsjánni.
Ásgeir og Úlfhildur.
Á fallegum sumardegi, þegar
náttúran skartar sínu fegursta,
er fátt sem minnir á slys og
hörmungar. Mánudagurinn 4. júlí
var einn þessara fallegu daga og
hreint ekki frábrugðinn öðrum.
Slæmar fréttir um alvarlegt bíl-
slys norður í landi vöktu að vísu
ugg í brjósti um þann toll sem nú-
tíma umferð tekur. Síðan leið
dagur að kveldi og ekki annað að
gera en vona að ekki hefði orðið
alvarleg slys á fólki. Fljótlega
fréttist þó að svo var ekki. Jafn-
framt var okkur tilkynnt að Jón
Pétursson, vinur okkar, lægi
þungt haldinn á sjúkrahúsi.
Meiðsli hans reyndust það alvar-
leg að hann komst ekki til meðvit-
undar og lést 17. júlí síðastliðinn.
Við svo skyndilegt fráfall besta
vinar og félaga þyrmir yfir og
bjartir sumardagar verða sem
martröð að nóttu. Um leið koma
minningar liðinna daga upp í
hugann. Við kynntumst Jóni og
Önnu konu hans upp úr 1970 þeg-
ar við dvöldumst við nám í Ed-
inborg. Þótt nám Íslendinga í
Edinborg væri af ólíkum toga, þá
háttaði þannig til að í raunvís-
indahverfi háskólans var sameig-
inlegt mötuneyti þar sem Íslend-
ingar áttu sitt fasta borð í
hádeginu. Þar hófust kynni sem
fljótlega leiddu til heimsókna og
samskipta fjölskyldna okkar.
Fljótt kom í ljós að Borgfirðing-
urinn hægláti, Jón Pétursson,
varð hvers manns hugljúfi og
þarna tókst vinátta ungs fólks
sem staðið hefur óslitið síðan.
Fullyrða má að frá fyrstu kynn-
um varð öllum ljóst að Jón Pét-
ursson var einstakur mannkosta-
maður. Hægur í fasi, kíminn og
yfirlætislaus, en þó vökull og
glaðvær. Með þessum eiginleik-
um laðaði hann fólk ósjálfrátt að
sér, án tilgerðar eða yfirlætis,
enda sérlega traustur og áreið-
anlegur. Á námsárunum var ým-
islegt gert þegar færi gafst. Sam-
komur Íslendinga voru fastur
liður auk stöku skemmtiferða.
Eftir heimkomu frá námi tóku við
störf á margvíslegum vettvangi.
Vináttuböndin slitnuðu þó ekki,
því saumaklúbbur eiginkvenna,
sem stofnaður var í Edinborg,
hefur starfað ötullega og haldið
vináttutengslum.
Vorið 2003 ákváðum við fé-
lagarnir að hittast og spila
bridds. Síðan höfum við hist
reglulega á heimilum okkar, farið
saman í sumarbústaði og átt ynd-
islegar stundir saman. Eiginkon-
ur okkar hafa tekið virkan þátt í
þessu tómstundagamni okkar,
sem hefur enn styrkt þau vin-
áttubönd sem stofnað var til í Ed-
inborg.
Nú er dökkur skuggi yfir vina-
hópnum. Einn úr hópnum er
horfinn yfir móðuna miklu og eft-
ir sitja gamlir félagar, daprir og
sorgmæddir, við ótímabært frá-
fall besta vinar okkar.
Jón var einstakur gæfumaður.
Hann eignaðist frábæra fjöl-
skyldu sem var samhent og sam-
stiga í daglegu amstri. Jón var
mikill fjölskyldumaður og stoltur
af hópnum sínum, ekki síst
barnabörnunum, enda barngóður
með afbrigðum. Saman átti fjöl-
skyldan athvarf á Dalvík. Þangað
var gott að koma og þar áttum við
sameiginlegar ánægjustundir.
Um leið og við kveðjum kæran fé-
laga og vin þá sendum við þér,
elsku Anna, aldraðri móður,
börnum og barnabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Árni og Sigríður,
Björn og Herborg,
Hjalti og Fríður.
Í dag kveðjum við mætan
vinnufélaga og góðan vin, Jón
Pétursson, eðlisfræðing, sem lést
þann 17. júlí sl. Jón hóf störf hjá
Actavis árið 2000 í gæðatrygg-
ingardeild fyrirtækisins en starf-
aði í tæknideild frá árinu 2005
sem kvörðunarstjóri. Jón var ein-
staklega hógvær og kurteis mað-
ur og vakti strax athygli okkar
sem mikill fagmaður á sínu sviði.
Hann sóttist gjarnan eftir erfið-
um og krefjandi verkefnum sem
reyndu á hann sem vísindamann.
Hann vann mikið einn síns liðs og
virtist líka það vel; sannkallaður
„prófessor“ í bestu merkingu
þess orð. Engu að síður var hann
afar félagslyndur og féll strax inn
í litla hópinn sem vinnur saman í
tæknideildinni. En þrátt fyrir
hógværð og lítillæti var hann oft
hrókur alls fagnaðar og driffjöð-
ur í hvers konar félagslífi starfs-
manna Actavis. Hann var mikill
útivistarmaður og stundaði m.a.
líkamsrækt, sund og hjólreiðar
og var því líkamlega vel á sig
kominn. Það lá því vel fyrir hon-
um að skipuleggja og hvetja
starfsmenn í átakinu „Hjólað í
vinnuna“ þar sem tæknideildin
lenti oft í verðlaunasætum. Sá ár-
angur er ekki hvað síst Jóni að
þakka því hann er mikill stemn-
ingsmaður og hreif fólk auðveld-
lega með sér – enda keppnismað-
ur mikill. Í tæknideild Actavis
starfa 12 manns og þar ríkir mikil
samstaða og góður vinnuandi.
Jón var einstaklega bóngóður og
greiðvikinn en til marks um það
bauðst hann til þess að sækja
daglega ávexti og te fyrir okkur
starfsmennina með bros á vör –
og neitaði að fá afleysingu, þótt í
boði væri! Það fór heldur ekki
fram hjá okkur að þessi góði
vinnufélagi okkar bar mikla um-
hyggju fyrir fjölskyldu sinni og
talaði gjarnan um barnabörnin
sín tíu sem hann var afar stoltur
af. Hann og eiginkona hans áttu
einstaklega hlýlegt og fallegt
heimili í Kópavogi og við minn-
umst með þakklæti og gleði
heimboðs þeirra hjóna fyrir síð-
ustu árshátíð fyrirtækisins. Gest-
risni þeirra var einstök og þar
sáum við fjölskyldumanninn Jón
Pétursson njóta sín til fulls.
Fráfall Jóns Péturssonar er
mikið högg fyrir deildina okkar
og Actavis í heild. Þar misstum
við í senn góðan félaga og fyr-
irtækið frábæran fagmann. Nú
vantar einn í hópinn okkar sem
við kveðjum með virðingu og
þökk. Skarðið sem hann skilur
eftir sig verður vandfyllt. Um leið
og við kveðjum þennan mæta
samstarfsmann og félaga send-
um við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til eiginkonu hans og
fjölskyldu.
Fyrir hönd starfsmanna
tæknideildar Actavis,
Kristinn Ragnarsson, Alfreð
Hafsteinsson, Birgir Eg-
ilsson, Björn Kjartansson,
Einar Tómasson, Magnús
Sigurðsson, Símon Jónsson,
Úlfar Úlfarsson, Gunnhildur
Gísladóttir, Guðrún Schnid-
hauser, Vilborg Valdimars-
dóttir.
Eldri bróðir minn, Jón Péturs-
son, er farinn frá okkur, eftir að
hafa lent í alvarlegu bílslysi þann
4. júlí sl. á leið til Dalvíkur. Hann
hafði ásamt fleirum undirbúið
ættarmót niðja afa okkar og
ömmu í föðurætt, sem haldið var
að Núpi í Dýrafirði 8.-10. júlí sl.
Því miður komst hann ekki þang-
að eins og ætlunin var.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt.
Hvernig gat gætinn og varkár
ökumaður eins og hann lent í því-
líku slysi? Ekki á ég svar við því.
En hitt þykist ég vita, að hann
hafi ætlað sér margar stundir
með barnabörnum sínum á kom-
andi árum, þar sem fjögur þeirra
eru nýflutt heim frá Danmörku
ásamt foreldrum sínum. Hann
undi sér vel í afahlutverkinu, það
var hans líf og yndi. Ég minnist
æsku okkar í Svínadal í Borgar-
firði. Skólagöngu okkar í far-
skóla, þar sem kennt var til skipt-
is á tveim stöðum tvær vikur í
senn á hvorum stað. Þegar hann
var í skólanum var ég heima og
öfugt. Að loknu skyldunámi fór
hann í Reykholtsskóla, síðan í
Menntaskólann í Reykjavík og
loks í Edinborgarháskóla þar
sem hann lauk doktorsprófi. Ég
minnist þess þegar hann var að
vinna fyrir uppihaldi í Reykholti
eitt sumar, við byggingu Heiðar-
skóla í Leirársveit. Ett sinn
spurði verkstjórinn hann rétt
fyrir hádegi, hvað hann héldi að
þyrfti mikið af steypustyrktar-
járni í bygginguna. Svarið fékk
hann eftir hádegisverðarhlé. Það
reyndist rétt út reiknað.
Ég hef oft litið á Jón sem klett-
inn í fjölskyldunni, yfirvegaðan
og raunsæjan, þó stundum væri
stormurinn í fangið. Ég velti því
fyrir mér, hvort verið geti, að
okkur sé ætlaður afmarkaður
tími hér á jörðu og ekki sé í
mannlegu valdi að breyta því.
Eftirlifandi eiginkonu, Önnu
Stefánsdóttur, börnum þeirra og
barnabörnum sendi ég samúðar-
kveðjur á sorgarstundu.
Gísli Þór Pétursson.
Jón Pétursson